main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

3 Αυγ 2009

Μας ενώνει η Θεοσκέπαστη....



Η Θεοσκέπαστη του Ηλία Βενέζη
[...] ξαφνα ψίθυρος σιγανότατος, ψαλμωδία κατανυκτική, φων κέτις, μπερδεύοντας μ τ φων τς ρημίας κα τς θαλάσσης, φτασε στ᾿ ατιά μας. Χείλη γυναικεία ψελναν μνους χριστιανικούς. Κάτω π᾿ τ ρείπια το κάστρου τν Φράγκων, ταπειν μελωδία τς ρθοδοξίας, βεβαίωση τς συνέχειας, τί συγκίνηση πο ταν!
Σν ν μς σεισε γέρας βίαιος. Κάμαμε κόμα λίγα βήματα. Κα τότε πρόβαλε μπρς στ μάτια μας, ραμα θαμπωτικό, λησμόνητο γι πάντα, σπρο, πάλλευκο: «Θεοσκέπαστη». Πάνω π᾿ τ κρεμαστ νερά, στν γριο βράχο, πάνω π᾿ τ φαίστειο.
Ο μνοι τώρα ρχονται πι καθαροί. Προχωρήσαμε, μπήκαμε στ Θεοσκέπαστη. Κατακάθαρο, γυμνό, κατάγυμνο ταν τ ξωκκλήσι, καθς λα τ ξωκκλήσια τν λλήνων. Μονάχα να ξυλόγλυπτο, παλιό, παμπάλαιο τέμπλο. Κα μπρς στ ερό, κάτω π᾿ τ φαγωμένο τέμπλο, γονατισμένες πάνω στς πλάκες, μ σκυφτ κεφάλι, ποτραβηγμένες στ δέησή τους, μονάχες μ τν αυτό τους κα μ τ Θεό, ξιπόλυτες, ο μαυροφορεμένες γυνακες, πο εχαμε δε π μακριά, ψελναν. μι διάβαζε τ τροπάρια π᾿ τ Σύνοψη, ο λλες, ο γράμματες, μουρμούριζαν μαζί της. Εχαν νάψει τ καντήλια, ξω ταν τ πέλαγο, τ «συστήματα τν δάτων» λα ταν κατάνυξη κ᾿ ρημιά. Ο γυνακες λέγαν τν κολουθία το Μικρο Παρακλητικο Κανόνος:

«Προστασίαν κα σκέπην ζως μς τίθημί σε, Θεογενντορ Πάρθενε, σ μ κυβέρνησον πρς τν λιμένα σου». «Διάσωσον π κινδύνων τος δούλους σου, Θεοτόκε, τι πάντες μετ Θεν ες σ καταφεύγομεν».
κουσαν τ βήματά μας, μ ταν σ ν μν εμαστε, μήτε κν γύρισαν πρς τ μς. τσι πάντα: σκυφτές, γονατισμένες, πνιγμένες στ μαρα, κέτιδες.
Μς συνεπρε κ᾿ μς τ μυστήριο, κατάνυξη, γινήκαμε σ λίγο μαζί τους να, προσευχηθήκαμε κ᾿ μες γι ,τι γαπομε κα γι τος νθρώπους.
Σν τέλειωσε παράκληση κ᾿ ο γυνακες σηκωθκαν π᾿ τς πλάκες, χρές, γαλήνη ταν στ πρόσωπό τους πολλή. Μς τριγυρίσανε, επαν τ δικά τους, επαμε τ δικά μας. μι εχε παιδ σκοτωμένο στν πόλεμο, λλη χει γι στ στρατό, λλη χει γι πο ταξιδεύει στ θάλασσα. Κάθε χρονι χουνε τάμα ν πάρουν βόλτα λο τ νησί, μ τ πόδια, ν᾿ νάψουν τ καντήλια στ ξωκκλήσια. τσι ξεκινήσανε κα φέτος. Μ τ χαράματα πέσαν στ δρόμο π᾿ τν Πύργο, ξιπόλυτες, κ᾿ σκόνη σκέπαζε τ σκληρά, τυραγνισμένα πόδια τους. Τώρα, στερα π᾿ τ χάρη της, μετ τ Θεοσκέπαστη, θ᾿ νηφορίζαν γι τ᾿ λλα τ ξωκκλήσια, κατ τ δυτικά.

Βγάλανε π᾿ τ μπογαλάκι τους τ γιόμα τους, ψωμ σταρένιο, τς μικροσκοπικς ντομάτες τς Σαντορίνης, ψαράκια τς τράτας τηγανητά. «ντλησαν» νερ π᾿ τ μικρ στέρνα, νερ βρόχινο, μς φιλέψαν νερ κα ψωμί. Δ θέλαμε ν τος τ στερήσουμε πο τ εχαν λιγοστ - τ ψωμ κα τ νερό. Μ πιμένανε ν τ πάρουμε κοιτάζοντάς μας παρακαλεστικ μς στ μάτια, σν ν τ γυρεαν γι χάρη.
«Τώρα μς νωσε Θεοσκέπαστη», επαν.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~