main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

30 Οκτ 2012

Μύρισε Παράδεισος ...μέρος στ΄




ΆΓΙΟΝ ΟΡΟΣ( ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2012)  VI
….Σουρούπωνε έξω και εμείς δεν θέλαμε να τελειώσει αυτή , η κατάγιομη από εικόνες και Αγίους του Θεού , αφήγηση του Γέροντος Αθανασίου . Ο τρόπος με τον οποίον μας μετέδιδε την αγάπη του για τον λατρεμένο ασκητικό του Παράδεισο , αλλά και για κάθε σπιθαμή του Αθωνικού λειμώνα , μας συνάρπαζε και αύξανε το ενδιαφέρον μας  για όλα αυτά που ποτέ μας μεν δεν ζήσαμε μα πάντα θα νοσταλγούμε..Μας μίλησε για την προστάτιδά τους Αγία Μαγδαληνή που αιώνες τώρα  βρίσκει τον τρόπο να  σώζει και να  οικονομεί.  Στα 1902 που για 4 ολόκληρα χρόνια το ζεστό χεράκι της περιδιάβαινε την Ορθοδοξία κάνοντας έρανο για την κατεστραμμένη Μονή από την μεγάλη πυρκαγιά του 1891 . Αλλά και λίγους μήνες πριν από σήμερα μ ένα μεγάλο θαύμα , όταν γιάτρεψε  ένα τετράχρονο μικρό κωφάλαλο παιδί , η Αγία που άγγιξε τον Αναστημένο Χριστό , παραστέκεται στα δύσκολα , ενισχύει στα αδύνατα παρ ανθρώποις . Μας διηγήθηκε έπειτα μια άγνωστη στους νεότερους ιστορία , για το σχέδιο των πολιτικών στα 1950 περί κατάργησης του αβάτου του Αγίου όρους , μεταφοράς  των εναπομεινάντων  μοναχών στην Λαύρα ,την μετατροπή των υπολοίπων Μονών σε πολυτελή ξενοδοχεία και καζίνο με τελεφερίκ και άλλα απίστευτα, που στο άκουσμά τους μόνο ν ανατριχιάσεις μπορείς ιδίως αν τα συνδυάσεις με την διαρκή προσπάθεια απαξίωσης του σήμερα . Μα η Παναγιά δεν επέτρεψε να γίνει τίποτα από όλα αυτά τα ανίερα στον αγαπημένο της τόπο. Όχι πως το Άγιον Όρος ήκμασε στην συνέχεια ,το αντίθετο . Μάλιστα ήταν τόσο απογοητευτική η κατάσταση με τους ελάχιστους μοναχούς σε προχωρημένη ηλικία να κρατάνε τις Θερμοπύλες της Χριστιανοσύνης , που στα 1963 όταν εορτάστηκε η Χιλιετηρίδα του Όρους , ο τότε Πατριάρχης Αθηναγόρας απελπισμένος μίλησε για το τέλος που αναπόφευκτα ερχόταν . Όλοι οι παρευρισκόμενοι πάγωσαν και τον θωρούσαν αμίλητοι να διηγείται για τις εικόνες ερήμωσης που συνάντησε σε όλες τις Αγιορείτικες μονές που επισκέφθηκε. Μόνο ένα ευλογημένο Γεροντάκι από την Καρακάλλου ο Γέρο – Βασίλειος σηκώθηκε τότε και με απλά λόγια σκόρπισε γύρω του την ελπίδα και την σιγουριά της Ανάστασης.  Ήταν τόσο παραστατική η διήγηση που  θαρρείς πως μεταφερθήκαμε στο χθες εκεί στα μέρη του Πρωτάτου . -Παναγιώτατε μην στενοχωριέστε, αδερφοί μου μην απελπίζεστε ….Η Παναγιά μας δεν θα μας αφήσει…Το έχει υποσχεθεί …και όταν η Μάνα μας υπόσχεται  δεν αθετεί τον λόγο Της  … Θυμηθείτε αυτά που είπε στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη τότε που από  Μόνη της ονόμασε τον τόπο μας δικό Της Περιβόλι  : Ως που θα υπάρχει ο κόσμος Εγώ θα φυτεύω στο περιβόλι μου σαν δέντρα ολόκαρπα και σαν λουλούδια ευωδιαστά τους Μοναχούς που θα δοξάζουν την Αγία Τριάδα .
Πενήντα χρόνια από κείνη την υπενθύμιση του Καρακαλληνού Γέροντα μπορούσαμε όλοι μας αντικρίζοντας τις υπέροχες μορφές των σύγχρονων μοναχών να νοιώσουμε την σιγουριά εκείνων των ταπεινών σαν βάλσαμο στις ψυχές λόγων του .
Ο γέροντας Αθανάσιος είχε στο πλευρό του ένα μικρό παιδί τον Χρηστάκο από την Καλαμάτα  . Συχνά ενώ μιλούσε γύριζε και του χαμογελούσε στοργικά ,ενώ έσπευσε κάποια στιγμή να του φέρει ένα σακουλάκι γεμάτο καραμέλες . Συνέχισε για κάμποση ώρα ακόμη να κερνά και μας πνευματικά λουκούμια σαν αυτά που κέρναγε ο αγαπημένος του γέρο- Παΐσιος .
Τον είχε επισκεφθεί για τελευταία φορά μια εβδομάδα πριν βγει για τελευταία φορά στον έξω κόσμο , μαζί με τον γέροντα Αιμιλιανό . Τότε ήταν που τους είπε πως στο Άγιο Όρος ζουν πενήντα σύγχρονοι Άγιοι . Εραστές του Θεού , του Παραδείσου και του λάθε βιώσας , κυκλοφορούν απαρατήρητοι ανάμεσά μας ή αγωνίζονται ησυχαστικά μακριά από ανθρώπινα μάτια . Αναρωτήθηκα αν η Παναγιά μας είχε αξιώσει τις τόσες φορές που έχουμε επισκεφθεί το ολάνθιστο περιβόλι Της να περάσει έστω και ένας Άγιος από δίπλα μας ευλογώντας μας με την παραδεισένια του αύρα . Μα έπειτα σκέφτηκα πάλι πως όλες τούτες εδώ οι μακάριες ψυχούλες γι αυτό αγωνίζονται . Για να γίνουν Άγιοι του Θεού , αιώνιοι μέτοχοι των ουρανίων θαυμασίων . Στο λιγοστό φως της ημέρας αφού πήραμε την ευχή του γλυκύτατου Γέροντα ανεβήκαμε τον ανήφορο για την σπηλιά του Αγίου Σίμωνα . Μείναμε σκυφτοί και αμίλητοι για λίγη ώρα μέσα στο στενότατο ασκητήριο , σκεπτόμενοι το μεγαλείο αυτού του Αγίου . Ο γέροντας Αθανάσιος λίγο πριν μας διηγήθηκε τις προσπάθειες που έχουν κάνει επανειλημμένως για την ανεύρεση του τάφου του. Είναι απόλυτα βέβαιοι  πως είναι μέσα στην Μονή κάτω από το καθολικό όπου πολλές φορές μια θεία ευωδία απλώνεται . Όμως όσο κι αν έχουν προσπαθήσει με κάθε τεχνικό σύγχρονο μέσο  ο Άγιος δεν επιτρέπει … Θέλει , στα σίγουρα , διδάσκοντας την ταπείνωση , τα οδηγημένα απ τον Θεό βήματα των
Πατέρων και των προσκυνητών να περνούν από πάνω του .
Η θέα της Σιμωνόπετρας την νύχτα είναι ασύλληπτη ακόμα και για την πιο σπάνια ανθρώπινη έμπνευση , με μια λέξη απερίγραπτη . Σταθήκαμε για αρκετή ώρα παρατηρώντας το λιγοστά φωτισμένο 8ο θαύμα του κόσμου . Έπειτα μαζί με ακόμα δυο προσκυνητές απ την Θεσσαλονίκη θελήσαμε να περάσουμε τον χρόνο μέχρι την βραδινή ανάπαυση στο πιο ψυχωφελές μέρος κάθε Μονής , το κοιμητήριο . Άλλωστε όπως σοφά είδαμε κάπου γραμμένο : Τα μνήματα κρύβουν μηνύματα ….
ν μας έβλεπε κάποιος σε κοιμητήρι έξω στον κόσμο , σίγουρα θα μας πέρναγε για τρελούς είπε ένας αδερφός …-ενώ εδώ είναι τόσο φυσιολογικό τόσο αναγκαίο …να συντηρείς σε κάθε σου βήμα την μνήμη του θανάτου ….να πεθαίνεις πριν πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις! …Χαμογελάσαμε θυμούμενοι το μόλις προηγούμενο βράδυ μας στην Αγίου Παύλου εκεί που ξανανταμώσαμε μ αυτήν την υπέροχη ρήση . Νοιώθαμε πως είχαν περάσει από τότε  μήνες ολάκεροι.
Κι αυτό … τόσο κατά φύσει , αν σκεφτείς όπως ο σοφότατος ψαλμωδός , πως για τον Χριστό μας χίλια χρόνια κυλούν σαν μια μόνο μέρα...   
Στις 4 το πρωί πήραμε τις θέσεις μας στα πίσω στασίδια του καθολικού πίσω ακριβώς από το ολιγόφωτο  προσκυνητάρι του Αγίου Νικολάου . Μια ξεχωριστή ευλογία μας περίμενε κείνο το ξημέρωμα . Το λείψανο του Αγίου Ευσταθίου ήδη είχε πάρει την θέση του λίγα μέτρα πιο πίσω απ την Ωραία Πύλη μαζί με το περίτεχνο κόλυβό του . Μεγάλη γιορτή με τους χορούς να στέλνουν αγγελικά μηνύματα ευλαβικού φόβου  και υιικής   λατρείας στο θρόνο του Θεού Πατέρα . Οι Σιμωνοπετρίτες Μοναχοί τιμούν τους Θεοφόρους φωταυγείς μεσίτες τους . Τους παρατηρούσα γαλήνιους να δοξολογούν   αδιαλείπτως με τις φωνές , την γλυκόλαλη σιωπή , μα και με την παραμικρή τους κίνηση . Αρμονικοί ,απέριττοι, χαρούμενα θλιμμένοι.  Ο Γέροντας Γ. σκυφτός δέεται μυστικά , ταπεινά . Αυτός ο καλλικέλαδος Μοναχός που μελοποίησε το Αγνή Παρθένε του Αγίου Νεκταρίου και τόσα άλλα  , κρύβει επιμελώς αυτά που εμείς θα προβάλλαμε σε κάθε μας  βήμα . Ο Γέροντας Γαλακτίων βρίσκεται νοερώς στο στασίδι του απ το κρεβάτι του πόνου . Δίπλα μου ένας Κινέζος Μοναχός που αγάπησε τον Τριαδικό Θεό και του αφιέρωσε τη ζωή του ,τραβάει το κομποσκοίνι του σκορπίζοντας γύρω του ελπίδα σωτηρίας . Στο ιερό ο π.Ι . ετοιμάζει την αναίμακτη θυσία , θυμίζοντάς μας τον μικρόσωμο μα απέραντα μεγαλόπρεπο όταν λειτουργούσε παπά –Σάββα τον πνευματικό . Έξω ξημέρωσε . Παίρνουμε αντίδωρο και πίνουμε αγιασμό όλοι απ το κοινό κουπάκι της αγάπης και της συναλληλίας . Συναντήσαμε έπειτα τον αγαπημένο μας Μοναχό Αβ. Τον γνωρίσαμε πρώτη μας φορά πριν τρία χρόνια όταν μας σύστησε και τον κατά σάρκα πατέρα του Μοναχό , φιλώντας τον σταυρό του τάφου του …. Μπήκαμε στ αρχονταρίκι και συζητούσαμε μαζί του . Ο πράος Μοναχός Φ. ο αρχοντάρης της Μονής μας προσέφερε σταφίδες και στραγάλια . Πρόσφερε και στον Μοναχό Αβ. μα εκείνος αρνήθηκε ευγενικά θυμίζοντάς μας την αξία και την συνέπεια της εγκρατείας . Λίγο πριν αποχωριστούμε του ζητήσαμε να μας πει μια Αγιορείτικη Ιστορία με τον δικό του όμορφο τρόπο . -Θα σας πω κάτι που άκουσα πρόσφατα από έναν Γέροντα σ ένα κελί της Νέας Σκήτης -….Είναι ο ίδιος που σας είχε δώσει να προσκυνήσατε λείψανα του παππού Ιωσήφ πριν χρόνια; τον ρωτήσαμε μα δεν λάβαμε απάντηση για ευνόητους λόγους …. Αυτός ο Γέροντας λοιπόν όταν έφτιαχνε το κελί του στέρεψε από χρήματα . Δεν είπε όμως τίποτα και έκανε προσευχή . Τέλειωσαν τα έργα λοιπόν κι αυτός χρωστούσε 25.650 δραχμές , μεγάλο ποσό για κείνη την εποχή στα τέλη του 1970 . Του έφτασε λοιπόν μια επιταγή ανώνυμη με μόνη  γραμμένη την Διεύθυνση του αποστολέα . Ένα χωριό της Μακεδονίας . Χάρηκε ο Γέροντας το θαύμα μα έμεινε τόσα χρόνια με την απορία του δωρητή . Ήξερε πως η Παναγιά οικονόμησε μα ήθελε να μάθει και τα όνομα του ανθρώπου που ευεργέτησε το κελί  για να τον μνημονεύει . Όχι πως αυτό βέβαια τον εμπόδισε όλα αυτά τα χρόνια αλλά ανθρωπίνως ήθελε να ξέρει . Πρόσφατα λοιπόν τον επισκέφθηκε μια ομάδα προσκυνητών με έναν παππούλη  ανάμεσά  τους  .   Κι αυτός πάνω στην κουβέντα  αποκάλυψε  πως  κάποτε  ο Γέρο –Παϊσιος έστειλε ένα μεγάλο ποσό στην πρεσβυτέρα του με την παραγγελία να το στείλει ανώνυμα σε έναν μοναχό στο Άγιο Όρος . Έκπληκτος ζήτησε να πληροφορηθεί πως λένε το χωριό τους .....    Ήταν το ίδιο με της επιταγής … 
Αποχαιρετίσαμε τον πάντα χαμογελαστό σαν παιδί Μοναχό Αβ. με την ελπίδα της γρήγορης αντάμωσης. Μαζί με άλλους προσκυνητές πήραμε το λεωφορειάκι για Καρυές και το ξακουστό Κουτλουμούσι . Θέλαμε να φτάσουμε νωτίς   για να βρούμε το Πρωτάτο ανοιχτό.  Η θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί καρτέραγε τα γόνατα και τις ικεσίες  μας ενώπιόν Της…( συνεχίζεται…)

νώντας σκοπετέας
 
 ( Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)                              

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~