Μύρισε Παράδεισος ( μέρος ιβ΄)

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει ...(Ἰωάν. Εὐαγ. Κεφ. 14 ,12)

 

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012 XII & Τελευταίο 

Δεν υπήρξε μέρα απ όλες όσες κι αυτή τη φορά  αξιωθήκαμε να ζήσουμε στον Άθωνα ,  που να μην ακούσουμε ή να μην προφέρουμε το όνομά του. Συνώνυμο της ταπείνωσης και  της αγάπης για κάθε πλάσμα του Θεού , αέναο πλέον , παρήγορο άκουσμα για μοναχικούς και οδυνομένους ανθρώπους . Ο Γέροντας Παϊσιος , ο Άγιος Ασυρματιστής του Χριστού …     Σε όλες τις προηγούμενες επισκέψεις μου στο Όρος , αντάμωσα με  ανθρώπους Λαϊκούς και πολλούς Μοναχούς που αγάπησαν πιότερο τον Κύριο μέσα από αυτό το απλό  και φτωχό γεροντάκι . Δενθα ξεχάσω ποτέ τον αδερφό μου τον Ζ. που συνάντησα μια χιονισμένη μέρα στον αρσανά της Διονυσίου , πολύτεκνο Πατέρα έξι παιδιών , που γνώρισε τον Γέροντα , άγαμος ήτανε ακόμα , στα μέρη της Παναγούδας . Και εκείνος όταν πήγε δίπλα του , τον κέρασε έξι σοκολατάκια απ αυτά που συνήθιζε να κρεμάει σ ένα συρματόσχοινο στην αυλή . – Γιατί τόσα Γέροντα για μένα ; -Δεν είναι για σένα …είναι γι αυτά που θα ρθουν του είπε … Από τότε τον συνάντησε αρκετές φορές και πάντα γινόταν κάτι θαυμαστό να του τονώνει την πίστη , να του διαλύει έστω και προσωρινά την όποια  βασανιστική αμφιβολία . Γι αυτό και αποφάσισε να στήσει το σπιτικό του στα μέρη της Σουρωτής να ναι κοντά στον Γέροντα και να τον επισκέπτεται συχνά …και εκείνος ο Μακάριος  να τον κερνά την γλύκα του Θεϊκού Νυμφώνα , εκεί που μακάρι κάποτε όλοι μας  να βρεθούμε με ψυχές και σώματα . Σε λίγο θ αξιωνόμασταν και εμείς να προσκυνήσουμε στον Τάφο του ν αντικρύσουμε από κοντά το απέριττο μνήμα του , να διαβάσουμε τα τελευταία του λόγια χαραγμένα πάνω του : Εδώ τελειώνει η ζωή εδώ και η πνοή μου εδώ το σώμα θα θαφτεί θα χαίρει κι η ψυχή μου. Ο Άγιος μου κατοικεί, αυτό είναι τιμή μου. Πιστεύω Αυτός θα λυπηθεί την άθλια ψυχή μου. Θα εύχεται στον λυτρωτή να ΄χω την Παναγιά μαζί μου..

Η λαχτάρα μας μεγάλη . Από την παρέα μόνο ο Αριστοτέλης είχε καταφέρει να επισκεφθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Σουρωτή , αυτήν την νοερή προέκταση του Άθωνα  , πριν από πολλά ωστόσο χρόνια . Όλοι χαιρόμασταν που το Άγιο Όρος δεν μας εγκατέλειπε . Σε λίγο θα συναντούσαμε έναν από τους πλέον γνήσιους εκφραστές του , ένα από τα ευλογημένα παιδιά της Παναγίας .

Μεσημέρι Παρασκευής 5 του Οκτώβρη η ώρα 12:30 … - Πάρε ένα τηλέφωνο να παρακαλέσεις να μας περιμένουν λίγο μου είπε ο Νικόλας  …Πες τους πως ερχόμαστε από Όρος και μένουμε τόσο μακριά …μην χάσουμε τον Γέροντα για τόσο λίγο …κρίμα είναι που κάναμε τόση προσπάθεια με δρομολόγια και ταχύπλοα για να μαστε μεσημέρι Σουρωτή … Πήρα τηλέφωνο στο Μοναστήρι …μα αυτό που άκουσα με απογοήτευσε …Το ησυχαστήριο παραμένει κλειστό κατά τις ημέρες Δευτέρα , Τετάρτη και Παρασκευή …η ήρεμη φωνή μιας μοναχής στον τηλεφωνητή δεν μου άφησε περιθώρια να παρακαλέσω, να ικετεύσω για μια και μοναδική ευλογημένη εξαίρεση …Όλοι μας βουβαθήκαμε για λίγα λεπτά …Μια σιωπή προσευχής στον Γέροντα , να κάνει ένα θαύμα , να μας αξιώσει να πάρουμε την ευχή του …- Δεν πειράζει παιδιά ας είναι και έτσι . -Πάμε ως την πύλη της Μονής να βάλουμε νοερώς μετάνοια και φεύγουμε …-Τι να κάνουμε ας είναι ευλογημένο … Μετά από λίγα λεπτά βρισκόμασταν  έξω από το ησυχαστήριο. Σε ψηφιδωτές εικόνες στα δεξιά μας ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος και στ αριστερά ο Νονός του Γέροντα , ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τα λείψανα του οποίου  ο ίδιος ο Γερο Παϊσιος έφερε από την Κέρκυρα στο Μοναστήρι. Εκεί στην πύλη και η ανακοίνωση με τις μέρες και ώρες του προσκυνήματος . Βάλαμε καλό λογισμό και σκεφτήκαμε πως Δευτέρα Τετάρτη και Παρασκευή είναι μέρες νηστείας και αυτές οι αφοσιωμένες στον Χριστό μας Μοναχούλες  ,έχουν ανάγκη από ησυχία , μιας και τις υπόλοιπες ημέρες χιλιάδες πιστών έρχονται να προσκυνήσουν σε αυτό το οικουμενικό μνημείο της πίστης μας .

Κύλησαν ήσυχα σχεδόν είκοσι λεπτά . Προσμέναμε κάτι να γίνει και να τα καταφέρουμε μα δεν φάνηκε κανείς για να μας ανοίξει …- Τόση ώρα θα μας είχαν δει …Ας φύγουμε ..έχουμε να πάμε και στον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη ..είπε ο Μιχάλης που βρισκόταν ήδη στην θέση του οδηγού και είχε βάλει μπρος την μηχανή . Συμφωνήσαμε μαζί του και ετοιμαζόμασταν να μπούμε μέσα …Εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνό μου . Ήταν ο αδερφός μας ο Γιώργος από το Άργος . Πήρε να ρωτήσει τι κάνουμε και πότε επιστρέφαμε …Στάθηκα και  μίλησα μαζί του σχεδόν για  πέντε λεπτά …Ο Μιχάλης μου είπε να μπω μέσα και να συνεχίσω να μιλάω καθ οδόν γιατί αργούσαμε. Μα αυτή η καθυστέρηση  ήταν από κάποιον άλλον υποκινούμενη  .Αυτό το τηλεφώνημα που κάποιοι που τώρα διαβάζουν θα χαρακτηρίσουν τυχαίο γεγονός , έγινε από αλλού … Από κάποιον Ευλογημένο Μεσίτη του Χριστού μας που εντόπισε τα ισχνά σήματα της προσευχής μας και τα «διαβίβασε» ως Άγιος Ασυρματιστής στην Ουράνια Διοίκηση … Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας όταν τον δρόμο μας… έφραξε ένα άλλο αυτοκίνητο …Στη θέση του συνοδηγού μια ηλικιωμένη Γερόντισσα και στην πίσω θέση άλλες δύο Μοναχές . Ο Μιχάλης βγήκε γρήγορα απ το αυτοκίνητο και πήγε στο παράθυρό της . Δεν ακούσαμε τον σύντομο διάλογο. Το ευτυχισμένο του χαμόγελο μαρτυρούσε το ποθούμενο …Η χαρά μας δεν περιγραφόταν  με λέξεις . Την μοιράστηκαν και οι Μοναχές που συγκινημένες πέρασαν από μπροστά μας . Έπειτα από λίγα λεπτά συνεπαρμένοι από αυτό τα θαυμαστό γεγονός γονατίζαμε μόνοι μας  μπροστά στον Γέροντα , σ ένα μικρό χαλάκι στο ύψος της τίμιας κάρας του . Δείγμα και αυτό της ταπείνωσής του. Δεν θέλει ο Γέροντας τα γόνατά μας να πονάνε όταν σκύβουμε μπρος του . Θέλει να ματώνουμε γόνατα και ψυχές μόνο μπρος τον Χριστό και τους Αγίους Του , στην Πάναγνη Μητέρα του . Θυμηθήκαμε τότε που ζούσε ,  που ένας νεαρός ρώτησε το Γέροντα ποιος ήταν ο Γέρων Παΐσιος και εκείνος του απάντησε :

-Τι τον θέλεις τον Παΐσιο; Σαν πολλή αξία του δώσατε. Τον Παΐσιο ο ένας, τον Παΐσιο ο άλλος... Παρατάτε τον, μην του δίνετε καμία σημασία...

Μα τους ταπεινούς μακάρισε ο Χριστός μας , τους ενάρετους ταπεινούς με την πάναγνη καρδιά θαυμάστωσε ,αυτούς  που ποδοπάτησαν τον εγωισμό και τα πάθη , όπως ο Ασκητής της Παναγούδας ο Άγιος Παππούς του Όρους. Φιλήσαμε το αγιασμένο χώμα και σταθήκαμε για λίγο στην ησυχία και στις μυρωδιές των λουλουδιών που στόλιζαν τον τάφο του  . Μύρισε Παράδεισος και πάλι !

Μια τέτοια μυρωδιά , μας έλουσε ξανά μόλις μετά από μια ώρα περίπου μπαίναμε μέσα στο επιβλητικό ιερό κουβούκλιο  του πολιούχου της Θεσσαλονίκης . Ο Άγιος Δημήτριος που ξεχύνει μύρο και το απλώνει στον αέρα του περικαλλούς Ναού του, μας συγκλόνισε με το ανδρειωμένο του παράστημα και την μαρτυρική του όψη . Ναι  ήταν και είναι διαρκώς εκεί , στο πλάι κάθε ευλαβικής ψυχής που τον επισκέπτεται να του εκφράσει την ανάγκη της για του Χριστού το έλεος . Συναισθήματα ανεπανάληπτα μας είχαν κυριεύσει… Λίγες μόλις μέρες πριν το μεγαλόπρεπο πανηγύρι του και εμείς ολοκληρώναμε ένα ταξίδι νοιώθοντας έστω και για ελάχιστα  ,ενδεείς  ουρανοβάμονες θεϊκώ  έρωτι πτερούμενοι .Θέλαμε να φωνάξουμε ευχαριστώ για όλα αυτά που αξιωθήκαμε να ζήσουμε,  να φέρουμε πλέον πάντα μέσα μας ως την τελευταία μας αναπνοή . Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρίῳ;...

 Τα Σα εκ των Σων σοι προσφέρομεν …    Η μυρωδιά του Παραδείσου έχει σφραγίσει τις ψυχές μας . Ανεξίτηλα να την αναβλύζουν κάθε φορά που θα σμίγουν το άρωμά του με δάκρυα μετανοίας. Αξεθώριαστα όποτε η μνήμη του Περιβολιού της Παναγιάς μας ,

αγκαλιάζει τα ζωντανά μας ονείρατα .

(Τέλος και τω Θεώ δόξα )

Αφιερωμένο σε όλους τους ευωδιαστούς Γέροντες , τα μυρίπνοα άνθη του Αθωνικού Παραδείσου , τα ποτισμένα απ της Παναγιάς τα άχραντα χέρια . 

Στον Αριστοτέλη που με καρδιακή αγάπη , δεν άφησε λιβανισμένο χέρι αφίλητο. 

Στον Μιχάλη που  έχει όλο και  πιο υγρά μάτια κάθε φορά που ξεμακραίνουμε . 

Στον Νικόλα με την ζηλευτή καρδιά που δεν γνωρίζει του εγωισμού το λέρωμα .

Στις οικογένειες και στα παιδιά μας που μακάρι να μας πουν κάποτε , πως κάθε φορά που επιστρέφαμε γινόμασταν καλύτεροι μπαμπάδες . 

 Στην διψασμένη μας ψυχή .
νώντας σκοπετέας