main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

14 Ιουν 2017

Μην μείνει η κλήση αναπάντητη…




Θυμήθηκα σήμερα στο ξεκίνημα της εκπομπής,  εκείνους τους περίφημους προλόγους που μαθαίναμε από τους …εκθεσάδες καθηγητές, με τις χρυσές συνταγές και την μεθοδολογία για την αρχιτεκτονική της έκθεσης…Και γράφαμε τότε,  κάτι στερεότυπους προλόγους…Εννέα στους δέκα ήταν ίδιοι!  Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των σύγχρονων αναπτυγμένων κοινωνιών είναι…. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία αναμφισβήτητα επικρατεί….κλπ.
Γιατί αυτή η αναφορά θα ρωτήσει κάποιος. Σκεφτήκαμε σήμερα στο δικό μας προοίμιο, να χαρακτηρίσουμε την σημερινή εποχή. Με τις ελάχιστες ευλογημένες εξαιρέσεις της μικράς ζύμης που όλον το φύραμα ζυμοί κατά τον Παύλειον λόγον. Είναι η εποχή μας λοιπόν (για να ξαναδιαβούμε τα Παύλεια μονοπάτια) θεοστυγής! Παντού τον συναντάμε τον απροκάλυπτο και λυσσαλέο πόλεμο κατά του Θεού. 
Περικυκλωμένοι, όχι απλά από αθέους μα από Θεομάχους και αθεόφοβους επιτελείς και επιτελάρχες, ηγήτορες και ηγέτες που σπεύδουν να χαρακτηρίσουν ως δυσανεκτικούς,  όσους  ελαχίστους έστω, πειθαρχούν μόνο στον Κύριο και στα πανίερα προστάγματά Του. Να λοιπόν πως θα χαρακτηρίζαμε την σημερινή εποχή: Ασύνετη είναι και άστοργη και αδιάφορη και με όλα τα σκοτεινά στερητικά Α μπροστά της. Και εμείς αμελείς, αδρανείς, ανεκτικοί, αμέριμνοι, ανέγνοιαστοι,  καθεύδοντες, σχεδόν αναίσθητοι! Έχουμε ξαναπεί πως όπως και στο ανθρώπινο,  έτσι και στο Θεϊκό δίκαιο, το ίδιο πλαίσιο ποινής που υπάρχει , για τα εξ ενεργείας τελούμενα εγκλήματα,  εφαρμόζεται και για εκείνα που τελούνται δια παραλείψεως! Και ποιος είμαι εγώ που θα σώσω τον κόσμο ρωτάμε οι περισσότεροι…Άγιος είμαι ή παπάς; Εγώ δεν πειράζω κανέναν! Τι μπορώ άλλωστε να κάνω; Φτωχός εγώ, άσημος, αγράμματος, αδύναμος…Και κάπως έτσι λησμονιέται η ιερή μας καθολική υποχρέωση για στηριγμό, διαφώτιση, για πνευματική ελεημοσύνη και νοιάξιμο  αδελφικό. Μετά μιαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού…έτσι μου θυμίζεις συναμαρτωλέ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου…Το ξέρεις και μονότονα το επαναλαμβάνεις. Θέσε όμως νου έστω για δυο φορές. Κι εσύ ,στα ψηλά ή στα κατώγεια,  όπου κι αν εργάζεσαι, με ένα Χριστιανικό Ορθόδοξο φυλλάδιο που μιλά για μετάνοια, εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. 

Με τον Χριστοκεντρικό σου λόγο τον απλό και αληθινό. Με μια σιωπή προσευχητική που θα κραυγάζει την αιώνια σωτηρία. Με την εκούσια και ανυπόκριτη  ταπείνωσή σου. Προσπάθησε  να εργαστείς στον ασύνορο αμπελώνα Του. Αλλιώς... Αλλιώς, αλλοίμονο! Εκείνο το πορευθέντες μαθητεύσατε του Χριστού μας, εκείνο το δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων, αλλιώς εκείνη η κλήση θα μείνει αναπάντητη και η εποχή μας θα συνεχίσει να είναι Θεοστυγής και άστοργη, με απειράριθμους συνευδοκούντες,  σιγηλούς συναυτουργούς, στο μεγάλο και πλέον φρικαλέο έγκλημα της απωλείας!

Η κλήση του Χριστού μας είναι διαρκής! Είναι αυστηρά προσωπική για τον καθένα μας! Απ όποιο μετερίζι, χρησιμοποιώντας το όποιο Θεόσδοτο τάλαντο, πρέπει  με ζέση να την δεχθούμε υπάκουα και ενεργητικά! Θα δώσουμε λόγο για κάθε αναπάντητη από τις συνεχείς έως της τελευταίας μας πνοής κλήσεις του Αγαθού Πατρός. Σαν τους φτωχούς και ασήμους ψαράδες της Τιβεριάδος, που είπαν το ναι και απροϋπόθετα Τον ακολούθησαν ευθέως! Έβαλαν το θέλω πάνω από το μπορώ! Και έσπειραν τον Θεϊκό λόγο και έριξαν το πιο ακίνδυνο και αβλαβές δόλωμα στις καρδιές των συνανθρώπων τους. Και ανέσυραν απ τον θανατηφόρο  σκοτεινό βυθό,  ελπίζουσες και φωτεινές ψυχές αθάνατες! Ακόλουθοι και εμείς της κλήσης Του αυξάνοντος Θεού. Μιμητές των μαθητών Του, των  οικονόμων των σωτηρίων μυστηρίων Του! Και ο θερίζων μισθόν λαμβάνει και ο σπείρων ομού χαίρει! Μη μείνει η  κλήση αναπάντητη…
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"
Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~