main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

21 Απρ 2019

Ω γλυκύ μου Έαρ …Η ξεχασμένη μας Άνοιξη


Μια Άνοιξη είναι ο καθένας μας ! Ένα φως !Ένας χιτώνας ολόλαμπρος φορέθηκε κάποτε από Αγγέλους στο χοϊκό μας σαρκίο. «Χιτῶνά μοι παράσχου φωτεινόν, ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον…ακούγεται την ώρα που μας φορούν την  εμφώτιο στολή , Σε τον  ἀναβαλλόμενον, το φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελών Ἰωσήφ ἀπὸ του ξύλου, σύν Νικοδήμῳ…ξεκινά το δοξαστικό στην συγκλονιστική ακολουθία της αποκαθήλωσης εκ του Ζωηφόρου ξύλου του Παναχράντου σώματος του Πλάστη και Θεού μας ! Αλήθεια σε όλα τούτα τα συνταρακτικά που κάθε χρόνο τελούνται ενώπιόν μας πως στεκόμαστε; Πώς αισθανόμαστε; Απλοί παρατηρητές , έστω συμμέτοχοι στο πένθος , συμπαραστάτες στις γυναίκες που κλαίνε γοερώς και θρηνούν , θωρώντας τον ματωμένο Χριστό , ονειδιζόμενο και εξουθενωμένο να σέρνει τον βαρύ Σταυρό Του προς τον κρανίου τόπο ; Βλέπουμε μόνο ; Έστω με ένα δάκρυ να κυλά από συγκίνηση ; Εκ του μακρόθεν ; Σιγοψέλνοντας και τα εγκώμια για το καλό ; Ή μήπως βιώνουμε το Εκούσιον Πάθος , την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα ως πρωταγωνιστές της ; Γιατί μόνο έτσι οφείλουμε να διάγουμε τούτες τις ανυπέρβλητες μέρες ! Ως πρωταγωνιστές τους ! 
Εμείς Ιεροσολυμίτες πανηγυριστές της θριαμβευτικής εισόδου Του , εμείς Φαρισαίοι κατήγοροι και συκοφάντες Του , εμείς προδότες Του , εμείς στο τελευταίο Δείπνο μαθητές που έπειτα Τον εγκατέλειψαν και Τον αρνήθηκαν, εμείς Ιούδες , εμείς Πέτροι , εμείς ηγαπημένοι, εμείς ο όχλος και οι 2 ληστές με Αυτόν  στο μέσο . Και εκείνο το ω γλυκύ μου Έαρ  για εμάς ακούγεται , όχι από τα χείλη της πικραμένης Μάνας μας , μα από το στόμα Εκείνου που πριν λίγο γεύτηκε χολή και ξύδι! Ω γλυκύ μου έαρ που έδυ σου το κάλλος ; Παιδί μου , εσύ που μια ολοφώτεινη Άνοιξη ήσουν κάποτε, πως κατάντησες έτσι ; Που είναι η ομορφιά σου ; Πως ξέχασες , πως άφησες να ξεθωριάσει η ωραιότητά σου;  Είναι πανάκριβη τούτη η ομορφιά ! Αυτό το φως !Και πρέπει Εγώ να το εξαγοράσω ! Μόνο το Αίμα μου μπορεί να σβήσει , να ξοφλήσει αυτό το χρέος , αυτήν την ασχήμια που δεν βαστώ να αντικρίζω ! Στο προσφέρω, στο δωρίζω  λοιπόν γλυκύτατό μου τέκνο ! Για να ξαναβρείς αυτό το αρχαίο κάλλος !  Για να ξαναντυθείς τον ξεχασμένο σου φωτεινό Χιτώνα ! Και να μην τον βγάλεις ποτέ ξανά ! Για να ζήσεις πλέον αιώνια την ξεχασμένη σου Άνοιξη !
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Μ.Παρασκευής   

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~