Η πρώτη και η τελευταία …

Υπάρχουν άνθρωποι αλλιώτικοι απ τους πολλούς που όλο χαμογελούν το φως .

Που δεν θα δεις ποτέ το πρόσωπό τους να συννεφιάζει .  Που λίγο μιλούν με το στόμα μα αδιάκοπα  λαλούν με τις ματιές τους. Όλα τα ένθεα τους συγκινούν . Ενθουσιάζονται λοιπόν  με τα ελάχιστα και τα μηδαμινά για τους πολλούς . Μα μηδέν για εκείνους δεν υπάρχει .

Αφού τα πάντα τα λογαριάζουν στου Δημιουργού το άχρονο είναι !

Άμετρα αγαπούν χωρίς εξαίρεση τα έμψυχα και  όλα του Θεού τα πλάσματα .

Και όποτε αντικρίζουν  κάτι από δαύτα , θαρρείς πως είναι η πρώτη στιγμή που το συναντούν. Έτσι καταλαβαίνεις σαν τους θωρείς από τον τρόπο που σκιρτούν οι ψυχές τους . Εκστατικοί και ενεοί σφιχταγκαλιάζουν ένα μυστικό Ευαγγέλιο( όπως έλεγε ο σοφός Άγιος Πορφύριος ) με ρήματα αιώνιας Ζωής σε κάθε τους βήμα και αναπνοή.

Χρώματα κι αρώματα του Θεού τα φανερώματα!  

Ένας ήλιος που ανασταίνεται και ένας που πεθαίνει , ένα λιόδεντρο αγήρατο,  αυτάρκες δίχως παράπονο  στην μοναξιά του  κι ένα πεύκο λυγερό και βαρύξυλο που τον ουρανό ζωγραφίζει , ένα φαράγγι με τα ελέησον να αχολογούν  , ένα χάδι από θυμάρι αξεθύμαντο, μια ακύμαντη γαλάζια απεραντοσύνη και ένας βράχος να σμιλεύεται από της αλισάχνης τα ορμήματα, ένας κελαηδιστής του ουρανού με το ορθρινό του κάλεσμα και το νυχτερινό του τραγούδι, που πασχίζει να ειρηνέψει την ψυχή με ό,τι πάλεψε ολημερίς να την φτωχύνει, ένα ξωκκλήσι παμφαές  να λάμπει ανέσπερα από την φλόγα ενός και μόνο καθαρού κεριού…

Πάντοτε η ίδια έκσταση και ένα Θεέ και Κύριε να ξεβγαίνει από τα χείλη τους.

Συνάντησα κάποτε έναν τέτοιον σεβάσμιο άνθρωπο που με όλα του Κυβερνήτη τα φτιάγματα έπιανε κουβέντα και ερωτευόταν,  γιατί τον έκαναν ανυπόκριτα σαν παιδί αγαθό να αγαπά όλο και περισσότερο τον Ποιητή τους! 

Στάθηκα μπροστά του και τον ρώτησα :

Πες μου πως γίνεται και κάτι που τόσες αμέτρητες φορές το έχεις αντικρίσει,  να μοιάζει σαν να ναι η πρώτη μόλις φορά που βρίσκεται στον δρόμο σου ; 

Και εκείνος με την γαλήνια μιλιά του, μυστικά κάπως, έγειρε και  μου είπε :

Παιδί μου , κάθε που ένα τέτοιο ποίημα του Θεού βλέπουν τα μάτια μου,  συλλογίζομαι  αμέσως, πως ίσως είναι η τελευταία μέρα που ο Θεός μου τα αφήνει ανοιχτά για να το ιδώ…

Νώντας Σκοπετέας

8-9-2020