main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

18 Δεκ 2020

Ο χαρούμενος ( ο κυρ Θόδωρος, ένας υπέροχος Χριστιανός)

(Απόσπασμα από ομότιτλο διήγημα και το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ")
.....- Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Δυτικής Μακεδονίας κοντά στο Αμύνταιο …Το χωριό του το λένε Άγιο Παντελεήμονα ! Γι αυτό τον ευλαβείται τόσο τον Άγιο κι όλο στέκεται από κάτω του …Εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια και εκεί πήγαινε τα καλοκαίρια στην άδειά του για όσο ζούσαν οι γονείς του . Αδέλφια δεν είχε ..Φτωχά πολύ τα χρόνια εκείνα …Όπως οι περισσότεροι , το αποφάσισε κι ήρθε στην Αθήνα …Νέο παιδί ήταν ακόμα, έπιασε δουλειές περιστασιακές για να βγάζει τα προς το ζην και έπειτα από λίγο καιρό έκανε τα χαρτιά του και διορίστηκε στο Ειρηνοδικείο , στο κέντρο της Αθήνας ως Γραφέας . Είχε τελειώσει βλέπεις και το Γυμνάσιο …Τα χρόνια εκείνα ήτανε σπουδαίο … 
Η εξιστόρηση του πατέρα μου άρχισε να μπλέκεται με τις θύμησές μου και έτσι χωρίς να το καταλάβω , σε ένα παγκάκι του Αη Δημήτρη μας , ο αινιγματικός Χαρούμενος στάθηκε δίπλα μου και συνέχισε πλέον ο ίδιος να διηγείται … Άρχισα λοιπόν και εγώ να τον ρωτώ και να παίρνω μια- μια τις απαντήσεις , σαν φως γλυκό και διάχυτο σε ένα ιστόρημα αγιαστικό που χρόνια η ψυχή μου γύρευε να γνωρίσει .
-Έφυγα που λες απ το χωριό και ήρθα στην Αθήνα άγνωστος μεταξύ αγνώστων…
Εγώ βέβαια όλους τους ένοιωθα αδελφούς και τους το έδειχνα μέχρι παρεξηγήσεως που λένε …Τους παραξένευε τόσο που με έβλεπαν συνέχεια να’ χω χαρά, μα εγώ τους έλεγα πως έχω μέσα μου την χαρμολύπη που έχει χαρά μέσα της ανεκλάλητη, του Θεού την χαρά που λύπη σκέτη και στενοχώρια δεν γνωρίζει …
Το’ νοιωσα αυτό μόλις πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος και είδα τους Γεροντάδες σαν κούτσικα παιδιά να χαίρονται και να δακρύζουν και πάλι να χαίρονται και να τρέχουν τα μάτια τους σαν πηγές ολόδροσες και ξεδιψαστικές …
Εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι παιδάκι μου το να σε βλέπουν οι άλλοι να χαίρεσαι …όχι ψεύτικα , φτιασιδωμένα …Μα μέσα απ την ψυχούλα σου να γελάς και να λάμπει ο μέσα σου άνθρωπος , να «κολλάς» και τους γύρω σου και έτσι να τους κάνεις να σε ρωτούν …και εσύ να τους δείχνεις ψηλά στο Θεό. .. Δεν έχεις ακούσει που λένε Χαρά Θεού.. ..ε από αυτό βγαίνει χαρά μου !!!
Διορίστηκα που λες μετά από λίγους μήνες στο Ειρηνοδικείο στην Ομόνοια …Μου άρεσε πολύ και ο τίτλος … είχε να κάνει και με την Ειρήνη μαθές !! Και μέσα στη οχλοβοή της Αθήνας σε εκείνη την στοά την πολύκοσμη , γνώρισα όλους τους ανθρωπάκηδες … 
Και τόσους χαρακτήρες !!! και τους στριφνούς και τους λεβέντες και τους πονηρούς και τους αγαθούς …Μα είπαμε , εγώ όλους τους λογάριαζα για αδέλφια μου !!
Δεν είχα βλέπεις κιόλας και το χα λιγάκι μαράζι …Στο γραφείο που ήμουνα μαζί με άλλους δυο ,καλή τους να ναι η ώρα , καθαρογράφαμε τις αποφάσεις των δικαστών ..
Εκεί να δεις τι έβαζε ο πνίχτης ο Μαμωνάς τους ανθρώπους να σκαρώνουν ..Εκεί να δεις πως το Εγώ, χαλνάει τις ζωές των ανθρώπων ..Αδέλφια από αίμα να σέρνουνται στα δικαστήρια για λίγη γη , κλεψιές αδικίες…ο Θεός να φυλάει !
Κάθισα και εγώ μετά από λίγο καιρό σε ένα χαρτονάκι και με όσο πιο καλλιγραφικά γράμματα μπορούσα, έγραψα ένα απόσπασμα από του Ματθαίου το Ευαγγέλιο : «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου». Το’ δωσα που λες και μου το φτιάξανε κορνίζα και το κρέμασα πάνω απ το γραφείο μου μαζί με μια εικόνα της Παναγιάς Γαλακτοτροφούσας και του Αγίου Παντελεήμονος άλλη μια χάρτινη .
Ξέρεις πολλοί με ρωτήσανε για κείνα τα λόγια και δικαστές ακόμα και εγώ μόνο τους έλεγα να τα ξαναδιαβάσουν αργά, για να τα νοιώσουνε μέσα τους …Την ώρα που το κάνανε εγώ κοίταζα βαθιά στα μάτια τους και προσευχόμουνα κρυφά να σταλάξει ένα δάκρυ στο Εγώ τους …Είναι σπουδαία αυτά τα λόγια χαρά μου ! Έχουνε νόημα βαθύ …Γιατί αν τα τηρούσαμε και είχαμε αγάπη και συγχώρεση αναμετάξυ μας αλλιώς θα βάδιζε ο κόσμος …
Μιλούσε με Σοφία και αγαθοσύνη που μόνο σε Άγιους Ασκητάδες συναντούσες …Με φωνή απαλή , χρωματιστή μα κυρίως χαρούμενη …με ενθουσιασμό αστείρευτο και γνώση ουρανού …
-Πώς έμεινες μόνος σου Κυρ-Θόδωρε …γιατί δεν παντρεύτηκες ;
-Μου κάνανε δυο τρία προξενιά μα δεν άρεσα στις κοπελούδες …Ευλογημένες να ναι …Δεν ήθελε ο Θεός …
Βλέπεις δεν ήμουνα και ευπαρουσίαστος ...Και έτσι έμεινα μόνος …Που λέει ο λόγος μόνος , γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι …Πάντα είχα συντροφιά τον Χριστό την Παναγιά τους Αγίους με τους Βίους τους που συντάραζαν την καρδιά μου -εκείνον τον Άγιο Σεραφείμ τον Ρούσο πολύ τον αγαπώ - τα βιβλία των Πατέρων , το φως του καντηλιού , την μυρωδιά της φύσης και τους ήχους της , της Εκκλησιάς τις ακολουθίες και… όλες τις ψυχούλες … 
Σε αυτήν την τελευταία λέξη κατάλαβα ένα σπάσιμο και έναν λυγμό στη φωνή του …
-Ξέρεις χαρά μου κάθε βράδυ έχω συντροφιά όλες τις ψυχούλες που πασχίζουν στο μεγάλο τους ταξίδι…Αυτή είναι εδώ και χρόνια πολλά η δική μου η συντροφιά …Έβγαλε την ώρα δαύτη την αξέχαστη από την τσέπη του εκείνο το τόσο γνώριμό μου τετραδιάκι και το άνοιξε μπροστά μου…Γραμμένα αμέτρητα ονόματα και δίπλα τους ημερομηνίες …Έχω πολλά τέτοια μου είπε και χαμήλωσε το βλέμμα του …Είναι ονόματα κεκοιμημένων …
Κάθε μέρα κάνω έναν περίπατο σε όλες τις ενορίες εδώ κοντά και γράφω ονόματα από τα αγγελτήρια του πένθους…
Και το βράδυ κάθομαι και μιλώ στον Θεό για αυτούς , ώρες πολλές …Του λέω : Θεέ μου σπλαχνίσου το πλάσμα σου και μην το παραδειγματίσεις …ανάπαυσε την ψυχούλα του μαζί με τους Αγίους Σου !!! …Και αισθάνομαι τέτοια χαρά, χαρά μου !!! Στέλνω αγάπη στις ψυχούλες και κείνες να ξερες πως μου την επιστρέφουν…αχ να ξερες!!! Έτσι ξημερώνομαι εδώ και χρόνια !!!Δεν έμεινα ποτέ μόνος μου !! Αν μπορείς πίστεψέ το !!!
Όλα με μιας φωτίστηκαν μπροστά μου . Κατανόησα τη χαρά αυτής της μικροκαμωμένης ταπεινής ύπαρξης , που ο Θεός τόσο χαρίτωσε …όλες οι Κυριακές των παιδικών μου χρόνων στην Αθήνα με μιας πήραν άλλη μορφή ..τα ανεξερεύνητα γίνηκαν εικόνες …και ο Χαρούμενος ξανάρθε μπροστά μου νεότερος με εκείνο το τετραδιάκι του, φορώντας το καφέ του παλτό και χαμογελώντας , στέλνοντας την αγάπη του και της καρδιάς του την ευφροσύνη , ως αναταπόδοση σε όλους τους ζωγραφισμένους Αγίους του Άη Δημήτρη … Το χαμόγελο δεν σβήστηκε ποτέ από το πρόσωπό του ακόμα και όταν ο πόνος της αρρώστιας τον επισκεπτόταν συνεχώς τα δυο τελευταία του επίγεια χρόνια κοντά στην γειτονιά του , στον Άγιο Σάββα … 
Κοιμήθηκε με ένα πρόσωπο καταφώτεινο …ανείπωτα ιλαρό …και έδειξε ο Χαρούμενος σε όλους πως χαμογελά ο Θεός …
Δεν είχε τίποτα υλικό για να αφήσει πίσω του … Άνθρωπος που ελεούσε πνευματικά δίνοντας κάθε ικμάδα προσευχητικής δύναμης δεν θα μπορούσε παρά να προσφέρει απλόχερα το έλεος σε κάθε ανήμπορο , κάθε αναγκεμένο …
Ένα μεγάλο ράφι με τετράδια βρήκανε και λιγοστά έπιπλα στο σπίτι που νοίκιαζε τελευταία κοντά στην ενορία του την λατρεμένη , στην οδό Βατοπεδίου…Δεν έμαθα τι απόγινε με εκείνη την παντοτινή συντροφιά του , τους ταξιδεμένους φίλους του …Αργότερα έψαξα , ρώτησα μα δεν τα βρήκα της καρδιάς του τα φύλλα …Μπορεί και να πετάχθηκαν από τους ιδιοκτήτες του σπιτιού μπορεί και κάπου ο ίδιος να τα’ δωσε ευλογία …Το σίγουρο είναι πως πρωτύτερα όλα εκείνα τα ψυχοχάρτια του Χαρούμενου , είχανε διαβαστεί από Αγγελικές φωνές μπροστά στον θρόνο του Δίκαιου και Οικτίρμονος Κριτή …Όσο για μας ας συνεχίσουμε τον ανηφορικό μας δρόμο …
Ας θυμόμαστε τον Κυρ-Θόδωρο και ας σταματάμε όταν στο διάβα μας συναντάμε μια ψυχή αποτυπωμένη σε χαρτί θλιμμένο …Μας φωνάζει κι ας μην την ακούμε , δροσιά αποζητά και ανάπαυση απ των ματιών μας τους κόμπους … Όπως θα λεγε και ένας άλλος ανόθευτα Χαρούμενος , του Παραδείσου αιώνιος εραστής : Αληθινή χαρά είναι μόνο η πονεμένη !
Καλή αντάμωση Κυρ –Θόδωρε ! Μακάριε …Χαρούμενε !!!
Και κάτι τελευταίο : Το αληθινό κάθε ιστορίας φανερώνεται στα δάκρυα που εκείνη σταλάζει στο Εγώ μας , όπως έλεγε αυτή η διαλεχτή απ το Θεό ψυχούλα …
Μη με ρωτήσετε λοιπόν αν όντως όσα διαβάσατε πιο πάνω είναι αληθινά …
Μόνο εσείς το γνωρίζετε !
Νώντας Σκοπετέας 
Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ " και το διήγημα "Ο χαρούμενος" . 
Τα βιβλία του "Προμάχου Ορθοδοξίας" είναι όλα διαθέσιμα και μπορείτε να τα προμηθευτείτε τηλεφωνώντας στην Ορθόδοξη Ιεραποστολική Χριστιανική Συναλληλία Πρόμαχος Ορθοδοξίας που έχει την αποκλειστική διάθεση και στο τηλέφωνο παραγγελιών:
6980 15 20 79 .
Όλα τα έσοδα από τα βιβλία του Προμάχου διατίθενται αποκλειστικά και μόνο στην πνευματική ελεημοσύνη καθώς με αυτόν τον τρόπο ( τον πνευματικώς ανταποδοτικό ) εκδίδονται και αποστέλλονται όπου καρδιά Χριστιανική Ορθόδοξη χτυπά ΔΩΡΕΑΝ καλαίσθητες εκδόσεις παρακλητικών και ικετηρίων κανόνων του Χριστού μας και των Αγίων Του και κυρίως οι Χαιρετισμοί της Υπεραγίας Μητέρας μας Θεοτόκου .
Έως σήμερα ένα εκατομμύριο βιβλαριδίων των Χαιρετισμών της Παναγίας μας έχουν διανεμηθεί ΔΩΡΕΑΝ !!!
https://promachos.gr/%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE.../

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~