main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

2 Ιαν 2021

Σιωπή ή …Ιησού ;


Ακούμε όλην αυτήν την περίοδο δυνατές φωνές αδελφών μας, κληρικών και λαϊκών, που σχεδόν εμμονικά επαναλαμβάνουν το ότι αυτό τo ζοφερό και πρωτόγνωρο που ζούμε , είναι μια θεία παραχώρηση και ότι οφείλουμε σαν Χριστιανοί της υπακοής και της ταπείνωσης να σιωπούμε, μιας και όλο αυτό είναι ένας κανόνας και μια ευκαιρία για μετάνοια και …επανεκκίνηση στην πνευματική μας πορεία .
Συμφωνούμε απόλυτα στα της Θείας παραχωρήσεως .
Ναι, ο Κύριος το επιτρέπει όλο αυτό που ζούμε, αλλά όχι για να το δεχτούμε με μια παθητική μοιρολατρική και ….βολικά ατσαλάκωτη στάση μα γιατί θέλει πραγματικά να δει πως θα αντιδράσουμε !
Εξετάσεις περνάμε αδελφοί και πατέρες ! Εξετάσεις !
Όλα ξεγυμνώνονται και αποκαλύπτονται μπροστά Του !
Ζων γαρ ο λόγος του Θεού και ενεργής! ( Εβρ. 4,12)
Θα μου πείτε, αφού όλο αυτό συμφωνείς πως ουρανόθεν εστάλη για την ωφέλεια της ψυχής μας ,εξαιτίας μιας ασυγκράτητης αποστασίας στην θεοστυγή εποχή μας , γιατί δεν σιωπάς και εσύ , καρτερώντας το νεφύδριο να προσπεράσει ;
Γιατί αφού όλο αυτό ούτως ή άλλως, όπως μερικοί και ίσως ορθώς διατείνονται , είναι προαποφασισμένο από τον Κύριο και Σωτήρα των ψυχών μας, να μην διάγουμε στα ταμεία μας εν μετανοία μια έστω μακρά περίοδο σιωπής , περισυλλογής και υπακοής στους πεπειραμένους πνευματικούς ιχνηλάτες -ποιμένες, οι οποίοι στην πλειονότητά τους εμπόνως μας καλούν να υπακούσουμε και να πάψουμε να μιλάμε εδώ και εκεί για διωγμούς και σημεία των καιρών ;
Πάμε αδελφοί μου στο Ευαγγέλιο του ηγαπημένου μαθητή να αντλήσουμε Φως …
«Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφή, λέγει· διψῶ.»
Κεφάλαιο 19ο στίχος 28 και σε ερμηνεία του αειμνήστου Π.Τρεμπέλα:
«Ύστερα απ’ αυτό, αφού βεβαιώθηκε ο Ιησούς ότι είχαν πλέον συντελεσθεί όλα όσα θα πάθαινε και είχαν τελείως εκπληρωθεί σύμφωνα με τις προφητείες, για να επαληθευθεί σε όλα και μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια η Αγία Γραφή, είπε: Διψώ.»
Επομένως ( ας μας επιτραπεί μια ιερή αναγωγή στο παρελθόν ) αν όλοι εμείς, οι υπάκουοι και της σιωπής οι εραστές βρισκόμασταν εν μέσω του μαινόμενου όχλου έξω απ το πραιτόριο τις συγκλονιστικές στιγμές του διλήμματος υπό του Πιλάτου, αν όλοι εμείς σκεφτόμασταν ομοιότροπα και ταυτιζόμασταν απόλυτα με την λογική της νοσηρής -ένοχης ( και όχι εύλαλης και ευλογημένης) σιωπής που μας προτείνεται , τότε θα αποχωρούσαμε ή δεν θα εμφανιζόμασταν και καθόλου στις αυλές του Αρχιερέα και του Ρωμαίου Ηγεμόνος !
Στα σίγουρα δεν θα μέναμε ως το τέλος να φωνάξουμε με όλην την δύναμη της ψυχής μας :
Ιησού ! Ιησού ! Ιησού!
Αφού κάποιος υπεύθυνος νουνεχής και όχι επιπόλαιος αδελφός μας θα μας ψιθύριζε:
Τι φωνάζεις , τί διαμαρτύρεσαι ; Άδικος κόπος ! Αφού ευλογημένε μου όλα αυτά είναι προφητευμένα εδώ και αιώνες ! Ο Θεός φόρεσε ανθρώπινη σάρκα για να σταυρωθεί ! Ο ενανθρωπήσας δι ημάς και καταβάς εξ ουρανού ήρθε για να πεθάνει και έτσι να ξεκινήσει για τον άνθρωπο η αληθινή ζωή !
Και να, ο Χριστός μας πάνω στον Σταυρό αφήνει το πνεύμα του, αφού βεβαιώνεται ότι εκπληρώθηκαν στο ακέραιο οι προφητείες…
Επομένως ό,τι και να έλεγες , ό,τι και να έκανες …όλα ήταν να γεννούν !
Επομένως, ας δικαιωθεί και ο δόλιος και παράνομος Ιούδας αφού όλα ήταν προαποφασισμένα και προφητευμένα για τον ίδιο! Άρα και για τον αρνητή Πέτρο δεν υπήρχε λόγος τριπλά να αποκατασταθεί η άρνησή του με κείνα τα φιλείς με ; …
Ξεχνάς όμως κάτι πολύ σημαντικό αδελφέ μου , ταλαίπωρε εαυτέ μου ! Ότι ο Πάνσοφος και Παντογνώστης Κύριος γνωρίζει μα ουδέποτε προορίζει ! Και σύμφωνα με αυτό το πανίερο αξίωμα της πίστης μας, είναι αυτό το ακλόνητο αυτεξούσιο που οδηγεί τα βήματά μας και τις φωνές μας .
Δεν μας εξαναγκάζει κανείς, ούτε Αυτός ο Παντοδύναμος Τριαδικός Θεός να ενεργήσουμε ή να παραλείψουμε…
Εμείς αποφασίζουμε το αν θα αντιδράσουμε , αν θα φωνάξουμε , έστω και αν η βοή του μανιασμένου όχλου μας σκεπάζει , έστω και αν το φρικιαστικό φώνασμα … Βαραββά, εκκωφαντικά καλύπτει τα πνιγμένα μας κλάματα και τα ισχνά Ιησού …μας !
Νώντας Σκοπετέας 
13-12-2020 
Υγ: Μια ρανίδα απ΄ τον μεγάλο Αγιασμό των Θείων Επιφανείων είναι αρκετή για να αγιάσει ολάκερη την φύση των υδάτων ! Μοιάζει με ένα δάκρυ μετανοίας , που όπως έλεγε ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης , ισοδυναμεί με το λουτρό του βαπτίσματός μας …
Αναμένει ο Κύριος της πίστης μας τις σταλαγματιές ...

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~