(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)
main menu
Απενεργοποιημένη Λειτουργία
20 Απρ 2024
Γερόντισσα Γαλακτία...Μια έμψυχη παραμυθία...
13 Απρ 2024
Ανοιχτός ο Ουρανός!
Η απροσωπόληπτη αγάπη, η ανυπόκριτη, η ανιδιοτελής, η ανεξαίρετη, η απροϋπόθετη! Να συναντάς στο πρόσωπο του κάθε άλλου τον ίδιο τον Χριστό! Αυτό το κάθε, είναι που καθηλώνει τα φτερά σου! Αυτό το κάθε, είναι που κάνει την αγάπη τέλεια, που έξω εκβάλει τον φόβο και τους αστερίσκους που το καθώς και το πρέπει σου, βάζουν δίπλα σε κάθε ελάχιστο των αδελφών Του! Θυσιάζεσαι ναι! Αλλά για ποιόν; Για τον οικείο σου μόνο, τον φίλο τον…ατσαλάκωτο, τον καθαρό που μοσχομυρίζει…Για τον άλλον τον πληγιασμένο, τον βρώμικο με τα κουρελιασμένα ρούχα, που σου ζητά ένα δίφραγκο κάτι να φάει και μια αγκαλιά λίγο να ελπίσει;
Διαβάζοντας
πάλι το γαλαζοπράσινο βιβλίο, με την γερόντισσα Γαλακτία όλους να τους θωρεί
Χριστούς, και όλους να τους αγκαλιάζει
με της στοργής τα φτερά, δίχως να νοιάζεται μη τη λερώσουν οι λάσπες από τα
χοιροστάσια της αποδημίας τους, θυμηθήκαμε ένα περιστατικό που μας διηγήθηκε ένας
φιλομόναχος και φιλόθεος αδελφός, που δεν χάνει ευκαιρία να βρεθεί σε αυλές
καστρομονάστηρων και αγιασμένων βράχων, που ο κόσμος και ο χρόνος δεν κατόρθωσε
να νοθεύσει αξίες και αρετές. Νήψη και ησυχία, παράδοση Θεία και Ευαγγέλιο
ορθάνοιχτο αδιαλείπτως, στα μέρη που συχνάζει ο αδελφός μας ο Ανδρέας! Σαν
διψασμένο ελάφι τρέχει στις πηγές του ζωντανού νερού να δροσιστεί! Δεν θα
ξεδιψάσει ποτέ του όμως, γιατί βιώνει στο μεδούλι του, εκείνο του Θεολόγου Γρηγορίου το αιώνιο ρητό!
Ο Θεός διψά να τον διψάμε!
-Είχα
πάει την προηγούμενη εβδομάδα στην Μαριάμ! Η καλή μου η γεροντισούλα! Μόνο να
την κοιτάς, σου φτάνει! Εκπλήττουσα τη οράσει, δροσίζουσα τοις ρήμασι! Σαν
άγγελος εωθινός αδελφέ μου! Πόσο την αγαπάω! Με το που με βλέπει, τι χαρά που
κάνει! Καλώς τον Ανδρέα τον πρωτόκλητοοοοο! Αντιλαλούν οι βράχοι! Συνήθως
πηγαίνουμε από πρωί και καθόμαστε ως το σούρουπο, να κάνουμε κανένα διακόνημα,
να χαρούμε σαν παιδιά! Προχθές που λες, είχε μια λιακάδα λαμπριάτικη! Καθόμασταν
με την γερόντισσα στην απλωταριά με τα κλήμα και την ακούγαμε να μας μιλά! Όλο
υπομονή να κάνετε μας έλεγε! Όλα τα νικά και όλα τα αγιάζει! Ξαφνικά βλέπει από
μακριά έναν άλλον αδελφό που πάρκαρε το αμάξι του και ερχόταν προς το μέρος μας! Βρε τι έγινε!
Άρχισε να χοροπηδά σαν μικρό παιδί η Γερόντισσα!
-
Καλώς τον Βασίλη, καλώς τον! Ο Βασίλης ο Ντεφινές! Έλα Βασιλάκη μου, έλα καμαράκι μου! Πόσο καιρό έχω να τον δω!
Ειλικρινά
δεν την είχα ξαναδεί έτσι την Μαριάμ! Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι μονίμως έτσι
είναι! Αλλά ο ενθουσιασμός της, με έκανε να σκεφτώ ότι αυτός ο Βασίλης ο
Ντεφινές που ερχόταν, θα ήταν κάποιος σπουδαίος! Τον πήρε μια γερή αγκαλιά η
Μαριάμ και εκείνος απολάμβανε την αγάπη της όλο χαρά!
-Εγώ σας αφήνω λίγο τώρα παιδιά μου! Καθίστε
να μιλήσετε! Να πάω λίγο στα ζωντανά να τους βάλω τροφή! Και έρχομαι ξανά!
-Να
πάτε γερόντισσα με την ησυχία σας! Είπα…γιατί ένιωσα εκείνη τη στιγμή πολύ
τυχερός! Σκέφτηκα ο πονηρός…Για να κάνει έτσι σαν… παλαβή με τον που τον είδε η
Γερόντισσα, βάλε με νου σου, τι πνευματικό κελεπούρι έχουμε εδώ! Θα βάλω το…ψυχογραφικό
να καταγράψει…Περίμενα που λες να μας πει θαυμάσια και πρωτάκουστα…Ξεκινά ο Βασίλειος
να μιλά…σοκ! Ό,τι του ερχόταν έλεγε στην κυριολεξία! Άσχετα! Πνευματικότητα υπό
του μηδενός! Τα χάσαμε! Προς στιγμήν
απογοητευτήκαμε! Μα μόλις αργότερα ξεμακρύναμε, ήρθε η ωφέλεια και οι
πνευματικοί δρόσοι κρουνηδόν! Καταλαβαίνεις έτσι; Η γερόντισσα όλους τους αγαπάει
το ίδιο! Όπως καλοδέχεται τον μορφωμένο και λαλίστατο, έτσι ακριβώς αγκαλιάζει
και τον αμόρφωτο! Κοιτά σαν τον Κύριο μέσα στην καρδιά του άλλου! Καθρέφτης ο
καθένας, να κατοπτρίζει τον Χριστό! Αυτό είχα να σου πω! Δεν είναι αυτό θαυμάσιο;
Μέσα
στη φωτεράδα της ψυχής τους να λουστούμε και εμείς! Να μιμηθούμε, την Μαριάμ,
την Γαλακτία μας, εκείνους που βιώνουν
στο έπακρο κάθε Ευαγγελική λαλιά! Μεγάλη εντολή η απροσωπόληπτη αγάπη! Κάθε
καλό στον αδελφό καλό προς τον Χριστό! Κάθε αμαρτία προς τον αδελφό, εις
Χριστόν αμαρτία! (Α΄ Κορ. 8- 12) Ανοιχτή η αγκαλιά, ανοιχτός ο Ουρανός!
Νώντας
Σκοπετέας
(Εκδ.
ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)
6 Απρ 2024
Σε ύψη δυσθεώρητα...(Της Γαλακτίας η Φωτεράδα)
Σε ύψη δυσθεώρητα! Εκεί που δεν
θα συναντήσεις κανέναν υψηλόφρονα!
Μόνο ταπεινοί κατοικούν σε τέτοια μέτρα απλησίαστα! Θεούμενοι μόνο οι αληθινά ταπεινοί! Στο πνεύμα!
Ήρθε ο καιρός του ελέους και της ανταμοιβής! Στεφάνια δικαιοσύνης στολίζουν τα κεφάλια τους! Χορείες ταπεινών μέσα στο ανέσπερο Φως του Χριστού!
Σε μια τέτοια χορεία είναι μπροστάρισσα η Γερόντισσα Γαλακτία!
Όπως προσευχόταν με μια αληθινά συγκλονιστική και οικουμενική προσευχή για φωτισμό και στήριξη και προστασία του σύμπαντος κόσμου, νυχθημερόν, όσο βρισκόταν σε αυτήν τη ζωή, έτσι και τώρα με την φοβερή δύναμη του Αγίου Τριαδικού Θεού της Υπεραγίας Θεοτόκου και απασών των επουρανίων δυνάμεων ακαταγώνιστα μεσιτεύει!
Πώς έλαμπε το πρόσωπό της, σαν στα στερνά της μια ομάδα προσκυνητών της έψαλλαν, με τον π.Αντώνιο να κανοναρχεί, το εξαποστειλάρι: Φως ο Πατήρ Φως ο Λόγος Φως και το Άγιο Πνεύμα!
Άναψε με τούτο το ψάλμα η δική της φωτεράδα και τριαδολόγησε χωρίς να χρειαστεί ούτε μια λέξη!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά
εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή
αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»
(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)
30 Μαρ 2024
Μια στάλα Ουρανό…(Δεν έχω μούτρα να Τον ξαναδώ…)
Ζουν ανάμεσά μας. Αθόρυβα σαν το
οξυγόνο που δίνει πνοή, σαν το αίμα που ανάλαφρα κυλώντας μέσα μας, εγγυάται την πατρική καρτερία…Είναι
της διπλανής μας πόρτας οι διαλεχτοί, που αλίμονο αν ποτέ τους, ένιωθαν τέτοιοι…Θα
έχαναν τον ατίμητο θησαυρό της ψυχής του Θεού, το Άγιο Πνεύμα όπως το
περιέγραφε η Γερόντισσα Γαλακτία. Εκείνη, ζητούσε από τον Χριστό όπως ζητά ένα
μωρό παιδί απ΄τους γονιούς του, θρέμμα και αγάπη. Διαβάζοντας το γαλαζοπράσινο
βιβλίο της, δοξάζουμε τον Θεό, που ακόμα υπάρχουν κάποιοι, που μπορούν να
σηκώσουν τα μάτια της καρδιάς τους στον Ουρανό. Να εκλιπαρήσουν την παράταση,
να εκζητήσουν το έλεος, να γίνουν τα έμψυχα ιλαστήρια που θα κάνουν τον Δίκαιο Δεσπότη του παντός να...μετανοήσει…Περιδιαβαίνοντας τις φωτεινές του σελίδες, θυμηθήκαμε κάτι, που ευλογημένος συνοδοιπόρος,
με σοφία και πείρα πατέρων, φυλαγμένη
ατόφια στα τρίσβαθά του, μας διηγήθηκε τις προάλλες.
Δεν πάνε πολλά χρόνια, καμιά σαρανταριά, που έκανε ένα χειμώνα σαν καλοκαίρι…Μην ακούς αυτά που λένε στις σκοτεινές μέρες μας, για φαινόμενα που τώρα πρωτοεμφανίζονται. Άνυδρους χειμώνες πάντα είχαμε…Στέρεψε ποτέ η αμαρτία άλλωστε; Στο χωριό μας λοιπόν, είχαν αρχίσει όλα να ξεραίνονται! Είχε 2 μήνες και βάλε, λίγο έστω να βρέξει. Απόγνωση στην κυριολεξία! Το βράδυ στο καφενείο το κλίμα βαρύ! Κεφάλια κατεβασμένα, κουβέντες λιγοστές! Ξαφνικά μέσα στην νεκρική ησυχία, πετάγεται ένας και απευθύνεται στον μπάρμπα-Μίμη, που καθόταν μόνος του όπως πάντα, κάτω από τον μεγάλο πάγκο. Ο γερό σοφός του χωριού, ο λιγομίλητος, μα μονίμως γλυκύς και πρόσχαρος σε όλους. Ίσως και για να τον πειράξει, ίσως γιατί σε τέτοιες στιγμές απελπισίας μόνο, θυμόμαστε τον…υπηρέτη Θεό…του είπε: -Δεν κάνεις καμιά προσευχή να βρέξει, εσύ που τα ‘χεις με τον... Κύριο καλά; Θα χαθούμε αλλιώς! Και εκείνος, έβαλε το κεφάλι κάτω και δεν αποκρίθηκε! Ξημερώματα ήταν που όλοι στο χωριό ξύπνησαν από το θόρυβο της βροχής στα κεραμίδια! Με το τουλούμι το νερό στην αρχή και έπειτα ψιλή ποτιστική βροχούλα! Και να μην σταματάει 3 μέρες συνεχώς! Το βράδυ ξανά στο καφενείο ξεκίνησαν τα πειράγματα στον γέροντα…-Ε μπάρμπα-Μίμη, χόρτασε το χώμα νερό! Θα σαπίσουν τα δέντρα! Δεν λες στον Θεό τώρα να σταματήσει; Και εκείνος όλο καλοσύνη και αγαθότητα, έδωσε μια απάντηση που κανείς δεν ξέχασε ποτέ! Ο καθένας βέβαια ανάλογα με το πώς την εισέπραξε…-Τι λες κυρ-Παντελή μου, δεν έχω μούτρα να τον ξαναδώ…! Σκέψου αδελφέ μου, τι σχέση είχαν αυτοί οι άνθρωποι, τι φόβο Θεού, τι σεβασμό υιικό, ανυπόκριτα όλα, αφτιασίδωτα! Γνήσιοι πνευματικοί άνθρωποι, χωρίς να έχουν ποτέ τους διδαχθεί, όσα φανερώνει εκείνη η αξέχαστη απόκριση του Δημητρίου…Μούτρα δεν έχω να Τον ξαναδώ…
Έτσι και εκείνος ο μακάριος, έτσι και
η Γερόντισσα της Κρήτης, οπλίζονταν με το θάρρος και την παρρησία που τους μέστωνε
η Φιλόθεη βιωτή τους. Η σταυροφόρα τους πορεία, η αδιαστρέβλωτη τήρηση όλων των
εντολών, η ορθοπραξία τους και η ορθοπιστία τους! Για να έχουν πρόσωπο από την
Φωτεράδα του Χριστού ιλαρό, να αντικρίζουν έτσι τον Μεγάλο Αφέντη και αξεδίψαστες τις ψυχές, να Του ζητούν λίγα μαζί και τα πάντα…Μια στάλα
Ουρανό και μια μπουκιά Παράδεισο…
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»
(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)
23 Μαρ 2024
Της Γαλακτίας μας η Φωτεράδα…
Σκανδαλωδώς μας ελεεί ο Πανευεργέτης
Κύριος! Σπλαχνίσου μας Κύριε και μη μας παραδειγματίσεις!
Δεν είναι λίγες οι φορές, που συνοδοιπόροι τούτης της εκπομπής μοιράζονται μαζί
μας ευλογίες! Βιβλία, εικόνες, εκτυπώματα και απομεινάρια Αγίων του Θεού που
ευωδιαστά και μυροβόλα φανερώνουν και ψηλαφούν τα θαύματα και τα θαυμάσιά Του! Λίγο
χώμα από το ταπεινό κιβούρι του Αγίου Φιλοθέου Ζερβάκου(οι συνειδήσεις είναι
που αγιοκατατάσσουν…) και το παγκόσμιο μνήμα του Αγίου Παϊσίου, ένα
κομποσχοινάκι που φόρεσε και αγίασε η Θεία χάρη, δοσμένο από εργάτη του
Ευαγγελίου του Χριστού-Ιεροκήρυκα του Παραδείσου, ένα σταμπωτό εικονάκι από το
Αγιαστήριο της Παναγούδας που έχουμε εδώ απέναντί μας, ένας πίνακας δίπλα με
ζωγραφισμένο ολοζώντανα το καθολικό της Φιλοθέου Γλυκοφιλούσας από τα χέρια του
μακαριστού Φιλαγιορείτη Ασκητή μέσα στον κόσμο κυρ-Νίκου Μπαζώνη του Αιτωλού,
τα φυλαχτάρια και τα αγιωτικά της κυρά Μιχαήλας μας από τις μικρές… Ακαθές της Κυκλάδες…Πάντοτε το
ίδιο δέος, σαν παραλαμβάνουμε αναξίως της αγάπης και της συναλληλίας τα
ανεκτίμητα κειμήλια…Πόσο χωρητική η καρδιά όλων αυτών που γνωρίζουν να
πολλαπλασιάζουν τα δώρα του Ουρανού, σαν τα αποχωρίζονται…Κάποτε ξαφνιαστήκαμε
πολύ σαν ανοίξαμε ένα τέτοιο πακέτο. Αποστολέας του ο Χ.Φ ο Ρεθυμνιώτης αδελφός
μας!
Σε ημέρα του Κυρίου αναδεμένη με
του Τιμίου Νηστικάρη τα άγια αίματα, έγινε η αποκρυπτογράφηση των αρχικών του,
σε εκείνο το Θεόπνευστο βιβλιαράκι που επέστρεψε στον δρόμο της μετανοίας
αμέτρητες ψυχές το : Ποτέ δεν είναι αργά!
Χ.Φ. έγραφε μόνο πάνω... Χαράλαμπος
Φραντζής... Χριστού Φίλος!!
Πρέσβευε αδελφέ μας στον θρόνο
του Δεσπότη Χριστού, στο πλάι της λατρεμένης σου Γερόντισσας, του Αγίου
Χαραλάμπους και όλων των Αγίων, με τους οποίους συμπορεύτηκες!!
Ο Θεός είναι νουθέτης...συνήθιζες
να λες...
Κάθε μέρα που περνά, θα το
κατανοούμε όλο και πιότερο Χαραλάμπη μας!
Όλες τις ώρες μέρα και νύχτα, ήταν
μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους μας!
Παρηγορητής και ομολογητής χωρίς
φτιασιδώματα και...πενιές...
Και τώρα...συνεχώς μας παραμυθεί
με την απλότητά του και τις σοφές λαλιές του που χαράχτηκαν μέσα μας.
Είμαστε ευλογημένοι απ’ τον Θεό που γνωρίσαμε έναν γνήσιο φίλο του έναν λεβέντη στρατιώτη Του! Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ εκείνη την ημέρα που παραλάβαμε το δώρο του!
Μέσα ένα μαντήλι που αγκάλιαζε
λίγες λευκές τρίχες από τα μαλλάκια μιας διαλεχτής του Χριστού μας και ένα κομμάτι ύφασμα από το ρούχο που
φορούσε στο δουλαγωγημένο σαρκίο της. Η γερόντισσα της Κρήτης , της Ελλάδας, της
Ορθοδοξίας! Εκείνη η ευλογία του μακαριστού Χαράλαμπου! Τι χαρά μας έδωσε! Όχι για να χρησιμοποιηθεί με τρόπο μαγικό, ή
να αποτελέσει καύχημα και προσθήκη σε δίψυχη και… φωνακλή πνευματική συλλογή! Μα σαν ενίσχυση στα δύσβατα και φαινομενικά
απροσπέλαστα…Φυλαχτά αγιασμένα από την Θεία χάρη! Μεταδίδεται η Θεία χάρη
αδελφοί μου, αν δεν έχεις εθελουσίως κλείσει ερμητικά της ψυχής σου τον δέκτη…Γι’
αυτό παππούλη μου και Δέσποτά μου, μη το τραβάς το χέρι σου σαν κάποιος έρχεται
όλο λαχτάρα να το καταφιλήσει! Θεία χάρη γυρεύει η ψυχούλα! Στάθηκε τότε εκείνο
το παράξενο για τους πολλούς δώρο,
αφορμή για να ζητήσουμε να μάθουμε περισσότερα για μια μεγάλη οσιακή μορφή των
ημερών μας! Διέθετε Ιεροσύνη! Ναι, όσο κι αν ακούγεται παράξενο και αταίριαστο
σφόδρα σε μια γυναίκα! Είχε την εξ αγιασμού Ιεροσύνη, ως κατοικητήριο του
Παναγίου Πνεύματος, που έλαμπε σύγκορμα πάνω της! Ήταν ακόμα στη ζωή η Γερόντισσα
όταν λάβαμε τις ευλογίες! Εκείνη μέσα στην νηπιακή αφελότητά της, δεν μπορούσε
να διανοηθεί το μέγεθος της ακαταγώνιστης παρρησίας της! Όλα της έμοιαζαν τόσο
φυσικά και προπτωτικά! Για αυτό φανερωνόταν συνεχώς, δίχως να το καταλαβαίνει, στους
γύρω της, όταν κατέβαζε στη γη τον ίδιο τον Άγιο Αντώνιο για να θεραπεύσει ένα παιδί
, ή την Αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου, για να επέμβει σε χειρουργείο νέου που
χαροπάλευε! Σαν κοιμήθηκε τον Μάιο του 2021 στις 20, άρχισαν να κοινολογούνται προς
δόξαν Θεού και βοήθεια αμετρήτων αναγκαιμένων ψυχών, τα υπέρλογα και
συγκλονιστικά θαύματα του Θεού Λόγου, δια των μεσιτειών και των προσευχών της Γερόντισσας!
Πριν λίγο μόλις καιρό, κυκλοφόρησε και ένα σπάνιο βιβλίο! Ένα βιβλίο που
κάποιοι Χριστοχαριτωμένοι ταπεινοί, μετά λόγου γνώσης και φόβο Θεού, είναι απόλυτα
βέβαιοι πως θα αποτελέσει πνευματικοί βακτηρία μυριαριθμήτων ανθρώπων, που πορεύονται
Σταυρικά και Αναστάσιμα, σε ανηφόρια μετανοίας με προορισμό τον Γολγοθά
και την Επουράνια Βασιλεία. Σε αυτούς τους δρόμους με τη βοήθεια και το έλεος
του Δεσπότη της ζωής μας θα συνοδοιπορήσουμε σε αυτήν την ευλογημένη περίοδο της
Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής! Πόσο συγκλονιστικοί οι βίοι των Αγίων των
ημερών μας! Εκείνων που δεν αντάμωσες ποτέ από κοντά και όμως είναι τόσο οικείοι
σου, τόσο δικοί σου! Δεν είναι αμάρτυρη Χριστού ακόμα και αυτή η εποχή, όπου οι
άνθρωποι μοιάζουν στην συντριπτική τους πλειονότητα
να αγαπούν περισσότερο το σκοτάδι και το ψέμα από το Φως και την Αλήθεια! Με τη
σαγήνη της Αγίας τους βιωτής, σε καλούν να αγωνιστείς και να παλέψεις, κάποτε
έστω και από μακριά να τους ανταμώσεις στου Θεϊκού Νυμφώνα τα μέρη… Θα περιδιαβούμε
στις αγιασμένες και φωτιστικές σελίδες τούτου του βιβλίου!
Το γαλαζοπράσινο βιβλίο! Έτσι γίνεται παγκόσμια γνωστό! Σαν το πορτοκαλί του Αγίου Πορφυρίου, σαν το μπλε του Αγίου Παϊσίου, σαν το κίτρινο του Αγίου Ιακώβου όπως μας το χάρισε το Άγιο Πνεύμα δια γραφίδας του μακαριστού καθηγητή Στυλιανού Παπαδόπουλου(σ.σ Γερασίμου Μοναχού Δοχειαρίτη) σαν το πορφυρό του Αγίου Ιωσήφ, γραμμένο από τον Άγιο Εφραίμ της Αριζόνας! Να ένα Ουράνιο τόξο, να καυχιέσαι και να χαίρεσαι στις μεταλλαγμένες και θεοστυγείς μέρες μας…!
Να το διαβάσουμε λοιπόν και να λαχταρήσουμε το Φως της Τριαδικής Θεότητας! Να δοξολογήσουμε και να διψάσουμε τον Ζωντανό Θεό! Να πανηγυρίσουμε την Αγία Ορθοδοξία και το οτι είμαστε χάριτι Κυρίου Χριστιανοί Ορθόδοξοι! Σε αυτά τα τόσο πυκνά σκοτάδια των ημερών μας, που
δυσκολεύουν και βυθίζουν τα βήματά μας, ας καταυγάζεται ο δρόμος μας από της Γαλακτίας
μας την φωτεράδα…
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη σειρά
εκπομπών μέσα στην Αγία Τεσσαρακοστή του 2024, όπου διαβάζονται εκτενή
αποσπάσματα από το βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης»
(Εκδ. ΘΕΟΜΟΡΦΟΥ Ι.Μ.ΜΟΡΦΟΥ)
2 Μαρ 2024
Της μετανοίας οι συγκομιδές...
Σε χώρα μακρινή, στης ηδονής της το ψύχος φρενοβλαβώς σκόρπισα τον θείον πλούτο.
Το λιμάνι της Ζωής νοσταλγούσα, μα δεν τολμούσα ούτε τον ορίζοντά του να ατενίσω, κάθε φορά που στην τρικυμία των παθών μου τσακιζόμουν.
Πνιγόταν η φωνή μου στον σκοτεινό βυθό της αμαρτίας, σαν προσπαθούσα να φωνάξω βοήθει μοι στον Παμβασιλέα Κυβερνήτη.
Ναυαγός, δούλος και εξόριστος!
Γυμνός, πένης και άσιτος, ζητιάνευα συνέχεια σε κλειστές θύρες του οίκτου.
Οι ολοφυρμοί μου βουβοί, τα δάκρυά μου αστέγνωτα…
Ήρθε κάποτε ένας διαβατικός Άγγελος και τα συγκόμισε και έπειτα πέταξε ευθύς για την ποθεινή πατρίδα...
Με μιας
βρέθηκα σπίτι, αγκαλιασμένος θαλπερά, να φορώ την χιονοφεγγαρόφωτη πρώτη στολή μου. Απρόσκοφτα
αστραποβολούσε γύρω και η φωνή μου δυνατή όπως ποτέ, δοξολογούσε
Τον Αγαθό Πατέρα.
Αυτή είναι η ιστορία μου…
Αμέτρητες φορές έχει επαναληφθεί…
Αμέτρητες οι αποδημίες και οι επιστροφές…
Μην απελπίζεσαι λοιπόν και μην ξεχνάς αδελφέ μου, ταλαίπωρε και αδιόρθωτε εαυτέ μου, ότι πάντοτε θα υπάρχει ένας διαβατικός Άγγελος και ένας Πατέρας ὡς φύσει ὑπάρχων φιλάνθρωπος, που καρτερά και διψά της μετανοίας τις συγκομιδές…
Νώντας Σκοπετέας
Κυριακή του Ασώτου 2024
18 Φεβ 2024
Παιδί μου το θυμάσαι; (Αγία Φιλοθέη η Αθηναία)
Οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία, από τα μικράτα μας που λένε, είναι τόσο πολύτιμες όσο και το οξυγόνο που λάβαμε, σαν αντικρύσαμε για πρώτη φορά το φως τούτου του κόσμου. Όχι μόνο οι πνευματικοί καρποί στην εύφορη γη της παιδικής ψυχής, αλλά και όλα τα αγκάθια, τα δεινά πειρατήρια του μισόψυχου και όλα τα πάθη, που εκείνος ενέσπειρε με το φλόγιστρο των ηδονών.
Και οι μεν είναι ακριβές,
γιατί λειτουργούν σαν πυξίδες και φωτεινοί
οδοδείκτες στους αποπροσανατολισμούς μας από τον προορισμό της Ουράνιας Βασιλείας,
οι δε, γιατί μεταλλάσσονται σε «ρόδινες» αφορμές, για επαναπροσδιορισμό της διαδρομής,
στην άγνωστη ως χθες οδό της μετανοίας.
Το έλεγε τόσο όμορφα ο «δάσκαλος»
ο αγαπημένος, ο μακαριστός κυρ-Κώστας Γανωτής, όταν τον ρώτησαν κάποτε, από πού
αντλεί φως και παράδειγμα, ότι το μεγαλύτερο σχολείο, και αυτό που μας διδάσκει
περισσότερο από όλα, είναι οι εξομολογημένες
αμαρτίες του «παλαιού ανθρώπου»!
Σε μια τέτοια εναγώνια αναθύμηση,
μεταφερθήκαμε αρκετά χρόνια πίσω σε γιορτή κατηχητικού σχολείου. Τόσο ζωτική η ύπαρξη
αυτών των σχολειών. Πόσο ασύγκριτα πιο
σημαντική από αναρίθμητες σύγχρονες και ανώφελες «δραστηριότητες», με τις οποίες
έχουμε στην κυριολεξία καταπνίξει τα παιδιά μας σήμερα…Ας επιστρέψουμε όμως
στην ανάμνησή μας. Εκδήλωση για την διπλή γιορτή της 25ης Μαρτίου ήταν
και οι δάσκαλοι, ο Γεώργιος και η Κυριακή προετοίμαζαν από καιρό τα παιδιά για
ένα θεατρικό δρώμενο, βασισμένο στο βιβλίο του συγγραφέα Δημήτρη Φερούση "Αγία Φιλοθέη η
Αθηνιώτισσα". Η μικρή Παρασκευή όπως την βάπτισαν, διδάσκεται την αγία
πίστη από την μάνα της Σηρίγη και τον πατέρα της Άγγελο. Και ύστερα…
Ύστερα η Αθηναία η κυρά,
η ξακουστή Ρηγούλα,
ψάχνει να βρει τα ορφανά,
να τα χορτάσει ούλα.
Τις κόρες του κατατρεγμού
με αγάπη προστατεύει,
σε μοναστήρι μαρτυρά, το
βίο της τελεύει…
Δύσκολος ο ρόλος και
πολλά τα λόγια, για την μεγάλη μας θυγατέρα, που αξιώθηκε τότε να παραστήσει μια
συγκλονιστική Αγία της πίστης μας. Μάλλον δεν θα θυμάται τίποτα τώρα, έπειτα από
τόσα χρόνια που κύλησαν. Μα ήταν και ήταν ένα σημείο του…ρόλου, που η Φιλοθέη η
ηγουμένη, με το βλέμμα στον Ουρανό μονολογούσε:
Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν
με ὑστερήσει…. ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι
σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ·…. τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου…
Μακάρι αυτούς τους στίχους-σπόρους
να μην τους ξεχάσει ποτέ. Κάποτε να βλαστήσουν, να βρει να συγκομίσει ο Μέγας
Γεωργός…Και εκείνο τον βίο τον θαυμαστό της Αθηναίας Κυράς, που βίωσε ως το μεδούλι
αυτόν τον ψαλμό και την Παύλεια αιώνια προτροπή: «Τη ελπίδι χαίροντες, τη
θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες…» (Ρωμ. 12,12)
Συναξάρι λοιπόν και στην
σημερινή εκπομπή. Το Ευαγγέλιο στην πράξη! για να θυμηθούμε και έναν μεγάλο,
που σε κάθε κήρυγμά του είχε την Αγία στο πλάι του! Τόσο δική του! ( σ.σ. ο
μακαριστός παπά Ανανίας Κουστένης) Ο Παρθενώνας της Φιλοθέης! Το πηγάδι των
στρατοκόπων! Το μετόχι της Καλογρέζας…Ο μεγάλος της έρωτας για τον Νυμφίο
Χριστό! 5 αιώνες πίσω ο χρόνος. Μια ανάσα μοιάζει, ένας ψαλμός από το
προσευχητάρι των θλιμμένων ελπιζόντων…Οι περιστάσεις και οι ανάγκες και σήμερα
απαράλλαχτες…Αποχριστιανισμός, φτώχεια, ξηρασία, σκλαβιά…μεταφορικά και στην κυριολεξία.
Η Φιλοθέη…σκέτο… ένα προάστιο των Αθηνών για την συντριπτική πλειονότητα των "ελευθέρων" Νεοελλήνων…Η
19Η Φεβρουαρίου άλλη μια μέρα μετά την θλιβερή «εορτή των ερωτευμένων». Τα στερνά ικετευτικά λόγια
της Νεομάρτυρος του Χριστού, ας γίνουν σήμερα η πιο συχνή μας προσευχή: Κύριε
μη λησμονήσεις την σκλαβωμένη πατρίδα μου…
Και αυτό το είχες ψελλίσει
τότε παιδί μου…Το θυμάσαι;
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή αφιερωμένη
στον βίο της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας
Φεβρουάριος 2024
10 Φεβ 2024
Εγώ θα με δικάσω…
Πόσο αδικούμε τους
εαυτούς μας αδελφοί μου, αν δεν προσπαθούμε κάθε μέρα αυτού του προσκαίρου, να μας
προσθέτει γνώση του Ζώντος Θεού. Όχι απλά μια στείρα, σχεδόν εγκυκλοπαιδική γνώση. Μια ειλικρινής και
καρδιακή πορεία επιγνώσεως, να είναι ο σκοπός και η αποστολή μας! Η Αγιότητα, η απόκτηση και διατήρηση θερμουργού του Αγίου Πνεύματος, μέσω της επιγνώσεως του Τριαδικού Θεού, στο μέτρο που δεν υπερέχει το
ακατάληπτο και άρα εδώ γίνεται η αδίσταχτη πίστη το ασφαλές μέσο προς τον Θεοδίδακτο τούτον προορισμό. Η
διαρκής αυτή διαδρομή, έχει την γνώση των Γραφών και των δικαιωμάτων του Αγίου
Θεού, φωτοδόχο οδοδείκτη και την άγνοιά τους, απροπέλαστο εμπόδιο και πρόξενο
ολέθρου για την ψυχή! …τοῦτο καὶ αἱρέσεις ἔτεκε, τοῦτο καὶ βίον διεφθαρμένον
εἰσήγαγε, τοῦτο τὰ ἄνω κάτω πεποίηκεν…όπως ο Θεορρήμων Χρυσόστομος,
προοδοποιών μας προειδοποιεί…
Πόσο αδικούμε τους εαυτούς μας, όταν δεν
φροντίζουμε να μελετάμε τον Θείο Λόγο. Όταν αποσπασματοποιούμε τα αιώνια ρήματα
και τα προσαρμόζουμε στο εγώ και στο θέλω μας. Υπάρχει εκείνο το αλήστου μνήμης,
που κάποτε ξεστομίστηκε! Το ξέρεις ότι μέσα στην γραφή υπάρχει η φράση: Ουκ
έστι Θεός; Κλασσική περίπτωση αιρετικής διδασκαλίας! Αν κοιτάξουμε ελάχιστα
μόλις πιο πάνω, στον ίδιο ψαλμό τον 52ο θα διαβάσουμε:«Είπεν
άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός» Ο άφρων μόνο, ο άνους, ο ανόητος
μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα, που μαρτυρούν
αυτή την δολιότατη παγίδα, που πάντοτε στήνει ο πονηρός, σε όσους με πνεύμα
επηρμένης αυθεντίας, χωρίς την ταπείνωση
που χαρίζει η άδολη και ολοκληρωτική πίστη, ανοίγουν να αναγνώσουν την Αγία
Γραφή. Και είναι αυτοί οι ίδιοι οι ετεροδιδασκαλούντες, που εν είδη
ψευδοπροφητών ερμηνεύουν κατά το δοκούν και παραχαράσσουν σφόδρα το Ζωοποιό και
Αθάνατο πνεύμα του Ευαγγελικού Λόγου.
Πάμε στο κατά
Ιωάννην Ευαγγέλιο και στο 12ο κεφάλαιο. Ένα αιώνιο ρήμα, που πολύ
αγαπάμε και συχνά προλογίζει, εδώ και τόσα χρόνια, αυτήν την ραδιοφωνική μας συμπόρευση.
…ἐγὼ φῶς εἰς
τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. καὶ ἐάν
τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα
κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα σώσω τὸν κόσμον.(Ιω. 12,46-47) Τι παρατηρούμε αδελφοί μου; Τι θα προέτασσε
αποκλειστικά ο ετεροδιδάσκων; Το ότι ο Κύριος, όπως ο ίδιος λέει, δεν ήρθε
σε αυτόν τον κόσμο για να τον κρίνει, αλλά για να τον σώσει…και άρα μη φοβάστε…θα
σωθούμε όλοι από την αγάπη του και…νάνι-νάνι…!!!
Ακριβώς στον
επόμενο στίχο, δίνεται όμως η απάντηση, που κατατροπώνει αυτά τα αγαπιστικά
φληναφήματα, ο λόγος περί του αυτεξουσίου, που ο Κύριος απόλυτα σέβεται και το αυτοκατάκριτο, για το
οποίο συχνά γίνεται λόγος μέσα στο
Ευαγγέλιο : ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου,
ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ·
(Ιω. 12,48) Έχει φτιάξει αποκλειστικά
μόνος του ο καθένας μας, που τον νόμο του Θεού αντιστρατεύεται και αθετεί, εκείνον που θα τον κρίνει και θα τον δικάσει εν τη
δικαιοσύνη του Δικαίου Κριτή...τον ίδιο τον αποστατούντα εαυτό του! Διαστρέφει
τα όσα ερμήνευσαν με Πνεύμα Αληθείας οι Άγιοι Πατέρες και δημιουργεί σκάνδαλα
και διαιρέσεις, όπως μαρτυρά το στόμα του Χριστού μας, ο Θείος Παύλος: αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν
νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται
ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. ( Τιτ.3, 10-11) Ευχή να γίνουν
τούτες οι φτωχές σκέψεις, νουθεσία για όσους (μακάρι ανεπιγνώστως) σπέρνουν ζιζάνια
και ασθένειες που προσβάλλουν την υγιά Αγία μας πίστη…
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
2 Φεβ 2024
Σημεῖον ἀντιλεγόμενον
«…ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν
ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον…»
(Λουκ. 2,34)
Η
ζωή όσων θέλουν να ζουν ευσεβώς και θεαρέστως, είναι κατάγιομη από διωγμούς και πειρασμούς, λοιδορίες, ύβρεις,
ειρωνείες, καταφρόνια, υποτίμηση, συκοφαντίες.
-Μήπως είμαι εξωγήινος; μας ρωτούσε τις προάλλες μια ψυχούλα…-μήπως τα έχω χάσει; Γιατί όλοι με αντιμετωπίζουν έτσι, σχεδόν σαν τρελό! Ένας συνάδελφος στο γραφείο μου είπε, πως με αυτά που λέω είμαι για το luben...(σ.σ διαδικτυακό σατυρικό κανάλι)
Η πεπερασμένη μας μας λογική αδυνατεί να
υποκλιθεί στο απερινόητο και ακατάληπτο του Θεού. Ελάχιστα ψήγματα του
μεγαλείου Του μας χαρίζονται σαν παρηγοριές, για να μπορούμε να αντέχουμε αυτό
το πολλάκις δυσβάσταχτο άλγος της στενής
και και τεθλιμμένης οδού. Για να
μπορούμε να χαιρόμαστε ελπίζοντας. Ελπίδα (έλεγε ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος)
είναι η χαρά πριν την χαρά! Ο παράδεισος πριν τον παράδεισο! Και είναι αυτά τα
θαύματα και τα θαυμάσια ακήρατες πλευρές
του Κυρίου μας (έτσι τα παρομοιάζει ο μακαριστός Παναγόπουλος) από τις οποίες
ξεβγαίνουν συνεχώς ύδωρ και αίμα, της πίστης μας τα νάματα τα ζωοποιά, τα σωστικά μυστήρια της ζωντανής αλήθειας!
Είναι τα θαύματα λοιπόν τα υπέρλογα, τα υπερφυή,
που κατά την πίστη του καθενός
χορηγούνται. Μακάριοι βέβαια όσοι
πιστεύουν δίχως να δουν. Η διάκριση, η
μεγαλύτερη και μητέρα και αδελφή όλων
των αρετών, είναι εκείνη που θα οδηγήσει τον πιστό, είτε να κρατήσει καλά φυλαγμένο
τούτο το σημείο-δώρο, είτε προς δόξαν Θεού και ωφέλεια ψυχών, να το κοινολογήσει στους
αδελφούς του, να χαρούν και να παρηγορηθούν και εκείνοι, να δοξάσουν τον Κύριο, που συντρίβει τη λογική,
της φύσεως την τάξη και να αναφωνήσουν με δυναμωμένη την ελπίδα: Ζει Κύριος των δυνάμεων!
Βέβαια
εδώ αρχίζει η μεγάλη δοκιμασία, γιατί δεν είναι μόνο οι άγευστοι και τυφλοί, οι
απονεκρωμένοι ολότελα πνευματικά, που θα σπεύσουν όπως είπαμε και νωρίτερα να χλευάσουν,
μα είναι και άνθρωποι, εντός πολλών εισαγωγικών, πιστοί και πνευματικοί, λαϊκοί
μα και κληρικοί, που αβίαστα θα αποδώσουν το υπέρλογο που μόλις ακούστηκε από
μία ταπεινή ψυχούλα, ως αποκύημα φαντασίας, ή ακόμα και ομαδικής παράκρουσης, αν πολλοί έγιναν
κοινωνοί του, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια και ζητώντας ένα νέο θαύμα επί τόπου,
προκειμένου να πειστούν και για εκείνο που άκουσαν! «…Καὶ
προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι πειράζοντες ἐπηρώτησαν αὐτὸν σημεῖον ἐκ
τοῦ οὐρανοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτοῖς. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ὀψίας γενομένης λέγετε·
εὐδία· πυρράζει γὰρ ὁ οὐρανός· καὶ πρωΐ· σήμερον χειμών· πυρράζει γὰρ στυγνάζων
ὁ οὐρανός. Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ
σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι; Γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ,
καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. Καὶ καταλιπὼν
αὐτοὺς ἀπῆλθεν…»( Ματθ.16,1-4)
Και ναι μεν όπως λένε οι πατέρες, πρέπει να
είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί ο μισόκαλος στήνει διαρκώς δόκανα υπερηφανείας και παγίδες οιήσεως, αλλά όταν με
την ευλογία του πνευματικού πατρός και με την διάκριση οδηγό, ένα θαύμα μας κοινολογείται, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ώστε να μην ομοιάσουμε
στους φαρισαίους που κατηγόρησαν, ω της βλασφημίας, τον Χριστό μας ότι συμπράττει με τον άρχοντα των δαιμονίων για να εκβάλει τα
δαιμόνια! «…Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν
δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ
ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν
τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια…» (Ματθ.9,32-34)
Θέλουμε
θαύμα για να πειστούμε για το θαύμα, σαν τους φαρισαίους και τους σαδδουκαίους,
που πείραζαν τον Κύριο, ω της εμπαθούς
υποκρισίας, ω της πλάνης, ω της ζηλοφθονίας της παμίαρης! Όλα τα ξεχάσαμε με μιας, όλα τα θαύματα και τα
θαυμάσια της Αγίας Ορθοδοξίας! Σκάνδαλα για την "ανίκητη" λογική των πολλών! Το λείμμα θα
κρατήσει την πίστη ζωντανή! Θα διαβάσουμε μερικά τέτοια λοιπόν σήμερα διάσπαρτα,
με θεματικό τους πυρήνα το γεγονός ότι ο
Χριστός μας είναι πάντοτε παρών, η Παναγία Μητέρα μας και οι γνήσιοι φίλοι του,
είναι συνεχώς δίπλα μας! Η λογική υποχωρεί και νικιέται από την άδολη και ανυστερόβουλη πίστη της καθαρής καρδιάς, που αενάως θα
προκαλεί και θα αποτελεί σημείον αντιλεγόμενον! Καθρεφτίζεται ο λοιδορούμενος Χριστός μας στο πρόσωπο όσων προς δόξαν Θεού και ωφέλεια και ενδυνάμωση της ελπίδας των αδελφών τους τα αποκαλύπτουν. Τα λόγια του Δικαίου Συμεώνος, η φωνή και η συγκλονιστική του πρόρρηση για τον τέλειο Θεάνθρωπο, δεν θα πάψουν ποτέ να ηχούν έως το τέλος
της ιστορίας…
Νώντας
Σκοπετέας
Απόσπασμα
από ομότιτλη εκπομπή
21 Ιαν 2024
Με τα φτερά λαβωμένα...(Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος)
Δεν είναι λίγες οι φορές που στην πνευματική ζωή, συναντάμε ανθρώπους να προοδεύουν…Ταπεινά και απλά, με τον Χριστό να αποτυπώνεται ανεξίτηλα στις καρδιές τους, να βαθαίνουν ολοένα και περισσότερο στην πίστη και στο βίωμα της Τριαδικής Θεότητας. Να επιθυμούν ολόψυχα να ζουν κατά Θεόν, χωρίς ανθρωπαρέσκεια, θεαρέστως και ευσεβώς.
Αν
θέλουμε να το εξειδικεύσουμε κάπως και να περιοριστούμε μέσα στην Ορθόδοξη
πνευματικότητα, θα διαπιστώσουμε πως επαναλαμβάνεται συνεχώς και χωρίς την
παραμικρή διαφορά, ο λεχθείς υπό του Μέγα Παύλου πνευματικός νόμος και
προειδοποίηση ταυτόχρονα, για όποιον επιλέξει τον δύσκολο δρόμο και την στενή
τεθλιμμένη οδό: Όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς θα διωχθούν! Διαβάζοντας τον Ιερό
Συναξαριστή, γινόμαστε κοινωνοί των αναριθμήτων φριχτών μαρτυρίων και ανδρείων
παλαισμάτων των γνησίων φίλων του Χριστού. Εκεί ο εχθρός ήταν απέναντι όμως!
Αρνισήχριστος, αντικείμενος, λυσσαλέα αντίμαχος και επίβουλος, δολιότατα μηχανευόμενος
πανουργίες, πειρατήρια και επιθέσεις. Είναι όμως και κάποιες σελίδες του συναξαριού,
αλλά και της σύγχρονης (τόσο εκφυλισμένης) πνευματικής ζωής, που μας προκαλούν τέτοια κατάπληξη, αφού τα
πεπυρωμένη βέλη του πονηρού τα εξακοντίζουν οικείοι και αδελφοί μας…υποτιθέμενοι
συνοδοιπόροι εν Χριστώ… Χωρίς αιτία και αφορμή, διώκουν, συκοφαντούν, λοιδορούν,
εξορίζουν τους σημερινούς αποσυναγώγους… Και έργα αγαθά να τους βλέπουν να
κάνουν, ζηλοφθόνως θα αγανακτούν μαζί τους! Έλεγε ο Μπαλζάκ πως «είναι στη
φύση μας να καταστρέφουμε αυτό που δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, να απορρίπτουμε
αυτό που δεν καταλαβαίνουμε και να κακολογούμε αυτό που φθονούμε».
Μα
γιατί να αναζητούμε ρήματα συγγραφέων του κόσμου όταν έχουμε τις αιώνιες λαλιές
του Ευαγγελικού λόγου; «…ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ
σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι·
ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου.(Λουκ.
13,14)»
Υπάρχει
ακόμη μια παράμετρος εξίσου σπουδαία που δεν πρέπει να μας διαφεύγει, στην
στάση του αρχισυναγώγου της Ευαγγελικής
περικοπής της συγκυπτούσης γυναικός! Αυτής που ακούει στο όνομα ζηλοφθονία!
Βρισκει τούτο το "σαράκι" προσωποποίηση και στον ταλαίπωρο αυτό
άνθρωπο και της εποχής μας, που διώκει δίχως αφορμή και καθιστά... αποσυναγώγους,
όσους λίγους ξεπερνώντας το ατσαλάκωτο και βολεψό "μέτριο", το χλιαρό
και άκριτο υποτελές των πολλών, ορθώνουν ανάστημα και αρθρώνουν με ευθύ,
ελεγκτικό, μα κόσμιο και ευγενή τρόπο, άποψη σε θέματα πίστεως και αληθείας!
Θα
λέγαμε λοιπόν πως η στάση του αρχισυναγώγου καθρεφτίζει πρωτίστως εκείνο το
διαχρονικό παράπονο του Χριστού μας που και στις μέρες μας επικαιροποιείται
θλιβερά: Εμίσησάν με δωρεάν...μα και ακόμα εκείνο το ….εἰ κακῶς ἐλάλησα,
μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις; (Ιωαν. 18,23)
Ο καταπληγωμένος Χριστός, ο ανασταυρωμένος Χριστός, ο παραπονεμένος απ΄την αγνωμοσύνη μας, καθρεφτίζεται στις ψυχές όσων πληγωμένων ψυχών, με φτερά αετού αμνησίκακα και πανελεύθερα, συνεχίζουν να ζητούν μόνο τα άνω και να φτεαρακίζουν στον Ουρανό της Βασιλείας του Αγίου Τριαδικού Θεού. Σαν τον μεγαλύτερο πληγωμένο αετό της Ορθοδοξίας…Τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον μεγάλο μύστη και αγωνιστή της Ιερής πίστης, με την πιο ποιητική και Θεολογική ψυχή!. Στον πηρύνα της σημερινής μας εκπομπής, μια από τις συγκλονιστικότερες αφηγηματικές βιογραφίες που ταπεινή γραφίδα συνέγραψε. Εκείνη του μακαριστού μοναχού Γερασίμου του Δοχειαρίτη. Κατά κόσμον καθηγητού Στυλιανού Παπαδόπουλου. Διαζωγράφισε με Θεία επίνευση τον Βίο ενός Μεγάλου υψιπέτη και ουρανοβάμωνος, χαρίζοντάς μας ένα μνημείο αγιότητας και Θείου ζήλου, παραμυθία για όσους συνεχίζουν να πετούν, με τα φτερά τους λαβωμένα! Εκείνου που (όπως ο μακαριστός συγγραφέας περιγράφει) «…Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν' αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν' αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας…»
Νώντας
Σκοπετέας
Απόσπασμα
από ομότιτλη εκπομπή όπου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο:
13 Ιαν 2024
Το παράπονο του Ιησού…
Αν
κάποιος οφείλει να ακούει με προσοχή τα ομιλήματα τούτης της εκπομπής, τις
παραινέσεις της και τους ελέγχους , αυτός είναι πρώτος και με διαφορά …ο
γράφων…( σ.σ κείμενο του 2020)
Η
ταλαίπωρη ψυχή μας έχει ανάγκη το Φως
του Χριστού μας, όταν ελέω Του αναδύεται
σ αυτά τα 12 σχεδόν χρόνια της ραδιοσυναλληλίας. Και είναι πολλά αυτά που μας
ελέγχουν, που μας κάνουν να χαμηλώνουμε το πρόσωπο. Σας έχει ποτέ συμβεί να
συναντήσετε μάτια καθαρά; Τα μάτια ενός σύγχρονου Αγίου ας πούμε, του οποίου έχουμε μια φωτογραφία .
Είναι
κάποιες φωτογραφίες που οι Άγιοι κοιτούν επίμονα και κατάματα την μηχανή με
αυτό το καθάριο τους βλέμμα …
Όπως
ακριβώς μας αντικρίζει ο Χριστός μας! Δεν χορταίνεται τούτο το βλέμμα! Μα δεν
αντέχεται κιόλας! Δεν βαστάς να το θωρείς, γιατί εκείνη την ώρα λειτουργεί η
ευλογημένη συνείδηση(όταν δεν έχει βέβαια απενεργοποιηθεί εντελώς και ολεθρίως
…)
Και
χαμηλώνεις τα μάτια μπροστά στην Θεία ευεργεσία ως αχάριστος και αγνώμων,
αδιόρθωτος και κατάκριτος!
Γιατί
δεν επέστρεψες να δοξολογήσεις σαν τον Σαμαρείτη λεπρό της Ευαγγελικής
Αλήθειας, που μετά φωνής μεγάλης δοξάζοντας και ευχαριστώντας έπεσε με το
πρόσωπο στην γη, μπροστά στα πόδια του Μεγάλου Ιατρού.
Γιατί
ομοίασες με τους υπόλοιπους εννέα λεπρούς, που αν και καθαρίστηκαν δεν
επέστρεψαν δούναι δόξαν τω Θεώ…
Γιατί
ενώ μετέλαβες θαρρών τω ελέει Του, το Σώμα και το Αίμα Του δεν έμεινες ποτέ 5
λεπτά ακόμα μετά την απόλυση όταν ακούγεται η ευχαριστία μετά την Θεία
μεταλαβιά, να πεις και εσύ το Ευχαριστώ Σοι Κύριε ο Θεός μου ότι ουκ απώσω με
τον αμαρτωλό …που δεν με έδιωξες Χριστέ…αλλά κοινωνόν γενέσθαι των αγιασμάτων
Σου καταξίωσας…Τον ανάξιο αξίωσες να μεταλάβει τα άχραντα και επουράνια δώρα
Σου…
Με
τους εννέα μοιάζουμε και το βράδυ της Ανάστασης που σαν ακούστηκε το Χριστός
Ανέστη λακίσαμε…ή το ταιριάξαμε όμορφα και βρήκαμε τους πιο ταχείς ιερείς και
ψάλτες και μείναμε ως το τέλος τάχα,
κοιτάζοντας συνεχώς το ρολόι μας.
Σ
Εκείνον που ίδρωσε αίμα και φραγκελώθηκε σύγκορμος, που υπέμεινε εκουσίως και
θεληματικώς το Πάθος, ανταποδίδουμε βιασύνη, προχειρότητα, ανευλάβεια,
ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ! Στον Παντευεργέτη Ελευθερωτή. Στον Ιατρό σωμάτων και ψυχών!
Κι
αν στον Χορηγό των πάντων σταθούμε αγνώμονες, ας φανταστούμε πως θα σταθούμε
απέναντι στους διπλανούς μας! Θηρία που αγριεύουν αντί να αγιεύουν είμαστε
αδελφοί μου!
Το έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος αυτό: Ο γαρ περί
τον Ευεργέτην αχάριστος, τι αν γένοιτο ποτέ περί τους άλλους;
Κατάντημα
η αχαριστία του σύγχρονου ανθρώπου , του σημερινού Ορθοδόξου Χριστιανού!
Ένα
δημιούργημα με 2 πόδια και καμιά αίσθηση ευγνωμοσύνης έλεγε ο μέγας ψυχογράφος
Ντοστογιέφσκι . Το αγνώμον δίποδο !
Αντί
του μάνα ...χολή!
Πρωτόπλαστη πτώση ξανά!
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Νοέμβριος 2020
Είναι
πολλές οι φορές που χρησιμοποιούμε ανθρωπομορφικούς όρους προκειμένου να κατανοήσουμε
τον ακατάληπτο Θεό. Ο Θεός είναι πνεύμα βέβαια,
μα εμείς με τον περιορισμένο μας νου καλούμαστε πολλές φορές να σταθούμε
απέναντί Του. Μια έκφανση από τις άπειρες της αμέτρητης συγκατάβασής του, είναι το να τον φέρνουμε συνεχώς δίπλα μας και
με την ιερή μας φαντασία να του προσδίδουμε ιδιότητες και χαρακτηριστικά που
φυσικά δεν έχει. Είναι μια ιερή οικονομία, το να αφουγκραζόμαστε τις πίκρες και
τα παράπονά Του. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι στίχοι από ένα πολύ όμορφο και
συγκινητικό Χριστιανικό τραγούδι.
Κάποτε ένας άνθρωπος θα
λέγαμε πιστός,
Στάθηκε μπρος το εικόνισμα λιγάκι σκεπτικός
Και το παράπονο είδε στα μάτια του Χριστού
Για την ασυμφωνία στη ζωή του Χριστιανού
Με ονομάζεις δάσκαλο και
δε με συμβουλεύεσαι
Με ονομάζεις εύσπλαχνο και δε με εμπιστεύεσαι
Με λέγεις φως και δε με κοιτάς
Με λες οδός και δε με βαδίζεις
Με λες ωραίο που δεν αγαπάς
Με λες ζωή που δεν λαχταράς
Με συνέπεια στη ζωή σου βάλε εμένα στην ψυχή σου
Γίνε γνήσιο παιδί μου και άκου με καλά
Αν τα λόγια βγαίνουν
μύθοι και οι πράξεις παραμύθι
Είναι αυτό που σ’απομακρύνει της αγάπης μου η οδύνη
Πόσες
πικρές αλήθειες δεν φανερώνει αυτό το τραγούδι αδελφοί μου! Στις μέρες μας,
αυτές της φριχτής αποστασίας ιδιαιτέρως! Είναι καθρέφτης μας αυτοί οι στίχοι!
Λέμε το Πάτερ ημών, το Κύριε ελέησον…Πατέρας και Κύριος στα χείλη μόνο…Στην
πράξη… κάτσε στην άκρη εσύ, θα συμβουλευτούμε τους ειδικούς μόνο…Πολυέλαιος και
Πολυεύσπλαχνος στα λόγια…Στα δύσκολα… θα αναλάβουν οι επιστήμονες αποκλειστικά…Το Φως
του Αθανάτου Πατρός δεν φωτίζει την οδό της μετανοίας και ο πόθος της άνω Ζωής
είναι για τους…ζηλωτές… Κι όμως το τραγούδι τελειώνει αλλιώς…
Θα σ’ονομάζω δάσκαλο και
θα σε συμβουλεύομαι
Θα σ’όνομαζω εύσπλαχνο και θα σε εμπιστεύομαι
Θα σ’ονομάζω και οδό και σένα θα βαδίζω
Και θα σαι η ζωή που εγώ θα λαχταρώ.
Ακούστηκε αυτό το τέλος από κάποιον
λαμπερό στην όψη, πρώην λεπρό, που μόνος επέστρεψε για να ευχαριστήσει τον... παραπονεμένο Ιησού.
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
Ιανουάριος 2024