main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Με τους Ταπεινούς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Με τους Ταπεινούς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

14 Ιουλ 2023

Ο κυρ-Παναγιώτης στο ΦΩΣ! (Εις μνήμην Παναγιώτη Οικονόμου)

 

«Εν τω ουρανώ τους οφθαλμούς μου αίρω,
προς σε Λόγε οίκτειρόν με,
ίνα ζω σοι»
(Αναβαθμοί Παρακλητικής πλ. β’)

Έχει μάτια η καρδιά! Έχει μάτια η ψυχή! Στον Ουρανό εκπέμπονται να πάρουν σαν ανταπόδομα την επίλαμψη Εκείνου, του Θεανθρώπου, που έπλασε όμμα από χώμα και σίελο, βγαλμένο από το άχραντο στόμα Του!
Όλα τα πνευματικά, που την ψυχή ανεβάζουν στο Φως, δεν θα είχαν καμία υπόσταση όμως, αν τα πρέσβευαν μονάχα οι ακροατές σαν τον ταλαίπωρο γράφοντα, αλλά οι ποιητές του Νόμου του Θεού, οι βιωματικοί εκφραστές της μόνης Αλήθειας, οι μπροστάρηδές μας, σαν τον αξέχαστο Παναγιώτη Οικονόμου. Τον πρόεδρο των τυφλών! Εκείνον που οδηγούσε τους τυφλούς, όχι όμως σε βόθυνον απωλείας, μα σε λειμώνα φωτόλαμπρο από το ανέσπερο Φως! Ο κυρ-Παναγιώτης, που έβλεπε τόσο καθαρά μέσα στα κατάβαθά σου! Που κάθε του λέξη φανέρωνε την ελπίδα και την προοπτική της αιωνιότητας! Ένας ανδρειωμένος αγωνιστής της ζωής και του Παραδείσου! Ένα πάλαισμα όλη του η επίγεια βιωτή, Θεαρέστως και αλίμονο όχι αυτάρεσκα, να αναπαύει κάθε εμπερίστατο πλησίον του! Τον γνωρίσαμε πριν από 20 περίπου χρόνια και θαυμάσαμε τότε και κατεβάσαμε τα δικά μας μάτια, σαν κατανοήσαμε πως στα αλήθεια είναι να αγαπάς τον κάθε διπλανό σου και να μοχθείς για αυτόν!
Ήταν…ΕΙΝΑΙ από τους ανθρώπους, που αν συναντήσεις έστω και μια φορά στη ζωή σου, χαράσσουν στην μνήμη σου ανεξίτηλα την φωτοβόλα μορφή τους! Πριν λίγο μόλις καιρό τον συναντήσαμε για τελευταία φορά! Μαζί με τον αγαπημένο του γιό τον Γεράσιμο, είχε έρθει Κυριακή να εκκλησιαστεί στην Πορτοκαλούσα! Δεν είπαμε πολλά! Μας έσφιξε το χέρι! Αντανακλαστικά σχεδόν χαμηλώσαμε ξανά το βλέμμα! Δεν αντέξαμε και πάλι το Φως που εξέπεμπαν τα μάτια του!
Δεν είναι παράδοξο αδελφέ μου αναγνώστη τούτου του μικρού αφιερώματος, που σε ένα κείμενο γραμμένο στην μνήμη ενός τυφλού, «πλεόνασε» η λέξη ΦΩΣ! Ούτε τα χρώματα είναι παράδοξα σαν θυμόμαστε τον κυρ-Παναγιώτη! Ο δικός του ο δρόμος για τον Ουρανό δεν είναι απλά επτάχρωμος σαν της μυθολογικής και οικείας του Ίριδας! Είναι κατάγιομος από όλα τα χρώματα του Μεγάλου Ζωγράφου! Ο καμβάς ο ατέρμονος, ήταν πάντοτε ολοζώντανος και ωραιότατος μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια της ψυχής του!
Εκεί στην πύλη του Παραδείσου για όπου τώρα ταξιδεύει, θα τον περιμένει μαζί με άλλους πολλούς και ο πεφιλημένος του Δεσπότης της Χίου ο Παντελεήμων Φωστίνης, που τόσο θαύμαζε! Αξέχαστος ο τρόπος που κάποτε μας διηγήθηκε για εκείνον και την ακίβδηλη Ιεροσύνη του. Εκεί θα τον περιμένουν και πολλοί ευεργετημένοι αδελφοί του να τον αγκαλιάσουν στοργικά, μετά την συνάντησή του με τον αφέντη Χριστό! Στα σίγουρα θα γνωριστεί μαζί του και η Αναστασία, που στερήθηκε τη σωματική όραση αλλά με την μέθοδο Μπράιγ, ψηλαφητά για πολλά χρόνια ρουφούσε κάθε λέξη του Αγίου Ευαγγελίου, με τα ακροδάχτυλα της και προς το τέλος της, σαν ξεράθηκαν και εκείνα, διάβαζε ακουμπώντας στην Αγία Γραφή τα χείλη της! Κοιμήθηκε οσιακά η Αναστασία, ψελίζοντας το: ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος! Και αυτό ταιριαστό για τα δικά του στερνά λόγια! Εμείς σαν να τον ακούσαμε πριν ξεπνεύσει για τελευταία φορά, να ψελλίζει του Θεοδόχου Συμεών το άληστο ρήμα: Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου…
Καλή αντάμωση κυρ-Παναγιώτη!
Στο αιώνιο Φως του Χριστού πορεύου μακάριε!

14-07-2023
Νώντας Σκοπετέας
(Εις μνήμην Παναγιώτη Οικονόμου
προέδρου Συλλόγου Τυφλών Νομού Αργολίδας “Η Ίριδα”)

8 Ιουν 2023

Αγαπιστών... κερκόπορτες...

 

Γιατί δεν ρωτάμε να μας πουν πως άραγε βλέπουν αυτά τα…πάσης φύσεως αναθεωρητικά, όλοι εμείς οι… συναισθηματικοί Ορθόδοξοι, με πρόσχημα μια δήθεν αγάπη που ξεχειλίζει και υπερτερεί( αλίμονο) εκείνης των αγίων Πατέρων και Προμάχων της μόνης αληθινής πίστης, ένα από τα αγράμματα ταπεινά γεροντάκια των Σαρακοστών του κυρ Φώτη του Κόντογλου, που δεν ήξεραν να διαβάζουν καν και δεν διέθεταν ούτε μια από τις δίψυχες δικές μας πνευματικές διακρίσεις και περγαμηνές, μα είχαν τον νόμο του Χριστού αναμμένο και γραμμένο μέσα στο κέντρο της καρδιάς τους…φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ…(Ρωμ.2,14); Μια και μόνο έκφραση του χαμηλωμένου προσώπου τους και ένα: "Να μη μας ξεσυνεριστεί ο Θεός παιδάκι μου", θα ταν αρκετά να μας πληροφορήσουν…
Μου προκαλεί θλίψη, με αφορμή ακόμα μια κραυγαλέα περίπτωση εκκοσμίκευσης και αναθεώρησης (ας μην πω ισοπέδωσης) πατερικών και συνοδικών επιταγών, να ομογενοποιούνται και άκριτα, αδιάκριτα και με ανοίκειο Εκκλησιαστικό φρόνημα, να χαρακτηρίζονται ως φονταμενταλιστές και μισογύνηδες, συλλήβδην όσοι τολμούν ευγενώς να αντιτάξουν απολογητικά ως οφείλουν το ορθό… Είμαι βέβαιος ότι οι ίδιοι αυτοί που…τσουβαλιάζουν, οι συνεχώς αυτοδικαιούμενοι αδελφοί μας, κληρικοί και λαϊκοί, που δεν χάνουν ευκαιρία να εκφιλοσοφούν τα κρίματα και τα μαρτύρια του Αγίου Θεού, πανηγυρικώς και φρικωδώς θα ομονοούσαν στα μέσα του περασμένου αιώνα, όταν ο μέγας ομολογητής και απολογητής π. Αυγουστίνος Καντιώτης χαρακτηριζόταν (σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων και σε αίθουσες δικαστηρίων, όπου τον έσερναν οι «αγαπιστές» της εποχής εκείνης, επειδή τόλμησε να αντιδράσει στο νεοσύστατο τότε θεσμό των καλλιστείων) ως ο «Χομεϊνί της Ελλάδος», όταν κήρυττε πόλεμο κατά της εμπορευματοποίησης της σάρκας, διαβλέποντας το σημερινό βορβορώδες και επαίσχυντο φιλήδονο και την έσχατη μεταλλαγή της αλήθειας εν τω ψεύδει( Ρωμ.1,26). Βέβαια εκείνος ο «ακραίος» και «επικίνδυνος» είχε συνεχώς ενώπιόν του όσα το Ευαγγέλιο του Χριστού του παρήγγελνε να πράττει , ασίγαστα και αδίσταχτα! «…τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐνώπιον πάντων ἔλεγχε, ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχωσι…»( Α΄Τιμ.5,20) Εμείς έχουμε έστω ψήγματα τέτοιας άδολης και αμετασάλευτης πίστης; Θλιβερά ρητορικό το ερώτημα…
Μακάρι τέλος να σφάλλω σφόδρα, στο ότι αυτοί που ανοίγουν συνεχώς (εύχομαι ανεπίγνωστα) «κερκόπορτες» στα Όσια και τα Ιερά της Αγίας Πίστης, θα υπερθεματίζουν και πάλι αγαπολογώντας, όταν τίθεται το ζήτημα της Ιεροσύνης των γυναικών και του αβάτου του Άθωνα… Μη γένοιτο αδελφοί!
Η Κυρία Θεοτόκος και των Ουρανών Πλατυτέρα, η Πρώτη των Αγίων, η Γεννήσασα Τον Σωτήρα των ψυχών μας, η Μάνα μας Παναγία, να μεσιτεύει τον ιλασμό για όλους μας!
Νώντας Σκοπετέας

20 Μαρ 2023

Κάθε μπουκιά και δόξα Σοι…(Εις μνήμην Κώστα Γανωτή)


Ένα μεσημέρι Κυριακής μπήκε στο σπίτι μας ο κύριος Κώστας! Από ταξίδι με το λεωφορείο ήταν και ήρθε για ένα ξαπόσταμα λίγων ωρών, πριν ομιλήσει σε έναν ταπεινό οίκο του Κυρίου! Νιώσαμε τόσο ευλογημένοι σαν κάθισε πλάι μας και σιωπηλά, μας νουθετούσε με την απλότητα και το ταπεινό φρόνημα που διαπερνούσαν την παραμικρή του κίνηση! Προσφερθήκαμε να τον φιλέψουμε κάτι να βάλει στο στόμα του!
-Τί καλό έχετε;
Αρχίσαμε να του αραδιάζουμε γευστικές και νόστιμες προτάσεις, μα εκείνος προτίμησε λίγα χόρτα μαζεμένα απ΄την αυλή μας, με μια μπουχλιά λάδι, λιγοστό τυράκι και ένα κομμάτι ψωμί! Τον παρατηρούσα κρυφά και θαύμαζα που κάθε του μπουκιά ήταν και ένα ολοφάνερο δοξολόγημα στον Κύριο… Οι ταπεινοί πάντοτε διδάσκουν δίχως να μιλούν… Τόσο ανυπόκριτα καταδεκτικός, τόσο γαλήνιος, τόσο σοφός χωρίς να προσπαθεί. δίχως το ελάχιστο ίχνος ανθρωπαρέσκειας!
Εκείνη την Κυριακή θα την θυμόμαστε πάντα! Όπως και την σημερινή!
Ήσυχα έφυγε, σε ημέρα Κυρίου, με Τον Σταυρό στο μέσο, αφήνοντας πίσω του ένα αποτύπωμα ανεξίτηλο!
Εργάστηκε στον ασύνορο αμπελώνα του Χριστού και καμάτεψε ψυχές που έβγαλαν γλυκούς καρπούς, μια Κυριακή να τους γευτούν σε τράπεζα Αναστάσιμη και να δοξάσουν όπως ο δάσκαλός τους, τον Μεγάλο Γεωργό!
Ευχαριστούμε τον Χριστό μας, για το έμψυχο αυτό δώρημά Του!
Ακόμα πιο μόνοι μας πλέον και στο πρώτο θρανίο…χωρίς βοήθειες στις εξετάσεις του Ουρανού…
Αγαπημένε μας κύριε Κώστα, γαληνευτή των ψυχών, των παιδιών διδάχε, του Θεού άνθρωπε, πρέσβευε για όλους μας!
Χριστός Ανέστη!

Νώντας Σκοπετέας
19-3-2023

12 Μαρ 2022

Κατώφλι του Παραδείσου…


Αχ αυτό το σχέδιο ιλασμού και σωτηρίας  του Αγίου Θεού! Δεν φτάνουν για να μετρήσουν τις σελίδες του,  ούτε τα αστέρια του Ουρανού, ούτε τα πετεινά του,  ούτε το αμοθάλασσο, που σαν να γίνηκε για να σου θυμίζει πάντοτε το άπειρο της ευεργεσίας Του. Και εσύ στη… σκηνή της πράξης του, να νιώθεις  την μια στιγμή πρωταγωνιστής και άξαφνα να καταλαβαίνεις πως είσαι μόνο  ένας κομπάρσος του ευλογητού Θεού και κρίκος μιας αιώνιας αλυσίδας που συνδέει το όλον με  το «παν-πλήρωμα»*  Ιησού. Όσο και να κρυφτεί κάθε φτωχός Λάζαρος σε τούτη τη ζήση, αν είναι  θέλημα του Στεφανοδότη Κυρίου, θα λάμψει η μνήμη του, να φωτίσει σαν Μωσέας και φωνή προφητών, τα σκοτάδια όσων ακόμα πολεμούν με τον σκοτοδότη εχθρό να σώσουν την ψυχή τους πριν περάσουν απέναντι. Έτσι έγινε και με την Κυρά-Σοφία μας. Δεν την γνώρισα ποτέ, δεν την άκουσα έστω μια λέξη να προφέρει. Κι όμως αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι την έχω πλέον και για όσο ζω τούτο το πρόσκαιρο, μέσα σε εκείνους οι οποίοι  στάλαξαν μέσα στην κατάξερη ψυχή μου ένα μυρωμένο δάκρυ από το βίωμά τους! Το βίωμα των διδαχτών του Θεού! Εκείνων που δεν διάβασαν ποτέ τους τα λεγμένα και τα δίκαιά Του, μα στις καρδιές τους με πύρινο μελάνι έχουν ανεξίτηλα γραμμένη την λέξη: Ιησούς. Εκείνων που σαν θελήσουν να πληροφορηθούν το Θεάρεστο λαβαίνουν συμμαρτυρία(Ρωμ.2,14-15) όχι από τους σοφούς και τους  σπουδασμένους τούτου του κόσμου, μα από την ασφαλή τους συνείδηση, που σαν πυξίδα σε έναν μόνο προσανατολισμό και σε ένα κατώφλι αταλάντευτα  οδηγεί.

Η κυρά Σοφία ήρθε και μας συνάντησε σχεδόν δέκα χρόνια μετά την κοίμησή της. Μόλις λίγα λεπτά αφού κάποια άλλα ταπεινά και εξουθενωμένα τούτου του κόσμου φανερώθηκαν σε ένα αληθινό ιστόρημα.        ( σ.σ.«Να γεννήσει η νύφη τα κουφέτα») Παράλληλοι βίοι της γιαγιάς Σταμάτας  και της γιαγιάς Σοφίας. Σαν δημοσιεύθηκαν της νύφης τα κουφέτα, φανερώθηκε η δεύτερη. Έψαχνα να βρω μια φωτογραφία να ταιριάζει με εκείνα τα θαυμαστά της γιαγιάς Μάνε. Μόλις λοιπόν βρήκα μια φωτογραφία, με μια γερόντισσα καθισμένη σε ένα ντιβανάκι, σιμά στο καπνισμένο τζάκι, με ένα τεντζερέ πάνω στην πυροστιά, συγκλονίστηκα. Σκέφτηκα πως κάποιος καλλιτέχνης φωτογράφος την …σκηνοθέτησε! Έψαξα να βρω περισσότερα στοιχεία για να τα αναφέρω, να λάβω μια άδεια για να την δημοσιεύσω, αλλά δεν τα κατάφερα.

Την… έκλεψα λοιπόν, αφού τόσο συναφής ήταν με το αληθινό διήγημα και τόσο με είχε συνεπάρει. Δεν είχαν περάσει λοιπόν  παρά ελάχιστα λεπτά, αφ ότου το κείμενο με την φωτογραφία «ανέβηκε» και ένα μήνυμα που ήρθε μας συντάραξε:  

  Αχ και να ξερες πόσο με συγκίνησες με αυτή τη φωτογραφία και για τα όσα έγραψες... Αυτήν τη φωτογραφία την τράβηξα 20 Ιουλίου του 2012... Σε μία φτωχή γειτονιά του χωριού μου... Μπήκα μέσα στην κυρά Σοφία... μέσα στο φτωχικό της σπίτι, που όλο κι όλο ήταν αυτό το δωμάτιο... Εκεί τα πράγματα της εκεί τα δύο της κρεβάτια... κ εκεί στο χωματένιο τζάκι χειμώνα καλοκαίρι, όλες οι αναμνήσεις απ' την ζωή των απλών κ αληθινών ανθρώπων ξανά έπαιρναν ζωή... Είχε τον άντρα της και το παιδί της τον Διαμαντή... Την ειδοποίησαν (γιατί τηλέφωνο δεν έχει) μία βραδιά και της είπαν ότι  το παιδί σου βρέθηκε κεκοιμημένο σε ένα παγκάκι στα Γιάννενα... Έγινε η κηδεία του, με πόνο και αυτή η χαροκαμένη μάνα ήταν πάντοτε εκείνη που άναβε το καντήλι του, δακρυσμένη μπροστά  στην εικόνα της Παναγίας... Έπειτα έφυγε και ο άντρας της ο μπάρμπα-Χρήστος... Και στο τέλος μόνη της, έφυγε και αυτή από τούτον τον κόσμο για να πάει κοντά τους, να πάει κοντά στο Χριστό να αναπαυτεί η ψυχή της... Σε έναν τόπο που δεν υπάρχει πόνος ούτε λύπη ούτε αναστεναγμός αλλά η Χαρά και το Φως το Ανέσπερο της αιωνίου ζωής... Δόξα τω Θεώ που τους γνώρισα... που την γνώρισα και με δίδαξε στον πόνο,  στη φτώχεια και στο δρόμο της Ιεροσύνης μου... Σε Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου... Ακόμα και αυτό είναι ένα μνημόσυνο και  ένα κερί στη μνήμη της...

Ένας Ιερέας λοιπόν ο παπά- Δημήτρης ήταν ο φωτογράφος. Τίποτα το φτιασιδωμένο όπως πρώτα είχα σκεφτεί. Η αλήθεια της καθαρής ψυχής να αντανακλάται σε μια εικόνα. Η έμψυχη αγαθοσύνη! Το μήνυμά του το συνόδεψαν ακόμα κάποιες φωτογραφίες από εκείνη του την επίσκεψη. Νέα έκσταση! Κάθε μια, σαν να διαβάζεις κάθισμα απ το ψαλτήρι. Μακαρία πτωχεία. Οσιακή μορφή προβάλλει στο κατώφλι μιας ξύλινης  πόρτας με ένα ετοιμόρροπο μάνταλο για αμπάρωμα. Ω εκείνο το κατώφλι!

Πόσο λαχτάρησε η ψυχή μου να το διαβώ, για να μπω σε έναν επί γης Παράδεισο! Τοίχοι μαυρισμένοι ολόγυρα,  θαρρείς πως έκρυβαν Αγιογραφίες που κάπνισαν άγρυπνα κεριά. Ένα εικόνισμα της Παναγίας, και μια ξεθωριασμένη κορνίζα με τον μακαρίτη τον γιό της, βαλμένες ακανόνιστα πάνω από το κρεβάτι της. Το νοικοκυριό της, όλο κι όλο λίγα μπιτόνια με νερό, δυο κόσκινα, λίγα χάλκινα νταβαδάκια  και μερικά μικρά χαρανιά., όλα πολυκαιρισμένα, βαλμένα στο χωμάτινο δάπεδο. Μερικές κρύπτες με λιγοστά τρόφιμα και μια για το καντήλι. Ένας σοφράς  και ένα ντουλάπι να θυμίζουν τα στερημένα πρωτινά της. Έξω απ το πλίθινο σπίτι, μερικά δεμάτια με ξύλα, λίγοι σωροί με προσανάμματα για τη φωτιά της  και ανεμπόδιστος ο καθαρός Ηπειρώτικος ουρανός. Και έπειτα η κυρά Σοφία σε άλλη φωτογραφία, βαστώντας  ένα πιατέλο χαμογελαστή και χαρμολυπημένη να σε πλησιάζει για να σου προσφέρει το κέρασμα που το έχει πολύτιμο και κρατημένο για όποιον τόσο σπάνια καταδεχτεί να την επισκεφτεί σαν Χριστός αναμενόμενος. 

Ένα κουφέτο και ένα γλυκάκι γεύτηκαν οι...νηστικές ψυχές μας Κύριε, σαν αποκάλυψες αυτές τις...μυστικές διαλεχτές Σου.

Η Ελένη, η  Σταμάτω, η Φώτω, η Σοφία! Τις ένωσες Κύριε σε μια τόσο αντιπροσωπευτική  χορεία ταπεινών, πενθούντων, πραέων και  καθαρών τη καρδία, για να τις μνημονεύουμε και έτσι να γεμίζουμε  τις κενές καρδιές μας με την  ελπίδα πως κάποτε ίσως,  με το έλεός Σου,  να μας περιμένουν αυτές οι γεροντισούλες, εκεί στου Παραδείσου το κατώφλι,  με ένα πιατελάκι στο χέρι και το ίδιο φως που από εδώ τις έλουζε. Αν…καταδεχτήκαμε να μπούμε  από εδώ στα φτωχόσπιτά τους,  ίσως το έλεός Σου Κύριε να ανοίξει και εκείνη την πύλη, που οι ετοιμόρροπες ψυχές μας μόνο μπορούν να αμπαρώσουν…

Νώντας Σκοπετέας

Ιδιαίτερες ευχαριστίες από καρδιάς στον σεβαστό πατέρα Δημήτριο Ε. για τα κεράσματα του Παραδείσου και για  το επι γης κατώφλι του, που εκείνο τον Ιούλιο απαθανάτισε…

 *(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 42)

 

3 Ιαν 2022

Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην…(Μακαριστός Επίσκοπος Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς+)


Ένας ταπεινός γίγαντας…

Από τους ήρωες που αν έγραφε σήμερα ο Κόντογλου, θα συμπεριελάμβανε στην συλλογή του Ουρανού και στα αχειρόγραφα συναξάρια του Παραδείσου.

Μορφή που αντανακλούσε μια ψυχή δοσμένη ολοκληρωτικά στον Πλάστη της .

Πολλά έχουν να γραφτούν τώρα γι αυτήν την μορφή, που καμάτεψε και παρέδωσε στον Μεγάλο Σπορέα και Γεωργό εύφορα περιβόλια, όσων στο πρόσωπό του συνάντησαν έναν ανυστερόβουλα  και ανυπόκριτα βιωματικό εκφραστή της πίστης και της θυσιαστικής αγάπης. Το Άγιο Όρος πανηγυρίζει! Ίσως ο πιο αγαπημένος Επίσκοπος των τελευταίων καιρών με πληθώρα Μοναχικών κουρών και χειροτονιών, πρεσβεύει πλέον ακαταγώνιστα σε Ουράνιες Μονές! Το πνευματικό αλέτρι του μπήκε βαθιά στα σπλάχνα της γενέτειράς του! Στο άμεσο μέλλον αυτό θα φανεί και θα καρπίσει …  Πόσο τον αγάπησε η γη του Πατροκοσμά! Και πόσο εκείνος μιμήθηκε σε όλα του τον μεγάλο διδάχο και μάρτυρα του γένους! Οδοιπόρησε , κατήχησε , σπλαχνίστηκε , αγάπησε, θυσιάστηκε!  Αναξίως και σκανδαλωδώς γίναμε και εμείς αποδέκτες της άμετρης αγάπης του! Μετανιώνουμε σήμερα πικρά που το δοχείο της δικής μας ψυχής ελάχιστα μόνο χώρεσε από την σε ασυνάντητη πλησμονή του Αγίου Αιτωλίας και Ακαρνανίας! Και εδώ το Άγιος δεν αποτελεί τίτλο τιμής και προσφωνήσεως,  μα συμμαρτυρία του Ουρανού!

Θα θέλαμε να καταθέσουμε στην μνήμη του ένα περιστατικό λίγες μόλις μέρες πριν ασθενήσει. Μας κάλεσε στο τηλέφωνο ένα πρωινό από το αυτοκίνητο, στο οποίο βρισκόταν με την αδελφή του, την μακαρίτισσα πλέον Ελένη και το πνευματικοπαίδι του και οδηγό της Μητροπόλεως Παντελεήμονα. Έκπληκτοι για την ώρα και κατασυγκινημένοι για την τιμή, τον ακούσαμε όπως πάντοτε ταπεινά και με λόγια απλά και αφτιασίδωτα να μας δίνει ολοκάρδιες ευχές!


"Πηγαίνουμε σε έναν πολύ καλό γιατρό με την αδελφή μου! Έχετε και από εκείνη τις ευχές και την αγάπη της! Ακούει τις εκπομπές στο ραδιόφωνο και της κρατάτε συντροφιά ! Πολύ σας ευχαριστεί!"

Στα πολλά χρόνια της γνωριμίας μας ήταν η πρώτη φορά που μας ανέφερε την αδελφή του! Τώρα είμαστε βέβαιοι πως εκείνο το πρωινό στην μνήμη  της Ρωμαίας Αγίας Αναστασίας της Γιατρίνας,  μας αποχαιρέτησαν κι οι δυο τους! Όταν δε,  θελήσαμε να ευχηθούμε να λάβουν τέλος όλες οι πρόσφατες δοκιμασίες του και ο τόσο ανίερος διωγμός του,  εκείνος μας απάντησε με μια φράση και σιώπησε : Εύχομαι ειλικρινά για όλους τον Παράδεισο! Δεν κατηγόρησε κανέναν ποτέ του! Απροσωπόληπτη αγάπη που σε έκανε να θαυμάζεις και να ελπίζεις! Ναι,  όσο υπάρχουν τέτοιοι Υπουργοί Σου Κύριε δεν θα ναι αμάρτυρη κάθε εποχή,  ακόμα και η θεοστυγής σημερινή! Φοβόταν μόνο τον ζωντανό Θεό και κανέναν άλλον ! Ιδίως τον θάνατο ! Μα αυτός πορεύτηκε μια ζωή ολόκληρη με φρόνημα Σταυρικό και βιωμένη την βεβαία ελπίδα του  αιωνίου ! Πώς ήταν δυνατόν να αναιρέσει όσα επί όλην του την ακίβδηλη διακονία-Ιεροσύνη  δίδασκε;  Λίγες μέρες πριν ασθενήσει μετέβη στην Ιερά Μονή Μυρτιάς και ενθρόνισε τον πατέρα Ιωσήφ… Μερίμνησε( είμαστε βέβαιοι για αυτό)  για την ταφή του εκεί στο Μοναστηράκι της Κυρίας Θεοτόκου που υπερβαλλόντως αγάπησε . Μόλις ασθένησε το πρώτο του μέλημα ήταν …να ετοιμάσει το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα για το ποίμνιό του ! Αυτό που διαβάστηκε στα φετινά Χριστούγεννα κάνοντας πολλούς να αναρωτιούνται αν τα λόγια αυτά εξήλθαν από κάποιο αρχείο …

Γνήσιος Επίσκοπος …Ποιμένας …Πατέρας !

Η αδελφή του κοιμήθηκε ανήμερα του Αγίου Ευστρατίου! Λεπτομέρεια ασήμαντη για εκείνους που μόνο η ξερή λογική οδηγεί στο να βλάπτουν την φήμη του Χριστού και των Αγίων Του …Ο πατέρας τους ήταν ο μακαριστός πατήρ Ευστράτιος Παπαχρήστος… Πανηγύρι αυτή η ημέρα από τα μικράτα τους …

Ανέβηκε πάνω λίγο νωρίτερα εκείνη λοιπόν  να ετοιμάσει …Να ανταποδώσει έστω κάτι από τους τόσους χρόνους θυσιαστικής αγάπης και ανύστακτης φροντίδας του αγαπημένου  της αδελφού! Αν και στερήθηκε τα σωματικά της μάτια,  είχε εκείνη μια ψυχή πολυόμματη που αντιλαμβανόταν συνεχώς την λάμψη του ταπεινού μικρού αδελφού της και πατέρα μας … Πλέον αυτοί οι δυο οι αγαθοί , πορεύονται μαζί εις  Ανάστασιν Ζωής…

Μεσίτευσε Άγιε του Θεού να δώσει ο Κύριος κι άλλη παράταση στην παράταση!

Στείλε μας δύναμη να εκμεταλλευθούμε την Χρηστότητα του Κυρίου, μετανοώντας για όλα αυτά τα θλιβερά που Τον πικραίνουν! Μα και για όλα τα αγκάθια που μπήξαμε και στο ολοφώτεινο πρόσωπό σου,  θλιβερά συκοφαντώντας και ασχημονώντας στις στερνές σου ημέρες σε αυτό το πρόσκαιρο!

 Σαν να σε ακούμε Άγιε του Θεού, όπως ο  Πρωτομάρτυρας και εσύ  να λες:

 Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην…

Νώντας Σκοπετέας

03-01-2022

 


24 Νοε 2021

Πατήρ Ηλίας Αλευράς +( Αφιέρωμα) Επίλογος


 Ιούλιος 2019...

Είναι αυτές οι στιγμές που όλοι φοβόμαστε ότι κάποτε θα ζήσουμε …

Έφτασε λοιπόν μια τέτοια και για τον μεγαλύτερο γιό, τον πρωτότοκο, από τα πέντε παιδιά  που γέννησε ο παπα-Λιάς μας. Σε ένα μικρό παγωμένο γραφείο μονάδας εντατικής θεραπείας Αθηναϊκού Νοσοκομείου βρίσκεται και συζητάει με τον γιατρό .

Του έχει εμπιστοσύνη απόλυτη και τον σέβεται !

Τον γνωρίζει καιρό εξάλλου και είναι βέβαιος ότι ζυγίζει απόλυτα κάθε του λέξη , ιδίως τούτες τις στιγμές τις δύσκολες .

-Λοιπόν γιατρέ , πως τα βλέπετε τα πράγματα ; Υπάρχει ελπίδα μπροστά μας ;

-Ακούστε αγαπητέ…Με τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο πατέρας σας και τις

εξετάσεις που του έγιναν, όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε ολοταχώς …προς την έξοδο …

Λυπάμαι που το λέω έτσι , αλλά δεν υπάρχει επιστροφή ! Μπορούμε βέβαια κάπως να

επιμηκύνουμε τον χρόνο καλωδιώνοντάς τον ….καταλαβαίνετε …Βέβαια δεν ξέρω αν

αυτό θα προσδώσει κάτι , μια και όπως σας είπα η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη…Από την άλλη, είναι και τα έξοδα της νοσηλείας στην ειδική μονάδα που θα σας βαρύνουν…

-Γιατρέ , κάντε ο,τι μπορείτε καλύτερο …Μην σας απασχολεί το θέμα των εξόδων …Αν

γίνεται έστω και λίγο παραπάνω να τον έχουμε κοντά μας …

-Φυσικά …Είναι και κάτι ακόμα …Ξέρετε θα πρέπει να του κόψουμε αρκετά την

γενειάδα για να προσαρμοστούν σωστά οι συνδέσεις με τα μηχανήματα …

Σάστισε ο γιος στο άκουσμα αυτό …Ενώ είχε σηκωθεί και πήγαινε προς την

πόρτα , γύρισε πίσω και ξανακάθισε …

-Αυτό που μου λέτε γιατρέ μου είναι σοβαρό ….Δεν μπορώ να πάρω μόνος μου μια

τέτοια απόφαση ! Θα πρέπει να με περιμένετε να επικοινωνήσω με την μητέρα μου

…Να αποφασίσει εκείνη …

Γνώριζε καλά ο μεγάλος γιός, το πόσο σημαντικά ήταν για τον πατέρα του αυτά που

για άλλους , ιδίως στις ισοπεδωτικές μέρες μας , είναι ανούσια και αδιάφορα.

Εξ όνυχος τον λέοντα θα έλεγε κάποιος .

Ο κυρ Φώτης ο Κόντογλου πάλι , που πολύ τον αγαπούσαν στο σπίτι τους, μιλούσε

για εκείνο το λιοντάρι που ο Θεός στόλισε με την μεγαλοπρέπεια της χαίτης του και

που θα έμοιαζε με καχεκτικό σκυλί αν του την αφαιρούσαν …

Έλεγε ο κυρ Φώτης πως το ράσο και τα μακριά γένια , είναι σύμβολα θρησκευτικά

και εθνικά και για τον κάθε ελάχιστο ταπεινό ακόμα και ολότελα αγράμματο Ιερέα του υψίστου, πως η εμφάνιση του η μεγαλόπρεπη, η αρχαία , η βιβλική, τον έκανε πάντοτε να ξεχωρίζει και να είναι σεβάσμιος και επιβλητικός. Εκείνο το περίφημο «πνευματικό επιβάλλον» το οποίο πρέσβευε  ο ψυχογράφος της Ρωμιοσύνης μας .

Δεν τον είχε ακούσει βέβαια ποτέ τον παπα Λιά ο μεγάλος ο γιος του να μιλά για αυτές τις αγνές και παιδεμένες θεωρήσεις, μα θυμήθηκε έντονα εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάτι που συχνά άκουγε από τον πατέρα του να λέγεται.

–Ο μεγαλύτερός μου εφιάλτης , που με ξυπνά αρκετές φορές με ταραχή μεγάλη είναι το

να ονειρευτώ ότι μου έκοψαν την γενειάδα μου …

Πήρε λοιπόν την παπαδιά στο τηλέφωνο εκεί στον Τυρό …Μαζί με τους υπόλοιπους ήδη ετοίμαζαν τα απαραίτητα για την εξόδιο…Γαλήνια εκείνη όπως πάντοτε του μίλησε …

-Πώς είναι ο Γέροντας παιδί μου ;

-Μάνα είναι δύσκολα πολύ τα πράγματα …Άκουσε …μου είπαν ότι για να βάλουν τον

πατέρα στην εντατική πρέπει να του κόψουν τα γένια του …Δεν μπορούν αλλιώς να

εφαρμόσουν σωστά τα καλώδια …

-Ωωωω  παιδί μου …Αυτό δεν θα το ήθελε ποτέ ο πατέρας σας …Αυτό και το

ράσο ήταν πάντοτε το καύχημά του …Μην το επιτρέψεις παιδί μου …Σε παρακαλώ …

Καλύτερα ας φύγει έτσι ήσυχα…

Απροετοίμαστος  ήταν  για μια τέτοια απόφαση …Αλλά η ασφάλεια της

ανέκπτωτης αγάπης της πρεσβυτέρας προς τον παπά της, ήταν για εκείνον μια

δικλείδα σιγουριάς ότι θα έπραττε το ορθό … Επέστρεψε λοιπόν στο γραφείο και είπε

στον Γιατρό!

-Μην τον συνδέσετε γιατρέ ..Αφήστε τον όσο θέλει ο Θεός να ζήσει ακόμα …

Συμφώνησε εκείνος , διαβεβαιώνοντας τον ότι θα έκαναν τα πάντα για να είναι

όσο πιο ανώδυνο το επερχόμενο τέλος…

Βγαίνοντας από το γραφείο και λίγο πριν την λήξη του επισκεπτηρίου της εντατικής με την ψυχή και το σώμα να υποχωρούν  από την θλίψη και την κούραση , μπήκε ξανά στο δωμάτιο και πλησίασε  στο κρεβάτι για να δει για ακόμη μια  φορά τον πατέρα του . Γνώριζε καλά ότι μπορούσε να ήταν και η τελευταία που τον έβλεπε να ανασαίνει. Μηχανικά σχεδόν ζύγωσε. Η  ψυχή και ο πόνος του πατέρα του κουβαλούσαν το κορμί και  έσερναν τα πόδια του . Μόλις σήκωσε την ματιά του και τον αντίκρισε στο πρόσωπο  έμεινε ενεός …

-Βρε αυτός είναι νέος …μονολόγησε …είναι όμορφος…Για ελάχιστο χρόνο η μορφή του πατέρα του πήρε μια όψη αλλιώτικη , φωτεινή , υγιέστατη …

Κούνησε το κεφάλι του για να …..συνέλθει. Δεν μπόρεσε να αξιολογήσει τότε αυτό το συμβάν…Δεν είχε καθόλου χρόνου γι αυτό , εκείνη την ώρα . Είχε να μιλήσει με τους γιατρούς , να ενημερώσει τους οικείους, να ξεκουρασθεί μετά από δύο ημέρες αγωνίας.

Νωρίς το πρωί επέστρεψε στο Νοσοκομείο. Έπρεπε να μιλήσει στον γιατρό του παπα Λιά για να εγκρίνει τυπικά την έξοδο από την εντατική.

-Λοιπόν γιατρέ θα τον μεταφέρετε εκεί που είπαμε να φύγει ήσυχα;

-Ναι , θα γίνει η μεταφορά αλλά όχι για να φύγει …μα για να τον πάρετε σε λίγες μέρες

μαζί σας …Θα επιστρέψει σπίτι ο παπά Λιάς ! Μην με ρωτήσετε το τι έγινε ! Δεν ξέρω

Όλα έχουν επανέλθει !Δεν απαιτείται πια εντατική!

Ανάσταση πραγματική. Το χαρμόσυνο νέο έπρεπε να διαδοθεί. Κάθε λεπτό και μία κλήση. Μια επικοινωνία  ανείπωτης χαράς του μεγάλου γιου  με την  εν Χριστώ τεράστια οικογένεια του παπα Λια. Και κάθε τηλεφώνημα κατέληγε σε κλάματα αγαλλίασης μια και μια μικρή ιστορία προσευχής από την άλλη πλευρά της γραμμής. Δεκάδες ψυχές είχαν συντονίσει τις παρακλητικές τους «κεραίες»  το προηγούμενο βράδυ και δεήθηκαν  με πόνο καρδιάς για τον παππούλη τους,  αυτόν τον ταπεινό δούλο του Κυρίου.

Και μόνο τότε συναισθάνθηκε  τι είχε συμβεί.

Η προσευχή τους εισακούστηκε. Και το ταλαιπωρημένο σώμα του παππούλη αξιώθηκε να μεταμορφωθεί σε σκεύος Πνεύματος Αγίου ! Με αυτόν τον τρόπο απάντησε ο  φιλόστοργος  Πατέρας Θεός  στα παιδιά του , δωρίζοντας  χρόνο μετανοίας και δοξολογίας σε όλους !

Έτσι, επέστρεψε μετά από λίγες μέρες ο παππούλης μας , στο σπίτι . Καθηλωμένος από τότε , εδώ και έναν χρόνο στο κρεβάτι , υπομένει εν πλήρη σιωπή . Ναι , δεν μπορεί να αρθρώσει ούτε μια κουβέντα . Μα το ράσο δεν το αποχωρίζεται ποτέ ! Η μεγάλη του γενειάδα προεκτείνει την γαλήνια όψη του . Σκορπά ευλογία ανεκτίμητη σε όσους τον φροντίζουν . Καταλαβαίνει τα πάντα και έχει τα δάκρυά του αυτό να το επικυρώνουν.

 

Βρέθηκε δίπλα στον παπά Λιά κάποιες φορές αυτό το διάστημα και αυτός που

αναξίως έλαβε την ευλογία από τον ίδιο , να μεταφέρει στο χαρτί όλα τούτα τα

θαύματα και τα θαυμάσια από μισό αιώνα βιωματικής πίστης και αφιέρωσης. Ποτέ

ξανά δεν είχε αισθανθεί σε ένα δωμάτιο πόνου τέτοια αναστάσιμη ευφροσύνη ! Τέτοια αποκαραδοκία αιωνίου ! Τέτοια θαλπωρή πατρικής αγκαλιάς ! Και κάποιες λέξεις που μέχρι πρότινος τα χείλη μόνο πρόφεραν, απόχτησαν μια ουσία ανεπανάληπτη κάθε φορά που, ανοίγοντας τα μάτια του ο παπά Λιάς, χαμογελούσε την ελπίδα …

Για μια μόνο θα γίνει λόγος ! Τόσο μικρή , μα χωράει τα σύμπαντα …

Η ΖΩΗ !

Η μόνη αληθινή που νεοποιεί,  αφθαρτίζει και ανακαλεί, κατατροπώνοντας ο,τι η

αδύναμη λογική μας παρρησιάζει …

Και έμεινε έτσι καθηλωμένος στο κρεβάτι για δυο ολόκληρα χρόνια . Δώρο Θεού για όλους μας αυτά τα 2 χρόνια μιας εκκωφαντικής σιωπής. Ανοιχτά τα πάντα υγρά του μάτια ακαταπαύστως να μας στέλνουν μηνύματα ουρανόθεν . Βγήκαν μέσα απ την ταλαίπωρη ψυχή μου σε μια επίσκεψη στον παππούλη μας και στην αγιασμένη απ την υπομονή και την ταπείνωση πρεσβυτέρα του, λίγα λόγια να περιγράψουν τούτα τα απερίγραπτα ...

Να σε παρηγορεί ο...ανήμπορος και πάσχων ...

 "Έρχομαι και σε συναντώ τούτην την ώρα σε ένα δωμάτιο που ο πόνος αρωματίζει. Σιωπώ και ανασαίνω .  Αναδεμένη και εκείνη η μυρωδιά  της ελπίδας  σαν το φρέσκο πρωινό αεράκι,  που σπαθίζει να διώξει μακριά της απελπισιάς τα μικρόβια. Στέκεσαι εκεί άγρυπνος για ώρες,  για μέρες,  για χρόνια ακόμα ολάκερα και καρτεράς . Έρχονται και άλλοι πολλοί και σε βρίσκουν   να σου πουν λόγια που ποτέ δεν θα μπαιναν στου Χριστού μας το στόμα. Και εσύ Χριστομίλητα τους κάνεις και αναρωτιούνται τι να ναι κείνο που ξάγρυπνο σε κρατά τόσο καιρό …Τους απαντάς :

-Είναι εκείνη η ανάσα που ξεβγαίνει από τα ξεραμένα χείλη και ψυχές –κρήνες ξεδιψαστικές , που δεν στερεύουν ποτέ τους από το Ζωντανό νερό !
Σ εκείνο το δωμάτιο , δεν χωρά να μπει η λογική των στεγνών μας ψυχών . Σαν το παράθυρο ανοίγει , μόνο της πίστης το οξυγόνο θα ρθει ανακουφιστικά να δροσίσει την αμείωτη θέρμη του σώματος.
-Μα τι του προσφέρεις ; Δεν τον βλέπεις που πονά ; Ακίνητος , ανίσχυρος, αμίλητος , σαν νεκρός,  τις περισσότερες στιγμές  βυθισμένος σε λήθαργο… Τόσον καιρό τώρα ! Ας τον να ησυχάσει !
–Μα δεν του προσφέρω εγώ ! Εγώ είμαι ο ανίσχυρος ! Εκείνος είναι ο δυνατός ! Αυτός μας δυναμώνει ! Σαν βλέπω συνεχώς να βαπτίζει τον πόνο του στην κολυμβήθρα της υπομονής! Ο παππούλης μας ! Ο Γέροντάς μας !  Εκείνος που κάποτε μιλούσε εμφορούμενος απ το Πανάγιο πνεύμα ! Ο εύγλωττος , ο μεταδοτικός , ο ευμήχανος , που οδηγούσε ψυχές σε λόγια και παραβολές από Χριστό γραμμένες , τώρα σιωπά…δεν μπορεί ούτε μια λέξη να προφέρει …
-Άνοιξε ξανά το παράθυρο που κοιτά στην ελιά την γραία να μπει θαλασσινό αγέρι ! Και άκουσε τώρα αυτά  που έχει να μας πει.  Τον ακούς ; Ναι …Τώρα διδάσκει περισσότερο …Τώρα τα ομιλήματα του είναι πιο συνταρακτικά από ποτέ!  Αρκεί σοι η χάρις μου ! Η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται ! Τον ακούς ; Σαν Παύλος και εκείνος σε κοιτά με τα πιο λαμπερά του μάτια και καυχιέται ! Ποτέ του δεν καυχήθηκε σ αυτόν τον ανήφορο ! 

Τώρα για πρώτη του φορά καυχιέται για τον πόνο του και για την ισχύ του Χριστού την ανίκητη , που ξέρει πως μέσα του κατοικεί ! Ανήμπορος έστω το χέρι του να σηκώσει , να ευλογήσει … Αδύναμος παντελώς! Φιλοξενεί μέσα του Παντοδύναμου Θεού την δύναμη ! Αρκεί σοι η χάρις μου …Και σένα σου αρκεί μόνο να τον κοιτάς ! Και να ακούς την ανάσα του ! Σε καλεί πάλι σαν άλλος Παύλος κάποτε να του μοιάσεις …όπως και εκείνος μοιάζει του Χριστού πριν το αγκαθωστεφανωμένο του κεφάλι γείρει , το πνεύμα να παραδώσει στα χέρια του Πατέρα Του …"

28 Ιουλίου 2021 ήταν η ημέρα της μεταβάσεώς του εκ του Θανάτου εις την Ζωήν ... 
Το τόσο ταλαιπωρημένο και γερασμένο πρόσωπό του ξαναμεταμορφώθηκε ! Μια λέξη μόνο : Γαλήνη! Αυτή του Παραδείσου! Το πριν και το μετά ...το αιώνιο! 
Πλέον ο παπα Λιάς μας βρίσκεται εκεί που πάντοτε ποθούσε! Στο επουράνιο θυσιαστήριο ! 
Τι να ανταποδώσουμε στον Κύριο που τόσο μας ευεργέτησε στέλνοντάς τον ιχνηλάτη και οδηγό στης επιστροφής τον δρόμο! Ακαταγώνιστες οι μεσιτείες του στον θρόνο του Δεσπότη Χριστού. 
Τώρα θα ναι περισσότερο δίπλα μας ! Μετά των Αγίων παππούλη μας γλυκέ , της υπομονής και της πίστης εργάτη , του Χριστού μας δούλε ακάματε! 
Αυτό που δεν θα λησμονήσουμε όσο ζούμε είναι το πνεύμα της θυσιαστικής σου αγάπης ! 
Τοις πάσι γέγονα τα πάντα συνήθιζες πάντοτε να λες μα κυρίως να βιώνεις! 
Δοτικός ως εκεί που η αγάπη γινόταν ασύνορη. Για κάθε απόκληρο , αγνοημένο , αποσυνάγωγο, ξεστρατισμένο, εξαρτημένο, με τον Θεό θυμωμένο και απ ΄τους ανθρώπους πληγωμένο, ήσουν μια ορθάνοιχτη αγκαλιά ! Χωρίς ημετέρους, αυλές και προσωποληψίες , δεν δίσταζες πάντοτε να ορθώνεις ανάστημα και να υπερασπίζεσαι την Αγάπη και την Αλήθεια !
 Και έγινες ο παπά Λιάς όλων μας, που σήμερα κλάψαμε πρώτα από χαρά αντικρίζοντας την γαλήνια οσιακή σου μορφή και έπειτα σαν εψάλη το Χριστός Ανέστη μόλις έσμιξες και πάλι με το δουλεμένο τόσο από τα χέρια σου Τσακώνικο χώμα ! Καλή αντάμωση παπά Λιά μας!
 Ήδη έχεις φτάσει στην επιγραφή που λέει : Καούρ εκάνατε στον Παράδεισο ...

Τέλος και τω Θεώ η Δόξα !
Νώντας Σκοπετέας 
Στην ιερή μνήμη του πνευματικού μας μακαριστού π .Ηλία Αλευρά, του ανθρώπου που χάριτι και φιλανθρωπία Θεού θα καθοδηγεί πνευματικά τα βήματά μας ως την στερνή μας πνοή. Ας μεσιτεύει για όλους μας  στον Μακρόθυμο Κύριο κάποτε το έλεός Του να μας αξιώσει να συμπορευθούμε μαζί του αιώνια  λουσμένοι απ το Φως του Χριστού μας ... 

Προδημοσίευση από το βιβλίο με τίτλο:
''Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"
που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό από τον Πρόμαχο Ορθοδοξίας

6 Νοε 2021

Πατήρ Ηλίας Αλευράς+ (Αφιέρωμα ) Μέρος 9

Πέρασαν 46 χρόνια από όλα τούτα τα θαυμάσια  …Σε 2 άγιες τράπεζες …Της Αγίας Τριάδας στον Μέρμπακα της Αργολίδας  ,της  Αγίας Τριάδας  στην Πρόνοια  του Ναυπλίου…μα και σε μια έμψυχη , αυτή της Πρεσβυτέρας του , με την ανδρεία και ποιητική ψυχή …5 παιδιά , πολλά εγγόνια , αμέτρητα πνευματικοπαίδια …Ένα από αυτά και εκείνος που έγραψε τούτες τις λίγες γραμμές για τον Παπά –Λιά μας … Μισός αιώνας ανυποχώρητης και αδίσταχτης πίστης …Κάποτε δεν φοβήθηκε ακόμα και να παραιτηθεί από την θέση του,  στέλνοντας μήνυμα για ομόνοια και σωφροσύνη σε όσους ανωτάτους  Εκκλησιαστικούς δημιουργούσαν και δυστυχώς ακόμα δημιουργούν  θλιβερές διχοστασίες … Ένα σύνθημα πάντα στα χείλη του γραμμένο με δάκρυνο μελάνι στην μεγάλη του καρδιά: Τοις πάσι γέγονα τα πάντα ίνα πάντως τινάς σώσω… Κάποτε έπεσε με τα ράσα στην θάλασσα , στο λιμάνι του Ναυπλίου να σώσει κάποια ψυχή που χανόταν …Οι φυλακισμένοι του Ναυπλίου και οι εξαρτημένες ψυχούλες της Αργολίδας για χρόνια βρήκαν στον παππούλη παρηγοριά και άνθρωπο να έχουν … άνθρωπο του Θεού,  με ανόθευτη διάθεση μαρτυρίου … Ούτε οι τιμές –ακόμα και Πρόεδρο του Νοσοκομείου τον τοποθέτησε η πρόνοια του Μεγάλου Ιατρού – ούτε τα αμέτρητα ευχαριστώ και τα μπράβο  τον άγγιξαν στο ελάχιστο  ποτέ του  , ούτε καν τα συγκινητικά λόγια που ακούστηκαν παραμονή  του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος το 2012  στην αποχαιρετιστήριά του  Ιερή Αγρυπνία , στην αγαπημένη του Πρόνοια , στον Ναό του τον πολυαγαπημένο , που δεν διάβηκε ποτέ του δίχως συστολή και συγκλονισμό στα κατάβαθά του …Στο τέλος φώναξε μια ψυχή βασανισμένη που καθόταν πίσω …σπάραξε το ευχαριστώ της , το αντίο της στον ευεργέτη της …

Δεν μου επέτρεψε  ποτέ να πάω στο σπίτι του στο Ναύπλιο  ,απέναντι από το μεγάλο φουγάρο όσο βρίσκονταν  εκεί  …Δεν ήθελε να τον επαινέσω ούτε καν  διανοία , δεν ήθελε να μακαρίσω την εκουσία πτωχεία του και την Ιώβεια υπομονή του …Μόλις έφυγαν για τον Τυρό , έρημο πήγα να το επισκεφθώ αυτό  για πρώτη φορά …Ήταν εύκολο το να μπεις …Άλλωστε μια μαγκούρα απ το Σινά που είχε φέρει κάποτε από τα Θεοβάδιστα μέρη , ήταν η μόνη τους διαρκής ασφάλεια τόσα χρόνια…

Την είχε αφήσει σε μια σταθερή θέση,  ακριβώς  έξω από την πόρτα λέγοντας το : εάν μη Κύριος φυλάξει εις μάτην εκοπίασαν οι φυλάσσοντες…

-Αυτή μας φυλάει ! μου είπε κάποτε !

Πήγα στο πίσω δωμάτιο , εκεί που αναρίθμητα  περιστέρια , καθημερινά κρατούσαν συντροφιά στην Πρεσβυτέρα του,  που αγνάντευε δυσκολεμένη μα γαλήνια ,τις πλαγιές της Αγίας Μονής , τις ώρες τις ατέλειωτες τις μοναχικές του πόνου, που ο Γέροντάς της περνούσε κάτω απ το δεξί αναλόγι της Πρόνοιας ,  στην σταθερή γνωστή σε όλους  θέση,  φορώντας το επιτραχήλιό του , θεραπεύοντας τραυματισμένες ψυχές … Πήγα και στα υπόλοιπα μέρη του σπιτιού … Εμβλέψατε τα πετεινά του        Ουρανού  !  Μόνο αυτό μου ήρθε στον νου και στα χείλη…

                     

Στην παραλία του Τυρού , σε ένα στενό δρομάκι πάνω απ το κοιμισμένο ποτάμι , που πάντα θα γυρεύει να γίνει ένα με της θάλασσας την αρμυρωμένη αγκάλη,  μια σημαία σχεδόν συνέχεια κυματίζει …Δεν είχαμε ξαναπάει στο Τσακώνικο σπίτι και ψάχναμε ολόγυρα …Το ρασάκι του παπα –Λιά ανέμιζε κρεμασμένο σε ένα λιακωτό υπερώο !  Σαν λάβαρο Ορθοδοξίας έμοιαζε στ αλήθεια εκείνο το πολυφορεμένο αντερί του ! Ήταν ανήμερα του Προφήτη Ηλία …20 Ιουλίου 2013 . Πήγα και τον συνάντησα  με ένα ηχογραφικό στα χέρια και ένα ψυχογραφικό στην ευγνωμονούσα ες αεί καρδιά μου …3 ώρες περίπου μου μιλούσε στον Άγιο Νεκτάριο κάτω απ την Αγία Μαρίνα …Λίγα χώρεσαν σε εκείνες τις αλησμόνητες στιγμές   , πολλά παρασιωπήθηκαν ηθελημένα …Μόνο Ένας να τα γνωρίζει και κανένας άλλος! Μεγάλη Εβδομάδα πάντα θα τον φέρνω μπροστά μου τον Παπά –Λιά μας , την ώρα ακριβώς  που με σπαραγμό αγκαλιάζει τον ολοζώντανο στα χέρια του Νυμφίο και τον Εσταυρωμένο…

Και έπειτα στην αγρύπνια , στο ξημέρωμα της Μεγάλης Παρασκευής  να στολίζει εκείνος ακούραστος  συντροφιά με Προϊνιώτισσες Μυροφόρες , τον τάφο του Κυρίου και Δεσπότη της ζωής μας …Κάποτε τον στόλισε αποκλειστικά με χιλιάδες μεθυστικούς  πορτοκαλανθούς!

Μια λέξη μόνο υπάρχει για το τέλος τούτης της πολυκύμαντης  ζωής του  στο χαρτί ..

Ευχαριστώ …

Στον Ουρανό να φτάσει , φτερό αγγελικό  να γίνει κάποτε στο πύρινο άρμα της δικής του ανάβασης …( συνεχίζεται με τον Επίλογο)

                                                          Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019) 

όπου συμπεριλαμβάνεται η αφηγηματική βιογραφία του μακαριστού π.Ηλία Αλευρά + 28.7.2021.  

27 Οκτ 2021

Πατήρ Ηλίας Αλευράς + ( Αφιέρωμα ) Μέρος 8


...28 Φεβρουαρίου 1968  , Κυριακή της Απόκρεω χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος στην Αγία Τριάδα Μιδέας , στον ιστορικό Μέρμπακα της Αργολίδας !Πήρε στην μέριμνά του  σαν εφημέριος και άλλες κοντινές  ενορίες! Το κατηχητικό στην Αγία Αικατερίνη στο Άργος το είχε αναλάβει από Διάκος  !  Τακτικά πλέον θα εξυπηρετούσε και το Μοναστηράκι του Αγίου Θεοδοσίου του Νέου του Ιαματικού , πάνω απ το Παναρίτι …Δόθηκε ολοπρόθυμα στο απαιτητικό καθήκον ! Δεν παρέλειπε ακολουθία ! Και όλο το πρωί στα γραφεία της Μητροπόλεως στην υπακοή του Δεσπότη  ! Πόνοι στην μέση αβάσταχτοι τον έπιασαν ένα βράδυ στις αρχές εκείνης της Σαρακοστής! Ισχυαλγία είπε ο Γιατρός…

-Ξεκούραση για λίγες μέρες και θα κάνεις 3 ενέσεις …είναι δυνατές όμως …καλό είναι να ελέγξεις πρώτα και το συκώτι σου μην και σε πειράξουν !

  Έτσι και έγινε …Ούτε το κατάλαβε πως εκείνη η περίπτωση τον έφερε αμέσως σχεδόν στο Νοσοκομείο  του Αγίου Σάββα …Πάντα τα απογεύματα εδώ και αρκετούς μήνες τον έπιανε ένας πόνος στα δεξιά της κοιλιάς  …Μεγαληπατία …και καρκίνος η διάγνωση …   -Πρέπει σύντομα να χειρουργηθείς παπά μου  ! Δεν πρέπει να το καθυστερήσουμε! Την άλλη εβδομάδα σε περιμένω !   Τα λόγια του καθηγητή Γκαρά δεν δέχονταν αμφισβήτηση …ή μήπως όχι … 

   Εκείνη η πρώτη του Σαρακοστή σαν ιερέας ήταν ανηφορική εξ αρχής …Μα δεν είπε τίποτα σε κανέναν …Κουβέντα στην παπαδιά του  που ήταν έγκυος στο πρώτο από τα 5 που έδωσε ο Κύριος … Μόνο στον Δεσπότη του  το αποκάλυψε …Έκανε εκείνος θερμή προσευχή για τον ιερέα του !

Είχε μάθει καλά τα λειτουργικά ο παπά Λιάς στο πλάι του Χρυσοστόμου . Παρασκευή των δεύτερων Χαιρετισμών ήταν …Πήρε ταξί από τον Μέρμπακα αξημέρωτα ακόμα  να ανέβει στο Μοναστήρι για Προηγιασμένη  . Στον δρόμο λίγο πριν το ψήλωμα του Αη Γιώργη , ζήτησε να σταματήσει ο Κυρ Τάσος ο Ταξιτζής… Πόνος δυνατός δεξιά και έντονη τάση για εξέμεση …Κίτρινο το χρώμα του ! Το είδαν και οι Μοναχές μόλις μπήκε στο καθολικό ! Δεν τους είπε τίποτα …Λίγο πριν το Νυν αι δυνάμεις , γύρισε στην επιτοίχια αγιογραφημένη εικόνα του εφόρου της Μονής ! Πήρε τον Σταυρό ευλογίας αγκαλιά και του είπε σαν να τον είχε μπροστά του : 

-Άγιε μου Θεοδόσιε …Σε παρακαλώ Άγιέ μου , τι έχω ; Δεν ήθελε να του πάρει τον πόνο ...Αναζήτησε…πείραξε λίγο τον Άγιο μόνο για να μάθει  …Δεν σκέφτηκε να του πει : κάνε με καλά… μόνο τον ζήτησε συμπαραστάτη στον πόνο του … Βγήκε έπειτα με τα προηγιασμένα Άγια  ..Τελείωσε και η Λειτουργία …Θα έμενε ως τις 4 το απόγευμα για τους Χαιρετισμούς …

-Παπά Λιά δεν είστε καλά ; Φαίνεστε πολύ καταβεβλημένος! Του μίλησε η Ηγουμένη Θεοδώρα! Μήπως θέλετε να φύγετε …Να τηλεφωνήσουμε στην Μητρόπολη , να στείλουν άλλον Iερέα;    

-Όχι δεν χρειάζεται Γερόντισσα…Είμαι λίγο κουρασμένος …Ήμουν και στην Αθήνα χθες για κάποιες δουλειές …Δώστε μου σας παρακαλώ 2 ασπιρίνες … Θα πάω να αναπαυθώ στο δωμάτιο …Πήγε στο δωματιάκι που είχαν για τους Εφημερίους, έξω από το Μοναστήρι , στην περίβολο ,  στο μονοπάτι για το ασκηταριό του Αγίου,  σιμά στο Παρεκκλήσι του Ευαγγελισμού …Έφαγε λίγο ψωμί με ένα τσάι που του είχαν έτοιμο εκεί  , πήρε τις ασπιρίνες και έπεσε στο κρεβάτι …Κοιμήθηκε τόσο βαθιά όσο ποτέ του …Ξύπνησε καταϊδρωμένος… συγκλονισμένος από ένα όνειρο που είδε …Δεν ήταν και τόσο σίγουρος αν όντως ήταν όνειρο ή αληθινά γίνηκε μπρος του  …Ένας Μοναχός μπήκε μέσα στο κελί του …δεν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπό του …μα είδε σίγουρα ότι φορούσε ράσο …Κρατούσε ένα μπαστουνάκι εκείνος …πλησίασε στο κρεβάτι και τον χτύπησε ελαφρά στο μέρος που πονούσε …

-Παπά Λιά μου , ξαναβρήκες το χρώμα σου …του είπε η πρώτη μοναχή που τον συνάντησε όταν το μεσημέρι ξαναδιάβαινε την πύλη του Μοναστηριού… Φαίνεσαι πολύ καλύτερα ! Δόξα τω Θεώ ! Μας τρόμαξες το πρωί …

-Ναι είμαι καλά τώρα ! Θα ναι από τις ασπιρίνες …είπε εκείνος …Δεν ήθελε τίποτα να πει σε κανέναν γι αυτό που του συνέβη …Φοβήθηκε τις παγίδες που στήνει ο μισόκαλος …μην  και είχε πλανηθεί …Στο μυαλό του τίποτε άλλο παρά το Ήκουσαν οι Ποιμένες των Αγγέλων υμνούντων εκείνο το εσπέρας στον Άγιο Θεοδόσιο …Έψαλε την Β΄Στάση των Χαιρετισμών της Θεοτόκου  τόσο μελωδικά και άκοπα…Ξέχασε και τον πόνο που πάντα το απόγευμα γινόταν ανυπόφορος…Μα εκείνο το απόγευμα ούτε που τον επισκέφθηκε…

Την Τρίτη πρωί-πρωί ήταν στο ακτινολογικό για νέες ακτίνες και προεγχειρητικό έλεγχο…Ο Γιατρός τον περίμενε στο γραφείο του . Του έφεραν την ακτινογραφία …

-Τι είναι αυτό; …Λάθος έχετε κάνει ! Αυτή δεν είναι δική του …

-Μα Γιατρέ , εγώ η ίδια την έβγαλα ..αντέτεινε η νοσηλεύτρια…

-Δεν είναι δυνατόν! Παπά –Ηλία , σε πειράζει να βγάλουμε άλλη μία …θα εκτεθείς και πάλι σε ακτινοβολία…

-Τι να με πειράζει;  είπε εκείνος γελώντας …Εδώ έχουμε ολόκληρο θηρίο που θα τα βάλουμε μαζί του …στην ακτινογραφία θα δειλιάσουμε ;   

 Έτσι έγινε …Μετά από δυο ώρες περίπου ο Γιατρός έκθαμβος του έλεγε :

-Πες μου τι έκανες ! Μήπως πήρες κάποιο πρακτικό φάρμακο , κάποιο βότανο ίσως ; Δεν μου λες ο πόνος που μου έλεγες πως σε πιάνει τα απογεύματα …Γιατί εδώ …βέβαια … όλα είναι καθαρά …Δεν έχεις τίποτα! Γιατρέ μου , δεν ξέρω αν πιστεύετε στα θαύματα …

-Δεν θα σου πω αν πιστεύω ….Θα σου πω , κοιτώντας και την ακτίνα της προηγούμενης εβδομάδας πως εδώ έχουμε ένα απίστευτο γεγονός …ένα θαύμα !

Βγήκε έξω ο παπά –Λιάς …Έκανε κρύο πολύ εκείνη την Τρίτη της 3ης εβδομάδας των Νηστειών …Θυμήθηκε το θαύμα τότε στο πρώτο του κήρυγμα

-Ευχαριστώ, ευχαριστώ  Άγιε Θεέ μου ψέλλισε στον Ουρανό…

Και έπειτα αρχίνησε να ψέλνει διασχίζοντας την Αλεξάνδρας …

-Αργολίδος εδείχθης δόξα και καύχημα, Αθηναίων το κλέος και θείον βλάστημα, Θεοδόσιε πατήρ ημών Όσιε, των Οσίων καλλονή και Ιαμάτων η πηγή, και Πέτρου του Ιεράρχου  συνόμιλος και προστάτις των αιτουμένων ιλασμόν και μέγα έλεος. 

Τον κοιτούσαν απορημένοι οι διαβάτες …Περπάτησε, περπάτησε , ούτε που το κατάλαβε ,  ως τον σταθμό Πελοποννήσου να πάρει το επόμενο τρένο για την επιστροφή στ Ανάπλι   …Μια ώρα γεμάτη ως εκεί …μια στιγμή του φάνηκε κατάγιομη από λυτρωτική χαρά και δοξολογία …Δεν μέτρησε πόσες φορές έψαλε το απολυτίκιο του Παππού  …Εκείνου που απάντησε με τόσο θαυμαστό τρόπο στην ερώτησή του … Άλλη μια Ουρανόσταλτη συμμαρτυρία …

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας) 

όπου συμπεριλαμβάνεται η αφηγηματική βιογραφία του μακαριστού π.Ηλία Αλευρά + 28.7.2021  




Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~