main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

25 Ιουν 2017

Το Συν που μας λυτρώνει …Πέτρου και Παύλου



Το Συν , το Ένα , το ομοθυμαδόν είναι ατελευτήτως το κυρίαρχο και ζωογόνο  ζητούμενο  στην αγία μας πίστη . Το ίνα ώσι έν ήταν το σπαραχτικό αίτημα της συγκλονιστικής προσευχής του Θεανθρώπου λίγο πριν το θεληματικό του  Άγιο Πάθος . Το Συν είναι πάντα το ζητούμενο σε οποιαδήποτε έκφανση της πνευματικής μας  όποιας διαδρομής . Συνεχώς στο νου και στην καρδιά μας ο διπλανός , ο κάθε πλησίον , ελάχιστος των αδελφών Του των ελαχίστων . Συμπροσευχή , συμπόρευση ,συναλληλία συναμαρτωλών ελπιζόντων στην Θεία χάρη και στο άμετρο έλεος του φιλεύσπλαχνου  Πατέρα . Σύναξη ! Σπουδαία μέρα μες στον ευλογημένο ενιαυτό , κάθε εορτή συνάξεως . Μετά από κάθε σπουδαίο γεγονός , καθοριστικό για την σωτηρία των ανθρώπων , μετά από κάθε μεγάλη Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή , έχουμε την σύναξη προς τιμήν εκείνου του προσώπου που διαδραμάτισε εξέχοντα ρόλο στις πανίερες μνήμες , στο διαρκές παρόν της Ορθοδοξίας μας . Σε Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή , η επομένη ημέρα είναι εξίσου σημαντική και σε αυτήν επαναλαμβάνονται οι περισσότεροι ύμνοι της εορτής ! Μετά τα Χριστούγεννα θα συναχθούμε για να τιμήσουμε την Παναγία . Μετά τον Ευαγγελισμό οι πιστοί συνάζονται για να εορτάσουν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ και τα θεία του μελωδήματα . Μετά τα Άγια Θεοφάνεια σύναξη τελούμε του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου . Σε Εκκλησιές οι πιστοί και σε μοσχολιβανισμένες σελίδες του συναξαριού συναθροίζονται όλο και περισσότεροι Άγιοι . Στα πεφιλημένα και λαοφιλή συναξάρια που στήριξαν την πίστη και την διατήρησαν απόρθητη και απαρασάλευτη σε δύσκολους καιρούς διωγμών και Θεομάχων ! Αυτό το συν ευτυχώς κρατά και κάποιους « δυσανεκτικούς» σε ό, τι δεν ευλογεί ο Θεός …Το συν που ξέρει όμως να ορθοτομεί τον λόγο της μόνης Αλήθειας!  Που γνωρίζει να απομακρύνει την κακοδοξία , τους εξωραϊσμούς και τις ανίερες θλιβερές υποχωρήσεις ! 
Δυο είναι αυτοί που συγκρατούν την Εκκλησία στη περίφημη και τόσο συχνά  απαντώμενη εικόνα της συνάξεως των Αγίων Αποστόλων . Πέτρος και Παύλος ! Πάντα τους θωρούμε αντικριστά στις κολώνες των μεγάλων Εκκλησιών ! Ακατάβλητοι στυλοβάτες της Νύμφης του Χριστού ! Και στου Ναούς που τους αφιερώνονται στέκονται στο τέμπλο και οι δυο ! Ποτέ μόνος του  ο ένας ή ο άλλος ! Κάποτε μια ευλαβής γυναίκα θέλησε να αφιερώσει ένα εικόνισμα στον Άγιο Παύλο . Το παρήγγειλε λοιπόν με χαρά να ζωγραφιστεί και έπειτα θα το πήγαινε στην ενορία της,  να το αφήσει σαν τάμα . Το ίδιο βράδυ είδε σε ζωντανό όνειρο , τον Απόστολο των Εθνών γλυκά να την μαλώνει λέγοντάς της : Μην τολμήσεις να πας εικόνισμα χωρίς τον αδελφό μου ! Και έτσι εκείνη η κυρούλα , άλλαξε το σχέδιό της  και παρήγγειλε εικόνισμα και με τους δυο πρωτοκορυφαίους,  όπου εξιστορήθηκε για ακόμα μια φορά ο Άγιος ασπασμός τους!
Γι αυτό και συνεορτάζουν ! Γι αυτό και ατενίζουμε με δέος και έκσταση τον περίφημο εναγκαλισμό τους  και ασπασμό της αγάπης  στις κοινές ιστορικές τους εικόνες σε πολλά ορθόδοξα σεβάσματά μας , στην Πάτμο του  Αγιογράφου Αγγέλου και στην Αγιορείτικη Καρακάλλου της οποίας είναι και προστάτες . Για το παμπόθητο αυτό συν της πίστης μας ! Κάποιοι έχουν ιστορικά αμφισβητήσει την ομόνοιά τους και της ανόθευτη φιλαδελφία τους ! Θυμούνται εκείνο το απόσπασμα από την προς Γαλάτας επιστολή του Παύλου :  «τε δ λθε Πέτρος ες ντιόχειαν, κατ πρόσωπον ατ ντέστην, τι κατεγνωσμένος ν» (Γαλ. 2, 11) . Ατυχώς και  αβίαστα βγάζουν συμπεράσματα για ρήξεις και τσακωμούς και ψυχρότητες ! Οι δυο ακούραστοι εργάτες του Ευαγγελικού Νόμου δεν απώλεσαν ποτέ το συν τους ! Για το  συγκεκριμένο περιστατικό αν κανείς μελετήσει βαθύτερα τις περιστάσεις και τα περιγραφόμενα μα και αν διαβάσει τα σχετικώς παραδομένα από το μελισταγές στόμα του Αγίου Χρυσοστόμου,  θα διαπιστώσει ότι έλαβε χώρα προσχεδιασμένα και από τους δυο τους , προκειμένου κατ οικονομία να ωφεληθούν και να παραδειγματιστούν οι Ιουδαϊζοντες !Να θυμόμαστε  και τούτο : Πως και οι δυο τους  έδιναν ως την τελευταία επίγεια ανάσα τους το μήνυμα της διαρκούς μετανοίας ! Δεν υπήρξε ξημέρωμα  που ο Πέτρος να μην κλάψει θυμούμενος την τριπλή του άρνηση ! Δεν έχανε ευκαιρία ο Παύλος να αυτομέμφεται με τον πλέον αυστηρό τρόπο οικτίροντας τον εαυτό του , αυτοαποκαλούμενος  έκτρωμα και αισθανόμενος ελάχιστος και ανάξιος να λέγεται Απόστολος,  θυμούμενος και αυτός τις ημέρες που εδίωκε με μανία την Εκκλησία του Θεού.

Αυτή η μία ψυχή των Πρωτοκορυφαίων! Το δικό μας Ένα , το Συν και το ομοθυμαδόν ! Αυτή η μια ψυχή της Ορθοδοξίας που δεν διασπάται , δεν κατατέμνεται , δεν ομαδοποιείται ! Είναι Μία όπως η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία! Η Αγία Ορθοδοξία με τους ακρογωνιαίους της λίθους , τον Πέτρο και τον Παύλο ! Ποίοις πνευματικοίς άσμασιν, επαινέσωμεν Πέτρον και Παύλον; τά την αθεότητα σφάττοντα, και μη αμβλυνόμενα στόματα, της. φρικτής του Πνεύματος μαχαίρας…
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : « Ο ασπασμός της πίστης μας»


14 Ιουν 2017

Μην μείνει η κλήση αναπάντητη…




Θυμήθηκα σήμερα στο ξεκίνημα της εκπομπής,  εκείνους τους περίφημους προλόγους που μαθαίναμε από τους …εκθεσάδες καθηγητές, με τις χρυσές συνταγές και την μεθοδολογία για την αρχιτεκτονική της έκθεσης…Και γράφαμε τότε,  κάτι στερεότυπους προλόγους…Εννέα στους δέκα ήταν ίδιοι!  Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα των σύγχρονων αναπτυγμένων κοινωνιών είναι…. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία αναμφισβήτητα επικρατεί….κλπ.
Γιατί αυτή η αναφορά θα ρωτήσει κάποιος. Σκεφτήκαμε σήμερα στο δικό μας προοίμιο, να χαρακτηρίσουμε την σημερινή εποχή. Με τις ελάχιστες ευλογημένες εξαιρέσεις της μικράς ζύμης που όλον το φύραμα ζυμοί κατά τον Παύλειον λόγον. Είναι η εποχή μας λοιπόν (για να ξαναδιαβούμε τα Παύλεια μονοπάτια) θεοστυγής! Παντού τον συναντάμε τον απροκάλυπτο και λυσσαλέο πόλεμο κατά του Θεού. 
Περικυκλωμένοι, όχι απλά από αθέους μα από Θεομάχους και αθεόφοβους επιτελείς και επιτελάρχες, ηγήτορες και ηγέτες που σπεύδουν να χαρακτηρίσουν ως δυσανεκτικούς,  όσους  ελαχίστους έστω, πειθαρχούν μόνο στον Κύριο και στα πανίερα προστάγματά Του. Να λοιπόν πως θα χαρακτηρίζαμε την σημερινή εποχή: Ασύνετη είναι και άστοργη και αδιάφορη και με όλα τα σκοτεινά στερητικά Α μπροστά της. Και εμείς αμελείς, αδρανείς, ανεκτικοί, αμέριμνοι, ανέγνοιαστοι,  καθεύδοντες, σχεδόν αναίσθητοι! Έχουμε ξαναπεί πως όπως και στο ανθρώπινο,  έτσι και στο Θεϊκό δίκαιο, το ίδιο πλαίσιο ποινής που υπάρχει , για τα εξ ενεργείας τελούμενα εγκλήματα,  εφαρμόζεται και για εκείνα που τελούνται δια παραλείψεως! Και ποιος είμαι εγώ που θα σώσω τον κόσμο ρωτάμε οι περισσότεροι…Άγιος είμαι ή παπάς; Εγώ δεν πειράζω κανέναν! Τι μπορώ άλλωστε να κάνω; Φτωχός εγώ, άσημος, αγράμματος, αδύναμος…Και κάπως έτσι λησμονιέται η ιερή μας καθολική υποχρέωση για στηριγμό, διαφώτιση, για πνευματική ελεημοσύνη και νοιάξιμο  αδελφικό. Μετά μιαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού…έτσι μου θυμίζεις συναμαρτωλέ αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου…Το ξέρεις και μονότονα το επαναλαμβάνεις. Θέσε όμως νου έστω για δυο φορές. Κι εσύ ,στα ψηλά ή στα κατώγεια,  όπου κι αν εργάζεσαι, με ένα Χριστιανικό Ορθόδοξο φυλλάδιο που μιλά για μετάνοια, εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. 

Με τον Χριστοκεντρικό σου λόγο τον απλό και αληθινό. Με μια σιωπή προσευχητική που θα κραυγάζει την αιώνια σωτηρία. Με την εκούσια και ανυπόκριτη  ταπείνωσή σου. Προσπάθησε  να εργαστείς στον ασύνορο αμπελώνα Του. Αλλιώς... Αλλιώς, αλλοίμονο! Εκείνο το πορευθέντες μαθητεύσατε του Χριστού μας, εκείνο το δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων, αλλιώς εκείνη η κλήση θα μείνει αναπάντητη και η εποχή μας θα συνεχίσει να είναι Θεοστυγής και άστοργη, με απειράριθμους συνευδοκούντες,  σιγηλούς συναυτουργούς, στο μεγάλο και πλέον φρικαλέο έγκλημα της απωλείας!

Η κλήση του Χριστού μας είναι διαρκής! Είναι αυστηρά προσωπική για τον καθένα μας! Απ όποιο μετερίζι, χρησιμοποιώντας το όποιο Θεόσδοτο τάλαντο, πρέπει  με ζέση να την δεχθούμε υπάκουα και ενεργητικά! Θα δώσουμε λόγο για κάθε αναπάντητη από τις συνεχείς έως της τελευταίας μας πνοής κλήσεις του Αγαθού Πατρός. Σαν τους φτωχούς και ασήμους ψαράδες της Τιβεριάδος, που είπαν το ναι και απροϋπόθετα Τον ακολούθησαν ευθέως! Έβαλαν το θέλω πάνω από το μπορώ! Και έσπειραν τον Θεϊκό λόγο και έριξαν το πιο ακίνδυνο και αβλαβές δόλωμα στις καρδιές των συνανθρώπων τους. Και ανέσυραν απ τον θανατηφόρο  σκοτεινό βυθό,  ελπίζουσες και φωτεινές ψυχές αθάνατες! Ακόλουθοι και εμείς της κλήσης Του αυξάνοντος Θεού. Μιμητές των μαθητών Του, των  οικονόμων των σωτηρίων μυστηρίων Του! Και ο θερίζων μισθόν λαμβάνει και ο σπείρων ομού χαίρει! Μη μείνει η  κλήση αναπάντητη…
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"
Εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

3 Ιουν 2017

Κάθε μέρα Πεντηκοστή...

Χάρις, χάρισμα, χαρισματικός, χαριτωμένος, χαρισματούχος, χαριτόβρυτος…«Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών»….«Όπου επισκιάση η χάρις σου Αρχάγγελε, εκείθεν του διαβόλου διώκεται η δύναμις· ου φέρει γαρ τω φωτί σου προσμένειν, ο πεσών Εωσφόρος·» …
Πόσες φορές δεν συναντάμε τούτη τη λέξη-πνοή, την έννοια –πηρύνα,  στην καθημερινή παλαίστρα της πνευματικής ζωής. Κατάγιομη  αυτή, από πάμπολλες ήττες, θλίψεις, πτώσεις, σκοτασμούς, λάθη ατελείωτα, πειρασμούς  και πάθη φιλεπίστροφα.
Τι να ναι αυτό, που μετατρέπει την ήττα σε νέα αρχή, την θλίψη σε κατάνυξη και δάκρυα λυτρωτικά, την απογοήτευση σε ενθουσιασμό, την πτώση σε ανάταση και ανάσταση, τον πειρασμό τον κάνει οδηγό, τα λάθη δρόμους ασφαλείς, τα πάθη αρετές, το σκοτάδι Φως;
Το σκοτάδι, Φως!
Είναι το δώρο του Αγίου Πνεύματος, η Θεία Χάρις θεραπεύουσα και αναπληρούσα…Ο γλυκασμός της επίσκεψης του Θεού Πατέρα!
Το πόμολο πάντα από μέσα! Η πόρτα χτυπά δίχως σταματημό, όσο ανασαίνει τούτο το πρόσκαιρο που ζούμε.
Οι χτύποι θα παύσουν μαζί με κείνους της καρδιάς μας. Δεν θα ακουστούν ποτέ όμως  στην πολύ φασαρία και στην αδιόρθωτη ταραχή, στον βαθύ και στον ράθυμο ύπνο. Μα σαν  η πόρτα ανοίξει, θα πλημμυρίσει το σπίτι από αγάπη, από χαρά ασυνάντητη,  από ατίμητο ανόθευτο Θείο έρωτα, από Φως άσπιλο και τηλαυγές που δεν μπορεί ο μισόκαλος ούτε ελάχιστα να αντέξει. Και φεύγει τότε μακριά!
Να ετοιμαζόμαστε συνεχώς γι' αυτές τα επισκέψεις. Να μην είναι παροδικές και φευγαλέες, μα μόνιμες και ατελεύτητες. Προσοχή στις απάτες και στις μεθοδείες του επίβουλου, που διαρκώς και αυτός προσπαθεί να παραπλανήσει σε τούτο το μέγιστο ζήτημα της Χάριτος.
Ο Κύριος που πάντα μεριμνά και πέμπει πνευματικούς ιχνηλάτες να μας φωτίζουν τους σωτήριους δρόμους της μόνης αλήθειας Του, έστειλε στην σημερινή μας εκπομπή, έναν σπουδαίο εργάτη του αμπελώνα Του, τον μακαριστό Γέροντα Γεώργιο Καψάνη, τον Γρηγοριάτη σοφό Του Άγγελο. Και λέει κάτι τόσο σημαντικό και συνάμα αυτονόητο ο Γέροντας. Σαν τον Ιερό Χρυσόστομο, που κήρυττε  πως ο Χριστιανός Πάσχα επιτελεί, όποτε κοινωνεί του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου , έτσι κι αυτός λέγει πως μέσα στην Μάνα Εκκλησία, αδιαλείπτως σε κάθε συγκλονιστική στιγμή της πνευματικής οδοιπορίας και της Λειτουργικής Μυστηριακής ένωσης,  βιώνουμε την Πεντηκοστή! Ζούμε, εν δυνάμει τουλάχιστον, την Πεντηκοστή συνεχώς. Πρέπει να επιδιώκουμε να γίνουμε άνθρωποί Της,  με την χάρη του Τριαδικού Θεού . Ο σοφός ομολογητής Γέροντας,  κοιμήθηκε οσιακά ανήμερα Πεντηκοστής!

Λυτρωτικά  Προνοητής ο Κύριος , θέλησε για ακόμη μια φορά να δυναμώσει την πίστη μας. Έλαμψε στο ιλαρό κεκοιμημένο πρόσωπο του παπά Γιώργη,  η Ορθοδοξία, η μόνη πραγματική Εκκλησία της Πεντηκοστής!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο: 
Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν; (εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~