(Αληθινή ιστορία:)
Ο Π ήταν ένα παιδί ολόχαρο έξω καρδιά που λένε.... Πάντα με το χαμόγελο κάπως αινιγματικό ,κάπως πικραμένο ...Δεν είχε πολλά- πολλά με τα αγιωτικά...έτσι τουλάχιστον έλεγε...Ωστόσο όποτε τον ρωτούσε κανείς πότε γιόρταζε εκείνος απαντούσε : Του Ασώτου !!!Και το εννοούσε μιας και κείνη την Κυριακή πάντα περνούσε από την εκκλησιά του χωριού για κερί και έπειτα κερνούσε άπαντες στο καφενείο της πλατείας ....
Για χρόνια πολλά γινόταν αυτό και του χε βγει και το προφανές προσωνύμιο ...ο Άσωτος...
Ο Π. φέτος δεν θα περάσει για κερί ούτε θα κεράσει τους φίλους του την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου ...
Ξημέρωμα του Ασώτου έφυγε για τις γειτονιές του σπλαχνικού Πατέρα του ...Ξημερώνοντας η γιορτή του ...
Το παρακάτω μικρό ...άμετρο είναι αφιερωμένο σε όσους συνεχίζουν να επιστρέφουν ....
Ο πόνος φυλαχτό...παιδί μου αναστημένο ...
Απο μικρό παιδί με φώναζες Πατέρα ...
και ήταν τόσο γλυκός ο ήχος της ανόθευτης αγάπης ...
Μα κι όταν έπαψες να με κοιτάς κατάκαρδα, τότε ο πόνος έγινε φυλαχτό που αγκάλιασα σφιχτά προσμένοντάς σε...
Δέν μέτρησα το πόσο σε καρτέρησα... μα δεν μετριέται η αγάπη μου παιδί μου αναστημένο ...
Κι η αγκαλιά μου η άκλειστη , μια θάλασσα από δάκρυα ,που ανταμώνει μές ' στα σπλάχνα της εσέ κι όλα τα αδέρφια σου , που στέγνωσε η ψυχή τους ...
Παρ ' τους απ το χέρι και ελάτε ...
Οι άγγελοι στο σπίτι μας έστησαν πανηγύρι...
Νώντας Σκοπετέας