 |
| Βραμπά 1980 . Ιερέας π.Επαμεινώνδας Κιτρινιάρης . ( Φωτο. από αρχείο Μιχαήλ Κιτρινιάρη ) |
Θυμάμαι πάντα Κυριακή του Πάσχα μετά την Αγάπη και το κάψιμο
του Ιούδα ένα μικρό παιδί μελαγχολικό σχεδόν δακρυσμένο να ρωτά τον πατέρα του
:
-Τελείωσε το Πάσχα πατέρα ;
Kαι εκείνον με ένα
πλατύ χαμόγελο να του απαντά :-Τελείωσε λέει ...ακόμα δεν άρχισε!
Κάθε μέρα της
Λαμπροβδομάδας παιδί μου είναι Πάσχα ! Έχουμε
και του Αη Γιωργιού τις περισσότερες φορές και τον νέο τον Άγιο Ραφαήλ απο την
Μυτιλήνη και την Παναγία της Βραμπάς που γιορτάζει την Παρασκευή και του Θωμά
...
Το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε τότε ,κι ας έμενε μονάχο του
δίχως παρέα στο χωριό μιας και σχεδόν όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και πρωτευουσιάνοι
μέχρι την Τρίτη του Πάσχα πάντα έφευγαν. Και ερχόταν η Πέμπτη το απόγευμα και
οι Νικοβιανοί Ξεχωρίτες γυναίκες και
άντρες με δρεπάνια καθάριζαν από το αγρίεμα το μονοπάτι που οδηγούσε από τον
αμαξωτό τον δρόμο ,στην Παναγιά την Ζωοδόχο Πηγή ,στο μανιάτικο λαγκάδι της
Βραμπάς. Και με ασβέστη που η μυρωδιά του σε τέτοια μέρη δεν ενοχλεί και
περισσότερο μοιάζει με λιβανιού το
μύρισμα , τα έκαναν όλα να λάμπουν λίγο πριν τον Εσπερινό , προσμένοντας
καρτερικά το ξημέρωμα της Παρασκευής .
Και ερχόταν η Παρασκευή του Πάσχα … Το εκκλησάκι ίσα που χώραγε τον Παπά, τα
παπαδάκια , τους ψάλτες και αυτούς του δυο –τρείς που πάντα τον ΄ χαν τάμα να
ακούνε τον εξάψαλμο της αχάραγης της μέρας …
Οι υπόλοιποι κάθονταν έξω , ησύχιοι στις ασβεστωμένες πέτρες συντηρώντας με τις παραδείσιες
μυρωδιές της άνοιξης και τους ήχους του
Θεού μνήμες αλλοτινών εποχών , μετρώντας ο καθένας τους πόσες τέτοιες χρονιές βρέθηκαν ξανά σε εκείνο
το ευλογημένο ξέφωτο , και προσευχόμενοι να αξιωθούν να ανταμώσουν την Παναγιά
της Βραμπάς άλλες τόσες και παραπάνω...
Ο Ταϋγετος , ακόμα χιονισμένος μανιάτικος ουρανός , έστελνε
τα τελευταία του υγροστόλιστα σεβάσματα να μπλεχτούν αγιαστικά με το
ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής …
Τα παιδιά ντυμένα με τις στολές τους τις πορφυρές , και μια
κατανυκτική ζωηράδα που κανέναν δεν ενοχλούσε μπαινόβγαιναν στο εκκλησάκι
, άλλοτε για να ανάψουν κάρβουνο για το
θυμιατό , άλλοτε για να κόψουν το αντίδωρο, άλλοτε για να χτυπήσουν την μικρή
καμπάνα κρεμασμένη απ την μουριά στην
ενάτη , για να κρατήσουν το κερί στο πλούσιοι επτώχευσαν , που γνώριζαν και το
ψαλαν όλοι μαζί , για να βράσουν το ζέον με μπαμπάκι και οινόπνευμα .
Με το δι ευχών του Παπά η ίδια πάντα ερώτηση
:- Τώρα τελείωσε το Πάσχα ; Απάντηση δεν έπαιρνε παρά μόνο ένα νεύμα που
κατηύθυνε το βλέμμα του στο λουλουδοστόλιστο εικονοστάσι με τις εικόνες του
Αναστάντος Χριστού και αυτήν της Ζωοδόχου Πηγής της δικής μας Παναγιάς της
Βραμπάς μαρτυρούσε πως το δικό μας ...Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ!
Εις μνήμην των Ιερέων του Υψίστου που αξιώθηκαν να
λειτουργήσουν στην χάρη της Ζωοδόχου Μάνας την
Αγία Τράπεζα της Βραμπάς : Παναγιώτου , Επαμεινώνδα , Μιχαήλ , Αναστασίου
και
των Ιεροψαλτών που είχαν στο πλάι τους : Παναγιώτου (
εορτάζοντος ) Χρήστου , Δημητρίου , Σωκράτους , Χρήστου .... Αυτών που έζησα και
όσων δεν συνεόρτασα μα πάντα θα νοσταλγώ την φωνή τους στο Μεγαλυνάριο της
απόλυσης : Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον, τον αθάνατον δροσισμόν το νέκταρ το Θείον την
ξένην άμβροσίαν το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας /2019)
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας /2019)