Τι κι αν τα καλοκαίρια καθημερινά περνούσα από μπροστά του …με την μεγάλη παρέα των παιδιών στον δρόμο για τη θάλασσα , από τα μανιάτικα κατηφορικά καλντερίμια … σχεδόν τρέχοντας κάναμε έναν βιαστικό σταυρό και προσπερνούσαμε το εκκλησάκι του Αη Πέτρου…Μου έκανε τότε εντύπωση που η πόρτα του ήταν αγκαλιασμένη από ξηραμένα λουλούδια…Αυτό μαρτυρούσε πως λίγες μέρες πριν κατεβούμε όλοι οι πρωτευουσιάνοι στο χωριό κάποιοι το γιόρταζαν στην χάρη τους …
Τα κατοπινά χρόνια το εκκλησάκι του Αη Πέτρου έγινε το σημείο που θα τελείωνε ένας απογευματινός περίπατος μέσα σε ήχους και μυρωδιές καλοκαιριού και μανιάτικης γης . Και έπειτα οι καλότυχοι εκείνοι άνθρωποι που αποφάσισαν στον απομακρυσμένο και δυσπρόσιτο τόπο να στήσουν ένα σπιτικό που σε γύριζε πίσω σε χρόνους αγνούς …με κήπους που το ευωδιαστό χώμα αγκάλιαζε λιόδεντρα,ροδιές και λουλούδια , βασιλικούς και βοκαμβίλιες , με ζώα πολύτιμα και ξεχασμένα για τους αστούς τους λεπτεπίλεπτους , γίδες και κότες και κουνέλια και όλα τα καλά που τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές με κάνουν να γελάω με τον εαυτό μου και κείνη την πρώτη την έκπληξη που ένιωσα μόλις τα αντίκρυσα όλα τούτα λέγοντας και από πάνω : τι θέλουν και παιδεύονται έτσι …
Μα το πιο σπουδαίο απ όλα είναι ότι στην αυλή τους έχουν και κείνο το καλοκαιρινό ξωκκλήσι του Αη Πέτρου να το περιποιούνται και να το φωτίζουν κατανυκτικά κάθε σουρούπωμα και κείνο να σκεπάζει τις μέρες τους και να ομορφαίνει ολότελα το όνειρο της ζωής τους…
Το ΄κανα τάμα λοιπόν και τα κατάφερα να βρίσκομαι παραμονή και ανήμερα στο μικρό μανιάτικο ξωκκλήσι στα τέλη του Ιούνη . Τι κι αν δεν είχε τίποτα από τη μεγαλοπρέπεια του εσπερινού της Πνύκας και της πανηγυρικής ολονυχτίας της Αγιορείτικης Καρακάλλου , εκείνος ο ταπεινός οίκος του Υψίστου με τις ξεθωριασμένες από το χρόνο σπάνιες αγιογραφίες των πρωτόθρονων των Αποστόλων ,έγινε για τους λιγοστούς πιστούς μια άλλη Δαμασκός και μια Πέτρα ακλόνητη , θεμέλιο αρραγές να στηρίξει τα ψήγματα της πίστης μας….
Το κέρασμα το γλυκό και το δροσερό νερό απ τον Ταϋγετο μετά τους άρτους με το γλυκάνισο, ήρθαν σαν βάλσαμο να διώξουν ιδρώτα και βαρυγκόμια μακριά από την δασύσκιωτη αυλή των μακάριων εκείνων ανθρώπων , που θα συνέχιζαν μέχρι τον επόμενο Θεριστή να προετοιμάζουν την γιορτή των κορυφαίων και θεσπέσιων φίλων του Χριστού …Και του χρόνου! τους είπα …Μακάρι να αξιωθούμε να ξανανταμώσουμε στον Αη Πέτρο …στην χάρη τους …Και του χρόνου ! Τι ευχή κι αυτή ...πόσες και πόσες φορές ειπωμένη...γνήσια και ανόθευτη ευχή...σαν την πίστη μας την πάντα γλυκιά και γιορτασμένη ...σαν τους Αγίους του καλοκαιριού μα και όλους τους Αγίους, τους ταπεινούς και πάντα ευγνώμονες σε ένα θυμιάτισμα και μια αρτοκλασία ,την ημέρα της αιώνιας μνήμης τους !
Νώντας Σκοπετεας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς