ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2012 (ΙΙ)
....Στην άλλη μεριά της μεγάλης σκάλας ,
γραμμένο ένα μήνυμα για όλους εμάς τους ερχόμενους απ τον έξω κόσμο : Κατέλιπον
τας εν άστει διατριβάς ως μυρίων κακών αφορμάς . Μετά το μήνυμα για την σωτήρια
αποταγή απέναντί του , ένα που μοιάζει σαν προτροπή ύμνου χειρουβικού ….πάσα την βιωτικήν
αποθώμεθα μέριμνα … Ναι εδώ τίποτα το ψυχρά εγκόσμιο και το απωθητικά ορθολογικό δεν χωρά , μα
απορρίπτεται εκ προοιμίου …όχι σαν αυστηρή προειδοποίηση μα σαν μειλίχια παράκληση
για σεβασμό της παραδείσιας ησυχίας και της αενάου προσευχής … Μπήκαμε στο
γεμάτο μνήμη ιερή αρχονταρίκι του πρώτου ορόφου της Μονής . Στους τοίχους
βαλμένη με χρονολογική σειρά η πρόσφατη ιστορία της. Ο Γέρων Ιωάσαφ, ο Γέρων Γεράσιμος , ο
Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ , ο Προηγούμενος Αρχιμανδρίτης Ανδρέας με τις δυο περιόδους
ηγουμενίας , ο νυν ηγούμενος ΓέρωνΠαρθένιος . Φωτογραφίες ιστορικής
σημασίας δίπλα στα πορτραίτα τους . Ξεχωρίζει μια αναμνηστική στον περίβολο της
Mονής ανήμερα
του Πάσχα του 1913. Θυμήθηκα τότε ένα θαυμαστό γεγονός απ αυτό το ευλογημένο
μοναστηράκι που γίνηκε λίγα χρόνια αργότερα από τότε στα 1935… Είναι η
Πασχαλιάτικη ολόλαμπρη νύχτα
ηγουμενεύοντος του Αρχιμανδρίτου Σεραφείμ . Κάπου εξήντα πατέρες
αποτελούσαν τότε την συνοδεία στην Παύλου . Βρίσκονταν λοιπόν όλοι στο
περιστοιχισμένο από υψηλοτάτους τοίχους σαν φρούριου , προαύλιο. Ανάμεσα στους Πατέρες και ένα μακάριο
γεροντάκι με απλή και καθαρότατη καρδιά ο γέρο Θωμάς .Οι Πατέρες με χαρά
ανείπωτη έψαλλαν θριαμβευτικά τον ύμνο της νίκης της ζωής , την πιο όμορφη
μελωδία που ακούστηκε ποτέ :το Χριστός Ανέστη . Ο Ηγούμενος συγκινημένος
φορώντας την μεγαλοπρεπή του στολή ξαφνικά απευθύνεται στον γέρο Θωμά που
στέκει σιμά του :-Γέρο Θωμά σύρε να πεις το Χριστός Ανέστη και στους Πατέρες
στο κοιμητήρι !! -Να ναι ευλογημένο
Γέροντα ! είπε εκείνος και σε ελάχιστο χρόνο μιας και το κοιμητήρι με το οστεοφυλάκιο
απέχουν μόλις πενήντα μέτρα περίπου από την πύλη της Μονής ο γέρο Θωμάς βρέθηκε
με την αναμμένη λαμπάδα του μπρος στους
κεκοιμημένους αδερφούς του . Με πολλούς από αυτούς ασκήθηκαν για χρόνια μαζί
στην υπακοή και όλες τις θαυμαστές μοναχικές
αρετές που σώζουν την ψυχή και ανοίγουν το δρόμο προς τα άνω σκηνώματα .
Με δάκρυα χαράς ανεκλάλητης στα μάτια άρχισε να τους μιλά
σίγουρος ότι τον ακούνε και χαίρονται κι εκείνοι την μεγάλη νύχτα …Πατέρες και αδελφοί μ
έστειλε ο Γέροντας να σας πω : Χριστός Ανέστη!!! και η φωνή του
αντιλάλησε σε όλη την γύρω χαράδρα ως την θάλασσα . Τότε ο γέρο Θωμάς βρέθηκε
μπροστά σε ένα μοναδικό θαυμαστό θέαμα . Τα οστά άρχ
ισαν να τρίζουν και μια
κάρα ενός Πατέρα σηκώθηκε στον αέρα απαντώντας καθαρά και δυνατά :Αληθώς Ανέστη ο
Κύριος !! Γεμάτος ενθουσιασμό ο Γέρο-Θωμάς
έτρεξε να αναγγείλει το μέγα θαύμα στους αδερφούς του, που βρίσκονταν ακόμη στην
αυλή …Και εκείνοι δοξολόγησαν τον Ζώντα Θεό , τον Αναστημένο Χριστό και Δεσπότη
του παντός …Οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν συνεχώς ενώ όλοι μαζί έψαλλαν ξανά
και ξανά Αναστάσιμους παιάνες …
Έψαχνα να βρω λοιπόν σ εκείνη την παλιά φωτογραφία
του 1913 το Γέρο –Θωμά , εκείνο το μακάριο Γεροντάκι με την καθαρή καρδιά υπολογίζοντας
την ηλικία του είκοσι χρόνια πριν από εκείνη την Αναστάσιμη νυχτιά…Μα ήταν όλων
των Πατέρων τα μάτια λαμπερά και
εξέπεμπαν αγνότητα και καθαρότητα αρεστή στον Θεό …Κάποιος απ αυτούς ήταν και ο
Γέρο –Θωμάς ο ταπεινός Γίγαντας της υπακοής και της Δοξολογίας . Θα τον
αναζητούσαμε πάλι λίγες ώρες αργότερα …
Ένας νεαρός
Μοναχός μας κέρασε λουκούμι , τσίπουρο και δροσερό νεράκι , ενώ παράλληλα μας ενημέρωνε για το
πρόγραμμα του Μοναστηριού .Έπειτα μας άφησε να περιμένουμε λίγο , μέχρι να
τακτοποιηθούμε στα δωμάτια .Μαζί μας και ένα νεαρό παιδί ο Ι. βασανισμένο στην
όψη τραβούσε ένα κατοστάρι κομποσκοίνι με χαμηλωμένο το βλέμμα . Πρώτη μέρα του
Οκτώβρη και απ το μπαλκονάκι στ αρχονταρίκι της Παύλου , απολαμβάναμε εικόνες
, ήχους και μυρωδιές του Θεού . Μοναχοί μαζί με Λαϊκούς και δόκιμους Μοναχούς ,μάζευαν τις χοντροελιές στα γεμάτα από το πιο ευλογημένο
δέντρο περιβόλια , στα θεμέλια της Μονής . Ήταν η πρώτη μέρα της συγκομιδής ,η ώρα σχεδόν εννιά το πρωί με τους δικούς μας
χρόνους και εκείνοι είχαν μαζέψει πάνω από δεκαπέντε ελιές . 
Η ταχύτητά τους
παροιμιώδης ...η σιωπή τους προσευχητική. Αμέτρητα περιστέρια φωλιάζουν
ατάραχα στις ρίζες των δυο ψηλών
κυπαρισσιών … Απ το μπαλκονάκι στέκεσαι πιο ψηλά απ τις κορυφές τους . Βάζεις παραμυθυτικό λογισμό οτι είναι κι αυτό έστω μια κάποια αρχή …Ο προορισμός μας είναι η κορυφή , η Θέωση ,
τα υψηλά του Υψίστου. Τα κυπαρίσσια με την λεβεντιά τους σε θαρρεύουν σε
γεμίζουν ελπίδα . Μα απότομα βλέπεις την άγρια γη που τ αγκαλιάζει και σκέφτεσαι πως η
κορυφή έχει στενό ατέλειωτο δρόμο και
πόνο βουβό ,όπως αυτός που φύλαγε 
μέσα του ο συγκάτοικός μας στο δωμάτιο ο Ι .
που συναντήσαμε στ αρχονταρίκι…Η τελευταία εικόνα που πήρα από εκεί , ήταν τα
σοφά λόγια γραμμένα σ έναν πίνακα: ΄Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις
όταν πεθάνεις …Ναι μόνο αυτός είναι ο
δρόμος για την κορυφή του κυπαρισσιού της ζωής μας 
Ένα δωμάτιο για πέντε με απίστευτη θέα στην θάλασσα και την εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου να σκεπάζει όλα τα αγαπημένα της παιδιά στον τοίχο , μας περίμενε σχεδόν πλάι στ αρχονταρίκι … Ο Ι . μας ρωτά ευγενικά αν θα έπρεπε να αλλάξει δωμάτιο
μιας και ήμασταν παρέα…Του απαντάμε με μια φωνή ότι πλέον ανήκει κι αυτός στην
συντροφιά μας …Χαμογελά πονεμένα και εμείς τον ρωτάμε από πού έρχεται …Είναι
πολλές μέρες στο Όρος …Μ ένα μικρό σακίδιο περιδιαβαίνει Μονές Κελιά και Σκήτες
, γνωρίζει Γέροντες και λαϊκούς
αναζητώντας απαντήσεις σ ό,τι του
βασανίζει την ψυχή …Έρχεται από μακριά και είναι μόνος του …Πώς έτσι ; τον
ρωτάμε . δυο λέξεις του τα λένε όλα : -είχα ανάγκη !! μας απαντά και βγαίνει απ
το δωμάτιο …ίσως για να μην δούμε τα βουρκωμένα του μάτια ….
Είναι δέκα το πρωί . Παίρνουμε τον κατηφορικό δρόμο
έξω απ το υπαίθριο αρχονταρίκι και κατευθυνόμαστε προς το ασκηταριό του Αγίου
Παύλου του Ξηροποταμινού , το οποίο επιδέξιοι μάστορες ανακαινίζουν. Τρεχούμενα άφθονα νερά ,χείμαρροι που ακόμα και στην γαλήνη
προκαλούν το δέος , βλέποντας βράχους τεράστιους να έχουν μετακινηθεί από την ορμή τους , γέφυρες φτιαγμένες για το διάβα τους , πέτρες λαξευμένες με ιδρώτα και τέχνη απαράμιλλη , συνθέτουν ένα
υπερκόσμιο τοπίο . Κατευθυνόμασταν προς την καλύβη του Αγίου Νεκταρίου από τον
κατηφορικό δρόμο στα βορειοανατολικά της Μονής .
Στον δρόμο μας ένα μικροκαμωμένο γεροντάκι με
τριμμένα ράσα ολόχαρο πρόσωπο και ματιά
διεισδυτική . Ο Γέροντας Λ. μας μιλά και μας δίνει απλές συμβουλές …απλές μα
σωτήριες …Κυριακή να εκκλησιάζεστε , Τετάρτη και Παρασκευή να νηστεύετε αι το
λάδι , να μην λέτε ψέματα…Απευθύνεται στον Μιχάλη …-εγώ το άλλαξα το όνομά μου
του λέει …και εμένα κάποτε με λέγανε Μιχαήλ …κοίτα και συ ν αλλάξεις …
Πήραμε την ευχή του και σε λίγο φτάσαμε στην αυλή
του Αγίου Νεκταρίου που πολύ τον αγαπούν οι Αγιοπαυλίτες…Στον περίβολο της
καλύβης φυτεμένα με ξεχωριστή αγάπη και επιμέλεια όλα του Θεού τα καλά ….ντοματιές
, πιπεριές , φασόλια …Κόβουμε ένα παραγινωμένο ρόδι από μια απ τις δεκάδες
ροδιές της αυλής …Γευόμαστε όλοι και αισθανόμαστε πραγματικά ευλογημένοι …Είναι
η πρώτη μας μέρα στο Όρος και όμως η μνήμη μας έχει μπολιαστεί από τόσες
εικόνες… Νοιώθουμε το χθες να μοιάζει τόσο μακρινό …Ψάξαμε να βρούμε μια ωραία
δροσιά …ο ήλιος είχε αρχίσει να καίει …Βρήκαμε λιοπυριού καταφύγι σε μια
φυτρωμένη απ το Θεό εκκλησιά του καβαλάρη αθλοφόρου …Ένα μικρό σωστό καλοκαιράκι σαν κι αυτό του Αγίου
Δημητρίου στα τέλη του Οκτώβρη είχε ξεπροβάλλει στην πρώτη του μέρα …Μα δεν θα
μας ένοιαζε ό, τι καιρό και να ΄κανε …Θα το διαπιστώναμε εξάλλου λίγες μέρες
μετά όταν στο Όρος έπεσε πυκνό χαλάζι !!! ( συνεχίζεται ...)
νώντας σκοπετέας
( Αναζητήστε
τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής
Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και
το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)