Χιλιάδες
χρόνους ξεχασμένοι σε οπές μαρτυρικές …Όλο και πιο βαριά η ουράνια η γη που
τους σκεπάζει…Έτσι το θέλησε, ν’ αργήσει η μυροβόλος η αποκάλυψη.
Κι είναι μαζί
τους αρίφνητοι και άλλοι , άγνωστοι σε ανθρώπους χοϊκούς, με αιμάτινες στολές
που λάμπουν Άγιο Φως της Ανάστασης…
Χορεία αγγελική , ένθεο νέφος που ύψωσε η ταπείνωση
και του Χριστού η λαχτάρα, σαν σε απόκρημνο σκοτάδι βυθίστηκε το τάγμα του
εωσφόρου…
Και καρτερούν
στις αγκαλιές τους , να δεχτούν και σήμερα έναν Καινούριο, του Ουρανού Άγιο
Μέτοικο…
Φτάνουν δυο
αντρειωμένοι νικητές, σφιχτά κρατούν τα χέρια…
Ο ένας στεφάνι
μάρτυρα φοράει στο κεφάλι…και έναν
σταυρό στο στήθος του που αρνήθηκε να βγάλει…
Κι ο άλλος το
φωτοστέφανο ντυμένος των Αγίων, της
Αφρικής τα χώματα τα πότισε με τους κρουνούς της πίστης του, ψελλίζοντας μια προσευχή στα χέρια των δημίων…
Κι όλοι μαζί
δοξάζουνε Χριστό τον Θεό τον Αρχηγό και Τελειωτή Ιησού…
Κι η Παναγιά η
Κυρά Τους πάει μπροστά, νεφέλη φωταυγής αεί Πρεσβεύουσα…