Κάθε χρόνο στου Δεκέμβρη τις αρχές κινά η Αγιά Βαρβάρα για το σκοτεινό τον ξερότοπο...
Μπροστά αυτή και πίσω της Άγιοι που χέρι γονιού αμετανόητου τους φόνευσε …
Κι είν’ όλοι τους παιδιά, που λάμπουνε σαν ήλιοι καθαροί τα πρόσωπά τους…
Κρατώντας αναμμένα κεριά, αργά περπατούν προς το σκοτεινό τον ξερότοπο …
Φτάνουν και βλέπουν τον Χριστό γονατισμένο, να κρατά στα χέρια του ένα ματωμένο σπλάχνο …
Εκείνος τους κοιτά Λυπημένος και σιωπά…Δεν μπορεί να ζωγραφίσει στο χώμα με το δάχτυλό του τη συγχώρεση…γιατί είναι η λάσπη κόκκινη και σκληρή που δεν χαράζεται …Μόνο όταν τα δάκρυα την ξεπλύνουν, θα γραφτεί το έλεος…
Μπαίνουν μέσα οι Άγιοι …
Εκκωφαντικό το Γιατί που ασίγητα ακούγεται ….
Κάνει νεύμα η Αγία, και με μιας σταματούν οι ψυχούλες το θλιβερό τραγούδι τους …
Και αρχίζει να τις παρηγορά η Μεγαλομάρτυς ,…
Τους διηγείται την δική της ιστορία για τον ασεβή πατέρα που τη ζωή της στέρησε …
Για το μαρτύριο της και τον γλυκύτατο Νυμφίο που τόσο πόθησε!
Και εκείνες αναπαύονται όπως κάθε χρόνο έστω και για λίγο στου Δεκέμβρη τις αρχές, εκεί στο σκοτεινό τον ξερότοπο …
Νώντας Σκοπετέας
Διηγήθηκε ο Γέρο Παϊσιος :
….Μια νύχτα ό Θεός επέτρεψε να δω ένα φοβερό όραμα, που με
πληροφόρησε γι αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου το 1984. Είχα
ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και
όταν κοιμάμαι, για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά.
Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους. στις
δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την Ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι
περιφραγμένο με μια μάνδρα, σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνει.
Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι, άναβα κεριά για τους
κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας. Αριστερά ήταν ένας
ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή
βοή από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές, που σου σπάραζαν την καρδιά.
Και ό πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να
μη συγκλονισθεί.
Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από
που προέρχονται και τι σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα, άκουσα μια φωνή να μου
λέει: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει, είναι
το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν. Στον τόπο δε που
σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν
σκοτωθεί με τις εκτρώσεις»!
Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον
μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών. Ούτε να ξαπλώσω
μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ήμερα…….
Σήμερα το πρωί θυμήθηκα τα παραπάνω λόγια μόλις διάβασα τους στίχους απ το συναξάρι της
Αγίας Βαρβάρας :
Ξίφει πατὴρ θύσας
σε, Μάρτυς Βαρβάρα,
Ὑπῆρξεν ἄλλος
Ἀβραὰμ
διαβόλου….
Έκλεισα τα μάτια και τόλμησα να φανταστώ πως θα
συμπληρωνόταν το όραμα του Αγίου Γέροντα μια μέρα σαν κι αυτή ….
Σήμερα ο Διόσκορος , σε λίγες μέρες ο Ηρώδης …Στ' αλήθεια
αποκρουστικές μορφές στις σελίδες του Ιερού Συναξαριού … Στην Ορθόδοξη και Χριστοφόρα Ελλάδα μας ...υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο
διενεργούνται περίπου 500.000 εκτρώσεις…
Άραγε σε τι διαφέρουν αυτά τα 500.000
ονόματα παιδοκτόνων απ τον
Διόσκορο και τον Ηρώδη …
Σε τίποτα αν όλα αυτά τα αμέτρητα εκατομμύρια ονόματα δεν
ξεπλύνουν το αθώο αίμα με τους κρουνούς των δακρύων τους …φωνάζοντας με όλην την δύναμη της μετανιωμένης τους ψυχής : ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ !
Λέγει ο Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης στο βιβλίο του :
Η Τέχνη
της Σωτηρίας
( εκδ.Ι.Μ.Φιλοθέου Αγ.Όρους) :
….Βέβαια το αμάρτημα συγχωρείται, αφ' ης στιγμής κατατεθή
στην Ιερά, στην παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο
Θεός είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ»
(Α' Ίωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι' αυτό οι γυναίκες που έχουν
κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύωνται ότι εξομολογήθηκαν τις εκτρώσεις,
που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν δάκρυα μετανοίας.
Πολλές απ' αυτές νοιώθουν ανικανοποίητες καίτοι εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι
ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα
ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως ή των εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη,
απέραντη. Απόδειξις της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το
«ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος και μετά το έγκλημα.
Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον
περιμένει ο Θεός, κι αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει
να την εκμεταλλευθή…..Έτσι μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα•
ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου
παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται
στην κρίσι του πνευματικού• πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την
έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την
περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ'
άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να
την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.
Σκεφθήτε πόσα χρόνια περάσανε• την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό
και δεν είχε την τόλμη να το πη! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας.
Πόσο τρομερή είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί
αμαρτωλώ μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκ. 15, 7). Δεν είναι
μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια του και ο
Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα γίνεται και στον ουρανό χαρά. Ολόκληρος
ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν τον Θεό για την σωτηρία
μιας αθανάτου ψυχής!...
νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως