Εγώ!
Το λες…το ακούς;
Δεν είσαι σαν τους άλλους εσύ…
Όχι τους Όσιους Τελώνες, εσύ με αυτούς ομοιάζεις…
Έτσι πιστεύεις, καιρούς πολλούς...
Σαν τους Φαρισαίους του καιρού σου δεν είσαι εσύ…
Και έτσι το λες…μα
δεν το ακούς…
Φαρισαίοι…Υποκριτές…γεννήματα εχιδνών…
οι άλλοι…
Εσύ τι λες;
Είναι τα μάτια καθαρά; έχεις αγάπη μέσα σου; Την Ανυπόκριτη την πιο ακριβή απ όλες;
Όχι για κείνους που
αγαπάς υπέρ Αυτόν…αλλά για τους ελάχιστους των αδερφών Του, έχεις;
Είναι οι λέξεις της σιωπής σου απαλές για να αγκαλιάσουν τα άφαντα απ του Θεού τα
μέρη;
Ή στάζουν όξος και χολή;
Τι λες;
Τα γλύκαναν όλα τα
άσωτα που σου χαλούν την προσευχή,
την άγια την κατάνυξη,
που μόνο εσύ την νιώθεις;
To πρέπει σου, σαν πνιγηρό αγκάθι περίζωσε τους γύρω
πονεμένους.
Χαμένοι και
αλητόπαιδα σου τσαλακώνουν το καθώς…
Φτιασίδωσες και πάλι τα λόγια σου τα Ουράνια…
Μα δεν θα φτάσουν πουθενά…μόνο μέχρι τα αυτιά σου…
Τι κι αν ξεστόμισες ξανά
Εσύ το ιλάσθητί μοι…
Πάλι στους άλλους κοίταζες γυαλίζοντας το έξω…