Έγινε
πιο αλαφριά κι απ την πνοή του μνήματος, η πέτρα της πίστης…
Φυλαχτάρι στο στήθος κρεμασμένο…
Ποτέ ξανά το άδειο δεν μπόρεσε να γιομίσει με έαρ τα σύμπαντα…
Οι
Γυναίκες όρθροιαι κραυγάζουν Ανάσταση …
Όντως
ανέστη εκ τάφου Η πάντων Ζωή !
Έγινε ο
ύμνος τους θερμός μυρωμένος άνεμος που διαπερνά τον
σφαλιστό τον φόβο …
Στους Μαθητές
δύναμη δίνουν και παρρησία σκορπούν με
της τόλμης τους την αδειλία, τη λαθραία τους ανδρεία …
Ο καιρός
του θρήνου και οι νεκροί λογισμοί τώρα αλυσοδέθηκαν παντοτινά με τα σπασμένα απομεινάρια του πικραμένου Άδη …
Οι Γυναίκες όρθροιαι κραυγάζουν Ανάσταση …
Πρώτες Αυτές μετανίζουν μπρος στον Ελευθερωτή !
Χορός
αγαλλόμενος μαζί με Αποστόλους μυριάδες,
καθώς προείπεν ο Αναστάς …
Νώντας Σκοπετέας