Δεν χορταίνεται η αγάπη … Μουελαμπά ξανά και ξανά !

Η Τζάτζα μουτσάρα( η γιαγιά)  :

Εδώ πιο πριν είχε πέτρες και ξερόχωμα , δάκρυα και παράπονο , και πόνο απαράκλητο …

Εδώ πιο πριν ξεχασμένος ήταν ο Θεός , και ο Ουρανός δεν έστελνε φωνές και δρόσους  μα μόνο φωτιά που έκαιγε την ελπίδα …

Θυμάμαι τα χαμόγελα από καλούς ανθρώπους που ψαχναν να πιουν ένα μικρό ξεδιψαστικό όνειρο , που ήξεραν πως κάπου ξημέρωνε Ήλιος άδυτος !

Κι ήρθαν τα δροσερά τα καλοκαίρια με γεμάτες τις χούφτες τους από καραμέλες …

Κι ήρθαν απεσταλμένοι του Ουρανού κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους ντορβάδες με  παπούτσια  για να πατούν τη γη γοργόφτερα ποδαράκια μαύρων αγγέλων με κατάλευκες καρδιές …

Και γέμισαν κολυμβήθρες με του εξαγνισμού και της αναγέννησης τα νάματα…

Και σκάφτηκε το ξερόχωμα και μπήκαν θεμέλια η Ελπίδα και το Φως , να στηρίξουν την πιο όμορφη Εκκλησιά του κόσμου …

Το παιδί :

Κι ήρθε και ο Αη Σπυρίδωνας και πήρε στην ποδιά του και στην αγκάλη του όλα τα παιδιά του χωριού μας …Και εκείνος γελούσε συνέχεια φορώντας το μυρωμένο σκουφί του που όλο και του το πέρναμε και το φοράγαμε στα μικρά δικά μας κεφάλια …

Η Τζάτζα μουτσάρα :

Κι ήρθε κι ο παπα-Γιώργης με τον Παπά Εφραίμ και βάλανε Ευλογητός …Και γέμισαν οι άδειοι τοίχοι από Αγίους και παραστάσεις και δωδεκάορτα που ζωντάνευαν μπροστά μας …Και τα πολυκαιρισμένα υφάσματα απόχτησαν το πιο λαμπερό χρώμα της πορφύρας , να σκεπάζουν τα Άγια και τα Αγιωτικά…Και πλημμύρισε το τέμπλο της ψυχής μας από χρυσό και ασήμι και η φτώχεια μας γίνηκε με μιας θησαυρός αδαπάνητος που δεν θα στερέψει ποτέ!

Και ξημέρωσε Ανάσταση !

Το παιδί :

Κάναμε το Σταυρό μας πριν το κουδούνι στο σχολειό ακουστεί …

Τα αδελφάκια μας στην Ελλάδα τώρα κοιμούνται …

Κι ο ίδιος Ουρανός μας ενώνει …

Κι η Αγάπη του Χριστού δεν χορταίνεται …όπως οι καραμέλες…

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο : Του Θεού η καρδιά χτυπά στο Λουγκουζί .

Αφιερωμένη στην 4η Αποστολή της Ι.Μ.Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα .

Ον ο Ιησούς ηγάπα…( Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος)

  

Tον Ιωάννη, τον γνήσιο φίλο του Χριστού,  τον επιστήθιο απόψε δεν θα ξεχάσω!

Σκόρπια κοιτώ το πολύφυλλο  συναξάρι του και εξίσταμαι με τα αμέτρητα  θαυμάσιά του! Επικαλέστηκα τόσους άλλους εκλεκτούς και αφιερωμένους , μα αυτόν που τόσο ο Ιησούς ηγάπα,  δεν τον εφώναξα ποτέ ως τώρα  σιμά μου.

 Καρτερά εκείνος ο τρισμακάριος  από την οπή της γης,  που πνέει αστείρευτη σκόνη του Ουρανού, εκεί στης Εφέσου τα αλησμόνητα χώματα .

 Και ευλογεί ακόμη και φωνάζει: Να αγαπάτε! τίποτε άλλο!…

Γόνος Παρθένου  κι αυτός κατά χάριν, ξεκινά σαραντάημερο σε τρικυμισμένη θάλασσα,  που ο Κύριος δεν της φώναξε «πεφίμωσο» για να παιδεύσει, ακούς; τον πιο διαλεχτό Του! Στης Ιβήρων το λιμάνι καταπλέει, με την Μάνα του στον κλήρο και στο περιβόλι και στον Παράδεισό της, για πρώτη τους φορά!

Στέκεται πάντα άκρυφτος  με αφοβιά κάτω απ τον ματωμένο Βασιλέα,  ατενίζοντας με πόνο  την Σταυρωμένη Αγάπη… Θαβώρ και Γολγοθάς φανερώνουν στα έκθαμβα μάτια του, την ίδια εν τοις υψίστοις Δόξα!

 Αίμα και ύδωρ  αγιάζουν τον κόσμο,  επίχαρμα δαιμόνων,  που αλύτρωτος στενάζει …Τα βλέπει εκείνος να ξεχύνονται από την άχραντη πλευρά του Πατέρα κι Αδελφού του και τα σμίγει με τα δάκρυά του…Ρουφάει της αμπέλου τους κρουνούς, τους ζωοποιούς του πνεύματος, και την βροντή της Τριάδος,την Πανάγια γνώση, την  πέρα από τον νου, την στέλνει να φτερακίσει σε όλα τα έθνη, μήνυμα σωτηρίας    με τον αητό του,  τον  αθάνατο τον παραστάτη…

 "Ὁ ἔχων τὸν Υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει"

Παίρνει χαρτί ο Θεόσοφος και ακουμπά σ αυτό  με δέος  την αληθινή Ζωή και το Φώς και την Οδό,  αφού ξετύλιξε από πάνω τους τα μυρωμένα οθόνια…

Αυτουργός νεκρανάστασης κι ο ίδιος, τη μια γοργόφτερος νεοσσός πρώτος τρέχει στο μνήμα το κενό και την άλλη πρεσβύτης διδάσκαλος , φανερώνει  την τελική αποκατάσταση…

Ξημερώνει η Μετάστασις τοῦ Αγίου Ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου…

Στο πρώτο χάραμά της, ενδέκατο εωθινό…Και  πάλι ο  Πέτρος τρις ομολογεί και έπειτα ξαναρωτά με αγωνία  για τον ηγαπημένο: ουτος δὲ τὶ;

Και ο Κύριος με γλυκιά αποτομιά του απαντά  Ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τὶ πρὸς σὲ;

Με Ηλία και Ενώχ σε πληγωμένου Ορθοδόξου ονείρατο περιπλανιέται ο Θεολόγος  και προσμένει την σάλπιγγα…

Τους πιστεύοντας τω σεπτώ σου κηρύγματι, ταις σαις ικεσίαις διαφύλαξον ένδοξε Παρθένε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν( Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

Απόσπασμα από την εκπομπή με τίτλο :

 Ον Ιησούς ηγάπα

Ακτή ...( Στον πνιγέντα Αϊλάν Κουρντι)

Πάνω στις βέργες των

δευτερολέπτων,

ταξίδεψε

ταχιά ταχιά η

τριανταφυλλένια

σου πνοή.

Μοιρολογιού ψαλμό,

δεν πρόλαβε,

ούτε μητέρας,

ούτε πατέρα,

ούτ ᾽ αδερφού,

ούτε Θεού,

λαρύγγι

ν᾽ αρχινίσει.

Και γέννησ᾽ ο ουρανός

έναν δεύτερ᾽ ουρανό, για να

κουκουλώσει τα στήθια

τής ντροπής μας.

Και γέννησ᾽ η θάλασσα

μια δεύτερη θάλασσα, για να

βρουν καταφύγιο και να φιληθούν

στο παγωμένο σου αίμα,

τα κλάματα

τής συνείδησής μας.

Τον ισόκοσμο

θησαυρό των

τριών σου χρόνων,

η γαλάζια

δεν έστερξε

οικουμένη

να τον νανουρίζει

άπειρα

στα αιώνια

υγρά της σπλάχνα.

Δεν ανέχτηκε το

γιγαντόσωμο ανάστημα

τής καλοσύνης της,

να βρέχει

το μονοπώλιο

τής ιερής σου μνήμης

για πάντα.

Είπ᾽ από μέσα της:

“Πώς αλλιώς

θα κάνω τον

ληστή

να δακρύσει;

Τον φονιά

να μετανοήσει;

Τον συκοφάντη

να μελαγχολήσει; ”

Κι έσυραν τ᾽

αφρισμένα

χέρια της,

το κοκκαλιασμένο

σου κορμάκι

ως την ακτή,

για να γενεί

η σπιθαμή

τής ύπαρξής σου,

ανεξάντλητη σκάλα,

που ενώνει

γη και ουρανό

κι ανεβοκατεβαίνουν

ανάλαφρα πάνω της

σαν σιγοψιχάλισμα,

αγγελικά τάγματα,

ψυχές,

και υπέραγνα

πνεύματα που

μακαρίζουν

τη μορφή σου.

Και φύσηξε

η γλαυκή

κολυμπήθρα

το απειρόκακο

κορμάκι σου

ως την ακτή,

για ν᾽ αγκαλιαστούμε

όλοι μας τον

χρυσαφένιο λυγμό

τού Ήλιου

για τον χαμό σου,

εκείνου

τού καλόκαρδου

Αστεριού,

που σε καμάρωνε

κάθε που το

λαχταρούσες.

Πονάει, σήμερα,

η αμμοσκέπαστη η γη.

Πονάνε, σήμερα,

οι σοφοί οι σπάροι.

Πονάει, σήμερα,

τού χελιδονιού η φυγή.

Πονάνε, σήμερα, κι

οι γλάροι.

Τώρα δα,

ο Συμπαντικός Πόνος,

έρχεται στη γωνιά που σ᾽

έγειρε το μαυροφορεμένο κύμα,

και ποτίζει

με τ᾽ αναφιλητά του

τα παραπονεμένα

ποδαράκια σου, όπως

με δάκρυα πότιζε

εκείνη η αμαρτωλή η αγία,

τα μαλαματένια πόδια τού Ιησού.

Τώρα δα,

ο Παγκόσμιος Αναστεναγμός,

έρχεται στη γωνιά που σ᾽

έγειρε το μαυροφορεμένο κύμα,

και τραντάζει

με τα βογγητά του

τα άψυχα χεράκια σου, όπως

τραντάζει η αστραπή, την ανεμελιά

τής επαναπαυμένης στιγμής μας.

Τώρα δα,

αθώο μου αγόρι,

έρχομαι να σου ζητήσω

συγχώρεση εκ μέρους

κάθε ανθρώπου επί της γης,

να φιλήσω

το θεϊκό σου

μέτωπο,

και να μεταλάβω

λίγο

από το Άγιο Φως που

άναψε

η λαμπάδα

τής θανής σου,

εκείνης που

λαμπυρίζει

φωτιστικά

τη γέννηση

τής μετάνοιας,

όλου

τού πλανήτη!

Τώρα δα,

μ᾽ έκανες ν᾽ αγαπώ,

ακόμα περισσότερο!

Τώρα δα,

υπόσχομαι περισσότερη,

Ευθύνη!

Αυτή,

Θεέ μου,

Άπνιχτη, άπνιχτη, άπνιχτη

ας μείνει...

Του φιλολόγου και συγγραφέα -ποιητή Παναγιώτη Σκοπετέα