Ο μεγάλος αδερφός έκλαψε στην
αγκαλιά του Πατέρα μόλις άκουσε τα σπαρακτικά εκείνα λόγια : νεκρός ην και ανέζησε, απολωλώς ην Και ευρέθη…
Ήρθε και κείνος ο ταλαίπωρος εις εαυτόν και φώναξε δυνατά το ήμαρτον …
Και μπήκε ύστερα και έλαμπε στη
γιορτή …Στο πλάι του Ασώτου .
Μαζί με Χερουβείμ τραγούδησε
σε κείνο το αξημέρωτο το πανηγύρι
…
Κράτησε σφιχτά τον αδερφό του και μείναν πάντα μαζί στην
άκλειστη την αγκαλιά του Ουρανού …
Και έμειναν εκεί μαζί με άλλους αμέτρητους , τάγμα ξεχωριστό…
Της μετανοίας χορός
αγγελικός …(απόσπασμα από παλαιότερο κείμενο με τίτλο : Ως τον άσωτον οικτίρμον ! ν.σκ.)
Ναι , ειν αλήθεια πως πολύ
θα το θέλαμε έτσι να τελείωνε η γνωστή παραβολή ….Η ετυμηγορία για τον
πρεσβύτερο αδελφό να είναι αθωωτική ή έστω στη δικαιοσύνη του Κυρίου μας να
μέτρησαν κάποιες ελαφρυντικές περιστάσεις , όπως λεν οι Νομικοί . Η ειλικρινής
δική του μετάνοια …Πριν την ετυμηγορία όμως σε μια δίκη , υπάρχουν κι οι
αγορεύσεις . Αν το έγκλημα είναι βαρύ , υπάρχουν και ένορκοι που ακούν και
σχηματίζουν γνώμη . Να λοιπόν μια ευκαιρία να αρθρώσουμε έναν λόγο , μια άποψη
, όχι για βοηθήσουμε στην καταδίκη ή στην αθώωση , μα για να καταδείξουμε οτι
στην «αξιόποινη» πράξη ή παράλειψη του μεγάλου αδελφού της παραβολής του σπλαχνικού
πατέρα , υπήρξαν και διαχρονικά θα υπάρχουν αμέτρητοι συναυτουργοί , άμεσοι και
ηθικοί συνεργοί …Ας θυμηθούμε εκείνο το ξέσπασμα προς τον Πατέρα.
-Όταν όμως ήρθε ο γιός ΣΟΥ ! που κατασπατάλησε την περιουσία σου
με πόρνες , έσφαξες για χάρη του το σιτευτό μοσχάρι!
Εκείνο το : ο γιός Σου
…πόσες φορές δεν έχει ξεφύγει μέσα απ τα δικά μας έμμυσα και ακαθαρτώτερα χείλη
…Πόσες φορές δεν έχουμε υπερτονίσει εκείνο το Σου πληγώνοντας ανείπωτα τον
Πατέρα …Δεν λέμε ο αδελφός μου , που έπεσε , που παρασύρθηκε , που αμέλησε ,
που έσφαλε , που αστόχησε , που αμάρτησε …Αμάρτησε ο αδελφός Μου ! Όχι ο γιός
Σου !
Μα εμείς καμιά σχέση δεν
θέλουμε να έχουμε με τον γιό Σου !Μη μας λερώσει τάχα , τον ακηλίδωτο –ω του
φαρισαϊσμού ! – λευκό μας χιτώνα …- Ο γιός Σου , που κατασπατάλησε την
περιουσία σου με πόρνες ! Πόρνος κι αυτός , αλήτης , ανυπάκουος , Άσωτος !
Βγήκε η ετυμηγορία …Τι να μας πουν τα δάκρυα και τα πρησμένα μάτια του μικρού
…Για πάντα τον καταδικάσαμε , αιώνια ! Χαμένο κορμί , χαμένη υπόθεση ! Για
πάντα παραβάτης , εγκληματίας , δίχως
δικαιώματα πλέον ! Ισόβια τα δεσμά του ! Ο γιός Σου ! Η κόρη Σου !
Σκέφτομαι όλους
εκείνους που κυλίστηκαν στη λάσπη της
πορνείας ,στα λερά της σαρκολατρίας , στον ρύπο της φιληδονίας …Όλους εκείνους
τους αμέτρητους , που επί τόσα χρόνια αγκάλιαζαν εφάμαρτα το κορμί της Αγίας
Μαρίας της Αιγυπτίας …Όταν η Αγία στην έρημο του Ιορδάνη , με τα καυτά της
δάκρυα και την ατελεύτητη στερεή μετάνοιά της , διέγραφε μια- μια από την μνήμη
του σπλαχνικού Πατέρα , τις ανείπωτες και θλιβερές μαγαρισιές της ψυχής της ,
εκείνοι που κάποτε έστω παρέσυρε , συνέχιζαν να σκέφτονται την Μαρία , ως την πιο μιαρή και
πρόστυχη γυναίκα που είχαν συναντήσει
στο διάβα τους…Όταν η Αγία Μαρία η Αιγυπτία συναντούσε τον Όσιο Ζωσιμά , πατώντας
πάνω στα Ιορδάνεια νερά , όταν αυτός εξομολογώντας την ανακάλυπτε το δυσθεώρατο
μέγεθος της Αγιότητάς της , όταν εκείνη
η τρισμακάρια γινόταν πρότυπο μετανοίας
εις τους απεράντους αιώνες , υπήρχαν οι αμέτρητοι
κάποτε εραστές της , που ακόμη , δίχως
τον παραμικρό δισταγμό , την ελάχιστη επιφύλαξη , την λογάριαζαν για πόρνη !
Και την καταδίκαζαν με τεκμήρια αδιάσειστα , με μαρτυρίες και αποδείξεις
ακλόνητες στην αιώνια κόλαση !
Και έτσι
έφυγαν κάποτε και εκείνοι οι αμέτρητοι από τούτη την πρόσκαιρη ζωή !
Και
ανέβηκαν στον Ουρανό να πάρουν την δική τους θέση . Τι έκπληξη δοκίμασαν ! –
Αυτή δεν είναι η Μαρία η πόρνη ; Αγία η Μαρία ; Κορυφαία στην χορεία Τους; Τόσα
στεφάνια , τόσες τιμές ! Πόσοι άγγελοι γύρω της ! Λάθος κάναμε που την
καταδικάσαμε ! Μα δεν ξέραμε ! Που να ξέρουμε …Κύριε πέμψον Λάζαρον…
Ο γιός Σου ! Η κόρη Σου !
Στα δύσκολά τους , στους σκοτεινούς τους καιρούς τους συννεφιασμένους , καμιά
σχέση δεν θες να χεις μαζί τους ….Τι γυρεύεις εσύ με δαύτους; Τι μπορεί να σας
ενώνει ; Μην είναι ο Ένας , ο εύσπλαχνος
και τόσο πληγωμένος Πατέρας; Πόσο τον πονάει εκείνο το ο γιός Σου …
-Μα τον είδα που έκλεψε , που λήστεψε , που σκότωσε ! Κτήνος
είναι , όχι άνθρωπος ! Δίχως συναίσθημα ! Χωρίς επιστροφή! Καταδικάστε τον !
Καταδίκασέ τον , Πατέρα !
-Πόσα χρόνια έχεις να τον δεις ;
Πόσον καιρό έχεις ν αντικρίσεις τα μάτια του ;
-Ούτε να τον δω δεν θέλω !
-Μα έχει αλλάξει ο αδελφός Σου !
Γύρισε στον εαυτό του ! Είναι άλλος άνθρωπος , καινός ! Φορά την πρώτη του χιονοφεγγαρώφοτη στολή ! Ξανά !
Δάκρυα διαμάντια κυλούν από τα μάτια του! Έλα και συ παιδί μου να τον δεις !
-Δεν αλλάζει ο άνθρωπος σου λέω !
Υποκρισίες όλα τούτα ! Τεχνάσματα ! Κάθε φορά τα ίδια ! Ο γιός Σου , ο
καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών ! Δεν μπορώ να έρθω , δεν μπορώ να χαρώ ,
γιατί είμαι δίκαιος και πάντα ήμουνα σωστός ,
δεν αδίκησα , δεν έβλαψα κανέναν ! Σε τίμησα Πατέρα , σε σεβάστηκα !
Εντολή δική σου δεν παραβίασα ποτέ μου ! Τώρα λοιπόν με πνίγει το δίκιο ! Αυτός να
πληρώσει ! Για την έκλυτη ζωή του ! Αυτό είναι το σωστό ! Δεν έρχομαι λοιπόν
μέσα στο σπίτι !
-Ναι παιδί μου ! Πάντα φρόνιμος εσύ και υπάκουος , με τίμησες και με σεβάστηκες ! Τον νόμο που σου έδωσα τον τήρησες ! Την καρδιά μου όμως δεν την γνώρισες ποτέ ! Δεν εννόησες ποτέ σου την άμετρη αγάπη μου προς εσένα , τον αδελφό Σου , όλα μου τα τεκνία ! Τι κι αν άκουσες τόσους μου λόγους , τόσα αιώνια ρήματά μου ! Μίλησα για το απολωλός πρόβατο και τη χαμένη δραχμή ! Ώτα ακουόντων ζήτησα στο τέλος κάθε τέτοιας ιστορίας ! Να μ ακούσετε όμως από καρδιάς ! Να την σμιλέψουν αυτά τα λόγια μου τα αθάνατα ! Δεν σε θέλω μεγάλε γιέ μου , να σαι υπάκουος , φρόνιμος , πειθαρχημένος, ευσεβιστής , θρησκευτικός , ηθικός , τυπικός …Σε θέλω παιδί μου αληθινά χαρούμενο , σπλαχνικό , οικτίρμονα , συγχωρετικό! –Έλα μέσα παιδί μου ! Αν δεν συγχωρέσεις , δε θα χωρέσεις και συ στην αγκαλιά μου !
Αν τιμωρήθηκε στη
δικαιοσύνη του Πατρός , ο μεγάλος υιός της παραβολής , πρέπει να τιμωρηθούμε
όλοι μας ! Με πρώτο τον γράφοντα ! Γιατί ψευδεπίγραφα πιστεύουμε , νοθευμένα
αγαπάμε , προσχηματικά συγχωρούμε !Φίλαυτα και συμφεροντολογικά σεβόμαστε τον
Πατέρα ! Χαιρέκακοι είμαστε ! Δεν χαιρόμαστε μετά χαιρόντων και δεν κλαίμε μετά
κλαιόντων ελαχίστων αδελφών …
Ψάχνουμε το κρίμα ,
στερούμε απ τον αδελφό μας την δικαιωματική προσδοκία στο έλεος του Πατέρα !
Διαστρεβλώνουμε , τσαλακώνουμε , περιφρονούμε στην πράξη ή στην παράλειψη το
μέγα και φιλάνθρωπο μυστήριο της μετανοίας !
Μέσα από μια εξαγνιστική
διάθεση αυτομεμψίας και ωφέλιμης για την ψυχή αυτοκριτικής , ομολογώντας την
ιδιότυπη αυτή μορφή συναυτουργίας μας με τον Πρεσβύτερο Υιό , ας αναλογιστούμε
πως είμαστε όλοι μεγάλοι αδελφοί του ασώτου !
Υπάρχουν βέβαια και αγιασμένες περιπτώσεις σπλαχνικών , αμνησίκακων
και συγχωρετικών μεγάλων αδελφών . Αν κάποιοι αδικούνται μ αυτήν την γενίκευση
, ας δεχτούν τη συγγνώμη μου . Για τους
υπόλοιπους που σαν κι εμένα δεν τα κατάφεραν όσο κι αν προσπάθησαν να
καθρεφτιστούν σ αυτές τις φωτισμένες εξαιρέσεις , μια ευχή : Καλή και ειλικρινή
μετάνοια να έχουμε !
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή της
σειράς :
Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως !