Αυτές οι παραμονές των γιορτάδων… Η αβασταγιά , η άφραστη
καρτερία του ξημερώματός τους …Και εκείνη η λαχτάρα να γίνουν τα πάντα όπως τότε ! Να μην αλλάξει τίποτα απ΄όλα όσα η
μάνα μνήμη κουβαλά στο διάβα της , στο βραχύ μας πέρασμα, από τα πρόσκαιρα τούτου του κόσμου . Μέσα στου
θέρους το πανηγύρι , η ψυχή ζητά να παύσει λίγο ο χρόνος , να γυρίσει στα περασμένα και
στα λυτρωτικά αξέχαστα , τότε που οι άνθρωποι πίστευαν γιατί ζούσαν και ζούσαν γιατί πίστευαν … Να
συναντηθούμε με τα ξυπόλυτα τους πόδια
στο ξέγυμνο ανίσκιωτο ανηφόρι προς τα ψηλώματα του Αγιολιά . Δε βαστούν «ούτε
βαλλάντιον , μη πήραν , μηδέ υποδήματα» , μόνο μοσχολίβανο και κερί καθάριο !
Μπροστά ο Παπάς με το μαθημένο γέρικο
μουλάρι, φορτωμένο με τα πλεχτά
καλαμένια κοφίνια . Να ακούς το χάλκινο κυπρί του να χτυπά ακανόνιστα σε κάθε δύσκολο βήμα του . Να αρβαλάνε ολοένα τα
ασημωμένα αγιωτικά και τα κουδουνάκια
του θυμιατού μέσα στις βαριές
κόφες . Και συ ξοπίσω μ ένα σώμα κάθιδρο και μια πολύδιψη ψυχή , να θαρρείς πως αρχίνησε το εσπερινό θυμιάτισμα
στων κεκραγαρίων το κατευθυνθήτω … Τάμα το ανέβασμα με του λιβανωτού το φόρτωμα στου Ταϋγέτου το
ψήλωμα . Θαρρείς πως πάντοτε η κορυφή του αστραποβολά ! Μοιάζει τούτη η
περίβλεπτη καντηλήθρα , με άσβηστο αειφανές αστέρι , σαν ολόχρονο Άγιο Φως
, για τους Μανιάτες που γεννιούνται και τελεύουν στη σκιά του Πενταδάκτυλου, κάθε
φορά που τον θωρούν όταν σκοτεινιάζει
.
Μόλις πρωτοσουρουπώσει θα φουντώσει με λιβάνι η μεγάλη φωτιά της παραμονής , να αγγίξει με
την πιο θαλερή της φλόγα τον ξάστερο θόλο , να ανάψει με την ευωδιαστή πυράδα
της τους ταπεινούς βραδινούς του ήλιους . Τα δουλεμένα
χέρια τους γιομίζουν από λιβανόσκονη
σαν ολονυχτίς την συνδαυλίζουν . Σε κάθε ριξιά , αρωματισμένη ανάσα βαθιά και
ένα Σταυροτύπωμα ανεξίτηλο και μια ιεροκρύφια ευχή και ένας αφουγκρασμός , μήπως
φανεί τώρα ο Προφήτης προτού ξανααναληφθεί . Στα σίγουρα θα ρθει κι από δω , απ
την κορυφή της ξακουστής του πυραμίδας. Απ όλες τις ράχες και τα φαράγγια , τις
πλαγιές , τα υψώματα , τα αγνάντια τα γλυκοφωτισμένα τούτη τη νύχτα της
παραμονής , θα περάσει να ευλογήσει . Και σ όλους αυτούς που στάξανε δρωτάρια
και κοπιάσανε οι σάρκες τους για να τον ανταμώσουν , θα υποσχεθεί κάποτε
μεσιτεία για σωσμό . Και σ όσους μείναν στα ψηλώματά του και έγιναν φρουροί τους,
θα υποσχεθεί στηριγμό και παράκληση .
Μετά το δι ευχών , το πρωί σαν ρημώσει και πάλι το
πλάτωμα της αγιοκορφής του , ένα παιδί θα ψάξει να βρει μια τίκλα βαριά , σιμά στο καιροδαρμένο εκκλησάκι του , να βάλει από κάτω της χαρτί
με μήνυμα , για τον μέγιστο των Προφητών
, τον πυρίπνοο Ζηλωτή της πίστης μας , τον μύστη του όντως Θείου Φωτός:
Όσο κρατούν τα πόδια μου , Προφήτη Άγιέ μου
Δεύτερε Πρόδρομε Κριτού , ένσαρκε Άγγελέ μου ,
Λιβάνι θα φορτώνομαι και φως από μελίσσι ,
Να ρχομαι την παραμονή στο πιο ψηλό ξωκκλήσι !
Θα μοιάζει με αστράναμμα , ο αγέρας θα θυμιάζει ,
Πύρινη νύχτα ακοίμητη Θεσβίτη θα δοξάζει !
Θα ηχήσει σήμαντρο ορθρινό στη Σπάρτη και στη Μάνη
,
σαν στου Αγιολιά
την κορυφή παιδί μεταλαμβάνει!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
