Το δικό της φεγγάρι

Ένα μικρό κορίτσι πριν από αρκετά χρόνια ,  έκανε ίσως την μοναδική «αταξία» στη γεμάτη από υπομονή , ταπείνωση και υπακοή ζωή της . Τέλη δεκαετίας του 60.

Στις 20 Ιουλίου του 1969 ο άνθρωπος ψηλαφά  το φεγγάρι . Ανήμερα του Αθάνατου Προφήτη , ο άνθρωπος γυρεύει και τα καταφέρνει να πατήσει στα κάποτε  απλησίαστα . Το φεγγάρι γίνηκε  ο σκοπός του.  Η τρανή απόδειξη πως τα κατάφερε επιτέλους να γίνει παντοδύναμος ! Ω της κατάδικης πλάνης, ω  της άψυχης αυταπάτης  !

 Το φεγγάρι όμως για το μικρό κορίτσι  έχει άλλο προσανατολισμό και άλλο όνομα . Γι αυτήν ,  σελήνη λαμπρόφωτη  ήταν το τσακώνικο ψήλωμα του Αη Λιά , στο ανηφόρι που ξεκινούσε από τη βρύση  .

 Η κορυφή των εξακοσίων μόλις μέτρων , που για αυτήν όμως ως τα 13 της τότε χρόνια , φάνταζε ο ίδιος ο Ουρανός . Τι λαχτάρα , να τα καταφέρει κάποτε και εκείνη να ανέβει αυτά τα λίγα έστω ανηφορικά χιλιόμετρα , όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της,  στο εσπέρας της καλοκαιρινής ξακουστής γιορτάδας !                    -Είσαι μικρή ακόμα για να πας … της είπε κοφτά  όταν  το πρωτοζήτησε ο Πατέρας της . Δεν το ματαείπε … Αυτοδίδακτη στην πειθαρχία ! Μα σήμερα μοιάζει να είναι η ευκαιρία της!  Παραμονές του Προφήτη στα 1969! Ούτε που είχε ακούσει για τα κατορθώματα των αστροναυτών και για το τόλμημά τους . Αυτό που τώρα την απασχολούσε ήταν το δικό της γενναίο εγχείρημα ! Ο Πατέρας απρόσμενα την άφησε μονάχη , να καματέψει στο περβολάκι τους ,  τούτο το λιόπυρο απομεσήμερο.  Εκείνος έπρεπε να κατέβει για δουλειά που του παν  στο γιαλό  το δίχως άλλο .

Θα ανηφόριζε λοιπόν έστω για ένα κερί και θα προλάβαινε να κατέβει ξανά , πριν το πάρουν είδηση  οι δικοί της . Άκουσε και πάλι  την καμπάνα,  που από νωρίς αρχίνησαν να την βαρούν ακανόνιστα , όσοι έφταναν στο εκκλησάκι , μαρτυρώντας  έτσι ενθουσιαστικά το δικό τους ανέβασμα .

Τούτη η ανεμισμένη μελωδία , της φάνηκε σαν πρόσκληση στο πανηγύρι του Θεσβίτη  και σαν εγγύηση συνάμα, πως θα βλογήσει Εκείνος τούτη την μικρή της απείθεια …Ούτε το κατάλαβε πως καβαλίκεψε το ζωντανό , την δική της… σεληνάκατο ! Ξεκίνησε το χωμάτινο ανηφόρι και χάθηκε κάπου στο μέσο του . Κατέβηκε απ το γαϊδουράκι της και με αγωνία περπάτησε αρκετά . Σαν να έπρεπε να διαλέξει ξανά τον δρόμο της αρετής …Και τα κατάφερε έστω κι αν μάτωσαν λίγο τα πόδια της , από τους αγκαθωτούς θάμνους στο στένεμα του δρόμου ! Ξαφνιάστηκαν με την αποκοτιά της , όσοι την είδαν  μονάχη της να φτάνει και να βάζει ολόχαρη όσο ποτέ   το κεράκι της,  σιμά στο στεφανωμένο εικόνισμα της εις Ουρανόν Ανάβασης του Προφήτη . Στάθηκε σε μια  γωνιά κι ο χρόνος σαν να σταμάτησε γύρω της. Δεν μπορούσε να φύγει τώρα που πανηγύριζε το μέσα της  ! 

 Μια στιγμή της φάνηκε κι ας κύλησε πολύ ώρα ως το πρώτο απολυτίκι του Ενδόξου Ηλιού …

Δεν την ένοιαξε , ούτε το κράτησε μέσα της εκείνο το σκαμπίλι , που δέχτηκε απ τον πατέρα της , σαν επέστρεψε στο σπίτι με το πρώτο σουρούπωμα …

Δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες …Ούτε που μίλησε ! Για χάρη του προφήτη Ηλία ! Κι έδωσε ο Κύριος  τούτη τη γιορτή να γίνει  ορόσημο διαλεχτό μες στο συναξάρι της ζωής της  .

Από τότε και ως σήμερα γλυκιά η θύμηση κείνης της ανυπακοής . Τούτο το θερινό ταξίδεμα στα ψηλά , τόσο αλησμόνητο φωλιάζει μέσα στην ψυχή της !  Κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται όπως πάντα ξυπνητή …

Τι κι αν τώρα τόσο  πολύ τα πόδια της δυσκολεύονται ν’ ακολουθήσουν την πάντα παιδική καρδιά της   …

Ξεπεζεύει πάλι απ το ευλογημένο …άρμα της και δακρυσμένη , βάνει ξανά κερί όπως τότε , στο πολυκαιρισμένο μανουάλι πλάι στους άρτους  του εσπερινού .Τα κατάφερε και φέτος να ανέβει στο δικό της το φεγγάρι !  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
και την εκπομπή με τίτλο : Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα .

Αληθινή Ιστορία , αφιερωμένη στην πρεσβυτέρα Α.Α. και σε όσους τα γοργόφτερα  ποδαράκια της ψυχής τους , πάντα θα τους βγάζουν σε ψήλωμα Προφήτη,  στο πασίχαρο εσπέρας της Αγίας του μνήμης .