Της πίστης το σπηλιάρι ( Άγιοι 7 παίδες εν Εφέσω )

Τῇ Δ΄ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παίδων τῶν ἐν Ἐφέσῳ.
Τὸν ἑπτάριθμον τιμῶ χορὸν Μαρτύρων, 
Δείξαντα Ἀνάστασιν νεκρῶν τῷ κόσμῳ
Τῇ δὲ τετάρτῃ νεκροέγερτοι ξύνθανον ἑπτά.

Σταθήκαμε να ξαποστάσουμε για ακόμη μια φορά. Μετά από τρεις  ώρες ανέβασμα προς την κορφή της ψυχής μας, στην λεβεντόκορμη σκιά του Ταϋγέτου. 2407 μέτρα τα ψηλότερά του, με το ξωκκλήσι του Προφήτη το καιροδαρμένο. Στα 2.200 βρισκόμαστε . Απόγευμα με τον ήλιο να κρατά ακόμα καλά. Αθάνατη ράχη λέγεται τούτη η πλαγιά! Μπροστά μας,  σε μια οπή της γης , ένα άνοιγμα και ένα σπηλιάρι μικρό, ίσα που χωρά ένας άνθρωπος να μπει αν προσπαθήσει. Σιμά του μαρμάρινες πλάκες, μισοσπασμένες από τους αγέρηδες και τους θυμούς του Ουρανού.«Έγραψα τα Ελληνικά και τη Γκέμμα σε εφτά χρόνους. Από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχω» «Ελλάδα και ήλιο ο πρώτος να βλέπω » υπογραφή: Λιαντίνης.

Ανέβηκε στον αγαπημένο του Ταΰγετο για να πεθάνει. Αυτοθέλητα έφυγε εκείνη την πρώτη μέρα του καλοκαιριού στα 1998. Αφανίστηκε όπως ο ίδιος έγραψε, στιβαρός και περήφανος, ετοιμάζοντας την ώρα εκείνη βήμα-βήμα, σ΄ολάκερη την ζωή του, που υπήρξε όπως ο ίδιος έλεγε μια προσεκτική σπουδή θανάτου. Δίδασκε παντού και παντοιοτρόπως πως δεν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Πίστευε στην Αθανασία σαν μνήμη και όχι σαν αιώνια και ατελεύτητη συνέχεια.  Ένας γλυκός ύπνος έλεγε είναι ο θάνατος!

Συναντιόμαστε νοερώς μαζί του εκεί , στην Αθάνατη ράχη. Ηλιοβασίλεμα πλέον φώτιζε μοναδικά την κραυγή της κάπως απερινόητης τούτης  οξυμωρίας.  Στην Αθάνατη ράχη τέλεψε την επίγεια βιωτή του, κάποιος που πολέμησε και επιχειρημοτολόγησε σθεναρά για την ανυπαρξία της αθάνατης ψυχής. Σιωπή και περισυλλογή στην Αθάνατη ράχη. Προσευχή για την ψυχή του δούλου του Θεού Δημητρίου. Μέγα το έλεος του Κυρίου και ανεξερεύνητες οι βουλές Του.

Ξαφνου ένας λογισμός μας κυρίευσε. Η ευλογημένη κάποιες φορές φαντασία! Αχ και να διάβαζε κάποιος στον Λιαντίνη εκείνες τις τελευταίες του στιγμές μπρος σ αυτό το σπηλιαράκι , μια σελίδα απ το συναξάρι το καλοκαιρινό. Εκείνη της 4^ης μέρας του Αυγούστου. Μια αληθινή πέρα για πέρα Ιστορία η οποία έλαβε χώρα σε μια υγρή σπηλιά τον 3^ο αιώνα  μ.Χ., στους χρόνους του μεγάλου διώκτη Δεκίου. Να ρχόταν λέει εδώ πάνω που στεκόμαστε, εκείνο το απόγευμα του Ιούνη του 1998,  ένας Γέροντας Ασκητής - Ιεραπόστολος και με τον ήρεμο και ξέχειλο από αγάπη ανυπόκριτη  τρόπο του, να ξεκινούσε την αφήγηση της συνταρακτικής Ιστορίας των επτά παίδων εν Εφέσω. Κοιμήθηκαν ένα βράδυ  σε μια υγρή σπηλιά στα ψηλά της Εφέσου. Ο Δέκιος έδωσε εντολή να φράξουν με πέτρες την είσοδό της για να πεθάνουν εκεί μέσα οι μάρτυρες ! Κάποιοι ευλαβείς έγραψαν σε δυο μαρμάρινες πλάκες τα ονόματά τους: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Εξακουστωδιανός, Μαρτινιανός, Ιωάννης,  Διονύσιος και Κωνσταντίνος καθώς και το μαρτύριό τους και τις έβαλαν ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες του στομίου ,  κάποτε όλοι να μάθουν και να φωτιστούν.

 Κατά Θεία παραχώρηση ξύπνησαν ύστερα από δυο αιώνες όταν επί Θεοδοσίου του μικρού στην Χριστιανική πλέον Έφεσο ενέσκηψε μια φοβερή αίρεση η οποία δεν αποδεχόταν το δόγμα της Αναστάσεως των νεκρών. Για να αποδειχθεί περίτρανα  ότι ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος και κάποτε όλοι θα ξυπνήσουν κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

 Τι βαθυστόχαστα φιλοσοφικά θεωρήματα και τι περισπούδαστες αναλύσεις μπορεί να αντιτάξει κανείς στο συναξάρι τους;  Μόνο δάκρυα λυτρωτικά ριγμένα στη γη με λέπια  από τα μάτια μπορούν να κυλήσουν στο άκουσμά του . Άκουσε για λίγο αδελφέ μας Δημήτριε τούτη την αλήθεια της πίστης μας. Και ύστερα δίδαξε ξανά στους μαθητές σου. Άκουσε με την αθάνατη ψυχή σου αδελφέ μας και ύστερα αποφάσισε αν υπάρχει το μετά και αν όλοι αυτοί που προσδοκούν την Ανάσταση είναι αφελείς πεπλανημένοι. Τώρα πλέον γνωρίζεις …Άραγε να μπορούσες να πείσεις με τον μοναδικά εύστροφο τρόπο σου τον Κύριο να μας πέμψει τον φτωχό Λάζαρο για να μας πει ότι δεν πέθανε ποτές Του,  όπως εσύ κάποτε υποστήριζες;

Δεν είναι ο  Θάνατος ο μέγας Συμπαντάρχης κύριε Καθηγητά, αδελφέ μας Δημήτριε! Υπάρχει Ζωή μετά τη ζωή! Ο θάνατος νικήθηκε! Η ζωή του μέλλοντος αιώνος μας καρτερά! Τώρα βέβαια  το γνωρίζεις! Ο πολυέλεος Κύριος ας αναπαύσει την ψυχή σου μετά των Αγίων επτά παίδων εν Εφέσω!  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;¨

( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας2019)

και από  ομότιτλη εκπομπή