Ορθοδοξίας
έλαμψις ,στου αδελφού τα μάτια.
Πετροκαρδιές
για πάτημα, ράβδος στα μονοπάτια !
Χαμηλωμένη
η είσοδος στα πόδια του Δεσπότη
Ο
Παντοκράτορ ευλογεί με την μορφή την πρώτη .
Φανερωμένος
στ άλογο , φρουρός τροπαιοφόρος !
Κι
ο ηγούμενος που αγωνιά να φύγει Χριστοφόρος!
Γερόντισσα
θαυματουργεί στ αριστερά προστάζει ,
πιθάρι από το έλεος ποτέ να μην αδειάζει .
Η Τρίτη μέρα του φετινού
Θεοτοκοβαδίστου οδοιπορικού μας ξεκινά . Το δρομολόι έχει κατεύθυνση στην
βορειανατολική μεριά της αγγελικής χερσονήσου . Σκήτη Προφήτου Ηλιού για
διαμονή και στο θείον φροντιστήριον του Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού, όπως στους βυζαντινούς χρόνους ονομαζόταν η
Ιερά Μονή του Παντοκράτορος , για μετάνοια
μπρος στην ξακουστή Γερόντισσά μας . Στην πανίερη σκήτη του Θεσβίτη ,η αγκαλιά του παπά-Φιλήμονα , διάπλατη όπως και το χαραπάροχο χαμόγελό του .
Λίγα δευτερόλεπτα της ώρας , αρκούν για να βιώσεις αυτό το ανεπανάληπτο
συναίσθημα της πατρικής αγκάλης από έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες μα νιώθεις τόσο κοντινό σου . Το επόμενο
πρωινό , όλοι μας νιώθαμε πως μια ζωή ολάκερη τον ξέραμε και μας ήξερε . Το
σπουδαιότερο , πως θα βρισκόμασταν πάντα πλέον στις προσευχές του. Αφού πήραμε
ένα ζεστό δωμάτιο στο βάθος του παλιού Νοσοκομείου , ξεκινήσαμε τον δρόμο για το προσκύνημα στην
Παντοκράτορος .
Ο πάτερ Φιλήμων πρόσθεσε και δυο ακόμα οδοιπόρους στη συντροφιά μας . -Πάρτε τους μαζί σας! μας είπε , και στον δρόμο ετοιμάστε τους
για βάπτισμα…Ε , αν θέλετε να γίνετε και ανάδοχοί τους ! Σαστίσαμε
και με χαρά απορήσαμε μέχρι να καταλάβουμε . Ήταν δυο Ιταλοί , ο πατέρας Μάουρο
και ο δωδεκάχρονος γιός του Αλεσάντρο . Περιδιάβαιναν το Άγιο Όρος εδώ και μέρες
και είχαν περάσει και απ την Σκήτη για λίγες ώρες . Θα πήγαιναν για διαμονή
στην Παντοκράτορος. Καλημερίζουμε τους Λαϊκούς προσκυνητές και εργάτες που διακονούν στο μάζεμα της ελιάς .
Ευλογημένος ο κόπος τους και ο ίδρωτάς τους . Ποτέ το έλεος δεν δωρίζεται άκοπα και αδάκρυστα .
Περίπου
μισή ώρα η διαδρομή από το κατηφορικό μονοπάτι . Η χθεσινή βροχή έχει κάνει τις πέτρες να
γλιστράνε επικίνδυνα .Πυκνοί κλαδίσκοι γερμένοι ως τη γη , κρύβουν σχεδόν τη
μέρα . Ο Θεοδόσης περίτεχνα κόβει από πεσμένα δέντρα , ψηλά κλαδιά και μας τα
δίνει για στηρίγματα . Ράβδοι Μωυσέως , βακτηρίες απαραίτητες τόσο εκείνη την
ώρα . Αφορμή να ψάλλουμε και τις καταβασίες του Σταυρού … Σταυρόν χαράξας Μωσής επ΄ ευθείας ράβδω, την Ερυθράν διέτεμε τω Ισραήλ
πεζεύσαντι. Αλληγορική προσομοίωση
! Ορμητικά ρυάκια στο διάβα μας . Ο χείμαρρος Χρυσοράρης μας
συστήνεται και αξιώνει τον θαυμασμό μας .
Για να περάσουμε απέναντι πατάμε σε
μεγάλες πέτρες . Μια από αυτές …Θεέ μου , έχει ακριβώς το σχήμα μιας καρδιάς .
Μια καρδιά από πέτρα σαν την δική μας . Ριγμένη όμως μέσα στις δρόσους της
ταπείνωσης και της αρχοντικής αγάπης του
Θεού μας , καρτερά να αντλήσει και να στείλει για να κυκλοφορήσει ζωογόνο πνεύμα παντού στο
αδαμιαίο σώμα , μέσα από τις βαλβίδες της πίστης και τις αρτηρίες
της ομολογίας . Μιλάμε με τον Μάουρο για
τις βασικές και τόσο αγεφύρωτες διαφορές της Ορθοδοξίας με τον καθολικισμό .
Όσο βαστά η αμετάστρεπτη αλαζονεία , το δαιμονικό αλάθητο και η Θεομίσητη
διαστρέβλωση των Ιερών μυστηρίων και των δογμάτων , καμιά προοπτική κοινωνίας
και ενώσεως δεν μπορεί να υπάρξει .
Φυσικά ως συνήθως γίνεται , ο Μάουρο έχει
παντελή άγνοια περί των χαοτικών τούτων διαφορών . Και αυτό , χωρίς ενδοιασμό
το λέμε , ισχύει για την συντριπτική πλειονότητα των Καθολικών μα δυστυχώς και
των συγχρόνων Ορθοδόξων …Μια
παρατεταμένη ολέθρια άγνοια .Όλοι
έχουμε μερίδιο στην διαφώτιση . Δεν έχει
σημασία βέβαια αν δεν πράττεις το
έγκλημα . Ουρανόθεν καταδίκη και μάλιστα με ακριβώς το ίδιο …πλαίσιο ποινής, θα υπάρξει και για τα εγκλήματα που τελούνται
δια παραλείψεως ...Το μόνο που ο ακατήχητος συνοδοιπόρος μας λέει και μας
γεμίζει ελπίδα είναι, ότι χωρίς να
μπορεί να το ερμηνεύσει και χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα απ όσα ακούγονται κατά
τις λατρευτικές συνάξεις στο Όρος, νιώθει ότι στην Ορθοδοξία υπάρχει Φως !
Ήμασταν σίγουροι πως η Παναγία μας θα οικονομούσε άμεσα , ώστε ο Μάουρο και ο
γιός του να έβρισκαν τους ζωντανούς αγιορείτικους λύχνους που θα πρόσθεταν
δίπλα στο ανακαλυφθέν Φως ένα οριστικό άρθρο το οποίο θα έφεγγε πλέον αιώνια στις ψυχές τους !
Η Ορθοδοξία
είναι ο Χριστός ! Ο Χριστός μας είναι Ορθόδοξος ! Και είναι ΤΟ ΦΩΣ ! Το
υπέρφωτον Φως του Φωτοκράτορος ! Το φανέρωσε άλλωστε ο ίδιος ο Φωτοδότης Θεός Λόγος, μεταμορφωθείς εν τω Θαβώρ. Τόσο συγκινητικό
αυτό που ανεπιγνώστως ομολόγησε ο Ιταλός αδελφός μας ! Βαδίζουμε προς την Μονή
που πανηγυρίζει στην φρικτή Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Το αρχέτυπον κάλλος Του , αποτυπωμένο στις παραστάσεις της
χαμηλότατης εισόδου της Παντοκράτορος .
Ο Θεός ως Παλαιός των ημερών αλλά και
ως νεότατος Ισχυρός Υιός του Πατρός αντικριστά . Οι υπέροχοι συμβολισμοί της
άναρχης Τριαδικότητας. Ιησούς Χριστός
χθες και σήμερα ο ίδιος και στους αιώνες ! Κέρασμα στο αρχονταρίκι . Ένας
πίνακας με τον Άγιο Πορφύριο μας ξεκουράζει όσο το δροσερό νερό απ την κρήνη
της ολάνθιστης αυλής . Εκεί ένας μαρμάρινος τάφος σαν θρονί Δεσποτικό
μαγνητίζει τη ματιά σου. Το στερνό ηγουμενείο του Γέροντος Βησσαρίωνος του Παντοκρατορινού .
Του ταπεινού , απλού και αγαπώντος
προηγουμένου της Μονής . Στολίδι και καμάρι των Αγιορειτών Πατέρων, που
ποτέ δεν τον λησμονούν . Πριν από εικοσιπέντε περίπου χρόνια , τον Μάιο του 1992 ο Κύριος , στην
νιότη του ακόμα , τον κάλεσε να γίνει ο πρώτος καθηγούμενος της
νέας ιστορικής περιόδου του σχεδόν ερειπωμένου Μοναστηριού . Μέσα σε δέκα χρόνια
, είδε την αδελφότητα να αυξάνεται ευλογημένα , τις πτέρυγες να ανακαινίζονται
, την κοινοβιακή ζωή να αναθάλλει
θαυμαστά . Σήκωσε με δοξολογία τον
Σταυρό της βαριάς ασθένειας και σε
ηλικία μόλις 48 ετών εκλήθη και πάλι από
τον Παντοκράτορα Κύριο αυτή τη φορά σε
αιωνίους μονάς .
Τα παιδιά του , προεξάρχοντος του άξιου διαδόχου του Γαβριήλ ,
πάντα τον θυμούνται με την ευθυτενή κορμοστασιά του προστατευτικά σαν
λεβεντόκορμο κυπαρίσσι να τους
προστατεύει . Και εκείνος στην πιο περίβλεπτη πλέον θέση του Μοναστηριού
εξακολουθεί να τα ποιμαίνει . Τόσο συγκινητικά και ανυπόκριτα λόγια για τον
μακαριστό ηγούμενο διαβάζουμε σε ένα
μικρό αφιερωματικό βιβλίο-έκδοση της Μονής . Γραμμένες και από τον Ιερομόναχο πατέρα Αμβρόσιο κι αληθινά ικανές , μόλις λίγες γραμμές στο πρώτο ξεφύλλισμα , για να
μας συστήσουν και να σκιαγραφήσουν άλλη μια αχαμήλωτη Αθωνική κορυφή ….-Να
γιατί τώρα νιώθω ότι ορφάνεψα . Πόσες φορές έγειρα να ξαποστάσω στον κορμό του
! Πόσες φορές , ένιωθα τα κλαδιά να μ αγκαλιάζουν προστατευτικά !Πόσες φορές
του άνοιξα την πονεμένη μου καρδιά και του ξεδίπλωσα τις πληγές της ! Πόσες
φορές θρήνησα τους καημούς και τις περιπέτειες της ελευθερίας μου ! Πόσες
φορές, συνέχισα , μετά , την
σταυροαναστάσιμη πορεία μου μέσα σ ένα πολύχρωμο πανηγύρι χαράς και ευλογίας !Μοναδικό
μας κυπαρίσσι !
Αργά ή γρήγορα θ ανταμώσουμε με τη χάρη του
πανάχραντου…Κηπουρού μας…! Φαντάστηκα τον αλησμόνητο Παντοκρατορινό Πατέρα,
συχνά πυκνά μετά τις ακούραστες
διαδρομές του στις αυλές του Μοναστηριού ,
να ξαποσταίνει στο στασίδι απέναντι από την εφέστια εικόνα της Γερόντισσα
Μάνας , ακουμπισμένη στον ξακουστό κίονα σιμά στον αριστερό χορό του καθολικού …Εκεί που κάποτε ένας
άλλος ηγούμενος , έχοντας λάβει ασφαλή άνωθεν πληροφορία για την ακριβή ημέρα
της αποδημίας του , παρακαλούσε τον
βδομαδιάρη παπά να βιαστεί και να τον
μεταλάβει πριν ξεψυχήσει .
Και η Πανάμωμος Προστασία των πιστών , που άκουσε τον σπαρακτικό στεναγμό του και την
ευλογημένη λαχτάρα του , έσπευσε με αυστηρότητα να συνετίσει τον παπά που αργοπορούσε …Και
έτσι έλαβε την ουρανόσδοτη προσωνυμία Της : Παναγία η Γερόντισσα . Στο
ουρανομήκες πανίερο εικόνισμά της , καταφύγαμε
εκείνο το μεσημέρι του Οκτωβρίου . Σπάνια η απεικόνιση της Παναγίας μας χωρίς
τον Υιό και Θεό Της . Κι όμως , σε κανένα άλλο εικόνισμα δεν είναι τόσο Παρών ο
Κύριος . Όρθια η Πανακήρατος Αγνή με τα
χέρια υψωμένα , Τον καθικετεύει να γίνει
Εκείνος ο Μακρόθυμος , το κραταίωμα των
αμαρτωλών και εμπεριστάτων παιδιών της . Το ασημωμένο λαδοπίθαρο πάνω στο εικόνισμα , ακένωτο
παντοτινά , θυμίζει το θαύμα με το έλαιον και το έλεος… Και πάλι ενός εκλιπαρούντος
Γέροντος την θερμή προσευχή εισάκουσε κάποτε η Γερόντισσα και ξέχειλα γέμισε τα στερεμένα δοχεία της
Μονής με λάδι, ακοίμητα να σπιθοβολά της σωτηρίας η ελπίδα . Μαζί
μας και ένας νεότατος Μοναχός , όλο χαρά και χάρη ,μας διηγείται τα θαυμάσια
και τα θαύματα , έτσι όπως του τα έμαθαν οι παλαιότεροι αδελφοί του , αλλά
κυρίως έτσι όπως καθημερινά τα βιώνει αυλιζόμενος στον επί γης Παράδεισο, μέσα από το δικό του ταξίδι επιστροφής στην
πρώτη του πατρίδα . Μας συνεπαίρνει η διήγηση για τα θαύματα του Αη Γιώργη του
Φανερωμένου, την ώρα που τον προσκυνάμε στο παραπλήσιο εκκλησάκι του καθολικού . Τον είπαν
Φανερωμένο και εκείνος δεν έπαψε ποτέ να επιβεβαιώνει την ιερή του φήμη . Κάποτε
πριν από διακόσια περίπου χρόνια , παρουσιάστηκε ένα βράδυ σε ληστές που ήθελαν να ληστέψουν το κελί του
στην Παντοκρατορινή Καψάλα .
Ο χρόνος της ως τότε ζωής τους , εργασία απωλείας .
Αρχηγός τους ο θρυλικός λήσταρχος Σταμάτης . Δεν κατάλαβαν τον
Αη Γιώργη , μόλις ο Άγιος ως νέος
Μοναχός τους άνοιξε την πόρτα . Κάθισαν
λοιπόν μέσα και ετοιμάζονταν να
εφαρμόσουν τα δόλια σχέδιά τους , όταν μια αόρατη δύναμη τους έδεσε χειροπόδαρα
. Δεν μπορούσαν ούτε ελάχιστα να κουνηθούν . Οι άγριες φωνές τους ξύπνησαν τους
δυο γερασμένους Πατέρες που εκείνη την ώρα κοιμόνταν . Κατάλαβαν αυτοί το θαύμα από τα λεγόμενά τους και τους έφεραν την εικόνα του Αγίου Προστάτη
του κελιού τους για να την προσκυνήσουν
. Συγκλονίστηκαν τότε και ο Σταμάτης τα
άφησε πίσω του όλα και στα φριχτά Καρούλια ασκήτεψε ως το τέλος της οσιακής
μετέπειτα ζωής του . Αλλά και πρόσφατα , πριν από λίγους καιρούς , ένας
προσκυνητής, που λόγω έλλειψης κλινών σε
πανήγυρη διανυκτέρευσε στην παραλία του Μοναστηριού, είδε τον Άγιο έφιππο με έναν όμιλο παιδιών στο πλάι του ! Και ένας
Μοναχός πάλι στα τωρινά χρόνια , είδε δίπλα στο θαυματουργό εικόνισμα του Τροπαιοφόρου , έναν νέο με
στρατιωτική στολή ! Είναι ασύλληπτα αυτά που μπορείς να ακούσεις στο Όρος . Η ξερική
λογική αποσιωπά και κρύβει αυτούς του πολύτιμους θησαυρούς , σε λάκκους
και βάραθρα απωλείας και σκοτασμού .
Η αγαθή
πίστη μόνο φανερώνει τους άγρυπνους φύλακες , τους γνήσιους φίλους μας, που δεν στέκονται απλά σε έναν τοίχο
Εκκλησιάς ή σε ένα προσκυνητάρι σπιτιού, να συντηρούν φιλάρεσκα την ευθυνία μας , μα
είναι ολοζώντανοι και επεμβαίνουν και πείθουν Τον Υπερύμνητο Θεό να παρατείνει
τον σπλαχνισμό Του .
Πήραμε ξανά τον δρόμο της επιστροφής . Ανηφορικός πλέον . Πιο
κουραστικός , μα λιγότερο επικίνδυνος από το γλιστερό κατηφόρι… Η καρδιά στο
ποταμάκι περιμένει να μας ξαναπεράσει απέναντι . Μια δροσερή γουλιά από το πηγάδι της αυλής του
Θεσβίτη , το βραβείο για την Παντοκρατορινή μας οδοιπορία . ( …συνεχίζεται )
Νώντας
Σκοπετέας
Για
Αγιορείτικες οδοιπορίες παρελθόντων ετών , αναζητήστε τις στο διαδίκτυο με τους
εξής τίτλους : «Επιστρέφοντας από Όρος», «Το Άγιο Όρος μέσα μας» «Του Παραδείσου τ’ όνειρο» , «Μύρισε Παράδεισος» , «Η Παναγία Οικονόμησε» , «Ψυχή Ορθρία» ή στο
οριζόντιο μενού του ιστολογίου μας : Ημερολόγιο Όρους .