Ερωτεύτηκαν κάποτε στα χρόνια τα φοιτητικά ο Άγγελος και η Κυριακή! Τότε ήταν αλλιώς τα εντός του ! Δεν είχε μέσα του Χριστό τότε …κάποιον Θεό μόνο δικό του , φτιαγμένο από το θέλω και το εγώ του . Μα ύστερα ήταν εκείνο το ταξίδι στο Όρος, που άλλαξε τα πάντα ! Γύρισε αλλαγμένος ! Θα του περάσει σκέφτηκε εκείνη, όταν της πρωτοείπε μια Τετάρτη, πως από δω και πέρα θα κρατάω τις νηστείες …όταν δεν υπήρξε πλέον Κυριακή που να μην είναι όρθρου βαθέως στην ενορία τους στον Άγιο Θωμά συνεχώς όρθιος και ολόχαρος .Μα δεν ήταν ασθένεια , ήταν γιατρειά τούτα τα ξαφνικά ... Ποτέ δεν την πίεσε ούτε εκείνη ούτε την κόρη τους, που πλέον είχε μεγαλώσει και που αλλιώς είχε μάθει από μικρή στα μετρημένα, στα λίγα και καλά , στα όσα κάνουν οι πολλοί …Για άλλο παιδί ούτε ν ακούσει η γυναίκα του στα τριάντα οκτώ της ! Αυτό ήταν το παράπονό του …πως πλέον πορευόταν μονάχος του σε αυτόν τον ανηφορικό δρόμο …Διάβαζε εκείνο το απόσπασμα από την πρώτη προς Κορινθίους και πως ποθούσε κάποτε να το βιώσει, όχι μόνο ως αγαπών μα και ως αγαπώμενος ! Μακροθυμούσε , δεν θύμωνε , δεν ζητούσε τα δικά του , δεν λογιζόταν το κακό , σκέπαζε , ήλπιζε , υπέμενε , πίστευε ! Καλή διάθεση πάντα υπήρχε από μάνα και κόρη , μα μέχρις ενός ορίου …στα σύνορα του κόσμου …Μόνο προσευχή πλέον έκανε και μιλούσε στον Θεό για εκείνες …
Παλιότερα συνήθιζε συνέχεια μόνο να τους μιλάει για τον Θεό , μα εκεί στις παρυφές του κόσμου, πάντα η συζήτηση ξέφευγε σε λόγια που τον πλήγωναν … Αυτό το πάντα πιστεύει του Αποστόλου , πόσο τον ακολουθούσε ! Δεν μίλησε ποτέ και σε κανέναν , για όσα τον μάτωναν , για όσα τον απέκοπταν από την Θεία Ένωση , για όσα του χαμήλωναν τα μάτια στο Είδομεν το Φως το αληθινόν , στο γεννηθήτω το θέλημά σου ! Πάντα έβρισκε κάτι να δικαιολογήσει , να μην διαπομπεύσει στην διάνοιά του , να βάλει τον αγαθό λογισμό ότι θα υπάρξει η διόρθωση , η μετάνοια, η Χριστοκεντρική αλλαγή ! Είχε πάντα μια κρυφή ελπίδα πως κάτι έμενε σπαρμένο στις ψυχές τους …Έκανε όλο ευχή, να μην έπεφτε ο σπόρος του σε δρόμους , πέτρες και αγκάθια μα σε γη γόνιμη, βρεγμένη έστω από τα δικά του μόνο μάτια …
Μίλησε ο Θεός κάποια στιγμή λοιπόν και του αποκρίθηκε ! Η κόρη του , απίστευτο του φάνηκε τότε , βρήκε έναν άνθρωπό Του και παντρεύτηκε , έναν δικό Του , που λίγα χρόνια μετά έγινε λειτουργός Του !
- Η Ελευθερία μας πρεσβυτέρα ! Το φαντάζεσαι ; Θαύμα μεγάλο έγινε !
Και μαζί με εκείνο το πρώτο θαύμα ακολούθησαν κι άλλα …4 εγγόνια , 3 κορίτσια και ένα αγόρι , αυτό με το όνομά του Άγγελος σωστός να υψώνει με τα μικρά του χεράκια την λαμπάδα του στο Ευαγγέλιο και στις Εισόδους της Θείας Λειτουργίας !
Και άρχισε τότε να μιλάει η κόρη στην μάνα για τον Θεό που πλέον είχε και εκείνη γνωρίσει …Έναν αλλιώτικο Θεό , τόσο διαφορετικό από αυτόν που τόσα χρόνια πίστευε πως υπήρχε ! Μα η κουβέντα πάντα έπαυε εκεί , στις... παρυφές του κόσμου!
-Μάνα να πας στον πνευματικό να εξομολογηθείς ! Τόσα χρόνια σε παρακαλούσε ο πατέρας να πας μαζί του ! Μην κοιτάς που τώρα δεν μιλά ! Κάνε του το χατίρι …
-Θα πάω ! Φέτος το Πάσχα θα πάω !
Δεν πήγε !
Ξαναμίλησε όμως ο Θεός ! Το επόμενο Πάσχα τους βρήκε και τους 2 στο σπίτι ! Εκείνη καθηλωμένη στο ιατρικό κρεβάτι και εκείνον δίπλα της ακοίμητα να την φροντίζει ! Νόσος του κινητικού νευρώνα ! Σπάνια μα υπαρκτή !
-Γιατί σε εμάς ; Όχι ποτέ ! Γιατί όχι σε εμάς ; Ναι αυτό να πούμε μόνο !
Κάπου το διάβασε αυτό ο Άγγελος και του άρεσε να το λέει , σε όποιον θεωρώντας ότι είναι δυστυχισμένος , προσπαθούσε κάτι να του πει , κάτι να στείλει μαζί του ως γιατί στον Ουρανό . Ατέλειωτες ώρες πλέον δίπλα της ! Γη αγαθή πλέον η ψυχή της ! Απ τα δικά της μάτια τώρα ο δροσισμός και το μοσχομύριστο εύφορό της ! Της διάβαζε εκείνος συνέχεια … Προσευχές ,το ψαλτήρι , τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας ! Βιβλία του Γέροντα Μωυσή που λάτρευε, και που είχε βιώσει όσο λίγοι τον αγιαστικό πόνο ! Του παπά Στεφάνου τις εμπειρίες από την ευχή και την Θεία Λειτουργία ! Έβαζε ομιλίες συνέχεια να ακούνε από τον Δεσπότη Αθανάσιο τον Λεμεσού , από τον Νεόφυτο της Μόρφου, από τον Γέροντα Νίκωνα ,τον πατέρα Σάββα τον Αγιορείτη , τον Παναγόπουλο , την κυρία Αθηνά , την Γαλάτεια και άλλους πολλούς , νύχτα και μέρα …
Κάθε Κυριακή ερχόταν ο παπά Σταμάτης και την μεταλάμβανε …Πρόλαβε και εξομολογήθηκε όσο ακόμα μιλούσε …τώρα πια μόνο τα μάτια της μπορεί να ανοιγοκλείνει ! Πόσα διαμάντια έχει μετρήσει να κυλάνε σε αυτό το μόνο της μπορώ …Συνέχεια της πιάνει το χέρι , της φτιάχνει τα δάχτυλα και την βοηθά να σταυρώνεται ! Έχουν κυλήσει ήδη 6 ολόκληρα χρόνια από τότε που διαγνώστηκε επίσημα και πολιτογραφήθηκε υποψήφια στεφανωμένη κάτοικος του παραδείσου η Κυριακή του ! Η αγάπη όταν τα πάντα πιστεύει στο τέλος δικαιώνεται ! Τόσο όμορφη που του φαίνεται τώρα, όσο ποτέ ! Προχθές η κόρη του μέσα στ αναφιλητά της , του είπε κάτι που διόλου δεν τον έβαλε σε σκέψεις…
-Να έφευγε …να λυτρωνόταν και αυτή και εσύ πατέρα μου ! Τόσα χρόνια πια !
-Τι λες παιδάκι μου ! Μην το ξαναπείς αυτό , ούτε να σκέφτεσαι έτσι ! Καθόλου δεν απόκαμα ! Ας την κρατήσει ο Κύριος όσον καιρό θέλει έτσι ! Ξέρει Εκείνος και μόνο ! Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου ! Εγώ το μόνο που θέλω είναι να ακούω την ανάσα της ! Αυτό μου αρκεί ! Ξέρεις πόσες λέξεις στέλνει ψηλά με κάθε αναπνοή της ; Πόσα ελέησον …πόσα συγχώρα με …πόσα δέξε με μετανοούσα …
Γύρισε δίπλα της ξανά ! Πάλι έμειναν μόνοι , οι δυό τους !
Λίγες μέρες αργότερα , ένα πρωινό αφού την ένιψε και την τακτοποίησε , της κράτησε το χέρι και άρχισε να της διαβάζει τον υπέροχο ύμνο της αγάπης…
Ακούς τι λέει ο Παύλος Κυριακή μου ;...Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει…
Δεν άνοιξε ξανά τα μάτια της …Το τελευταίο δάκρυ που κύλησε, το πήρε με το χέρι του , να το κρατήσει αστέγνωτο ως το αντάμωμά τους ….
Μίλησε ο Θεός κάποια στιγμή λοιπόν και του αποκρίθηκε ! Η κόρη του , απίστευτο του φάνηκε τότε , βρήκε έναν άνθρωπό Του και παντρεύτηκε , έναν δικό Του , που λίγα χρόνια μετά έγινε λειτουργός Του !
- Η Ελευθερία μας πρεσβυτέρα ! Το φαντάζεσαι ; Θαύμα μεγάλο έγινε !
Και μαζί με εκείνο το πρώτο θαύμα ακολούθησαν κι άλλα …4 εγγόνια , 3 κορίτσια και ένα αγόρι , αυτό με το όνομά του Άγγελος σωστός να υψώνει με τα μικρά του χεράκια την λαμπάδα του στο Ευαγγέλιο και στις Εισόδους της Θείας Λειτουργίας !
Και άρχισε τότε να μιλάει η κόρη στην μάνα για τον Θεό που πλέον είχε και εκείνη γνωρίσει …Έναν αλλιώτικο Θεό , τόσο διαφορετικό από αυτόν που τόσα χρόνια πίστευε πως υπήρχε ! Μα η κουβέντα πάντα έπαυε εκεί , στις... παρυφές του κόσμου!
-Μάνα να πας στον πνευματικό να εξομολογηθείς ! Τόσα χρόνια σε παρακαλούσε ο πατέρας να πας μαζί του ! Μην κοιτάς που τώρα δεν μιλά ! Κάνε του το χατίρι …
-Θα πάω ! Φέτος το Πάσχα θα πάω !
Δεν πήγε !
Ξαναμίλησε όμως ο Θεός ! Το επόμενο Πάσχα τους βρήκε και τους 2 στο σπίτι ! Εκείνη καθηλωμένη στο ιατρικό κρεβάτι και εκείνον δίπλα της ακοίμητα να την φροντίζει ! Νόσος του κινητικού νευρώνα ! Σπάνια μα υπαρκτή !
-Γιατί σε εμάς ; Όχι ποτέ ! Γιατί όχι σε εμάς ; Ναι αυτό να πούμε μόνο !
Κάπου το διάβασε αυτό ο Άγγελος και του άρεσε να το λέει , σε όποιον θεωρώντας ότι είναι δυστυχισμένος , προσπαθούσε κάτι να του πει , κάτι να στείλει μαζί του ως γιατί στον Ουρανό . Ατέλειωτες ώρες πλέον δίπλα της ! Γη αγαθή πλέον η ψυχή της ! Απ τα δικά της μάτια τώρα ο δροσισμός και το μοσχομύριστο εύφορό της ! Της διάβαζε εκείνος συνέχεια … Προσευχές ,το ψαλτήρι , τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας ! Βιβλία του Γέροντα Μωυσή που λάτρευε, και που είχε βιώσει όσο λίγοι τον αγιαστικό πόνο ! Του παπά Στεφάνου τις εμπειρίες από την ευχή και την Θεία Λειτουργία ! Έβαζε ομιλίες συνέχεια να ακούνε από τον Δεσπότη Αθανάσιο τον Λεμεσού , από τον Νεόφυτο της Μόρφου, από τον Γέροντα Νίκωνα ,τον πατέρα Σάββα τον Αγιορείτη , τον Παναγόπουλο , την κυρία Αθηνά , την Γαλάτεια και άλλους πολλούς , νύχτα και μέρα …
Κάθε Κυριακή ερχόταν ο παπά Σταμάτης και την μεταλάμβανε …Πρόλαβε και εξομολογήθηκε όσο ακόμα μιλούσε …τώρα πια μόνο τα μάτια της μπορεί να ανοιγοκλείνει ! Πόσα διαμάντια έχει μετρήσει να κυλάνε σε αυτό το μόνο της μπορώ …Συνέχεια της πιάνει το χέρι , της φτιάχνει τα δάχτυλα και την βοηθά να σταυρώνεται ! Έχουν κυλήσει ήδη 6 ολόκληρα χρόνια από τότε που διαγνώστηκε επίσημα και πολιτογραφήθηκε υποψήφια στεφανωμένη κάτοικος του παραδείσου η Κυριακή του ! Η αγάπη όταν τα πάντα πιστεύει στο τέλος δικαιώνεται ! Τόσο όμορφη που του φαίνεται τώρα, όσο ποτέ ! Προχθές η κόρη του μέσα στ αναφιλητά της , του είπε κάτι που διόλου δεν τον έβαλε σε σκέψεις…
-Να έφευγε …να λυτρωνόταν και αυτή και εσύ πατέρα μου ! Τόσα χρόνια πια !
-Τι λες παιδάκι μου ! Μην το ξαναπείς αυτό , ούτε να σκέφτεσαι έτσι ! Καθόλου δεν απόκαμα ! Ας την κρατήσει ο Κύριος όσον καιρό θέλει έτσι ! Ξέρει Εκείνος και μόνο ! Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου ! Εγώ το μόνο που θέλω είναι να ακούω την ανάσα της ! Αυτό μου αρκεί ! Ξέρεις πόσες λέξεις στέλνει ψηλά με κάθε αναπνοή της ; Πόσα ελέησον …πόσα συγχώρα με …πόσα δέξε με μετανοούσα …
Γύρισε δίπλα της ξανά ! Πάλι έμειναν μόνοι , οι δυό τους !
Λίγες μέρες αργότερα , ένα πρωινό αφού την ένιψε και την τακτοποίησε , της κράτησε το χέρι και άρχισε να της διαβάζει τον υπέροχο ύμνο της αγάπης…
Δεν άνοιξε ξανά τα μάτια της …Το τελευταίο δάκρυ που κύλησε, το πήρε με το χέρι του , να το κρατήσει αστέγνωτο ως το αντάμωμά τους ….
Νώντας Σκοπετέας
Αφιερωμένο στην Α.