Είναι τόσες οι μορφές που έχω συναντήσει στο περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου. Όλοι την σάρκα φορούν και στον κόσμο τούτο κατοικούν. Άλλων όμως το μοναχικό τριβώνιο σκεπάζει το αδύναμο πολεμοχαρές σαρκίο και άλλους ο κόσμος ντύνει με πολυποίκιλα ενδύματα που παλεύουν και εκείνα με το ξεθώριασμα και την φθορά…Κοντολογίς και χωρίς…λογοτεχνικό περίβλημα, στο Όρος συναντάς κάθε λογής άνθρωπο με ένα όμως κοινό χαρακτηριστικό…Έναν Θεό μέσα τους έχουν όλοι. Άλλοι τον βαστούν με αλυσίδες και άλλοι δεν σταματούν ποτέ να τον ελευθερώνουν… Και μια σπίθα, που κάποιοι κρατούν άσβεστη και κάποιοι στο πρώτο λαμπύρισμά της την παύουν. Χαίρομαι πάντα να συναντώ αδελφούς και από τις δυο τούτες τις πηγές των ανθρώπων, την γάργαρη δρόσο μα και την στερεμένη, που πάντα όμως προσμένει την βροχή… Γιατί σαν βρέξει ο Ουρανός τα θαύματα και τα θαυμάσιά του, γίνονται και εκείνοι κελαρυστές κρήνες που αναπαύουν τους κουρασμένους στρατοκόπους.
Έναν τέτοιον άνθρωπο συνάντησα κάποτε στις αυλές ενός αγιορείτικου λειμώνα. Έναν πρώην… παραλυτικό, τυφλό εκ γενετής , άσωτο, αρνητή, βλάσφημο, προδότη, ανευλαβή, αλειτούργητο, αλιβάνιστο, άγευστο Θεού και των θαυμασίων Του. Και καθρεφτίστηκα τόσο μέσα στα μάτια του, που για πρώτη φορά ένιωσα τόσο στα κατάβαθά μου εκείνο το συναμαρτωλοί αδελφοί μου που συνηθίζουν τα χείλη μου μόνο να λένε…Τις μέρες που μείναμε κάτω από την ίδια αθωνική στέγη, τον παρατηρούσα συνεχώς τραβώντας τους κόμπους από ένα μικρό κομποσχοινάκι κάτι να ψιθυρίζει, όπου κι αν βρισκόμασταν. Σκέφτηκα πως μάλλον θα έλεγε την μονολόγιστη ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!
Μου διηγήθηκε την ιστορία του και ήταν σαν να άκουγα ακόμα μια από τις αμέτρητες σαν τους κόκκους της άμμου αληθινή διασκευή στην ιστορία του χαμένου γιού και του σπλαχνικού Πατέρα.
Δεν υπάρχει αμαρτία αδελφέ μου που να μην έχω κάνει εγώ ο πανάθλιος! Ό,τι αισχρό μπορείς να φανταστείς το έχω πράξει λόγω έργω ή διανοία . Τότε λοιπόν που είχα αποδημήσει, όλα τούτα που τώρα μου προκαλούν σιχασιά, μου φαίνονταν υπέροχα και τόσο φυσιολογικά! Ναι , ήταν οι δαίμονες με τις απάτες τους που με λογάριαζαν δικό τους και με έπαιζαν στα δάχτυλά τους. Αλλά ήμουν κι εγώ που συνέχεια τους καλούσα με το έκλυτό μου , την σαρκολαγνεία μου , την αποστασία μου…Αχ αδελφέ μου, άλλος σαν κι εμένα δεν έχει ποτέ υπάρξει τόσο βρώμικος σε τούτον τον κόσμο! Γι αυτό μην θαυμάζεις που μέσα με άκουσες να ψέλνω και να απαγγέλω απ έξω το απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας. Δοξάζω μόνο τον Κύριο που με περίμενε και κάποτε με βοήθησε να ανοίξω τα μάτια μου και να αντικρίσω το Φως Του. Και τότε αδελφέ μου…τότε στ αλήθεια λυπήθηκα τον εαυτό μου! Ένιωσα το πόσο τον αρνήθηκα, πόσο τον πόνεσα όλα εκείνα τα άθλια χρόνια μου! Θυμάμαι πάντοτε το κλάμα μου το ασταμάτητο σαν πρωτο εξομολογήθηκα στον καλό μου τον Γέροντα…Απορούσα που ενώ του έλεγα τόσες βρωμιές και ανομολόγητες πράξεις, εκείνος με άκουγε ατάραχος και ανέκφραστος! Στο τέλος μου είπε κάτι που όσο ζω δεν θα ξεχάσω ποτέ μο! Αύριο το πρωί να κοινωνήσεις τον Χριστό! Σκέψου πως όλοι τον λογαριάζουν σαν έναν από τους πιο αυστηρούς πνευματικούς στο Όρος…Κι όμως, επέτρεψε στον πιο ελεεινό άνθρωπο του κόσμου να μεταλάβει χωρίς ούτε μια μέρα αναβολή… Αυτό ήταν που με συγκλόνισε ακόμα περισσότερο. Σαν να ξερίζωσε με μιας έναν παλιό εαυτό και φύτεψε μέσα στην ψυχή μου έναν μικρό ευωδιαστό ανθό… Αδελφέ μου από την στιγμή εκείνη πάντα ελέγχω τον εαυτό μου για το αν και και την σημερινή ημέρα το λουλουδάκι που φύτεψε τότε ο γεροντάκος μου ποτίστηκε έστω με μια σταγόνα χάριτος και χαράς …
Ξεκίνησα λοιπόν από εκείνη την ημέρα
αξεδίψαστα να αναζητώ ό,τι μπορούσε να σταλάξει τον Παράδεισο . Ήμουν τόσο
ακατήχητος, τόσο αδαής με την
πνευματική ζωή. Ποτέ μου δεν είχα ενδιαφερθεί να διαβάσω έστω μια σελίδα από
το Ευαγγέλιο ή ένα πνευματικό βιβλίο. Μου είχαν δωρήσει κάποτε τον βίο του
Αγίου Γέροντος Παϊσίου! Τον έβαλα σε ένα ράφι και ούτε που γύρισα το εξώφυλλο.
Περνούσανε τα χρόνια και εγώ εκεί στο σκοτάδι μου και στα της σαρκός μου. Και
έπειτα ήρθε το ταξίδι στο Όρος . Κονσέρβες με κρέας είχα πάρει εγώ που με βλέπεις στις αποσκευές μου , μη και
τυχόν μείνω καμιά μέρα νηστικός …Τέτοια τύφλωση! Μα φύγανε με την βοήθεια της Παναγίας μας τα
λέπια αδελφέ μου ! Με λάσπη από το περιβόλι της με ομμάτωσε ο
Κύριος! Και έτσι από τότε ξεκίνησα έναν αγώνα να προλάβω να γευτώ και να
ξεδιψάσω με Χριστό! Για όλα τα χρόνια μου τα προηγούμενα που αδιαφόρησα για
την ταλαίπωρη ψυχή μου έπρεπε να τρέξω…κάτι να καλύψω απ τα χαμένα…Ρουφούσα
κάθε σελίδα , κάθε ομίλημα και προσπαθούσα να εφαρμόζω πλέον μόνο του Θεού τον
νόμο. Θυμάμαι, το λέω και γελάω που στην αρχή όλο γκάφες έκανα προσπαθώντας
να μιλήσω εκκλησιαστικά να μιμηθώ τους τρόπους των Αγίων…Μια μέρα είχα πάει
στην σκήτη του Αγίου Ανδρέα και λέω στον αρχοντάρη: Είναι εδώ ο Δίκαιος;
Ποιος Δίκαιος; μου απαντάει αυτός! Ο Δίκαιος ο π Εφραίμ…του λέω…Γέλασε
καλόκαρδα εκείνος ! Τον Δικαίο εννοείτε! Εδώ είναι!
Δεν με πείραζε όμως αδελφέ μου! Αυτό που
ήθελα ήταν όλο να μαθαίνω! Ξεκίνησα καθημερινά να κάνω τις ακολουθίες , όσες
τουλάχιστον μπορούσα να προλάβω , με την δουλειά μου. Κάθε βράδυ όμως έλεγα το
Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς ! Στον χρόνο πάνω τους έμαθα απ έξω! Μου τους
χάρισε η Παναγία ! Η Παναγία που είχα φτάσει κάποτε να την βλαστημάω ο άθλιος!
Ακούς;
Τον πήρε ένα κλάμα τότε γοερό! Δαγκώνοντας τα χείλη του, έκανε μια παύση και αναστενάζοντας βαθιά συνέχισε να μου μιλά!
Κάποτε άκουσα ένα κήρυγμα στο ραδιόφωνο!
Μιλούσε για τον φύλακα Άγγελό μας! Ότι την ημέρα της βαπτίσεώς μας παίρνουμε
στο πλευρό μας τον Φύλακα Άγγελό μας να
μας συνοδεύει να μας προστατεύει από τις επιθέσεις του πονηρού, απ τις παγίδες που μας στήνει συνεχώς ο
μισόψυχος, από τις κακές και βδελυρές
φαντασίες που μας προβάλλουν οι δαίμονες! Συγκλονίστηκα μόλις άρχισα έπειτα να
διαβάζω για εκείνον! 40 χρόνια στο πλευρό μου να με φροντίζει και να μην τον γνωρίζω! Θεέ μου! Ο πιο κοντινός μου , ο πιο φίλος μου απ΄όλους και εγώ τόσα χρόνια να αγνοώ την ύπαρξή του ! Μα
αυτό που με συντάραξε συθέμελα ήταν όταν έμαθα ότι κάθε φορά που αμάρτανα, ο Άγγελός μου απόστρεφε το βλέμμα του και
απομακρυνόταν να μην με αντικρίζει! Πως το λέει ο Μέγας Βασίλειος να δεις …Σαν
τον καπνό που στέλνει αλλού τις μέλισσες
, σαν τις δυσωδίες που τα περιστέρια διώχνουν , έτσι και οι μιαρές μας πράξεις
διώχνουν μακριά τον φύλακα άγγελό μας .
Έτσι που λες ένα βράδυ την ώρα του
Αποδείπνου ξεκίνησα να λέω την ευχή του Αγίου Αγγέλου. Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς
της αθλίας μου ψυχής και ταλαιπώρου μου ζωής, μή εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν,
μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου…. Μόλις έφτασα στο σημείο που
λέει …πάντα μοι συγχώρησον, όσα σοι
έθλιψα πάσας τα ημέρας της ζωής μου, και εί τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν, με
έπιασε ένα κλάμα να μην μπορώ να συγκρατηθώ! Πέρασε όλη η ζωή μου από μπροστά
σαν σε ταινία που λένε …Θυμήθηκα όλες μου τις βρώμικες νυχτιές ..τις ώρες του
μεσονυχτικού που εγώ προσκυνούσα την σάρκα …Θυμήθηκα όλα τα Σαββατόβραδά μου
που μέσα σε καπνούς και βοές εκκωφαντικές
ξημέρωνα αποκαμωμένος και άδειος μακριά από του Κυρίου την Αναστάσιμη
την πρόσκληση. Σκέφτηκα τότε πως για 40 χρόνια δεν είχα επιτρέψει στον Άγγελο
μου ούτε μια φορά να με αντικρίσει …Και ξεκίνησα εκείνο το βράδυ να λέω
ασταμάτητα την ευχή του! Σε κάθε λέξη σταματούσα και βουτούσα ολόκληρος μέσα
στο νόημά της ! Σαν να γράφτηκε για μένα μόνο αυτή η ικεσία! Για μένα τον
ασυγκράτητο τον τυραννισμένο από τον πονηρό , τον τόσο κουρασμένο από το
ξεστράτημα… Κράτησον της αθλίας και παρειμένης χειρός μου, και οδήγησόν με εις
οδόν σωτηρίας.
Και όλο να κλαίω και όλο να του μιλάω
νιώθοντάς τον δίπλα μου! Έλεγα την ευχή του ως που ξημέρωσε!Και μου ήρθε τότε
ένας λογισμός που πολύ με ανάπαυσε! Και
πήρα τότε μια απόφαση! Και πήρα και ευλογία από τον Γέροντα για να το κάνω! Όπου βρίσκομαι μαζί με την ευχή του Ιησού να λέω όσες φορές μπορώ και αυτήν την ευχή στον
Άγγελό μου! Και παρακάλεσα για κάτι τον
Κύριο αδελφέ μου ! Να μην με πάρει από αυτήν την ζωή ατακτοποίητο και …πριν
προλάβω να πω αυτήν την προσευχή τόσες φορές , όσες ακριβώς ήταν εκείνες που
ανάγκασα τον Φύλακα Άγγελο μου να αποστρέψει το πρόσωπο του από εμένα τον άθλιο. Εκατομμύρια, αμέτρητες φορές τον
ανάγκασα να απομακρυνθεί. Λες να προλάβω; Μέγα το έλεος του Κυρίου!
Άλλος ένας
παράξενος Χριστιανός, με μια τόσο αλλιώτικη
συνήθεια που η χάρη του Παναγίου Πνεύματος οδήγησε στο να σκεφτεί με
έναν τέτοιον ασυνάντητο τρόπο. Μου είπε
κάτι ακόμα πριν φύγει για να ξενωθεί του κόσμου και να μείνει μόνος μόνω Θεώ, εκείνο το σουρούπωμα
στις αυλές της Οικονόμισσας …
Λες να τα καταφέρω αδελφέ μου, λες να με
αξιώσει ο Χριστός μας κάποτε να τον αντικρίσω
κι εγώ;
Νώντας Σκοπετέας
Από το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"
εκδ. Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021