...Ο μπάρμπα
-Σπύρος δεν σταματούσε αχόρταγα να κοιτά ! Σκούπιζε συχνά πυκνά με ένα μαντίλι
τα δάκρυά του , που έβλεπε σήμερα τον γιό του τόσο ευτυχισμένο στην μεγάλη τούτη μέρα , την γενέθλια , την
αλησμόνητη …Δεν είχε ξαναπάει σε χειροτονία ποτέ του ! Δεν καταλάβαινε πολλά !
Δεν ήξερε και γράμματα ! Φτωχός ψαράς , μια ζωή ολάκερη πάλευε μες στην αλμύρα
και στα αγριέματα της δικής του απέραντης γης , να αγρέψει των παιδιών του το
προσφάγιον …Μια μεγάλη αδυναμία είχε όμως
…ένα ελάττωμα που έθλιβε τους γύρω του στο σπίτι ! Ιδίως την γυναίκα του
και τον μικρό τον γιό ! Έβλαπτε την φήμη του Χριστού και της Παναγίας όποτε
νευρίαζε! Είχε μάθει από μικρός σε τούτη την δαιμονοκίνητη ασχήμια και εκείνο το βορβορώδες και φριχτό πάθος , τον κυρίευε κάθε λίγο και
λιγάκι !
Τον
παρακαλούσε ολοένα ο Ηλίας …–Βρε Πατέρα
μου , μην βλαστημάς! Σε ικετέυω! Στα
πόδια σου πέφτω ! Να , αν θες να ξεσπάσεις, βάλτα με μένα, χτύπα με αν θες, μα μην βρίζεις έτσι απαίσια τον γλυκύτατο
Χριστό μας , την Παναγία μας…Είναι η Μάνα μας !
–Δεν το θέλω Ηλία μου …δεν το θέλω !
έλεγε και έκλαιγε σαν το μωρό παιδί ! Δάγκωνε τα χείλη του εκείνο το πρωινό που
έβλεπε τον γιό του πλέον ζωσμένο με τα Αγγελικά φτερά …με το οράριο , το
στιχάριο τα επιμανίκια !
-Ο
Ηλίας μου Παπάς και εγώ να βλαστημάω…μονολογούσε μέσα
του !
–Εσείς του τα κάνατε τα άμφια του Διακόνου ;
τον ρώτησε μια ηλικιωμένη κυρούλα που έστεκε δίπλα του! –Ο Πατέρας του δεν είστε ;
Πλησίαζαν να λάβουν αντίδωρο και να ευχηθούν στον
νέο Διάκονο ! Δεν αποκρίθηκε , γιατί δεν
κατάλαβε και τίποτε ο μπαρμπα Σπύρος ! Ούτε τι θα πει άμφια ήξερε , ούτε
καν ποιός ήταν ο Διάκονος ! Μετά το τέλος βρήκε τον γιό του έξω από τον Άγιο
Πέτρο .
–Παιδί μου… παπά … Ηλία μου , μήπως πρέπει να κάνω και εγώ κάτι για σένα ;
γιατί μια γερόντισσα πριν μου είπε αν σου έκανα τα άμφια …τι είναι τα άμφια
παιδί μου ;
-Αυτά που μου φόρεσε ο Δεσπότης πατέρα !
– Α τώρα κατάλαβα ! πρέπει να τα πληρώσω εγώ !
Συγχώρα με παιδάκι μου ! Που να το γνωρίζω ! Αγράμματος άνθρωπος είμαι !
-Πατέρα
, δεν θέλω σήμερα κάτι τόσο φτηνό να μου
δωρίσεις ! Αυτά πανιά είναι ! Ευλογία έχουν βέβαια από τον Επίσκοπο και από την Θεία χάρη ! Μα
εγώ θέλω σήμερα από σένα ένα πολύ μεγαλύτερης αξίας , ένα ασύγκριτο , ένα ανεκτίμητο δώρο !
–Τι
θες να σου πάρω παιδί μου ; Δεν έχουμε και τόσους παράδες ! Στοίχισε το να έρθουμε όλοι μας εδώ ! Και
το ξενοδοχείο χθες το βράδυ ! Και τα
εισιτήρια ! Αλλά ό,τι μου πεις θα το φροντίσω ! Θες κανένα ρολόι μήπως , τίποτα
παπούτσια καινούργια για να έχεις ; Πες μου ! Θα δανειστώ αν χρειαστεί !
-Πατέρα
μου σε τούτην την τόσο σπουδαία για την ζωή μου ημέρα την ανεπανάληπτη , που
ξέρεις καλά πόσο την περίμενα πάντα ,
θέλω από σένα ένα και μόνο δώρο … Να σταματήσεις να βλαστημάς ! Να μην το ξανακάνεις ποτέ σου ! Θα είναι
αυτό , σαν να μου έχεις χαρίσει τα πάντα ! Αυτό είναι το δώρο που περιμένω
σήμερα από σένα ! Τι λες θα μου το χαρίσεις
;
Χαμήλωσε τα μάτια ο μπαρμπα-Σπύρος! Τον συντάραξε αυτό το αίτημα του νέου Διάκου ! Σαν να συνειδητοποίησε σε μια στιγμή το μέγεθος του εγκλήματός του, μα και το ανεκτίμητο δώρο της αναγέννησης δια της μετανοίας ! Έγινε και για εκείνον τούτη η ημέρα γενέθλια και το Άργος…Δαμασκός ! 3 Δεκεμβρίου του 1966 ! Ως το τέλος της ζωής του ο μπάρμπα-Σπύρος ο Τσάκωνας , ο φτωχός ψαράς , ο πατέρας του παπά, ποτέ του δεν ξαναβλαστήμησε τα Θεία !Το εξομολογήθηκε και ξαλάφρωσε!Μα όποτε το συλλογιόταν ως τα στερνά του , σαν τον μετανοημένο Πέτρο στου ορνιθιού το λάλημα δάκρυζε και σταυροκοπιόταν ! ( συνεχίζεται...)
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν" ( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας)
όπου συμπεριλαμβάνεται η αφηγηματική βιογραφία του μακαριστού π.Ηλία Αλευρά + 28.7.2021