Δεν
θα σας μιλήσω μόνο για τον κύριο Καρακάση, τον ποιητή, τον πολυβραβευμένο συγγραφέα
ευπώλητων βιβλίων, τον ευπατρίδη και φιλόπατρη, μα για τον κύριο Κώστα τον Φιλόχριστο
και αγαθό, που τούτες τις μέρες θα συναντηθεί για τρίτη φορά με τον
Δίκαιο Κριτή στον Ουράνιο Θρόνο του.
Σαράντα
μέρες κύλησαν σχεδόν από την κοίμησή του και θα ήθελα να μείνουν στο χαρτί κάποιες
λιγοστές θύμησες, που μαρτυρούν ότι τούτος ο άνθρωπος πέρασε από εδώ, αφήνοντας
χνάρια σε χώμα ποτισμένο από δάκρυα μετανοίας και αληθινής ζωής.
Ήταν παραμονές μεγάλης Εβδομάδας πριν από
αρκετά χρόνια όταν πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο του. «Ιστορίες για τον Θεό
και τον άνθρωπο» ο τίτλος του. Είχε εκδοθεί και παλαιότερα με άλλον τίτλο: «Τα
ξεχασμένα Παραμύθια». Εννιά
διηγήματα για τα θαυμάσια του Σωτήρος Χριστού. Ξεχασμένες παραμυθίες σε έναν
κόσμο, που βυθίζεται ολοένα και μεσοπέλαγα σε
φουρτούνα, έχοντας σφιχταγκαλιάσει τη δήθεν σωστική λογική των πολλών του σωτήρων…
Διάβασα
τότε πρώτα το οπισθόφυλλο του κυρίου Κώστα:
…Εννιά θαύματα που κάποιοι τα έζησαν, άλλοι τα άκουσαν και τα κληροδότησαν στους πρόθυμους ακροατές, εκείνους που πάντα αποζητούν το δικό τους θαύμα. Η Ζωή μας απέχει μόλις ένα βήμα από ένα τέτοιο αίτημα προς τον Θεό. Οι απαρχές αυτού του βιβλίου ανήκουν σε χρόνια παλιά, τότε που η γιαγιά μου η Αθηνά έσπερνε στο διψασμένο μου μυαλό τις ιστορίες αυτές σαν να 'ταν αληθινές μέχρι που έκρινα πως άξιζε τον κόπο να τις μεταδώσω και εγώ με την σειρά μου, όπως θα έκανε κάθε παππούς στα εγγόνια του.
Και έπειτα ταξίδεψα με τους τόσο αληθινούς ήρωές του, με τις απαλές ψυχές τις ευγενικές, τις διψασμένες για ανοιχτό Ουρανό. Τόσο πολύ με σαγήνεψε η γραφή του, που θέλησα εκείνη την μεγάλη Εβδομάδα μια από τις εννιά διηγήσεις, οι 2 επισκέπτες, να μεταφερθεί στο ραδιόφωνο στις Ιστορίες Μεγαλοβδόμαδου. Έτσι και έγινε, αφού πρώτα ο κύριος Κώστας έδωσε την δακρυσμένη του άδεια…Τότε ήταν που μου αποκάλυψε πως είχαμε κοινό πνευματικό πατέρα, τον μακαριστό παπά Λιά μας! Και ο παππούλης ύστερα και σε ανύποπτο χρόνο, με διαβεβαίωσε πως στα πολλά χρόνια που κάτω απ’ το πετραχήλι του αλάφρωνε ψυχές, η εξομολόγηση του Κωνσταντίνου του, ήταν από εκείνες που τον συγκλόνισαν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του, για την ολοσχερή αλήθεια της!
Κύλησαν τα χρόνια και φτάσαμε στις μέρες που ένα τρύπιο σωσίβιο, αυτό της λογικής, προσφέρθηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο στους απειραρίθμους του κακού ποταμοφόρητους αβοηθήτους (Αποκ.12,15) μιας ναυαγισμένης πέρα ως πέρα εποχής. Ο κύριος Κώστας, έγκλειστος… για το καλό του, μέσα από το δωμάτιο του γηροκομείου πλέον, προσπαθούσε κάθε μέρα να επικοινωνεί, να μεταδίδει την ξεχασμένη ελπίδα, την αγνοημένη βεβαιότητα του αιωνίου, την λησμονημένη αλήθεια της ψυχωσόστριας πίστης. Το παρεκκλήσι του Αγίου Δαυίδ του Γέροντος εντός του ιδρύματος, έγινε η καταφυγή του. Εκείνος το φρόντιζε καθημερινά, έχοντάς το έτοιμο για να λειτουργηθεί, μόλις η… κανονικότητα θα χορηγούσε την άδεια προς τούτο. Ένα πρωινό με πήρε στο τηλέφωνο:
Παιδί
μου θέλω να σε παρακαλέσω για κάτι, αν είναι μπορετό…Θέλω να μεριμνήσεις να
έχει η Αγία τράπεζα της Εκκλησούλας μας Ευαγγέλιο και Ιερατικό! Σε παρακαλώ! Θέλω
και λίγα βιβλιαράκια με τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας, να τα μοιράσω εδώ στους
ανθρώπους να τους λένε καθημερινά!
Σαν
παιδί χάρηκε μόλις έπειτα από λίγο καιρό, τοποθέτησε με τα χέρια του στο Ιερό τα Αγιωτικά βιβλία, να τα βρει ο παπάς και να
τον μνημονεύει πλέον ισοβίως στους διακονήσαντες και ευεργέτες του Ιερού Ναού τούτου…
Τους Χαιρετισμούς τους μοίρασε αμέσως σε όλους τους φιλοξενούμενους αναγκεμένους,
μα και στο στοργικό προσωπικό του Γηροκομείου του Ναυπλίου.
Τα
επόμενα Χριστούγεννα ζήτησε να πάω να τον δω. Από το παράθυρο που με περίμενε,
μαζί με τις πολλές ευχές του, μου έδωσε
μια μεγάλη τσάντα.
-Αυτά στα δίνω για να με θυμάσαι παιδί μου! Θα φύγω όπου να ναι! Είναι ένας τρίτομος συναξαριστής, για να μελετάς κάθε μέρα εκείνους που πορεύτηκαν μόνο με την πίστη! Και είναι κάτι ακόμα μέσα! Είναι η πρώτη μου και παντοτινή Αγία Γραφή! Μου την χάρισε παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1954 ο τότε πνευματικός μου ο πατήρ Προκόπιος! Αγιασμένη μορφή!
Σε παρακαλώ πολύ να την διαβάζεις και να μας μνημονεύεις και τους δυο! Άντε πήγαινε τώρα και μη μας ξεχνάτε! Τις Κυριακές ιδίως! Ένα αντίδωρο έστω να μου φέρνεις παιδί μου, εδώ να μου το δίνεις από το παράθυρο!
Έφυγα
αμίλητος και συγκλονισμένος από την αγάπη του την προνοητική μα και το παράπονό
του! Τακτοποιημένη ψυχή, παραμυθητική! Σαν άνοιξα την Αγία Γραφή του την πολυδιαβασμένη με τα κιτρινισμένα από
χρόνια δακρυσμένα φύλλα της, ένιωσα πως δεν υπάρχει πιο σπουδαίο δώρο από άνθρωπο
σε άνθρωπο από την αφτιασίδωτη αλήθεια της ψυχής του.
Κοιμήθηκε
ήσυχος και ειρηνικός, ένα Σάββατο των ψυχών μέσα στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Ευχηθήκαμε
ο παπά Λιάς και ο πατήρ Προκόπιος να τον περιμένουν πάνω, στα φωτεινά δώματα του Παραδείσου, τα λουσμένα
από άδυτο Φως, να σεργιανάνε μαζί ελεύθερα χωρίς…περιορισμούς και να
θυμούνται πολλά ξεχασμένα παραμύθια,
ζώντας το θαύμα του ανεσπέρου αιωνίου Φωτός. Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα ιδίως θα τον
θυμάμαι μαζί με την καρτερούσα Ιουλία του και τον Πέτρο της που κάποτε επέστρεψε…
Και
ήταν νύχτα Αναστάσεως!
Τότε
που όλες οι ψυχές γιορτάζουν την εορτή των εορτών!
Χριστός Ανέστη κύριε Κώστα! Αδελφέ μας
αγαπημένε! Εσύ μη μας ξεχνάς!
Νώντας
Σκοπετέας
Εις
μνήμην Κωνσταντίνου Καρακάση.
Μεγάλη Εβδομάδα 2022
