Παιδιά μου αναστηθείτε!

Ευρύ πνεύμα, πλατιά καρδιά, γλυκύτητα λόγων…

Των σκοταδιών αταίριαστα και Χρυσοστομικά…Τάλαντο πολλαπλασιασμένο, κομμένο σαν αντίδωρο σε οδοιπόρους της αλήθεια μοιρασμένο…Ηχογραφήσεις χιλιάδες, ώρες αμέτρητες! Άμβωνας, λύχνος, μαθητεία, διαφώτιση! Έμπονη, έμπρακτη αγάπη θυσιαστική! Θαύμα δεν είναι μόνο ό,τι υπερβαίνει το φυσικό και το αδύνατο για τους ανθρώπους…Είναι και το να μπορείς να διαφωτίζεις και να κατηχείς! Καταμεσίς του τρικυμισμένου πελάγους, μια ολκάδα λυτρωτική! Πεσμένος σε γκρεμό απαράκλητο, λιόπυρο και άδροσο, ένα σχοινί να σε τραβήξει πάνω…Του Ουρανού η άμεση επέμβαση, οι πρώτες βοήθειες…Λίγα αδέξια λόγια, πριν ανοίξουμε το μικρόφωνο για την σημερινή μας συναλληλία. Μαζί με την απέραντη ευγνωμοσύνη μας για την Πατρική εύνοια, που χάρισε σε όλους μας την καταφυγή μέσα από έναν εργάτη του Ευαγγελικού Λόγου. Από έναν παντοτινό στρατιώτη του Χριστού μας. 18 χρόνια από την κοίμησή του(23 Μαΐου 2006) συμπληρώνονται φέτος. Αναρωτιόμαστε πολλές φορές, πόσο πολύ ψηλά στέκεται ο πατήρ Αθανάσιος! Κάθε κήρυγμά του,  καταπέλτης στο πανύψηλο και δυσπρόβλητο οχυρό της θλιβερής μας αγνωσίας. Κάθε ουράνιο ομίλημά του και μια ψυχή πιο κοντά στο Φως του Χριστού. Αν τα έργα που αφήσαμε πίσω μας φεύγοντας από τούτον τον κόσμο θα μας ακολουθούν ως την ημέρα της τελικής κρίσεως επηρεάζοντας την θέση της ψυχής μας σε αυτήν την μέση κατάσταση της αναμονής, ο πατήρ Αθανάσιος όλο και ανεβαίνει! Γιατί είναι σε τούτες τις τόσο σκοτεινές και θεοστυγείς μέρες,  ο πιο κοντινός στην καθημερινότητα αμετρήτων ψυχών, ιδιαιτέρως νέων ανθρώπων! Μέσα σε έναν συρμό του μετρό στην πολύβουη νέα Βαβυλώνα βρίσκεσαι τούτη τη στιγμή, με 2 ακουστικά να σε συνδέουν με τα αποκαλυπτικά του λόγια! Εκείνα που όλο θα σε προτρέπουν να κινείσαι αντίθετα από τους σκοτεινούς συρμούς τούτου του κόσμου…

«…Αλλά, αγαπητοί μου, και σήμερα στην εποχή μας η νεότητα παρουσιάζει μία χειρότερη νέκρωση. Και αυτή η νέκρωση είναι πνευματική. Και όπως στη βιολογική νέκρωση ενός νέου ανθρώπου λέμε όλοι «κρίμα, νέο παιδί, νέος άνθρωπος πέθανε» και υπάρχει και πολύ πένθος, έτσι, πολύ περισσότερο πένθος υπάρχει όταν δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά είναι ολόκληρη η νεολαία. Τότε ανήκει στη νέκρωση της νεολαίας πολύς οδυρμός και πολλά δάκρυα. Περπατάμε στον δρόμο και βλέπουμε αυτούς τους ζωντανούς νεκρούς που ανήκουν στη νεολαία μας. Και σας βεβαιώνω, κλαίει η ψυχή, κλαίει ασφαλώς όλων των ανθρώπων εκείνων που καταλαβαίνουν, μπορούν να νιώθουν, να προσδιορίζουν και να πενθούν. Και πενθούν. Και οδύρονται. Όταν βλέπουν περιφερομένους νεκρούς από τη νέα γενεά, από τα παιδιά μας, από τη νεολαία μας….»(Απόσπασμα από ομίλημα του π.Αθανασίου Μυτιληναίου στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Γ΄ Λουκά)

Ο πατήρ Αθανάσιος μόχθησε ιδιαιτέρως για την νεότητα! Αγωνιούσε και αγωνιζόταν δίχως σταματημό!Γνώριζε τους πειρασμούς της, ανίχνευε τις παγίδες, οσμιζόταν το δυσώδες που ερχόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα να σκεπάσει πνιγηρά όλων των αρετών τα οσφράδια…Αυτά που έλεγε στις κατηχήσεις και στις λύσεις των αποριών των νέων ανθρώπων, τότε (αλίμονο…ακόμα  και τώρα για κάποιους ολετήρες αγαπολόγους) ακούγονταν από τις…κωφές και απονεκρωμένες ψυχές ως αναχρονιστικά αυστηρά,  ακόμα και επικινδύνως ακραία…Εκείνος προσπαθούσε να κλείσει κάθε χαραμάδα από τις κερκόπορτες που ο πλανευτής κόσμος άνοιγε διάπλατα με προσχήματα δήθεν προόδου και χαράς…Πολέμησε την εκκοσμίκευση όσο ελάχιστοι! Και συνεχίζει, μέσα από τις καθημερινές…διαδικτυακές του παρεμβάσεις…Ακόμα ρίχνει σχοινιά στις κινδυνεύουσες ημιθανείς ψυχές…Δεν έκανε ποτέ του υποχωρήσεις! Δεν χάιδευε πάθη! Τα ξερίζωνε! Δεν επεδίωκε να αρέσει στο ακροατήριό του! Ένιωθε τόσο υπεύθυνος και υπόλογος για τις ψυχές των νέων ανθρώπων…Έβλεπε τη νεκροζώντανη νεολαία και μάτωνε η δική του ψυχή! Προσπαθούσε με κάθε ικμάδα της ύπαρξής του να την οδηγήσει μπροστά στον Χριστό! Να πει Εκείνος το… Νέοι, τεκνία μου, εγέρθητε!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από εκπομπή (3 μέρη) αφιερωμένη στον μακαριστό π.Αθανάσιο Μυτιληναίο με αφορμή τη συμπλήρωση 18 ετών από την κοίμησή του.

Πάτερ Αθανάσιε ρίξε ένα σχοινί!

                   

Όσες φορές κι αν τα χείλη της καρδιάς μας κραυγάσουν το: Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε, ιδίως σε αυτές τις τόσο θεοστυγείς και σκοτεινές ημέρες, που μοιάζουν να  οδηγούν την ευθεία της τάχα ακμαίας Ιστορίας στις έσχατες αναπνοές της, τίποτα άξιο δεν θα κάνουμε Κύριε, σε σύγκριση με τους οικτιρμούς που μας δωρίζεις, παρατείνοντας τις δικές μας έμμυσες ανάσες…

Εκεί που όλα μοιάζουν νεκρά και αφώτιστα, στέλνεις Κύριε έναν δικό σου να φωτίσει τα μέσα μας πνιγηρά ερέβη… Η δίνη  του σαρκολάτρη και Θεομάχου βοθύνου μιας νέας τάχα εποχής,  ζητά ακόρεστη να καταπιεί αιώνια όλο και περισσότερους, από τα ατέλειωτα πλήθη των εκουσίως αμαρτανόντων…

Σε μια τέτοια τόσο οικεία πλέον  περιδήνηση,  έρχεται μια γλυκύτατη φωνή να σε παρηγορήσει και να σου μιλήσει για το λείμμα, που  μια χαραμάδα φωτός θα συντηρεί πάντοτε, να ξεδιπλώνεται σαν σχοινί σωτηρίας, να σε γλιτώσει, ανεβάζοντάς σε, από τα έγκατα του νεκροζώντανου Άδη. Και έγινε το διαδίκτυο, τόπος παραμυθίας και θερισμού! Και όσα οι ευλογημένοι διάκονοι- σπορείς σου κάποτε έσπειραν, τώρα να συγκομίσουν οι πεινασμένοι για Αλήθεια!

Σαράντα και πενήντα χρόνια πριν, ποιος άραγε φώτισε Κύριε εκείνους τους ανθρώπους να βάλουν μπροστά στους εργάτες Σου, τους Ιεροκήρυκες του Παραδείσου, ένα…ψυχογραφικό μηχανηματάκι, να μείνουν εκείνα τα μετανοίας  λόγια τους, τα ρήματά Σου,  αιώνια και πλέον τόσο αναγκαία και σωστικά…Και ενώ οι πολλοί του κοπαδιού,μπροστά από  μια οθόνη προσκυνούν τα προβατόσχημα είδωλα της νέας τάχα εποχής, οι λίγοι παράξενοι αναζητούν ομιλήματα του Παναγόπουλου, του Καντιώτη,  του π. Αθανασίου Μυτιληναίου και τόσων ακόμα,  για την νέα ευλογημένη εβδομάδα της πίστης που ξεκινά…Σαρανταήμερο Χριστουγέννων, Τριώδιο, Διακαινήσιμος, Πεντηκοστάρι, Κυριακές Ματθαίου, Κυριακές Λουκά, Μακαρισμοί, Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου, Προφήτης Ησαϊας, Απαντήσεις Αποριών…Ένας κατάλογος ατέλειωτος, σαν του Θεού το έλεος!

Αχ ο πατήρ Αθανάσιος! Πόσους…πνευματικά ορφανούς δεν καθοδηγεί χάριτι και φιλανθρωπία  Θεού ιδίως στις ημέρες μας! Είχε το μέγιστο τάλαντο της ερμηνείας των Γραφών! Τι βάθος σοφίας! Τι συνειρμοί απλησίαστοι! Πόσο αποκαλυπτικός ο λόγος του! Πόσο Θεόκλητη η διαδρομή του! Τούτη την ώρα  σχεδόν 4.500 ψηφιοποιημένες  ομιλίες του υπάρχουν στο διαδίκτυο! Για να παρακολουθήσεις μία έστω την ημέρα, χρειάζεσαι, αν ξεκινήσεις σήμερα, 12 συναπτά χρόνια! Αν σκεφτείς δε,  ότι την καθεμιά πρέπει να την ακούσεις τουλάχιστον δυο και τρεις φορές για να εμβαθύνεις κάπως,…χρειάζεσαι μια ζωή ολόκληρη! Κάνεις τότε προσευχή και περιμένεις να στείλει ο Κύριος στης ψυχής σου τα ώτα, την έστω μία ομιλία που θα προκαλέσει την ποθητή αναγεννητική ρανίδα της μετανοίας…Μακαρίζεις την ιερή εκείνη  στιγμή, όσους άμισθους  πνευματικώς ελεούντες, δαπάνησαν αφειδώλευτα έτη αναρίθμητα από τις δικές τους ζωές, για να φτιάξουν τούτες τις κρήνες του π.Αθανασίου, εσύ να ξεδιψάσεις μακριά  από της θλιβερής αγνωσίας τα  συντετριμμένα φρέατα!

Κυριακή πρωί απολείτουργα συνάντησα έναν τέτοιο κοπιάτη όλως αναπάντεχα, μα όχι τυχαία, στο αρχονταρίκι ενός μοναστηριού της Παναγιάς μας. Τα’ φερε έτσι ο Θεός να πληροφορηθώ από κάποιον διπλανό μου για το διακόνημά του αδελφού το ευλογημένο. Δεν έχασα την ευκαιρία και τον πλησίασα! Κατάλαβα πως δεν ήθελε να πει πολλά, αλλά επέμενα! Τον ρώτησα για το πώς προέκυψε αυτή η πνευματική του εργασία και για το αν είχε γνωρίσει τον π.Αθανάσιο! Μας εξιστόρησε λοιπόν συγκινημένος, την γνωριμιά τους! Σήμερα 23 Μαίου 2022, ημέρα της ιερής του μνήμης, ήρθε η ώρα να αποτυπωθούν στο χαρτί, του Θεού τα θαυμάσια!

-Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν ξεκίνησα να ανακαλύπτω τον πατέρα Αθανάσιο! Τότε κυκλοφορούσαν οι ομιλίες του σε κασέτες! Πήγα λοιπόν σε ένα βιβλιοπωλείο των Αθηνών και αγόρασα με λαχτάρα μια σειρά κηρυγμάτων του με την ερμηνεία της Κυριακής Προσευχής, του Πάτερ ημών! Σκέψου, πως η καθεμιά κόστιζε τότε 1000 δραχμές! Μόλις συνειδητοποίησα ότι για να αποκτήσω όλες τις κασέτες που κυκλοφορούσαν χρειαζόμουν μια περιουσία, απογοητεύτηκα! Αλλά έχει ο καλός Θεός το σχέδιό Του!  Ξεκίνησα να ακούω τις κασέτες-συνήθως στο αυτοκίνητο μιας και τότε έκανα πολύ συχνά το δρομολόγιο Αθήνα Θεσσαλονίκη λόγω της εργασίας μου-  και μόλις έφτασα στην έβδομη κατά σειρά, διαπίστωσα ότι η κασέτα μέσα ήταν κενή! Είχα μόνο τη θήκη της! Μόλις τα κατάφερα, ξαναπήγα στο βιβλιοπωλείο να τους το αναφέρω και εκείνοι μου είπαν ότι δυστυχώς δεν είχαν άλλο απόθεμα από αυτήν την συνέχεια των λόγων, αλλά αν ήθελα θα μπορούσα να επισκεφτώ έναν άνθρωπο που είχε επιφορτιστεί τότε με αυτό το διακόνημα. Να μεταφέρει τις ομιλίες σε κασέτες δηλαδή! Δεν ξέρω, ή μάλλον φυσικά και ξέρω πλέον, τι ήταν εκείνο που  οδήγησε τα βήματά μου έξω από το  σπίτι εκείνου του ευλογημένου ανδρός! Μόλις του εξήγησα τον λόγο, μπήκε δίχως άλλη κουβέντα ξανά μέσα και έπειτα τον βλέπω να βγαίνει, κρατώντας στα χέρια του ή καλύτερα σέρνοντας δυο ασήκωτους τεράστιους σάκους! Αυτές, μου λέει, είναι όλες οι ομιλίες του πατρός Αθανασίου! Μα, δεν έχω καθόλου χρήματα του απάντησα! Και από ότι έχω υπολογίσει…-Αυτές είναι δικές σου παιδί μου! Δώρο! Ευλογία απ’ τον παππούλη! Στάθηκα και τον κοίταζα αποσβολωμένος! Έφυγα κλαίγοντας και  δοξάζοντας τον Κύριο που δεν σταματά να μας ευεργετεί! Περιττό να σου πω ότι η ακρόαση των ομιλιών έγινε η καθημερινότητά μου! Ατέλειωτες ώρες! Ιδίως στο αυτοκίνητο καθ’ οδόν προς Θεσσαλονίκη! Αφού το πρώτο πράγμα που με απασχολούσε όταν μου έδιναν υπηρεσιακό αμάξι από τη δουλειά ήταν το αν είχε κασετόφωνο! Ας ήταν και σαράβαλο! Αν είχε κασετόφωνο μου έκανε!  Κύλησαν έτσι λοιπόν κάποια λίγα  χρόνια! Έγινε ο π.Αθανάσιος τόσο κοντινός μου, πατέρας μου και αγαπημένος αδελφός μου! Άναψε μέσα μου ο πόθος να τον συναντήσω, να πάρω την ευχή του, να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά τα άγνωστα ως χθες  που πλέον είχαν αποκαλυφθεί ενώπιόν μου! Σε ένα επόμενο λοιπόν  ταξίδι προς τα βόρεια, μια νοερή ερώτηση, σαν προσευχή ολόκαρδη, ξεκίνησε μέσα μου να λέγεται: Που είσαι πάτερ Αθανάσιε; Που είσαι; Και επαναλαμβανόταν συνεχώς!  Δίχως να το καταλάβω καλά-καλά ανηφόρισα προς τον Κίσσαβο και  βρέθηκα στην πύλη της Ιεράς Μονής Κομνηνείου, του μοναστηριού του! Βγήκα από το αυτοκίνητο και εκείνη την ώρα ένας λαϊκός άνθρωπος, κάπως μεγάλος σε ηλικία, ήρθε προς το μέρος μου! -Γιατί φωνάζετε κύριε τον πατέρα Αθανάσιο; Έκπληκτος εγώ, του απάντησα ότι δεν είχε βγει η παραμικρή λέξη από το στόμα μου! Κι όμως, εγώ σας άκουσα που τον φωνάζατε δυνατά! Δεν είναι εδώ ο παππούλης! Εδώ και αρκετούς μήνες νοσηλεύεται στο νοσοκομείο! Είναι δύσκολα! Έφυγα αφού προσκύνησα στο καθολικό και πήρα τον δρόμο για Θεσσαλονίκη ξανά! Στην επιστροφή κάτι με … «έτρωγε»! Έστριψα και μπήκα στην πόλη της Λάρισας! Ο κύριος Νίκος δεν μου είχε αναφέρει σε ποιο νοσοκομείο ήταν ο π.Αθανάσιος! Δεν είναι και πολλά βέβαια στη Λάρισα, αλλά στο ένα που έφτασα πρώτα, μόλις ρώτησα με ενημέρωσαν ότι εκεί βρισκόταν νοσηλευόμενος! Παρακάλεσα να μου επιτρέψουν επειδή  ερχόμουν και  από μακριά, έστω για λίγο να τον δω, μιας και ήταν ώρα εκτός επισκεπτηρίου! Έδωσε ο Θεός λοιπόν, ύστερα από λίγο να βρίσκομαι έξω από το δωμάτιό του! Χτύπησα δειλά-δειλά την πόρτα και άνοιξα! Στο κρεβάτι ο πατήρ Αθανάσιος και δίπλα του ένας Μοναχός, ο πατήρ Πολύκαρπος που τον φρόντιζε! Μου έκανε νόημα εκείνος για  να εισέλθω! Εκείνη ακριβώς  τη στιγμή ο πατήρ Αθανάσιος ανασηκώθηκε για ελάχιστα και μου χαμογέλασε κλίνοντας κάπως το κεφαλάκι του γνέφοντας το καλωσόρισμα! Με εντυπωσίασε η γλυκύτατη μορφή του, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ εκείνη την ώρα πως  μόλις είχα ζήσει  ένα μικρό θαύμα του Κυρίου μας , αφού και όπως αργότερα πληροφορήθηκα, είχε προηγηθεί μια παρατεταμένη περίοδος, κατά την οποία ο παππούλης βρισκόταν σε συνεχή λήθαργο… Είχε ξανακλείσει τα μάτια του μόλις γονάτισα μπροστά του και έκανα προσευχή! Μου ήρθε ένας λογισμός τότε! Να είχα κάτι από σένα Άγιε Γέροντα, σαν φυλαχτό και ευλογία! Βλέπω τότε να σηκώνει ελαφρά το δεξί του χεράκι και να το πλησιάζει προς το μέρος μου! Θέλει να σου δώσει το κομποσχοίνι που φορά! μου είπε κατασυγκινημένος ο πατήρ Πολύκαρπος! Του το έβγαλε και μου το έδωσε! Αμίλητος εγώ προσπαθούσα έστω και λίγο να συνειδητοποιήσω το τι γινόταν σε εκείνο το δωμάτιο! Ήταν η πρώτη και η μοναδική φορά που τον είδα! Έπειτα από λίγο μόλις καιρό κοιμήθηκε! Στις 23 Μαίου του  2006!

                         

Ακούσαμε και εμείς σιωπηλοί εκείνη την Κυριακή τον αδελφό μας να μας εξιστορεί την μία και μοναδική αυτή συνάντηση, προσπαθώντας και εμείς  να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της ευλογίας! Δεν ήταν μόνο η συνταρακτική του αφήγηση! Ήταν που στο τέλος μας έδειξε ένα κομποσχοίνι! To κρατούσε στα χέρια του όλην την ώρα!

-Είναι αυτό που μου χάρισε τότε ο Γέροντας! Παρ’ το!  Από σήμερα θα το έχεις εσύ!

Ενεός το κράτησα στα τρεμάμενα σχεδόν χέρια μου! Ήταν τόσα εκείνα που ένωναν τον αδελφό μας με τον πνευματικό του ιχνηλάτη, που δεν θα μπορούσε οτιδήποτε το υλικό να γίνει εμπόδιο στο να μην πάψει ποτέ να εφαρμόζει απόλυτα  στην πράξη όσα τόσα χρόνια διδάχτηκε και κυρίως να ελεεί πνευματικά όποιον βρεθεί…απολείτουργα στο δρόμο του. Σκέφτηκα πόσο εγώ θα δυσκολευόμουν να αποχωριστώ μια τέτοια ευλογία! Μα έπειτα θυμήθηκα εκείνα τα τσουβάλια με τις χιλιάδες κασέτες που κάποτε του χαρίστηκαν! Δεν τις κράτησε για τον εαυτό του! Αλίμονο! Με κόπο μα και χαρά, τις πολλαπλασίασε, διαδίδοντας σε αμέτρητες ψυχές την Αλήθεια του εσφαγμένου αρνίου… Θυμήθηκα και τον πατέρα Αθανάσιο που έλεγε πως… ο Θεός δεν μπαίνει μόνο στην παγκόσμια Ιστορία μα και στην ατομική ιστορία του κάθε ανθρώπου, πιστού και απίστου, και ευσεβούς και ασεβούς, και μικρού και μεγάλου. Δεν υπάρχει τύχη, αγαπητοί μου, έλεγε! Δεν υπάρχει πουθενά η τύχη! Τα πάντα κατευθύνει ο Θεός, χωρίς ουδέποτε ωστόσο να περιορίζει την ανθρώπινη  ελευθερία και δραστηριότητα…

Δεκαέξι χρόνια μετά, κρατώντας στο χέρι  την ευχή του πατρός Αθανασίου, γράφουμε αυτό το κείμενο, σαν ελάχιστο μνημόσυνο σε έναν αληθινά μεγάλο Άγιο των ημερών μας! Κάθε ομίλημά του ένα κομποσχοίνι δεήσεως και ένα  σχοινί λυτρωτικό, σου στέλνεται για να αναβιβαστείς προς Το Φως! Οι ψυχές μας ήδη τον έχουν κατατάξει ως τον νέο Χρυσόστομο! Ο αποκαλυπτικός και πλειστάκις προφητικός του λόγος συνταρακτικά επαληθεύεται στις μέρες μας! Κάποιες στιγμές μοιάζει σαν να άκουσε και αυτός τα λόγια που κάποτε ο ίδιος ο Κύριος είπε στον ηγαπημένο μαθητή Του: «Γράψον οὖν ἅ εἶδες, καί ἅ εἰσι καί ἅ μέλλει γίνεσθαι μετά ταῦτα»(Ἀποκ. 1,19).

Νώντας Σκοπετέας

23 Μαΐου 2022

Απόσπασμα από εκπομπή (3 μέρη) τον Μάιο του 2024, αφιερωμένη στον μακαριστό π.Αθανάσιο Μυτιληναίο με αφορμή τη συμπλήρωση 18 ετών από την κοίμησή του.

Αληθώς Ανέστη, Αθανασία!

 

Όσο ο καιρός της Αναστάσιμης χαράς, του κενού μνημείου και της τρανής Αγγελικής αναγγελίας κυλά, τόσο τα σημεία στίξης που την συνοδεύουν αρχίζουν να ατονούν και να παραμορφώνονται…Εκείνο το υπέροχο θαυμαστικό που τόνιζε το χαρμόσυνο άγγελμα της Νίκης της ζωής αρχίζει και από εμφατικό της συντριβής του θανάτου, λίγο –λίγο ξεθωριάζει και την θέση του παίρνει ένα ερωτηματικό …Άλλοτε βιαστικό, άλλοτε σβησμένο χωρίς ψυχή και τόλμη…μυρωμένη… Χριστός Ανέστη!! λες ως της Αναλήψεως και για πάντα …και ακούς ένα Καλημέρα δυνατό και ένα άτονο και άπονο Αληθώς απλά για να μην σου χαλάσουν το όνειρο και το …χούι , που τους κάνει να απορούν και να αναρωτιούνται μεγαλόφωνα: Καλά τόσο καιρό έχουμε να ειδωθούμε; Δεν τα χουμε πει;… Τα είπαμε μα τα λέμε και θα τα ξαναπούμε…μπας και κατανοήσουμε το τι λέμε και τι προσμένουμε σε τούτη εδώ τη ζήση…

Και θα αναρωτιούνται κάποιοι που διαβάζουν τούτες τις γραμμές και θα κουνάνε το κεφάλι τους  απογοητευμένοι , συμπνεόμενοι  και νιώθοντας τον…πόνο του γράφοντος που υπερασπίζεται ζεόντως τα Όσια και τα Ιερά …Μα και αυτός ο ίδιος κάποτε το ίδιο ξέψυχος και άτονος ήταν…Σαν παιδί στις παρυφές ενός καλοκαιριού τότε στην αίθουσα ενός φροντιστηρίου ξένων γλωσσών…Μαζί και με άλλους περιμέναμε τρία απογεύματα την εβδομάδα  να φανεί ένα κορίτσι τόσο αλλιώτικο από τα υπόλοιπα …

Θεούσα την λέγαμε!! Μήπως και σήμερα έτσι δεν θα την παρασημοφορούν; Τέλη του Μάη  τότε ήταν και εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα–πάντα καθυστερούσε λίγο, τότε πίστευα επειδή έμενε μακριά- έμπαινε μέσα στην τάξη και κοιτάζοντάς μας όλους έλεγε : Χριστός Ανέστη! Και εμείς σπεύδαμε να κοιταχτούμε με νόημα μεταξύ μας και να ονειδίσουμε την μακαριότητά της…  Και είχε τόσα θαυμαστικά η φωνή της…εύηχα, καθάρια, ανόθευτα, αγνά …Της το χρώσταγα για πολλούς καιρούς εκείνο το Αληθώς Ανέστη ο Κύριός μας και ο Θεός μας! Εκείνο το Αληθώς που δεν άκουσε ποτέ της από τα δικά μας περιφρονητικά χείλη …όλων ημών των φυσιολογικών και εντός εποχής παιδιών , των χωρίς συμπλέγματα και πεπαλαιωμένες αντιλήψεις που θα μας έκαναν ακοινώνητους  περιθωριοποιημένους  και αποσυναγώγους…Την έλεγαν Αθανασία…Δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό όνομα εκείνο το ευλογημένο πλάσμα…Την έχω ακόμα στ αυτιά μου την φωνή της και όλα τα θαυμαστικά που την χρωμάτιζαν … Αθανασία αδελφή μου!! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος των πάντων! Συγχώρα την ατολμία και την ολέθρια άγνοια…Άξια πληγών και τα δύο...

Αμέτρητοι  είναι του συναξαριού οι ήρωες , που πριν η φωτεινή δεσμίδα του Ουρανού αγκαλιάσει τα καταπονημένα ξέψυχα σώματα  , τα γδαρμένα,  ματωμένα τα τόσο πληγωμένα , ψέλισαν το δικό τους αλλιώτικο νυν απολύεις . Χριστός Ανέστη φώναξαν και παρέδωσαν το πνεύμα. Γονατίζει η ψυχή μου μπροστά στο συναξάρι ..Ο Άγιος Παναγιώτης ο Ιεροσολημίτης και ο Άγιος Αχμέτ ξεψυχούν ψέλνοντας τον αναστάσιμο παιάνα…Και πόσοι ακόμα…Και ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ,  που έλεγε συνέχεια Χριστός Ανέστη χαρά μου…Δεν γνωρίζει χρόνο τούτος ο χαιρετισμός …Δεν γνωρίζει εποχή…Δεν τον σκεπάζει τίποτα. Ούτε η πωρωμένη αφροσύνη, ούτε η σκληρόκαρδη άγνοια , ούτε του διαβόλου τα σκεπάσματα και η σκόνη , απ της αμαρτίας το στροβίλισμα …Στέλνει χαρά και ελπίδα παντού , όταν  τούτον τον χαιρετισμό τον προφέρουν άδολα χείλη και ανυπόκριτες καρδιές…Ωλιγώθησαν είναι η αλήθεια αυτά…Εκλέλοιπεν όσιος …σαν τους φοίνικες που ένας–ένας ξεραίνονται και αποτέμνονται , αφού αρχίζουν να εκλείπουν  σχεδόν ολότελα  και οι δίκαιοι…Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει…

Μέχρι όμως  να ξεραθεί κι ο τελευταίος φοίνικας θα υπάρχουν οι δια Κύριον  χαρούμενοι τρελοί που όλο με το Χριστός  Ανέστη θα μας χαιρετούν…

Νώντας Σκοπετέας . 
Απόσπασμα από το βιβλίο Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν ( Εκδ Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019) 

Απόσπασμα από εκπομπή με τίτλο : Δεν σταματούν ποτέ να το φωνάζουν...

Πριν και μετά την Ανάσταση...Ο Θάνατος του θανάτου

"....Γεννήθηκε ο Χριστός μας και χωρίστηκε στα δυο  ο χρόνος! Προ Χριστού και μετά Χριστόν! Δεν κατόρθωσε ούτε ένας να αλλάξει τούτο το μέτρημα! Παγκοσμίως όλοι  εκόντες άκοντες ομολογούν τον Θεάνθρωπο Ιησού! Σταυρώθηκε έπειτα  ο Χριστός μας και Αναστήθηκε! «…οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς»(Λουκ. 9,55) λέγει ο Κύριος στους μαθητές του. Αλλάζει η διαθήκη , μεταβαίνει από την Παλαιά στην Νέα, στην Καινή! Αλλάζει και πάλι ο χρόνος το μέτρημά του! Προ Αναστάσεως και μετά την Ανάσταση! Πριν ο Άδης αιχμαλώτιζε και ήταν το κράτος του θανάτου,  ένα μπαλαούρο ψυχών,  όπως έλεγε ένας Γέροντας! Μετά έγινε εκείνος αιχμάλωτος, συντριμμένος, πικραμένος! Προς Αναστάσεως αρκούσε ένα μνήσθητι στον εκ δεξιών ληστή! Μετά την Ανάσταση είναι εκείνες οι αείρροες πηγές της Ζωής, οι κρουνοί του ύδατος και του αίματος από την ακήρατη πλευρά του Δεσπότη που οδηγούν στην γέννηση του βαπτίσματος και στην παλιγγενεσία της μετανοίας,  της εξομολογήσεως  και της Θείας Ευχαριστίας! Χρόνος είναι ο Χριστός! Η αρχή και το τέλος! Το Α και το Ω ! Ο Ων ο Ην και Ο Ερχόμενος! Ο Παντοκράτωρ!..."

Ποτέ ξανά ένα εθελόθυτο και απροστάτευτο θύμα δεν ήταν τόσο ισχυρό, δεν είχε την παντοδυναμία να αφθαρτοποιεί και να αθανατίζει. Κατέβηκε ως τον Άδη και τον εσκύλευσε! Τον ενέπαιξε! Τον πίκρανε, γεμίζοντάς μας αιώνια χαρά! Ω αυτό το Χριστός Ανέστη …Μήτρα πανίερη όλων των αρετών , όλων των αναγεννητικών δακρύων , της αιώνιας ελπίδας και της άληκτης χαράς! Ένα καινούργιο, μα άδειο μνημείο Ζωοδόχο και πανόλβιο, συντρίβει κάθε κανόνα λογικής και το φυσικώς νομοτελές! Ένας τάφος που φιλοξένησε και ξενοδόχησε  Το Αθάνατο! Ένας θάνατος , αείρροη πηγή αθανασίας! Γιατρικό ο θάνατος! Ελευθερωτής! Λυτρωτής! Τάφος Ζωαρχικός! Πηγή Ζωής ένα κενό μνημούρι! Βαβαί της οξυμωρείας! Όλβιος τάφος! Δέχθηκε ως υπνούντα Τον Δημιουργό των απάντων και αναδείχθηκε ο ατίμητος και αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας! Μακάριος και πλούσιος ένας τάφος! Πόσο παράδοξο τούτο ηχεί! Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν, οὐκ ἐκ πέτρας ἀγόνου τερατουργούμενον· ἀλλ' ἀφθαρσίας πηγήν, ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ…! Δεν είναι άγονος ο βράχος! Σταλάζει νάματα Αθανασίας! Ποτέ κάτι άδειο δεν ήταν τόσο πλήρες! Ένας τάφος να γίνεται αφετηρία και απαρχή! Ξεκίνημα Ζωής! Η Ζωή εν τάφω!Δεν είναι θρηνητικό τραγούδι αυτό! Είναι παιάνας αναστάσιμος και μητρική κοιλία! Και πόσοι ακόμα γεννήθηκαν …τέτοιοι παράξενοι παιάνες απ το κενό τρισόλβιο μνήμα! Δια του Σταυρού  η χαρά! Θανάτω θάνατον ώλεσεν! Νεκρός Ζωαρχικότατος! Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν! Σε δοξάζομεν, Τον της φθοράς καθαιρέτην! Δια θανάτου το θνητόν , δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλεις! Άφραστον θαύμα! Ω των θαυμάτων των καινών ! Χριστός Ανέστη !

Όλη η ζωή μας αυτό το μνήμα! Ό,τι αληθινό και ζωηφόρο υπήρξε μετά το κενό μνημείο, οφείλει σ αυτό την ύπαρξή του! Όλα τα θαύματα και τα θαυμάσια, που δάκρυα δοξολογίας γεννούν, πηγάζουν από αυτό ! Όλες οι Αναστάσεις και οι συγγνώμες μας! Ό,τι μπορεί να οδηγήσει στην μετάνοια, στο Φως και στο να απεκδυθούμε τον παλαιό άνθρωπο! Χωρίς αυτό το κενό, δεν θα υπήρχε το καινό παρά μόνο το μάταιο, που θα οδηγούσε σε ένα απάνθρωπο και φρικώδες τέρμα ! Θα ταν  κενό το κήρυγμα , ο λόγος και η πίστη μας , αν η ελπίδα μας δεν έρρεε αστείρευτα από αυτόν τον κενό βράχο! Κλειστός ο Παράδεισος! Δεν θα υπήρχε ούτε η διαπορθμεύουσα Αειπάρθενος Κόρη, ούτε το Άγιο συναξάρι με τους αγώνες και τα παλαίσματα τα ακατανόητα για την πεπερασμένη θνητή λογική μας!  Ούτε πνεύμα θυσίας, να διακονεί τον πλησίον και να λατρεύει υπεράνω όλων τον Θεό! Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο, δεν θα ήταν Φιλάνθρωπος και πολυέλεος ο Κύριος! Θα στεκόμασταν μπροστά σε έναν Δημιουργό βασανιστή και τυραννικό!   Θα ήμασταν αξιοθρήνητοι  και ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων κατά τον Θείο Παύλο. Κενός ο τάφος, γεμάτες από Χριστό και Την Αγάπη, μυριαρίθμητες ψυχές που θυσίασαν και θυσιάζουν το τώρα του νυν αιώνος για την αληθινή Ζωή!  Αν δεν υπήρχε το κενό μνημείο όλοι θα θρηνούσαμε για το μηδέν μας …την μη ύπαρξή μας! Αγέννετοι και Αγέννητοι θα ήμασταν! Και αύριο θα πεθαίναμε …

Όσοι αξιώθηκαν να ακουμπήσουν χείλη και καρδιές πάνω στον πανόλβιο Τάφο, όσοι οσφράνθηκαν την άρρητη ευωδία του Ζωηφόρου μνήματος , δεν σταματούν με όλην την θέρμη της ψυχής τους, να βροντοφωνάζουν το Χριστός Ανέστη! Δύσπιστοι μέχρι πρότινος ! Διαπρύσιοι κήρυκες της Αναστάσεως πλέον, ως την τελευταία τους επί γης πνοή! Ψηλάφησαν την ακήρατη πλευρά Του Δεσπότη! Εισήλθαν εντός του μνημείου και ως άλλοι Πέτρος και Ιωάννης, αντίκρισαν τα αδιάσειστα …Φυλαχτάρι εγκολπώθηκαν από τότε τα εντάφια σπάργανα, να μυροβλύζει το στήθος τους  και η αναπνοή τους, Χριστό Αναστημένο εκ του Τάφου!  

Ο Ζωοδότης,  Η Ζωή, Η  Αυτοζωή , δεν μπορούσε να εγκλωβιστεί στον τάφο! Και εμείς αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου , πόσο εγκληματούμε απέναντι στην Αθάνατη ψυχή μας όταν την φυλακίζουμε, όταν την ενταφιάζουμε …Στην καταδίκη του θανάτου, σε ένα σκοτάδι χωρίς τέλος ..

Νεκρωμένη από την αμαρτία ψυχή μου! Εσένα που δημιούργησε ο Θεός Λόγος με τα χέρια Του! Ανάστα! Μην καθεύδεις ! Και το δικό σου τωρινό μνήμα, άδειο να μείνει παντοτινά  όπως Εκείνου! Ουκ έστιν ώδε ! Νεκρή ην και ανέζησε ! Έτσι ας πληροφορηθεί ο μισόψυχος! Βεβαίωσέ το και εσύ ψυχή μου! Καταργήθηκε ο θάνατος! Και έγινε το Πάσχα το Σωτήριο, το πέρασμα απ του θανάτου το σκότος και την φθορά, στην αφθαρσία της ατελεύτητης Ζωής!

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από παλαιότερα κείμενά μας, ξαναακουμένα  σε σειρά 3 εκπομπών μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα του 2024 με τίτλο: «Ο θάνατος του θανάτου» όπου διαβάζονται ανθολογημένα αποσσπάσματα από το βιβλίο:"Το μυστήριο του Χριστού"" Έκδοσις Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, Μεταμόρφωση Χαλκιδικής"

Του μοναχού Λουκά το χρυσαφένιο χρώμα…(Μ.Παρασκευή στο κοιμητήρι...)

Χρόνια κυλούν μορφές περνούν, αντάμα στέκουν κάρες!

Μαζί ως τα χθες παλεύανε να λάβουνε τις χάρες!

Σε ένα Σταυρό  τους συναντώ,  γυρεύω μεσιτεία!

Υπάρχει  Η  Ελπίδα μου απαντούν,  Ζωής η προσδοκία!

"...Η Μονή Κουτλουμουσίου, της διάρκειας και της αντάμωσης. Σαν γυρισμός σε πατρογονικές ρίζες.

Σαν επιστροφή σε περίτεχνη φωλιά χελιδονιού. Σαν τάμα που ευδόκησε ο Θεός ξανά και ξανά να εκπληρωθεί. Όσα τα χρόνια μας στο Όρος, τόσες και οι φορές που η Φοβερά Προστασία άπλωσε πάνω μας  την θεία της σκέπη. Τόσο γνώριμα τα πρόσωπα όλων των Πατέρων. Συναντάμε τον Γέροντα Χριστόδουλο, καλοσυνάτο και πάντα γαλήνιο , λίγο ύστερα έξω από το καθολικό. Σιωπηλά και αυτός μας ευλογεί. Κάποιοι πατέρες λείπουν. Σε μονές της Άνω Ιερουσαλήμ συνεχίζουν να υμνούν το λατρεμένο Νυμφίο. Μια απουσία μας θλίβει ιδιαιτέρως. Αυτή του ευγενέστατου, πάντα αεικίνητου και πολύ ψηλού το δέμας, Μοναχού Λουκά. Νεότατος προσβλήθηκε από τον καρκίνο. Πριν τα τριάντα του μόλις χρόνια! Ένα χρόνο πάλεψε θαρραλέα  με τον ισχυρό πόνο και την δοκιμασία του προσωρινού αποχωρισμού.

Τις τελευταίες του μέρες σε ένα νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης,  είχε δίπλα του τον Γέροντά του να τον παρηγορεί και να τον εμψυχώνει, ως το τέλος να υπομείνει για να στεφανωθεί!

 -Πονάς Λουκά παιδί  μου; τον ρώτησε λίγο πριν κλείσει τα μάτια  ο Γέροντας Χριστόδουλος. –Μόνο όταν φεύγουν οι Άγγελοι Γέροντα! Μόνο τότε πονώ! Φανερώθηκε στον μακαριστό αγωνιστή ο αόρατος κόσμος, το επουράνιο στράτευμα των αναρίθμητων παρηγορητών. Αξιώθηκε από τούτα τα πρόσκαιρα να γευτεί την αληθινή ζωή και να μας δώσει αυτό το υπέροχο μήνυμα: Πως δεν υπάρχει πόνος απαράκλητος και ανώφελος για της ψυχής το συμφέρον…"(Απόσπασμα από Ημερολόγιο Όρους 2016)

Γράφτηκαν τα παραπάνω λόγια πάνω σε χάρτινες καρδιές, με της μνήμης το αξεθώριαστο μελάνι,  πριν από οκτώ ακριβώς χρόνια…Κύλησαν αυτά, πλησιάζοντάς μας περισσότερο  στο τέλος του προσκαίρου και στο ξεκίνημα του αιωνίου. Κάθε μια και ένα αγωνιώδες ερωτηματικό προσθέτει, για το αν αυτό το ατέλειωτο, θα το συντροφεύει το Φως ως ανέσπερα καταυγαστικό και λύτρωσης, ή ως καυστικό και αβάσταγο…Ερωτηματικά και ανησυχίες, δίπλα  σε όσα η τρισευλογημένη συνείδηση, δεν σταματά να σου καταλογίζει, κάθε φορά που τον Χριστό ανασταυρώνεις, απαιτώντας σου την καταλλαγή με το  αποστραμμένο πρόσωπό Του, μέσω του  φιλανθρώπου μυστηρίου της μετανοίας... Δίνει  έπειτα ο Κύριος τις δοκιμασίες και τους Σταυρούς σαν δώρα και ευεργεσίες, που σπάνια εδώ εκτιμώνται…Το αντίθετο μάλιστα. Τις περισσότερες φορές ένα θυμωμένο γιατί και μια βλάσφημη θεώρηση ενός αδυσώπητου και βασανιστή Θεού, φωλιάζει μέσα στον ερρυπωμένο μας νου και στην τυφλωμένη μας ψυχή.

                    

Σωτήριο έτος 2024. Ξεκίνημα Αγίας Τεσσαρακοστής. Σάββατο Τυρινής απόγευμα,  μετά τον εσπερινό της Αναστάσεως και της εξορίας του Αδάμ, θελήσαμε να επισκεφτούμε τα μνημούρια αλησμόνητων μορφών, Κουτλουμουσιανών πατέρων. Στο πίσω μέρος της Φοβεράς Προστασίας, το καντηλοφώτιστο κιβούρι, του νέου κτήτορα και αναγεννήτορα της μονής,  του προηγουμένου  Χριστοδούλου, που  συνεχίζει, συντροφιά με τον παντοτινό συμπαραστάτη και εμψυχωτή του Άγιο Παϊσιο,  να επισκοπεί και να προστατεύει από την "ξηρασία", όλους τους πνευματικούς του καρπούς, τα αγαπημένα του καλογέρια, σαν εκείνα σεργιανούν ολοένα, στα χνάρια της μετανοίας και της απαράμιλλης πραότητας, που τους άφησε ως παρακαταθήκες και εφόδια πνευματικού αγώνα. Όπως και εκείνος άλλωστε, πλουσιόδωρα τα κληρονόμησε κάποτε από τους δικούς του πνευματικούς καθοδηγητές, τον Άγιο Ιάκωβο της Εύβοιας και τον γέροντά του, τον προ πολλού καταταχθέντα  Όσιο από τις συνειδήσεις των απανταχού Φιλοθέων…Φιλόθεο Ζερβάκο. Ο πατήρ Χριστόδουλος κοιμήθηκε τόσο ήσυχα και σεμνά όσο έζησε. Μετά από πόνο και δοκιμασία που αγιαστικά και ολοκληρωτικά τον ταπείνωσε. Ξέπνευσε ακούγοντας την παράκληση της Μάνας Φοβεράς Προστασίας, μετανοίζοντας νοερώς μπροστά στο άχραντο εικονοστάσι Της, στο πανίερο ενδιαίτημά της, που τόσο θαλπερά τον φιλοξένησε για 45 ολόκληρα χρόνια. Πήραμε την πολύτιμη ευχή του ξανά και λίγα λεπτά αργότερα, βρεθήκαμε στο λιτό κοιμητήριο των Κουτλουμουσιανών πατέρων. 

                      

Προσκυνήσαμε τους λιτούς τους Σταυρούς και αναζητήσαμε το μνήμα του αγαπημένου μας πατρός Λουκά του Ρώσου, εκείνου που τον πόνο απαλύναν οι Άγγελοι. Δεν το βρήκαμε και σκεφτήκαμε πως ήδη είχε γίνει η ανακομιδή του. Μπήκαμε στο οστεοφυλάκιο της μονής. Εκατοντάδες κάρες πατέρων. Ομοιόσχημες βαλμένες πλάι-πλάι. Στο κέντρο μια, στην κυριολεξία έλαμπε! Ξέθωρα ήδη πάνω της το 2016 και το όνομα Λουκάς. Ανεξίτηλα γραμμένο πάντοτε στα δίπτυχα της ψυχής μας...Δίπλα της, μικρά εικονάκια του Αγίου Λουκά του Ιατρού και του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Λένε πως το χρυσαφένιο χρώμα των οστών, μαρτυρά πολλά…Συγκλονισμός απερίγραπτος! Κατασπαστήκαμε την κάρα του μοναχού Λουκά! Δεν μας το επέβαλλε κανείς! Η αγιότητα πάντοτε θέλγει και ξεριζώνει το β από το μακάβριο.  Ήταν ανάγκη της ψυχής να αντλήσουμε χάρη από έναν άσημο και ταπεινό Άγιο και μακάριο των ημερών μας. Έπειτα πληροφορηθήκαμε κάτι εξίσου θαυμάσιο. Ο κατά σάρκα πατέρας του Μοναχού Λουκά, ποτέ του δεν ξεστόμισε εκείνο το γιατί, ποτέ δεν παραπονέθηκε για το νωρίς και το  άλκιμο γλυκύτατο έαρ του γιού του, που μέσα σε λίγο μόλις καιρό μετατράπηκε  σε ένα παγωμένο λείψανο, που τους πολλούς τούτου του μάταιου κόσμου, τρομάζει και απωθεί...Ήρθε μετά την κοίμησή του παιδιού του εδώ στο Κουτλουμούσι. Δοκιμάστηκε και εκάρη μοναχός! Πιο ταπεινός από τους ταπεινούς! Πιο χαρούμενος από τους χαρούμενους! Ετοιμάζεται για την ποθεινή πατρίδα! Να αγιάσει λαχταρά και εκείνος! Να αστράψει το Φως του Παραδείσου σε  σώμα και ψυχή, όπως έκανε το στεφανωμένο σπλάχνο του. 

Ο Απερινόητος Θεός μονάχα ευεργετεί! 

Αρκεί μια κεχριμπαρένια κάρα για να το διαπιστώσεις!  

Νώντας Σκοπετέας

Ημερολόγιο Όρους 2024

Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, που οι ψυχές γιορτάζουν και προσμένουν πιότερο, νοερώς, με ένα καθαρό κεράκι, περνάμε το κατώφλι όλων των...φιλοσοφικών σχολών του Άθωνα, και ιδίως της Κουτλουμουσίου,  να ψάλουμε εγκωμιαστικά το: Ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς, ως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται...Καλή Ανάσταση!