Από τον φόβο Του ως την αγάπη Του…

 

«…καθήλωσον ἐκ τοῦ φόβου σου τὰς σάρκας μου· 

ἀπὸ γὰρ τῶν κριμάτων σου ἐφοβήθην….

(Ψαλμ.118, 120) 

Κάθε λέξη του αμώμου ψαλμού, συγκλονίζει, προειδοποιοεί και ελέγχει. Φωνή Φιλανθρωποτάτου  Κυρίου που «πασχίζει να τους  σώσει όλους, που αναζητά συνεχώς ψήγματα και ρανίδες ελαφρυντικών αφορμών μετανοίας  για να δικαιολογήσει το πλάσμα του, ως των Εφετών Η ακρότης! Και εμείς οι αγνώμονες και αχάριστοι ευεργετηθέντες, αμαρτάνουμε τόσο, σαν δεν τον επιποθεί η ψυχής μας, σαν δεν τον αναζητά ως το άκρως Εφετόν… Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξακολουθούμε φρενοβλαβώς  την ηδονοθηρία μας, αγνοώντας και διστρεβλώνοντας τα κρίματα τα δικαιώματα και τις εντολές του, μη έχοντας ελάχιστο φόβο Θεού. Αυτή η σπαρακτική φωνή του ψαλμωδού, αν κατάφερνε να παρεισδύσει στα απονεκρωμένα εσώτερά μας…Καθήλωσον εκ του φόβου σου τας σάρκας μου...Τότε θα ζούσαμε από εδώ τον Παράδεισο και δεν θα το κουνάγαμε ελάχιστα μη και χάσουμε το Φως το αιώνιο. Θέλει πνευματική βία το πράγμα!  Έχει συνάφεια και  με εκείνη την ποιμενική παροιμία, αυτό το καθήλωσον…Ο φόβος φυλάει τα έρμα…Λίγο πιο πάνω στον άμωμο, ξανά μια κραυγή αγωνίας και σωσμού…Ανακάλεσέ με Σωτήρ και σώσον με…Το απολωλός πρόβατο,  που απομακρύνθηκε από την σωστική σου ποίμνη είμαι εγώ…

-Ουφ καημένε…θα μου ξαναπείς…Μια ζωή πρόβατο θα μείνεις,  φοβισμένος και δειλός, υποταγμένος στον Αφέντη σου...

 -Μα ήμουν χαμένος και αιχμάλωτος και ο Αφέντης Χριστός έδωσε λύτρα για να με ελευθερώσει…

-Στρατιωτική πειθαρχία λοιπόν…Ας είναι…εγώ Δεν θέλω να τον φοβάμαι…Τέτοιον Θεό σατράπη και  καθηλωτικό δεν τον θέλω…

Θυμηθήκαμε και ανακαλέσαμε  ένα κείμενό μας γραμμένο πριν από αρκετά χρόνια…Ας ξαναακουστεί λοιπόν  και στην σημερινή εκπομπή, που κάνει την διαδρομή από τον φόβο Του  μέχρι της Αγάπη Του…

 Μιλούν πολλοί σε τούτους τους καιρούς  και υπό το περίβλημα μιας ψευδώνυμης αγάπης, ακατασχέτως  αγαπολογούν, αμνηστεύοντας κάθε είδος αμαρτίας,  καθώς όπως διατείνονται ο Κύριος είναι …μόνο Κύριος και Θεός της αγάπης, της συγγνώμης, της αγκαλιάς, της  μη κατάκρισης. Είναι για εκείνους ηθικοί τρομοκράτες  όσοι φωνάζουν σπαρακτικά και στεντορεία τη φωνή με ζέση αληθινή και όχι χλιαρά νανουριστικά και νερόβραστα ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας, κηρύττοντας ότι ο Θεός είναι η Αγάπη μα είναι και η Δικαιοσύνη.Μην ξεχνάμε φωνάζουν, τα δικαιώματα τις κρίσεις και τις εντολές Του. Ηθικοί τρομοκράτες λοιπόν ο Καντιώτης, ο Παναγόπουλος, ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος ο αείμνηστος Σωτηρόπουλος και άλλοι πολλοί ακόμα! Και έχουν την συνήθεια (Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία …έτσι μας αποκάλεσε ο ίδιος ο Χριστός μας, όταν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια των ρημάτων του) να χρησιμοποιούν τους λόγους ενός μεγάλου Αγίου των ημερών μας, του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου .Έναν δεν συγκεκριμένο κατά κόρον, τον οποίον πολλές φορές έχουμε αναφέρει και εμείς σε κείμενα και εκπομπές. «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι … δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή». Κατάλαβες; Έτσι είναι ο Χριστός.

Δεν βαστά την κόλαση ο Χριστός, δεν βαστά μαστίγιο! Βέβαια οφείλουμε να πούμε πως όταν ο Χριστός μας χρειαστεί παίρνει  μαστίγιο και ρομφαία…Αλλά ας προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τον συγκεκριμένο λόγο του Αγίου Πορφυρίου. Είναι φίλος σας ο Χριστός, είναι η αγάπη και δεν καιροφυλαχτεί για να σε τιμωρήσει! Δηλαδή, δεν λέει ο Άγιος, αμάρτανε παιδί μου και μην σε νοιάζει,  γιατί η αγάπη του φίλου σου Χριστού στο τέλος θα νικήσει και θα σωθείς στα σίγουρα και απροϋπόθετα! Προτρέπει δε  να μην αμαρτάνουμε όχι από φόβο  για να μην τιμωρηθούμε και κολαστούμε. Δεν λέει ο Άγιος ότι δεν υπάρχει κόλαση…Θα ήταν σαν να ανέτρεπε μεταξύ πολλών άλλων και  εκείνο το χωρίο από το Ευαγγέλιο του Φωτός…και εκπορεύσονται οι τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως… Να μην αμαρτάνουμε γιατί έχουμε έναν Θεό Πατέρα αρχοντικό και καρτερικό, που δεν μας περιμένει στην γωνία να μας συλλάβει σαν αστυνόμος που μοιράζει κλήσεις και βαριά πρόστιμα, αλλά επειδή αυτόν τον Θεό Πατέρα και φίλο μας, δεν μπορούμε από αγάπη και άμετρη ευγνωμοσύνη για τις τόσες ευεργεσίες στην ζωή μας,  να πληγώσουμε αθετώντας το θέλημά Του !

Μην διαστρεβλώνουμε τα λόγια του μεγάλου μας Αγίου, του λατρεμένου Αγίου Πορφυρίου! Μην τα χρησιμοποιούμε για να κομίσουμε προτεσταντικού τύπου βολικές  κακοδοξίες στην ελέγχουσα συνείδησή μας μα κυρίως σε αδαείς και εμπεριστάτους αδελφούς μας που διψούν για τον Χριστό μας και την Αλήθεια Του.  

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

Πρόσεχε τι ζητάς…

 

Το γνωστό παραμύθι με το τζίνι και τις τρεις ευχές που σου δίνει, μια  φανταστική ιστορία καλύτερα,  -γιατί το παραμύθι έχει μέσα του παραμυθία και παρηγοριά-,  για  να επιλέξεις τις  ευχές και ύστερα αυτές  να γίνουν  πραγματικότητα…Μη  μου πείτε, πως έστω και φευγαλέα, δεν σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, αυτό το φανταστικό- υποθετικό σενάριο, το αν ήμουν πλούσιος που έλεγε και ένα παλιό τραγούδι…Αν ήμουν πλούσιος, καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής, όσα και εσύ και εσύ και εσύ θα ονειρευτείς… Τι αλήθεια έχεις ονειρευτεί αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, χρήματα πολλά, σπίτια άνετα, αυτοκίνητα αστραφτερά και  πυραυλοκίνητα, διακοπές σε παραδεισένια μέρη…;;Oχι σου λέει ο άλλος, εγώ θα ζητούσα μονάχα την υγεία μου, τίποτε άλλο, μόνο η υγεία και όλα τα υπόλοιπα έρχονται, ακολουθούν.

Eντάξει λοιπόν, πες πως έγινε! απαντά το κουτσονούρικο τζίνι με τα μαύρα τατουάζ και τους χαλκάδες στη μύτη και για να δεις πόσο καλό είμαι με εκείνους που με υπακούν, θα σου δώσω και τα δύο και πλούτη και υγεία, με μία βασική προϋπόθεση όμως…Αν δεν την τηρήσεις, όλα μόνο μιάς θα  χαθούν!  Εκεί στην Εκκλησία που πηγαίνεις τις Κυριακές,  κοίτα δεν έχω πρόβλημα να πηγαίνεις, αλλά σε ένα σημείο θέλω να σιωπάς, να μην απαντάς στον παπά, ή απάντησε, αλλά να μην το εννοείς…Στο σημείο  που λέει τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχές ημών,  το παράσχου κύριε εκείνο,  με καίει, σαν  βγει με ειλικρίνεια από το στόμα σου…Αλλιώς…είπαμε….

Φτιάξαμε και εμείς έναν διάλογο, αυτή τη φανταστική ιστορία αδελφοί μου…Μεγάλο το δίλημμα δεν βρίσκετε; Για κάποιους ναι, για κάποιους άλλους εύκολο. Και αυτοί χωρίζονται σε δύο παρατάξεις, εκείνοι που θα κάνουν τυφλή υπακοή στο... τζίνι και στο Παράσχου Κύριε θα σιωπήσουν,  μη και χαλάσει η  συμφωνία και οι άλλοι οι λίγοι οι ελάχιστοι, το λείμμα,  της αγαθής μερίδας οι αέναοι  αναζητητές,  που θα κραυγάσουν με της ψυχής τους την ασίγαστη φωνή:  

Παράσχου Κύριε! Εσύ γνωρίζεις το τι συμφέρει την ψυχή,  τι θα τη βοηθήσει αιώνια να σε αντικρίζει μέσα στο ολόλαμπρο Φως Σου! Ο,τι  συμφέρει την ψυχή μου Κύριε δος μου, μα και αντοχή και υπομονή και πίστη να μην βαρυγκομήσω!  Εσύ είπες Κύριε,  πρώτα από όλα  να ζητάμε την αιώνια Βασιλεία Σου!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή 

 

Ως το τελευταίο μας βήμα…

 

Ένα παράσχου Κύριε, που πρέπει τα χείλη και η φωνή της ψυχής να βροντοφωνάζει… Ακούγαμε τις προάλλες, ένα  από τα δόξα τω θεώ σε αφθονία, ηχογραφημένα κηρύγματα του Θείου λόγου, από τον Χρυσόστομο των ημερών μας, Άγιο γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, πάνω στην ερμηνεία της Θείας λειτουργίας. Ομιλίες που αλλάζουν ζωές, πορείες, και προσανατολισμούς…Περιέγραφε, ή  μάλλον καλύτερα προσομοίαζε, την διαδρομή της πνευματικής ζωής ενός ανθρώπου, σαν μία περίοδο σποράς, ωρίμανσης, ανθοφορίας και καρποφορίας, θέλοντας να τονίσει, πως η μετάνοια και η πνευματική ζωή, δεν είναι μία έννοια, αλλά μια  διαρκής κατάσταση. Σίγουρα τούτη τη στιγμή, θα έρθει ο πονηρός, να ψιθυρίσει στο αυτί μας:  Μέσα είσαι! Θα μας θυμίσει έπειτα, χρόνους πολλούς μέσα στην Εκκλησία,  στην Εξομολόγηση, στην  Θεία Κοινωνία,  στα δάκρυα, στις μετάνοιες, στην ελεημοσύνη, στη διακονία του  πλησίον, στους κύκλους της Αγίας Γραφής, στις ομιλίες στα προσκυνήματα, στα  κομποσκοίνια, στα ακοίμητα καντήλια, στα φροντισμένα προσκυνητάρια, στις νουθεσίες, στις εκπομπές, στις συναντήσεις μας με Αγίους, στα καλά λόγια που ακούσαμε από εκείνους… Κάθε φορά που ένα τέτοιος λογισμός σου έρχεται αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, εσύ να βάζεις στο μυαλό σου δυο σκέψεις:  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών και έπειτα την απάντηση του Αγίου Αντωνίου, του καθηγητή της ερήμου, μόλις και εκείνου ο διάβολος του ψιθύρισε, βλέποντάς τον να φεύγει με το… express του Παραδείσου για την Άνω Ζωή, την ατελεύτητη…

Μου ξέφυγες, με νίκησες Αντώνιε! Όχι ακόμα! του είπε, ρίχνοντάς του την χαριστική βολή, με το μέγιστο όπλο του φωτός, που καίει τους δαίμονες, την ταπείνωση!  Μόνο μόλις μπήκε μέσα στον Παράδεισο, ο Μέγας Αντώνιος είπε:  Τώρα ναι,  με την χάρη του θεού σε νίκησα!  Ως τα τέλη λοιπόν, όλα παίζονται!  Για λογαριάστε, πόσο θα αναθεωρήσουμε, αν αυτό κατανοήσουμε!  Κανέναν, μα κανέναν απολύτως και πρωτίστως τον εαυτό μας, ούτε θα δικαιώνουμε, αλλά ούτε και θα καταδικάζουμε, ακόμα και αν όλα είναι πρόδηλα ενώπιόν μας, ακόμα και αν για κάποιον μίλησε με καλά λόγια ένας σύγχρονος Άγιος ή γράφτηκε κάτι επαινετικό ή και αρνητικό πριν από χρόνια, αυτό δεν αποτελει κριτήριο ούτε για δικαίωση, ούτε για καταδίκη, αλλά ούτε και για μία ολέθρια, -ας το προσέξουμε αυτό κυρίως στις μέρες μας αδελφοί μου- αμνήστευση… Τη στιγμή εκείνη, που ακούγεται και βρίσκεται σε πλησμονή μέσα στις καθημερινές ακολουθίες της Μάνας Εκκλησίας, αυτή η δέηση προς τον Κύριο.  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών…Λίγο πριν έχει ακουστεί και μία συναφέστατη επίσης δέηση: Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών…Από εκείνο το παράσχου Κύριε, έως την στιγμή που ο Κύριος θα αποφασίσει, ως Κυριεύων το τέλος μας το επίγειο,  σε αυτόν τον άγνωρο χρόνο που απομένει,  έχουμε μπροστά μας αγώνα. Το έχουμε ξαναπεί και να μας συγχωρέσετε την παλιλογία. Κάθε μέρα που ξημερώνει, πρέπει να επικαιροποιούμε με τις πράξεις μας και το βίωμά μας, την Ορθόδοξη πίστη μας. Οι πράξεις  και το βίωμα του χθες δεν αμνηστεύουν το σημερινό λοξοδρόμημα, την σημερινή βλασφημία της πίστης, το ανοίκειο, το θεοστυγές, το κακόδοξο, το αιρετικό, το αρνησίχριστο και αντίχριστο. 

Το, όχι ακόμα, του Αγίου Αντωνίου, ας φωτίσει της μετανοίας τον δρόμο, ως το τελευταίο μας βήμα.

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή