main menu

Επιλέξτε ετικέτα για εμφάνιση των αντιστοιχων αναρτήσεων. Αρχική Σελίδα

Απενεργοποιημένη Λειτουργία

22 Αυγ 2018

Στην Γέφυρα της Ζωής …


Διὰ σοῦ γὰρ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ τὴν ἔχθραν κατέλυσεν,
ὦ ἁγία Παρθένε.
Διὰ σοῦ ἡ οὐράνιος εἰρήνη τῷ κόσμῳ ἐδωρήθη.
Διὰ σοῦ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ἐφωτίσθη.
Διὰ σοῦ ἄνθρωποι ἄγγελοι γεγόνασι.
Διὰ σοῦ φίλοι, καὶ δοῦλοι, καὶ τέκνα Θεοῦ ἄνθρωποι ἐκλήθησαν,
καὶ διὰ σοῦ σύνδουλοι ἀγγέλων καὶ συνόμιλοι
ἄνθρωποι ἠξιώθησαν γενέσθαι·
Διὰ σοῦ γνῶσις οὐράνιος, καὶ δοξολογία ἀπὸ γῆς εἰς οὐρανοὺς ἀναπέμπεται.
Διὰ σοῦ παῤῥησίαν ἄνθρωποι ἐν οὐρανῷ πρὸς τὸν Ὕψιστον ἔχουσι.
Διὰ σοῦ τὸν μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἐγνώκαμεν,
ὃν ἔτεκες, παναγία Παρθένε,
τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν.
Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου Κύπρου
ἐπισκόπου πόλεως Κωνσταντίας, τῆς Κυπριωνήσο
Ἐγκώμιον εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον/Απόσπασμα
-Σήμερα θα σταματήσω ! Δεν χωράει άλλη αναβολή ! Να περνάω τόσα χρόνια και μια φορά να μην έχω αξιωθεί να προσκυνήσω ! Ντρέπομαι που με ρωτάνε και τους λέω πως δεν έχω πάει ακόμα ! Καλά εσύ που πας κάθε χρόνο στο Όρος και να μην έχεις πάει στον Νοικοκύρη μου λένε  ! Να διαβείς την γέφυρά του ! Να πας και στην Παντάνασσα ! Μεγάλη η χάρη ! Οδηγώντας στην Εθνική από Καβάλα με προορισμό την Αλεξανδρούπολη, τα σκεφτόταν όλα τούτα και ήταν αποφασισμένος μετά από πολλές αναβολές , σήμερα να σταματήσει στο Πόρτο Λάγος ! Στην μαγευτική Λιμνοθάλασσα , στο προσκύνημα το τόσο σπουδαίο για την Ορθοδοξία μας ! Στο μετόχι του Βατοπεδίου το ευλογημένο , που φέρνει το Άγιο  Όρος στον κόσμο και μεταφέρει τους πιστούς στις αυλές της Παντάνασσας , της Παραμυθίας και όλων των θαυματουργών εικόνων της απειρωνύμου Παναγίας και Μητέρας του Θεού ! Είναι αλήθεια πως με την δουλειά του , πάντα ο χρόνος που είχε ήταν ασφυκτικά περιορισμένος , μα σήμερα το δίχως άλλο θα έβρισκε τουλάχιστον μια ώρα να κάνει στάση και να αναπαυθεί η ψυχή του ! Να προσκυνήσει στον Άγιο Νικόλαο τον νοικοκύρη του Μοναστηριού , τον έφορό του , της λίμνης τον γαληνευτή , των ψυχών τον ακαταγώνιστο μεσίτη ! Και ύστερα να γονατίσει μπροστά στην Παντάνασσα , να ικετέψει την Άχραντη Μάνα. Δυο νησάκια,  μια χούφτα γης  βαλμένη  απ του Πλάστη τα χέρια και δυο γεφύρια να ενώνουν το φθαρτό με το άφθαρτο !Να μετάγουν τους εκ γης προς Ουρανόν ! Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν!
Αυτά τα λόγια του ήρθαν  μόνο να πει , μόλις αντίκρισε τούτην την ωραιότητα !

Στο ξεκίνημα της πρώτης γέφυρας που ενώνει την στεριά με τον Άγιο Νικόλαο δυο σημαίες ανέμιζαν ! Ο Σταυρός αγκαλιασμένος από εννιά λωρίδες να συλλαβίζει  τα όσια και ιερά    και ο αγέρωχος Δικέφαλος, μαζί να οριοθετούν  της πίστης το ανυπέρβλητο , της Εληνοορθοδοξίας το ακατάβλητο ! Κάθε βήμα του Παύλου πάνω στο ξύλο, κάθε τρίξιμο ταιριαστό με τούτην την παραδείσια ησυχία ,  και μια αφορμή να κινηθεί η ψυχή του , να χαρεί ανεκλάλητα ! Μπήκε στο καθολικό του Αγίου  , όπου μόλις είχε ακουστεί το δι ευχών της απόλυσης από τον Γέροντα Νήφωνα  ! Βγήκε έπειτα να περπατήσει στο δεύτερο γεφύρι να πάει στην Κυρά ! Είδε που ερχόταν και μια Μοναχή κρατώντας από το χέρι ένα πανέμορφο κορίτσι ! Σταμάτησε το βήμα του νιώθοντας μια απερίγραπτη ευφροσύνη …Το πρόσωπο της Καλόγριας μα και του μικρού παιδιού είχαν μια ασυνάντητη λάμψη ….Με δυνατή χαρούμενη φωνή είπε το:
-Ευλογείτε !
- Ο Κύριος να ευλογεί τον κόσμο Του ! απάντησε η ψηλή ρασοφορεμένη γυναίκα !
-Καλημέρα κορίτσι μου …είπε κοιτώντας την μικρή στα μάτια ..Εκείνη μόνο του χαμογέλασε…Έκανε να συνεχίσει στο γεφύρι για την Παντάνασσα …
Δεν έκανε δυο βήματα και  ακούει την Καλογραία  να λέει στο κορίτσι :
-Πάμε παιδί μου ! Τώρα θα σε πάρω στο δικό μου μοναστήρι ! Εκεί θα μονάσεις !
Προχωρώντας ο Παύλος άρχισε να σκέφτεται τούτον τον λόγο ! Δεν αναπαύθηκε τόσο η ψυχή του! Μα μικρό κορίτσι , ούτε δέκα χρονών δεν ήταν ! Να μονάσει ! Οι γονείς του  που βρίσκονται ; Το ξέρουν άραγε ; Τόσο μικρή ; Πήγε και προσκύνησε στην Παντάνασσα , μα δεν του έφευγε από το μυαλό εκείνο το πανέμορφο κοριτσάκι ! Είχε και αυτός 2 μικρές κόρες και όσο να ναι είχε μια ευαισθησία …Γύρισε βιαστικά πίσω στον Άγιο , να βρεί την Μοναχή να την ρωτήσει , να αναπαύσει κάπως τον λογισμό του… Πουθενά όμως εκείνη ! Κοίταξε ως εκεί που έφτανε η ματιά του να διακρίνει το ράσο της , έψαξε για την μικρούλα …τίποτα !  Εκείνη την ώρα ο  Γέροντας Νήφωνας , ο οικονόμος τότε στο Μετόχι,  έβγαινε από το Ιερό…
-Γέροντα ευλογείτε !
-Ο Κύριος παιδί μου !
-Δεν ξέρω αν με θυμάστε , έχουμε συναντηθεί και στο Βατοπέδι πριν 2 χρόνια περίπου ! Από την Καβάλα είμαι …Να σας ρωτήσω κάτι Γέροντα , μήπως ξέρετε μια Μοναχή που πριν λίγο συνάντησα έξω …κρατούσε από το χέρι ένα μικρό κορίτσι …της έλεγε πως θα την πάρει στο Μοναστήρι της να μονάσει …
-Μοναχή ; Πως ήταν ;
-Mια ψηλή και ένα κοριτσάκι πανέμορφο με μακριά μαλλάκια!
-Εντύπωση μου κάνει παιδί μου …Όσοι Μοναχοί και Μοναχές έρχονται εδώ να προσκυνήσουν πάντα με ειδοποιούν μέσω των αδελφών μας και τους συναντώ στο αρχονταρίκι ! Θα το ήξερα λοιπόν …αλλά μπορεί αυτή να μην ειδοποίησε …ποιος ξέρει …Έλα να καθίσουμε παιδί μου …φαίνεσαι αναστατωμένος …
-Μα ήταν μικρό παιδί …από τώρα στο μοναστήρι …
Το θυμάσαι αδελφέ μου το προσωπάκι της ;
-Φυσικά …σαν να την έχω μπροστά μου !
Άνοιξε ένα συρτάρι ο πάτερ Νήφων και έβγαλε κάποιες φωτογραφίες …
-Αυτά όλα είναι παιδάκια που υποφέρουν από ασθένειες Παύλο μου …Μας τις στέλνουν από κάθε μεριά της γης και κάνουμε προσευχή για τα Αγγελούδια …Τις σταυρώνουμε και κάθε μέρα πάνω στην Παντάνασσά μας …Να πάρε να δεις …Πήρε εκείνος τις φωτογραφίες στα χέρια του …Άρχισε να τις κοιτά μια –μια …
-Πάτερ ! φώναξε σχεδόν ! Να το …να το το κορίτσι !Αυτό είναι ! Ώστε είναι άρρωστη; Τι έχει ;
 Έκλεισε τα μάτια του ο παπάς ! Άρχισαν να κυλούν δάκρυα …δάκρυα ασταμάτητα …Σάστισε ο Παύλος …
-Τι …τι συμβαίνει πάτερ …γιατί κλαίτε ; Δεν πάει καλά το παιδί ;
Μάζεψε ο πάτερ Νήφων όλη του τη δύναμη για να καταφέρει να αρθρώσει λόγο …
-Παύλο μου ζήσαμε ένα μεγάλο θαύμα σήμερα ! Είχαμε επίσκεψη της Κυρίας Θεοτόκου παιδί μου !
-Αλήθεια πάτερ ; Είδα εγώ ο άθλιος ..αξιώθηκα να συναντήσω την Παντάνασσα ; Θα γίνει καλά δηλαδή το κορίτσι ; Γι αυτό την κρατούσε από το χέρι ; Δόξα τω Θεώ !
-Χίλιες δόξες και αμέτρητες Παύλο μου …μα δεν είναι έτσι όπως τα σκέφτεσαι τα πράγματα παιδί μου καλό …είπε ο Γέροντας και με αναφιλητά συνέχισε :   
-Το κοριτσάκι αυτό  χθές εκοιμήθη από καρκίνο. Κι αυτήν την ώρα …παιδί μου …αυτήν την ώρα στην  Λευκωσία  κηδεύεται! Ήταν η Παναγία μας παιδί  μου , που τώρα την έχει στην αγκαλιά της !
Τρείς μέρες ολόκληρες ευωδίαζε με ένα υπερκόσμιο άρωμα  το παρεκκλήσι από την χάρη της Μάνας μας της Γέφυρας! Πλημυρισμένο,  σαν τις ψυχές όσων έγιναν κοινωνοί τούτου του αξέχαστου θαύματος !
Θεοτοκοβάδιστα γεφύρια στον πανίερο τούτο τόπο ,  πάντα θα ενώνουν τον εδώ θάνατο με την εκεί Ζωή !
Το τάγμα το Αγγελικό όλο και αυξάνεται ….
Η προσδοκία μας όλο και ενισχύεται δια της Θεοτόκου…
Παράκληση στις θλίψεις μας …
Γέφυρα και παντελής συντριμμός του θανάτου !   
Νώντας Σκοπετέας
Αληθινή Ιστορία έτσι όπως διασκευάστηκε σε μικρό διήγημα !
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Γεώργιο Δ. ο οποίος την έζησε και μας την γνωστοποίησε .



14 Αυγ 2018

Ασημένιο Φωτεινό ...( μικρό διήγημα για τον Παράδεισο )



Στου Μόρφου ο Αύγουστος πάντα είναι δακρυσμένος… Παραμονές της Παναγίας, οι μνήμες επιστρέφουν σαν βαρβάρων ριπές εκκωφαντικές , που ακόμα τον στόχο τους δεν πέτυχαν … Η Μηλιά θυμάται όπως πάντα ! Θέλει να μην ξεχνά όσα ο Θεός επέτρεψε να γίνουν στο μαρτυρικό τους τόπο , μα και στο σπίτι τους στην πάνω Ζώθκια και δάκρυα μιας ώριμης πλέον θλίψης , μα και αγέρωχης ελπίδας και προσμονής , δροσίζουν τα σκαμμένα από τον χρόνο μάγουλά της , στου καλοκαιριού το καύμα …
Στην κουζίνα της βρίσκεται και φτιάχνει το ταπεινό φαγί της το αλάδιαγο …Φασολάκια …Να… και αυτά ακόμα , της γης τα γεννήματα , πόσες μνήμες δεν της έφεραν στα μάτια ! Ξεκίνησε και πάλι να ψέλνει λόγια υμνητικά της Παναγίας και του Αγίου τους του Μάμαντος, του ακαταγώνιστού τους προστάτη :
Παφλαγονίας το κλέος και μαρτύρων αγλάϊσμα, φύλαξ και φρουρός των Κυπρίων, ανεδείχθης Μάμα μάρτυς ένδοξε…

Πόσο την ανάπαυε τούτο το τροπάρι …Ένιωθε πως την άκουγε ο Άγιος και γι αυτό φρόντιζε όλα τα λόγια του να ακούγονται καθάρια …Τίποτα δεν αμελούσε η Μηλιά , και πάντα σκόρπιζε του Θεού την Σοφία στους γύρω της… Δεν είχε γνώσεις και σπουδές … Ήτανε όπως έλεγε και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος , διδαχτή του Θεού , με πίστη αδίσταχτη, μόνιμη κάτοικος της πανελεύθερης πατρίδας του ζωντανού Ευεργέτη , που κανένας δαιμονοκίνητος εισβολέας-κατακτητής δεν θα καταστήσει ποτέ κατεχόμενη ! Του Νομοδότη τα έργα και τα ρήματα , γραμμένα ανεξίτηλα πάντα στην καρδιά της , με της ιερής συνείδησης την αιμάτινη μελάνη, να συμμαρτυρά τα κρύφια Θεάρεστα …

Ακόμα και τον γιό της τον Δεσπότη συμβούλευε και εκείνος με πόση αγάπη και υπακοή την αντίκριζε …Μωρός και ταπεινός γινόταν , ρουφώντας αξεδίψαστα τα λόγια της και τις νουθεσίες της … Πρόσεχε Δεσπότη μου , να μη γείρει ο νούς σου! Πρόσεχε !…έτσι του επαναλάμβανε ως το τέλος της …
Την θάλασσαν διήλθεν ώσπερ ζών, και ταύτης τρικυμίας χαλινών, θαυμασίως λάρνακά σου, Μόρφου τη πόλει κατεστήριξας…
-Τέτοιες μέρες ήταν που ο Πέτρος το σπλάχνο μου έφυγε …Στις μέρες τις φριχτές , στου Αττίλα τον όλεθρο, παραμονές της Παναγίας σκοτώθηκε σε εκείνο το δυστύχημα .…
-Αχ γιέ μου ..24 χρονών παληκάρι … Κάνε Άγιέ μου να ναι μαζί όλοι εκεί κοντά σου… Θυμόταν η Μηλιά τον άνδρα της τον Νικόλα που έφυγε νέος στα 50 του και τον άλλον το γιό τους τον Ανδρέα , μα και την αγιασμένη μάμα της την Μυροφόρα την Θεοχάραινα , της κάτω Ζώδειας την Οσία γυναίκα …
-Δόξα σοι ο Θεός …μονολόγησε και τέλεψε του Αγίου το απολυτίκιο …
Διό εν τη μνήμη σου σοφέ, ευώδες μύρον βρύει εξ αυτής. Δόξα τω Θεώ τω ενεργούντι δια σού πάσιν ιάματα…
-Αχ η μανούλα μου με το νέο της φόρεμα του Παραδείσου την στολή ! μονολόγησε ξανά κατεβάζοντας απ την φωτιά τα φασολάκια …
Χαμογέλασε στον συνειρμό που ήρθε και την συνάντησε ! -Φασολάκια καθάριζε κι η θεία Μάρθα η αδελφή της μάμας μου μόλις εκείνη της εμφανίστηκε μετά τον θάνατό της !
Δεκαεπτά χρόνους μικρότερη από την Μυροφόρα …Σαν μάνα της πάντα την ένιωθε σε ολάκερη την ζωή τους ! Και μόλις έφυγε, ένιωσε πως ορφάνεψε ξανά ! Τι κι αν έφτασε εκείνη στα 97 …Τον ένιωσε τον αποχωρισμό έστω τον πρόσκαιρο στα κατάβαθά της η θειά Μάρθα ! Στα 80 της τότε , όλα όσα της δίδαξε η αδελφή της πλέον ήταν δικό της βίωμα και οι προσευχές οι τόσες που από μικρή της μάθαινε, συνέχεια δεν έφευγαν από τα χείλη της …Ένιωσε παράξενα που ξεκίνησε να προσεύχεται με μια δική της προσευχή- παράκληση αμέσως μετά την κηδεία της… Φτάνει λίγο-λίγο και το δικό μου τέλος σκεφτόταν συνέχεια …
-Αχ αδελφούλα μου , μανούλα μου Μυροφόρα, πολύ σε παρακαλώ, πες στον Χριστό μας να με βάλει όπου είσαι και εσύ ! Μήνες ολόκληρους τούτην την ευχή !
-Να με βάλει ο Χριστός μας όπου είσαι κι εσύ !
Και έφτασε εκείνο το μεσημέρι στην κουζίνα της θειάς Μάρθας …Καθάριζε φασολάκια μόλις της εμφανίστηκε μπροστά της η Μυροφόρα …Σάστισε απ το απότομο , μα γαλήνεψε αμέσως μόλις αντίκρισε το αγαπημένο πρόσωπό της! Μέσα στο Φως τούτο λουσμένο ! Ντυμένη με ένα γαλάζιο ασημένιο φωτεινό φόρεμα ! Δεν ήταν όνειρο , ήταν υπόσταση και γεγονός ! Μπροστά της η αδελφή της !
–Μυροφόρα μου , αδελφούλα μου ,ήρθες ! Που είναι τα τσεμπέρια σου τα διπλά στο κεφαλάκι σου , τα μαύρα σου τα ρούχα ; Τι είναι τούτο που φοράς αδελφή μου ;
-Αυτά φοράμε εδώ , τούτα είναι τα ρούχα όλων μας στη χορεία !
-Μυροφόρα μου ,είχα ξεχάσει πόσο όμορφη ήσουν ! Με άκουσες και ήρθες αδελφούλα μου, μανούλα μου ! Πες μου σε παρακαλώ ,έχω αγωνία … παρακάλεσες τον Χριστό μας για εκείνο που σου είπα τόσες φορές ;
-Ναι , παρακάλεσα , πολλές φορές και πολύ θερμά !
-Και λοιπόν , τι σου αποκρίθηκε ο Κύριός μας ; Θα με βάλει και εμένα εκεί που είσαι και εσύ; Να είμαστε ξανά συνέχεια μαζί ;
-Αδύνατον ! μου είπε ο Κύριος !
-Αδύνατον ;μα γιατί ;
-Γιατί Μάρθα , εμένα με έχει βάλει η Θεία του Δικαιοσύνη πολύ ψηλά ! Δεν γίνεται μου είπε να έρθεις εσύ εκεί !
-Τόσο άθλια είναι η ψυχή μου …που δεν αξίζει …είπε θλιμμένη η Μάρθα ..
-Όχι , δεν είναι αυτό …Εμένα μόλις ανέβηκα με τον Άγγελό μου και Τον προσκύνησα για τρίτη φορά στις σαράντα ημέρες , ο γλυκύτατος Ιησούς χαμογέλασε και είπε : Η Μυροφόρα να οδηγηθεί στην χορεία των Παρθένων , των Οσίων γυναικών !
-Μα , Μυροφόρα μου,  εσύ είχες 4 γέννες, πως και σε έβαλε εκεί ο Χριστός μας ;
-Στον Ουρανό αδελφή μου η παρθενία δεν λογαριάζεται όπως κάτω στην γη …Απ όταν κοιμήθηκε ο Θεοχάρης , που έμεινα 35 χρονών μόνη μου με 4 παιδιά , τόσο πολύ πρόσεχα τον νου μου , που ούτε καν δεν σκέφτηκα ποτέ τίποτα το εφάμαρτο , το ακάθαρτο έστω στο ελάχιστο να τον λερώσω ! Εξήντα-δύο χρόνια στα μαύρα , με εκείνο το διπλό μαντήλι στο κεφάλι ! Όχι γιατί πενθούσα , μα γιατί συνέχεια ζούσα του Αποδείπνου τα λόγια …για την νήφουσα καρδιά ! Συνέχισε Μάρθα μου τον αγώνα σου ! Στέλνε λαχτάρα σωτηρίας και φιλότιμο στον Ουρανό ! Στέλνε δάκρυα μετανοίας , ελεημοσύνες και προσευχές ! Κράτα ως το τέλος τον καλόν αγώνα και έχει καλόν και όμορφον τόπο και για σένα ο Χριστός μας …
Έσβησε όπως ήρθε εκείνη η υπερκόσμια λάμψη …Χάθηκε η μορφή της από μπροστά …Μα έμειναν τα λόγια της αδελφής της τα τελευταία, τα γεμάτα αληθινή Ζωή ... Θυμόταν και η Μηλιά ως το τέλος της το επίγειο, τα θαυμάσια που έζησε η θειά της εκείνο το μεσημέρι …
Η θειά Μάρθα ακόμα και σήμερα που έφτασε 103 ετών , νήφει και προσδοκά τον καλόν τον τόπο τον ετοιμασμένο …Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που είδε την αδελφή της την Μυροφόρα λουσμένη στο Φως ! Δεν κύλησε μέρα που να μην προσπαθεί να του αλλάξει του Χριστού μας την γνώμη και το αδύνατον που κάποτε αποκρίθηκε… Μια νέα προσευχή –παράκληση από τότε δεν έλειψε στιγμή απ την καρδιά της: Να μπορούσε λέει να ντυθεί κι η ίδια εν εκείνη τη ημέρα, αυτό το …Ασημένιο Φωτεινό !
Νώντας Σκοπετέας 
Διασκευασμένο διήγημα από ομιλία του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ.Νεοφύτου. 
Εις μνήμην και αγαθή ανάμνηση της κατά σάρκα Μητέρας του Μηλιάς και της Γιαγιάς του Μυροφόρας …











3 Αυγ 2018

Έξω απ την Εκκλησία στέκει η απελπισία … Κι αν έχεις λύπη ο Χριστός σου λείπει …




Εκείνο το λαμπύρισμα της φλόγας στο καντήλι πως το σπάει το  σκοτάδι …Πως το τιθασεύει το αγρίεμά του! Πως διαλύει των πειρασμών την νύχτα ! Πως γαληνεύει η ψυχή με αυτήν την μικρή σπίθα ! Ξέχειλο το καντήλι με έλαιον και προσευχή για έλεος ! Κάθε σπινθηροβόλημα και ένα ελέησον , ένα μνήσθητι , ένα βοήθησον , ένα φώτισον , ένα αξίωσον , ένα ενίσχυσον , ένα διάσωσον , ένα επίβλεψον , ένα ιάτρευσον , ένα σώσον  …Υπάρχουν ψυχούλες που κρατάνε άσβηστο το καντήλι - ενίοτε ολοχρονίς και με φως απ τον Πανάγιο Τάφο –κι όποτε αντικρίζουν την στάθμη του Θεϊκού ελέους να υποχωρεί σπεύδουν να την ανεβάσουν εκλιπαρώντας να μην έχει  άμπωτη του Χριστού ο σπλαχνισμός …Προσθέτουν λαδάκι και ευχές και ονόματα αναγκεμένων σε γη και ουρανό …Καμιά φορά αν ξεχαστούν αρχίζει το φιτίλι να τσιρτσιρίζει ! Παλεύει η φλογίτσα , ισχνή πια να κρατηθεί αναμμένη …Ψάχνει να βρει μια ρανίδα ελέους να μείνει ζωντανή …Την ακούει η ψυχούλα …Παίρνει το λαδικό αμέσως  και την ζωοδοτεί …Και ξαναλάμπει εκείνη και ξαναδιαλύει λυτρωτικά το σκότος …
Πόσο μοιάζει η ζωή μας μ αυτήν την φλόγα ! Έχει λάμψη και φως Θεόσδοτο η ζωή ! Πάει  να ξεπνεύσει  κάποιες στιγμές . Επεμβαίνει ο Κύριός μας και εκχέει έλεος και έτσι κρατιέται η ζωή απ Την Ζωή ! Κραυγάζει και αυτή κάποιες φορές , ικετεύοντας για έλεος και …λάδι στο καντήλι της ! Είναι υπολογισμένη και η τελευταία σταγόνα ! Ο Χριστός μας γνωρίζει την ποσότητα την ακριβέστατη ! Πόσο λαδάκι θα κάψει του καθενός μας το καντήλι ! Ούτε λιγότερο , ούτε ρανίδα παραπάνω ! Την ακριβέστατη ποσότητα ! Εδώ όμως έρχεται να παίξει σπουδαίο ρόλο το απολύτως σεβαστό και απαραβίαστο απ τον Θεό αυτεξούσιο του ανθρώπου ! Ο Χριστός που γνωρίζει μα δεν προορίζει !
Τις περισσότερες φορές , θέλουμε εμείς να κανονίζουμε την στάθμη του λαδιού… Πόσες φορές έχουμε πει για κάποιον άρτι κοιμηθέντα αδελφό μας : Τον πήρε ο Θεός ; Έχουμε άραγε σκεφτεί πως τις περισσότερες από αυτές τις φορές κάνουμε μεγάλο λάθος ; Αυτός ο αδελφός μας κάπνιζε για 30 χρόνια 2 πακέτα τσιγάρα την μέρα και αρρώστησε στους πνεύμονες …Ο άλλος έπινε μια μπουκάλα  τσίπουρο στην καθισιά του και νόσησε το ήπαρ του …Ο τρίτος έτρεχε με 280 χλμ/ώρα στην Εθνική και έχασε τον έλεγχο ! Το αυτεξούσιο λοιπόν ! Όλοι οι παραπάνω έδωσαν μια και έχυσαν το λάδι απ της ζωής τους το καντήλι! Τους πήρε ο Θεός; Μα είχε πολύ λαδάκι ακόμα να κάψει …Και εκείνο το ψαλμικό που λέει ότι  αν μη Κύριος φυλάξει εις μάτην εκοπίασαν οι φυλάσσοντες δεν ισχύει ; Ισχύει , μα για τους όντως  φυλάσσοντες , τους σώφρονες , τους νουνεχείς …όχι για τους  ασύνετους , του αυτεξουσίου τους αφέντες !
Από τη μια το αλόγιστο αυτεξούσιο και από την άλλη η χάρυβδη της απελπισίας . Αυτό το δαιμονοκίνητο αίσθημα που σπέρνει ο μισόψυχος εχθρός . Χιλιάδες αδελφοί μας , ιδίως στις μέρες μας,  ολέθρια  αγνοούν ότι ο Χριστός μας είναι εκείνος που κυριεύει σε ζωή και σε θάνατο ! Και γίνονται οι ίδιοι κυρίαρχοι …Θέτουν τέρμα στην ζωή ! Πράξη εγωισμού ; Συγχύσεως του νου ; Όπως και να χει την φλόγα στο καντήλι δεν την έσβησε ο Θεός ! Δεν ξέρουμε πως θα κρίνει ο Κύριός μας …Οι περισσότερες από αυτές τις ψυχούλες είχαν πολύ ταλαιπωρηθεί …Κάνουμε συνεχώς προσευχή ! Δεν τις ξεχνάμε ! Ο Κύριος μόνο γνωρίζει ! Τις γαρ έγνω νουν Κυρίου ; ή τις σύμβουλος Αυτώ εγένετο ; Αυτό όμως που μπορούμε και οφείλουμε συνεχώς να διαλαλούμε και βιωματικά να πρεσβεύουμε , είναι πως ο Χριστός μας είναι  Η μόνη Χαρά! Ο Εγείρων από γης πτωχόν και από κοπρίας ανυψών πένητα( ψαλμ.11)  !  Αυτός που ανατρέπει όλα τα ανέλπιδα ! Να διαλαλούμε τα Παύλεια Ουρανόγραφτα ρήματα , ότι η θλίψη θα φέρει την υπομονή , η υπομονή θα γεννήσει την αρετή και η αρετή την Ελπίδα !    Έξω απ την Εκκλησία στέκει η απελπισία … Κι αν έχεις λύπη ο Χριστός σου λείπει …( απόφθεγμα Αγίων Γερόντων) 
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή


26 Ιουλ 2018

Δεμένα τα χέρια του Θεού …




Μια τόσο ευλογημένη χώρα να πορεύεται σε μια αχαλίνωτη πνευματική κατάπτωση …Ξεχειλίζει η θλίψη και η οργή, όταν αναλογίζεσαι όλα αυτά που νομοθετούν και θεσμοθετούν το παρά την φύσιν, αγνοώντας την δικαιοσύνη του Θεού,  μεταλλάσσοντας την αλήθεια Του εν τω ψεύδει,  κατά το Παύλειο ρηθέν…Θες να φωνάξεις, να εκφράσεις τον θυμό σου, να βγεις στους δρόμους, αφού πρώτα βγεις από τον λήθαργό σου, σε μια ειρηνική διαδήλωση με τον Σταυρό να προπορεύεται…Στρέφεις πολλές φορές το βλέμμα σου στον Ουρανό και σαν τον Ιερό Ψαλμωδό ρωτάς τον Κύριο: Κύριε πότε επόψη; Γνωρίζω Κύριε πως το τόξο σου είναι τεντωμένο και έτοιμο, η ρομφαία σου στιλβωμένη… Πότε Κύριε θα ρίξεις την ματιά σου να δεις όλα τα εγκλήματα και τα…μη καθήκοντα (Ρωμ 1,28) που αποτολμώνται;Ουχί πάντες γνώσονται οι εργαζομένοι την ανομίαν;( Ψαλμ 13,4)  Δεν θα συνετιστούν Κύριε όλοι εκείνοι που τον Νόμον σου καταδιώκουν και καταπατούν; Αλήθεια, δεν δύναται ο Κύριος εν ριπή οφθαλμού όλα αυτά να τα διορθώσει;
 Θυμάμαι μια ιστορία , που πριν χρόνια στο Αρχονταρίκι της Σιμωνόπετρας, ένα Φθινοπωρινό βράδυ μας διηγήθηκε ο Γέροντας Αθανάσιος ο Σιμωνοπετρίτης…ο γνωστός εξομολόγος, στην…ενδεκάτη ώρα του Χαριλάου Φλωράκη…
Βρισκόμαστε στην Ελλάδα της  δεκαετίας του 1950…Το 1952 την πρωθυπουργία αναλαμβάνει ο πρόεδρος του «Ελληνικού Συναγερμού» και Στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος . Εκείνη την περίοδο το Άγιο Όρος έχει σχεδόν ερημώσει…Μερικά Γεροντάκια αποκαμωμένα , διάσπαρτα εδώ και εκεί …Θλίψη για τον μαρασμό του Περιβολιού της Παναγίας μας… Εκπονήθηκε τότε ένα σχέδιο εξαιρετικά μεγαλόπνοο, μα άκρως θεοστυγές και ασεβές προς την Μητέρα του Χριστού μας! Ένα κοινά σχεδιασμένο «έγκλημα», ένα σχέδιο το οποίο προωθήθηκε από τα αρμόδια υπουργεία και ήταν έτοιμο για άμεση υλοποίηση! Στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων τότε προΐστατο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Το σχέδιο εν συντομία προέβλεπε: Άπαντα τα Γεροντάκια, οι εναπομείναντες δηλαδή Μοναχοί σε όλες τις Μονές και τα ασκηταριά του Αγίου Όρους –όχι παραπάνω από ογδόντα ψυχές – θα οδηγούνταν να εγκαταβιώσουν πλέον στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας. Όλα τα άλλα Μοναστήρια θα γίνονταν μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες με άκρως οργανωμένες παραλίες και τουριστικές υποδομές..Η Σιμωνόπετρα θα γινόταν καζίνο, στο οποίο ο κόσμος (άντρες και γυναίκες, αφού δια του ιδίου Νόμου θα κατηργείτο και το άβατον) θα ανέβαινε με τελεφερίκ! Ένα νέο παγκοσμίου ενδιαφέροντος Τουριστικό θέρετρο ήταν έτοιμο να δημιουργηθεί άμεσα! Τι απέγινε άραγε εκείνο το σχέδιο της κυβέρνησης του Αρχιστρατήγου και Πρωθυπουργού Παπάγου; Μετά από μια εξαιρετικά σύντομη ασθένεια ο Παπάγος κοιμήθηκε τον Οκτώβριο του 1955. 
Ο τότε βασιλιάς Παύλος,  διορίζει προς κατάπληξη όλων πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Η πρώτη ενέργεια που έκανε εκείνος μόλις ανέλαβε την πρωθυπουργία : Ακύρωσε τον προωθηθέντα  νόμο!  Και έγινε όπως μας έλεγε εκείνο το βράδυ ο παπά Αθανάσης, ακουσίως έστω, νέος Κτήτορας του Αγίου Όρους! Τι άραγε ήταν αυτό που τον οδήγησε σε μια τέτοια απόφαση; Τι ήταν αυτό που επί 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς δεν επέτρεψε στους  Τούρκους να διαλύσουν το Όρος και να το αφομοιώσουν πλήρως;
 Αντίθετα δια νόμων το προστάτευσαν και δεν έθιξαν τίποτα απολύτως για τόσους αιώνες, όσους και ένας υπόδουλος λαός άντεξε και διατήρησε γλώσσα , ιστορία και πίστη! Τι ήταν αλήθεια εκείνο που δρόσιζε καμίνους, μετέτρεπε άγρια θηρία σε ήμερα ζωάκια μέσα σε φριχτούς λάκκους; Ήταν του Θεού τα χέρια! Που κάποιοι συνεχώς κινούσαν! ….κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ ἅψωμαι σωθήσομαι…( Μαρκ.5,28)
Και μόνο τα ρούχα του να αγγίξω  θα σωθώ,  έλεγε η Αγία Βερονίκη,  η αιμορροούσα γυνή του Ευαγγελίου! Και έτσι έγινε! Θυμόμαστε την συνέχεια …Ρωτά ο ίδιος ο Θεός , ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός: Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων ; Δεν ήξερε ο Χριστός μας, ο Παντεπόπτης και Παντογνώστης ποιος τον άγγιξε ;Δεν ήξερε ποιος Tου κίνησε τα χέρια; Την δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Χριστός μας λίγο πιο κάτω:…θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε… ύπαγε εις ειρήνην, και ίσθι υγιής από της μάστιγός σου!
Είναι η πίστη η προσευχητική που μπορεί να αλλάξει τα πάντα, να ακυρώσει νόμους και συμφωνίες, να μεταστρέψει νόες, να μεταμορφώσει το άγριο σε άγιο, να φωτίσει το πυκνό σκοτάδι! Η Προσευχή που εκλύει την πίστη! Που λύνει και κινεί τα χέρια του Θεού! Στην πλειονότητά μας όμως εμείς πως στ' αλήθεια προσευχόμαστε; Μήπως προσεύχεται μόνο  το εγώ μας; Να βγούν καλές οι εξετάσεις στον Γιατρό…Να πετύχει στην Πανελλήνιες το παιδί...Να πάει καλά η επιχείρηση…Ποιός αλήθεια προσεύχεται για τον διπλανό του; Τον Διευθυντή , τον Προϊστάμενο, τον δύστροπο συνάδελφο, τον ακατανόητο γείτονα, τον ανεκδιήγητο Υπουργό, τον Κυβερνήτη που μας οδηγεί στο τέλμα; Κάνουμε εμείς τέτοια προσευχή, ή μένουμε στον κόσμο μας και στα πολύ δικά μας…Να κάνουμε προσευχή για τον σύμπαντα κόσμο! Να τους βάζουμε όλους μέσα!
Στην προσευχή μας, στην διάνοιά μας όταν λέμε την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Πέντε λεξούλες σαν τις  πέντε πέτρες που είχε στον κόρφο του και από εκεί  έβγαλε να πολεμήσει και να νικήσει,  ο φαινομενικά αδύναμος και ανυπεράσπιστος Δαυίδ, μπροστά στον δαιμονιωδώς πανίσχυρο και δυσθεώρατο Γολιάθ… Φώτισε Κύριε αυτούς που κυβερνούν , βοήθησε να επιστρέψουν και να επιστρέψουμε! Μη τους και μας παραδειγματίσεις…εν προστάγματι ω ενετείλω…   
  Να τροποποιήσουμε την προσευχή μας έλεγε ο κυρ –Δημήτρης ο Παναγόπουλος! Μόνο έτσι δεν θα επιτρέψει ο Κύριος να συμβούν όλα εκείνα που φαίνονται να έρχονται!
 Μόνο έτσι θα λυθούν τα χέρια του Θεού επ ωφελεία των ψυχών μας! Αλλιώς,  συνεχώς θα παραμένουν δεμένα! Και πολλά θα γίνονται,  ενώ Εκείνος θα έχει αποστρέψει το βλέμμα Του, αφού δεν αντέχει να θωρεί το αμετάστρεπτό μας συνεχώς να εφευρίσκει το κακό και την ανεμική μας πίστη κοντόφθαλμα να περιστρέφεται γύρω από την ολοδική της δικαιοσύνη…Να μιμηθούμε εκείνα τα λιγοστά ταπεινά  γεροντάκια στον Άθωνα την εποχή του Παπάγου …  
Τα γόνατά μας και τα δάκρυά μας για τον Σύμπαντα κόσμο!  
Αυτά και μόνο θα λύσουν του Θεού τα χέρια!
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από   το βιβλίο: "Αυτοί οι παράξενοι Χριστιανοί"
Εκδ.Ιεραποστολικό Σωματείο "Πρόμαχος Ορθοδοξίας" 2021



17 Ιουλ 2018

Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;




Ο πεθαμένος δεδικαίωται ! Το έχουμε ακούσει όλοι μας στα σίγουρα αυτό …Σε κάποια νεκρώσιμο , σε ένα μνημόσυνο από κάποιον που ο …πεθαμένος κάποτε πίκρανε πολύ …μα τώρα τον συγχώρεσε εκείνος , ή στην εμμονή και στο μνησίκακό του , ένας άλλος  του αντέτεινε τούτο το επιχείρημα: Ο πεθαμένος δεδικαίωται! Παύλειο το ρηθέν , μα έχει και συνέχεια , έχει και ένα συμπλήρωμα τούτη η φράση : «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας»( Ρωμ 6,7) . Αυτό το συμπλήρωμα αν δεν υπήρχε , πόσο θα μας βόλευε ! Η …ωριγενίστικη απουσία του , θα ακύρωνε την δικαιοσύνη του Θεού και το πύρινο σκοτάδι της κολάσεως, της ετοιμασμένης τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού !Δεν μπορεί λοιπόν να αμαρτάνει ο αποθανών ! Λογικό δεν είναι ; Βαθιά τα Παύλεια ρήματα και τα νοήματα ! Δια του βαπτίσματός μας συσταυρωθήκαμε και συνετάφημεν τω Χριστώ ! Νεκρώθηκε η αμαρτία ! Βαπτιστήκαμε και ξαναγεννηθήκαμε ! Ζωντανέψαμε ! Θάψαμε στην Ιερή κολυμβήθρα την αμαρτία ! Είμαστε πλέον ζωντανοί ! Ο παλαιός άνθρωπος έμεινε εκεί , συνεσταυρώθη και συνετάφη ! Πεθαμένος για την αμαρτία ! Αυτός είναι ο αποθανών, ο  οποίος δεδικαίωται , μένει ανέγγιχτος και ανεπηρέαστος από την αμαρτία ! Ο νεκρός φυσικά και δεν αμαρτάνει ! Επομένως και ο νέος άνθρωπος , ο μόνος αληθινά ζωντανός , ο Χριστιανός Ορθόδοξος δεν μπορεί , δεν είναι δυνατόν και κατά φύσιν να αμαρτάνει ! Τούτο λέγει ο Απόστολος των Εθνών στο σπουδαίο τούτο χωρίο της προς Ρωμαίους ! 
Ότι ο Χριστιανός Ορθόδοξος  που έχει γίνει νεκρός για την αμαρτία δεν μπορεί πλέον να αμαρτάνει ! Ο αποθανών , δηλαδή ο ζωντανός ! Εκείνος που ζει μυστηριακά , εν μετανοία , εν εξομολογήσει , και κοινωνία μετά του Αδιαιρέτου Τριαδικού Θεού , είναι μακριά από την αμαρτία ! Πόσα στ αλήθεια δεν παρερμηνεύουμε , πόσα δεν αγνοούμε ! Πόσα δεν διαστρεβλώνουμε και πόσα δεν πετάμε , επειδή δεν ταιριάζουν στον ολοδικό μας Θεό ! Άχρηστα και αταίριαστα στους νεκροζώντανους αγαπολόγους καιρούς μας ! Ας πάμε τώρα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:
 Ἕτερος δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καὶ θάψαι τὸν πατέρα μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς.                              ( Ματθ. 8,21-22 )
Ο Χριστός μας λέει σε έναν από τους μαθητές που τον ακολουθούν , ο οποίος ζητά την άδειά Του για λίγο να απομακρυνθεί , ώστε να φροντίσει για την ταφή του πατέρα του : Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους ! Ασυνήθιστα σκληρός ο λόγος του Χριστού μας σε αυτό το χωρίο ! Μα δεν μίλησε ποτέ ο Χριστός μας εξωραζοντας , στρογγυλεύοντας και αγαπολογώντας ! Δεν είναι ψυχοερευνητής ο Χριστός μας ! Είναι ψυχογνώστης!Είναι ο Κύριος της Ζωής και του θανάτου ! 
Εκείνος μόνο γνωρίζει ποιος είναι ζωντανός και ποιος νεκρός ! Αυτός θα κρίνει ποιοι διήγαγαν τούτο το πρόσκαιρο ως ζωντανοί και ποιοι ως πεθαμένοι ! Ζωντανοί όσοι προσπαθούν συνεχώς να γίνονται νέοι άνθρωποι , να διατηρήσουν την αναγέννηση που έλαβαν την ημέρα της βαπτίσεώς τους,  μα και κάθε αναγέννηση στο δεύτερο και απειραρίθμως επαναλαμβανόμενο λουτρό της Ιεράς Εξομολογήσεως !
Ζώντας εν Χριστώ και για τον Χριστό , όσοι πορεύονται  την οδόν της μετανοίας αδιαλείπτως,  ως την τελευταία τους επίγεια ανάσα,  ακολουθώντας τον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστης μας ! Αιώνια ζωντανοί ! Κάποτε θα μεταβούν εκ του θανάτου εις την Ζωήν ! Στον αντίποδα νεκροί που ναι περπατούν , ναι ανασαίνουν , όμως απλά υπάρχουν !Μακριά απ ο,τι μπορεί να ξεδιψάσει , να χορτάσει , να φωτίσει !Επίπλαστες χαρές , ψεύτικες ελπίδες και ένας θάνατος που παραμονεύει μαζί με το σκοτάδι που αιώνια τον αγκαλιάζει!  Νεκροζώντανοι όσοι δεν ακολουθούν τώρα τον Χριστό μας !  Ο ίδιος το είπε !  Εκείνος που νίκησε τον θάνατο! Που μας έδωσε το νίκος και την αιώνια Ζωή! 
    «Με κρατάς , σε κρατώ και μετά γκρεμός και μετά το τέρμα …» λέει ο γνωστός στίχος του περιάκουστου τραγουδιού … Δεν έχει   όμως τέρμα το αιώνιο για τους Ζωντανούς ! 
Μα για να αναρωτηθούμε όλοι μας σήμερα και πρώτος ο γράφων,  με τον τίτλο αυτού του τραγουδιού , βάζοντας στο τέλος του όμως όχι θαυμαστικό μα ένα ανήσυχο και αγωνιώδες  ερωτηματικό : Είμαστε ακόμα ζωντανοί ; Είμαστε ;
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή








11 Ιουλ 2018

Νύχτα στο κελί του Αγίου Παϊσίου



Πόσα χωράει η μνήμη ;Πόσα ερεθίσματα, πόσες εικόνες ; Λήψη –αποθήκευση –ανάκτηση , ανάκληση , ανάμνηση …Τα στάδια που μας οδηγούν στο να θυμόμαστε το ο,τιδήποτε . Ένα πρόσωπο , ένα όνομα , μια ημερομηνία, μια μυρωδιά , ένα χαμόγελο , ένα δάκρυ … Η ένταση  στην λήψη θα οδηγήσει στην καλύτερη αποθήκευση , στην πιο εύκολη ανάκληση ! Σωτήρια η μνήμη , λυτρωτική κάποιες φορές . Ολέθρια όταν ενώνεται μόνο με την κακία …Η μνησικακία ! Βδελυρή στα μάτια του Παναγάθου και Αμνησικάκου Θεού μας ! Θαυμαστοί όλοι εκείνοι , που έχουν και μεγάλες αποθήκες μνήμης,  μα και ταχείς και επιτυχείς τις διαδικασίες ανάκτησής της . Και ο θαυμασμός μας επιτείνεται όταν η διαδικασία λήψης διήρκεσε ελάχιστα ! Συναντάς για παράδειγμα έναν Αγιορείτη Γέροντα για πρώτη φορά στην ζωή σου , μιλάς μαζί του για ελάχιστα λεπτά της ώρας  , του δίνεις τα ονόματα των δικών σου να δέεται για υγεία και θείο φωτισμό , για ανάπαυση κεκοιμημένων …Τον  επισκέπτεσαι ξανά  ύστερα από λίγα  χρόνια , εκείνος στο μεσοδιάστημα έχει συναντήσει αμέτρητο αριθμό αδελφών –προσκυνητών και μόλις σε βλέπει , σε προσφωνεί με το όνομά σου και σε ρωτά ονομαστικά για τα παιδιά σου !
Στ΄ αλήθεια τι είναι αυτό που όξυνε τόσο την μνήμη τούτου του Γέροντα ; Τι ήταν εκείνο που αύξησε τόσο τον αποθηκευτικό της χώρο ; που τον έκανε να σε θυμηθεί σαν να μίλησες μαζί του μόλις χθες; Η προσευχή και μόνο ! Το σύμπονό του για τον σύμπαντα κόσμο αδιακρίτως! Το Φως που εκλύεται από αυτό τη δυνάμει του Παρακλήτου Ουρανίου Βασιλέως ! Έτσι και ο Άγιος Παϊσιος ! Δεν λησμόνησε ποτέ κανέναν !
Πόσους δεν κουβαλούσε συνέχεια στις πλάτες του αυτός ο ισχνός καλόγερος …Τα πάθη , τις ανάγκες , τις θλίψεις , τις στενοχώριες , τα προβλήματα , την αγνωσία, την πλάνη , την αμέλεια , την αμετανοησία ! Δάκρυα ασταμάτητα , προσευχή ασίγητη ! Σύντριμμα , ερείπιο γινόταν ύστερα από  μια ολονύχτια δέηση για τον σύμπαντα κόσμο , μα και για όλους τους αναρίθμητους εμπεριστάτους , που ποτέ πια δεν έφευγαν από τον νου και την ψυχή του !
Μέσα στις δικές του  θλίψεις  , τις τόσες δυσκολίες και στις αλγεινές στιγμές που είχε στην καθημερινότητά του , στα βάσανα , στις αρρώστιες  τις επώδυνες , στον ανηλεή και ασταμάτητο πόλεμο από τον μισόψυχο εχθρό , στην διαρκή αγωνία και τον πόνο για τον συνάνθρωπο,  πάντα τα κατάφερνε και στον ελάχιστο χρόνο που περίσσευε για λίγη σωματική ανάπαυση , εκείνος καθόταν σε ένα μικρό τραπεζάκι με λιγοστό φως να στείλει μια απόκριση , ένα γράμμα , μια επιστολή σε έναν αναγκεμένο , να συμπληρώσει κάποιες μνήμες σε ένα πνευματικό ημερολόγιο ! Να ωφεληθούν ψυχές που κάποτε θα διαβάσουν τούτες τις πολύτιμες καταγραφές !
Πάμε πίσω στον χρόνο ! Είναι νύχτα καλοκαιρινή στον Άθωνα , πυρακτωμένη από τις φλογές των ικεσιών  . Έξω τα τριζόνια πέμπουν μεσονυχτικά μελωδήματα !Στον Τίμιο Σταυρό και στην Παναγούδα , ο Γέροντας κάθεται και παίρνει μπροστά του ένα τετραδιάκι . Να καταγράψει μνήμες από την Αγιασμένη του πορεία σε τούτο το πρόσκαιρο  , να τις μοιράσει κάποτε αντίδωρο , να γαληνέψει , να φωτίσει η διδαχή τους ! 
Νύχτα στο κελί του Αγίου !Ξεκινά εκείνος να γράφει με τα ταπεινά του γραμματάκια , τις χαριτωμένες μουντζούρες του , τα ανώδυνα γραμματικά του λάθη , τον πυκνογραμμένο και αείρροο άνωθεν υπαγορευμένο  λόγο του : Πριν πολλά χρόνια με είχε επισκεφθεί ένας απλός Χριστιανός καλοκάγαθος …Στα χέρια μας εκείνο το τετράδιο με τις μνήμες του Αγίου …Ξεκινάμε παραμονές της Εορτής του να το ξεφυλλίζουμε…
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από σειρά 2 εκπομπών ,στις οποίες ως επί το πλείστον διαβάζεται το εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ «ΩΦΕΛΙΜΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ». Μία έκδοση της Ιεράς Μονής Αγίου Ιλαρίωνος Προμάχων Αριδαίας τη επιμελεία του Ιερομονάχου Παϊσίου .

1 Ιουλ 2018

Φορέστε τα Κυριακάτικά σας ! (Μικρό διήγημα στην μνήμη της Μαρίας )


Ο Σπύρος και η Μαρία. Πυρίγληνες μορφές με πυρένδυτες για την αγάπη του Χριστού ψυχές από τα μικράτα τους! -Ο Σπύρος μου και …η Μαρία μου…Κάποιες φορές τούτο  το κτητικό μπορεί να  φανερώσει τον ίδιο τον Παράδεισο! Δεκαοκτώ σχεδόν χρονών η Μαρία του, του  Θεού Λόγου σπουδάστρια, λίγο μεγαλύτερος ο Σπύρος της,  στα  πρώτα του τότε  πετάγματα σαν Ίκαρος με φτερά λυγαριάς!    
 Μα να, για αυτά τα παιδιά δέεται με υψωμένα τα χέρια ο πάτερ,  στον Μέγα Ιερουργό του μυστικού και αχράντου Γάμου!  Αμπέλι με κλήματα αγλαόκαρπα, της Κανά το νάμα,  αέναα να στάζει ξεδιψαστικό,  στο κοινό ποτήρι της αγάπης τους…
Νιόφυτα λιόδεντρα μπροστά στο υψωμένο Ευαγγέλιο, φορτωμένα με χρυσές ελιές, έλεος και οικτιρμό, εύχεται ολόκαρδα πάντα να στύβουν σε καντήλι ακοίμητο, κάτω από τα μαρτυρικά τους στέφανα…
Έτσι δέεται να τους  συγκομίσει,  σε γεράματα βαθιά ο Γεωργός Κύριος …
  Δὸς αὐτοῖς Κύριε καρπὸν κοιλίας, καλλιτεκνίαν, ὁμόνοιαν ψυχῶν καὶ σωμάτων….
….Σύζευξον αὐτοὺς ἐν ὁμοφροσύνῃ· στεφάνωσον αὐτοὺς εἰς σάρκα μίαν· χάρισαι αὐτοῖς καρπὸν κοιλίας, εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν.
Φεύγουν οι ευχές από τα χείλη του Ιερέα και φτάνουν στα υπερουράνια, στο Αγαλλίαμα των Μαρτύρων …
Άγιοι Μάρτυρες , οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες!
Το άκουγαν ο Σπυρίδων  και η Μαρία, ο Νυμφίος και η Νύμφη , απ τους ψάλτες στο μυστήριο το ιερότατο, την ώρα που στεφανωμένη η αγνότητά τους,  έκανε τα πρώτα της κοινά σφιχτοκρατημένα απ τα χέρια τους βήματα, μα κάπως δυσκολεύονταν τότε να το νιώσουν βαθιά τους. Ήρθε όμως το πρώτο παιδί τους  και μαζί του γεννήθηκε την ίδια μέρα  ένα ουρανόσταλτο δώρο , που οι Άγιοι το είπανε βίωμα! Και ξεκίνησαν τα θαύματα και τα θαυμάσια! Μια αμετάπτωτη κατάσταση χαράς! Ένα παραδεισένιο γλέντι η ζωή τους, με τα λόγια και τα  τραγούδια του Θεού, με  την αληθινή χαρά Του!
-Πόσα παιδιά λες να κάνουμε, πόσα θες;είχαν ρωτήσει σχεδόν ταυτόχρονα ο ένας τον άλλον τότε στο ξεκίνημά τους το κοινό! 
-Μέχρι 5 είναι καλά! Ναι , 5 παιδιά! Τι όμορφα που θα είναι! Μας φαντάζεσαι τις Κυριακές όλους μαζί στην Εκκλησία, φορώντας τα Κυριακάτικα ρούχα μας, τα καλά μας, τα Αναστάσιμά μας!
 Και ξεκίνησαν με τον πρώτο τους τον γιό! Ο μεγάλος…έτσι τον έλεγαν από μικρό, γιατί σχεδόν δεν είχε μιλήσει ακόμα εκείνος , όταν άρχισαν να καταφθάνουν και τα υπόλοιπα μέλη μιας …Θεέ μου …δωδεκαμελούς οικογένειας!
                                    2017 μ.Χ. πλέον !
-Σαν τον Ιώβ καλέ  Σπύρο μου και εσύ, του είπε ο Γέροντάς τους ολόχαρος,  μόλις αυτός  του μήνυσε  τα χαρμόσυνα νέα πως  η Μαρία του, κυοφορούσε ήδη το δέκατο παιδί τους  ! 
-Ξέρεις Σπύρο μου, του είπε όλος χαρά εκείνος, όταν αποκατέστησε τον Ιώβ ο Κύριός μας,  του τα έδωσε όλα διπλά! Είχε και του πήρε στην αρχή όταν τον δοκίμασε 7.000 πρόβατα, του έδωσε έπειτα  14.000, είχε 3.000 καμήλες του έδωσε 6.000, είχε 500 ζεύγη βοδιών και 500 θηλυκούς όνους του έδωσε 1000 από κάθε είδος. Είχε και 10 παιδιά 7 γιούς και 3 θυγατέρες , που τους πήρε ο Κύριος, του έδωσε έπειτα πάλι 10!  10 στον Ουρανό, 10 και στη γη! Πάλι τα διπλά δηλαδή! 7 γιούς ξανά και 3 κόρες ,  την Ημέρα την Κασσία και την Αμαλθαία ! Εσύ στην αναλογία λίγο μας τα χάλασες, αλλά στον αριθμό και στην Υπομονή σαν κάπως να του έμοιασες του Ιώβ!
-Να εύχεσθε Γέροντα, να λέω και εγώ σαν τον πολύαθλο Άγιο, συνέχεια το Είη το όνομα Κύρίου ευλογημένον, ό,τι κι αν θελήσει ποτέ να μου αποστερήσει!
Τα διηγήθηκε τούτα στην Μαρία του και εκείνη είπε τότε μόνο ένα Αμήν, που μέσα του χώρεσαν όλα τα απερίγραπτα με λέξεις!
Η Μαρία η Θεολόγος, η Μαία, η Μάνα, η Αγωνίστρια, η Αθλήτρια, η Ακάματη,  που δεν έπαψε ποτέ να μιλά στα παιδιά της, με το βίωμά της. Από την κοιλιά ακόμα πόσα δεν τους έλεγε, για την χαρά του Θεού, για τον Γέροντά της τον λατρεμένο, τον Άγιο Πορφύριο, το μεγάλο θαύμα που κάποτε  της έκανε…Πόσα χάδια πόσες αγκαλιές, πόση ειρήνη και αγάπη  σε όλα τα… παπάκια της, έτσι με στοργή τα έλεγε τα μωρά της, σαν αυτά συνεχώς την ακολουθούσαν,  λαχταρώντας  πάντα να νιώθουν όπως εκείνο το πρώτο εννιάμηνο στην θαλπερή της μήτρα…Μα και πόσο μοναδικά μετέδιδε την εμπειρία της αυτήν την Θεοδώρητη, σε όλες τις μανούλες, που της εμπιστεύονταν τον πόθο της συνδημιουργίας…
Νύχτα βοήθησε την τελευταία μανούλα να γεννήσει φυσιολογικά το μωρό της…Σχεδόν λεχώ η Μαρία μας  ακόμα στον  δέκατο βλαστό της, πήρε ευλογία και έσπευσε να παρασταθεί…Πρώτη φορά εκείνη την νύχτα, που επέτρεψε ο Θεός να αισθανθεί βαριά την συνήθως ακαταπόνητη καρδούλα της!
Λύγισε σαν λυγαριά το θέλω της το θυσιαστικό! Κάθε ύπνος ένας θάνατος μικρός και ο Θάνατος ένας μεγάλος ύπνος!   Έγειρε άθελα για λίγο να κοιμηθεί,  να ξαποστάσει  και πέταξε με τα αγγελικά φτερά του Ικάρου της… Με την ταχύτητά του διαθόθηκε το μαντάτο! Η Μαρία έφυγε για τον Ουρανό χθες την νύχτα! Χριστέ μου! Η Μαρία!
Είη το όνομα Κυρίου  Ευλογημένο από του νυν και έως του αιώνος! Πόσο τον ακολούθησες σε όλα του τον Πολύαθλο Άγιο αδελφέ μου Σπύρο! Αυτό σου ήρθε στα χείλη μόλις σε πήραν στο τηλέφωνο! Θυμήθηκες αμέσως τις κουβέντες της λίγες μέρες πριν το φευγιό της, την μετάβασή της  προς την αληθινή Ζωή…
"Να έχετε διάκριση όταν μιλάτε με τους ανθρώπους για θέματα πίστης, ανάλογα με τα βιώματα που έχουν. Για παράδειγμα, αν μια νταλίκα πέσει πάνω μου και σκοτωθώ τι θα πείτε στα μικρότερα; Ότι η μαμά σκοτώθηκε ή ότι πήγε στον ουρανό;" Τα θυμήθηκαν όλα τα παιδιά της , ακόμα και το δέκατο,  τα λόγια της εκείνα τα τόσο προφητικά…Τα θυμήθηκε και ένας γιός  όταν κάποια κυρία του είπε πως…ο Θεός πήρε την μαμά σας!
-Όχι μόνο δεν πήρε τη μαμά μας, απάντησε ατάραχος   αλλά μας έδωσε και τη Δική Του ακόμα… Αισθάνθηκε μια αλλιώτικη χαρά τότε γιατί ήξερε πως η μάνα του τον άκουγε! Λίγες ώρες πριν τους είχε ορμηνέψει ο πατέρας: 
-Παιδιά μου, η μάνα σας χθες βράδυ έφυγε για τον Ουρανό σε τροχαίο! Ετοιμαστείτε σήμερα θα την φέρουμε εδώ στο σπίτι μας και αύριο θα την κηδέψουμε! 
Είναι εδώ μαζί μας και θα ναι πάντα, να το ξέρετε! Δεν πεθαίνουν οι ψυχές! Είναι αιώνιες! Χριστός Ανέστη να λέτε σε όλους! Με ακούτε; Μόνο αυτό να απαντάτε σε όλους!  Είναι μέρες  σπουδαίες  η σημερινή και η αυριανή! Θα πάρει χαρά μεγάλη, αν όσα τόσα χρόνια σας δίδαξε με το παράδειγμά της, σήμερα και αύριο γίνουν πράξη και Ανάσταση!
Σαν ν άκουσα την μεγάλη θυγατέρα του  να τον ρωτά:
-Τι ρούχα να φορέσουμε πατέρα;
-Να φορέσετε όλοι τα Κυριακάτικά σας, τα Αναστάσιμά σας!
Έτσι λευκοφορεμένα περικύκλωσαν το άψυχο σώμα της στο σπίτι τους ολονυχτίς διαβάζοντας το ψαλτήρι,  μα και στο καθολικό της Μεταμόρφωσης…Η λάμψη απ τις ακτίνες του Θαβώρ έλουζαν τα πρόσωπά τους…Ο Άγιος Πορφύριος δεν σταματούσε να τους αγκαλιάζει συνέχεια όλους στα μυστικά αθέατα ,  ψιθυρίζοντάς τους πως…θα είναι μαζί μου τώρα η Μαρία! Θα είναι μαζί μου! Ο μεγάλος  τους στο αναλόγι και εκείνος με τα Κυριακάτικά του, ξεκίνησε να λέει  τον Απόστολο:
Ἀδελφοί, οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα. Εἰ γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτω καὶ ὁ Θεὸς τοὺς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ… 
Πόσο πρωτόγνωρα αληθινά ακούστηκαν τούτα τα λόγια από το στόμα του! Χιλιάδες ψυχές τον άκουσαν και δάκρυσαν στο σπάσιμο της φωνής του στην κατάληξη:πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα….πάντοτε...
Αυτό το… πάντοτε, δίνει στην λύπη μας χαρά, στο ανέλπιδό μας  αποκαραδοκία, στις δοκιμασίες μας αποκατάσταση εν τοις Ουρανοίς…Τούτο το…πάντοτε ντύνει το όνειρο του Παραδείσου στα λευκά, στα Κυριακάτικα, στα Αναστάσιμά μας!
Καλή αντάμωση Μαρία μας! Πρέσβευε υπέρ ημών των περιλειπομένων…
Νώντας Σκοπετέας
Διήγημα βασισμένο σε αληθινή ιστορία 
Εις μνήμην της Μαρίας Χ.
+22-06-2018
Απόσπασμα από το βιβλίο: 
"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"
(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)
Προς δόξαν Θεού και παραμυθία ψυχών, που ως μη έχοντες Ελπίδα πενθούν γιατί ¨έχασαν" τον άνθρωπό τους, λες και απώλεσαν κάποιο αντικείμενο ...
Ναι, δάκρυα πολλά και προσευχή βουβή, σαν τον πόνο των λευκοφορεμένων σπλάχνων της για την αναχώρηση της Μαρίας εκ του θανάτου εις την Ζωήν τούτες τις ώρες...
Ορφανόν και χήραν αναλήψεται Κύριος ...
Μα δόξα τω Θεώ,  σε θεοστυγείς και σκοτεινές μέρες που σχεδόν έχουμε ξεχάσει  το οτι Ένας είναι Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου, με προβολή και ηρωοποίηση όσων, ταις των δαιμόνων απάταις αποφάσισαν για το αντίθετο, είδαμε και βιώσαμε μια νεκρώσιμη ακολουθία μακάρια και όχι μακάβρια...με σκεπασμένα φέρετρα, μαύρες "σημαίες" να αποδοκιμάζουν τον Ουρανό και τις απερινόητες αποφάσεις του Θεού...
Ανάσταση σήμανε και πάλι στο Μήλεσι!
Αληθώς Ανέστη αδελφή μας Μαρία!Μακαρία η οδός σου! 
Σπύρο αδελφέ μου πάντα αγγελικά και αγέρωχα τα φτερά σου!
Ψυχές μας διαλεχτές , καλές υπομονές και χαρά Θεού αληθινή πάντα να φωλιάζει στην μνήμη και στις καρδιές σας,  με τις μεσιτείες της Αγίας Μάνας σας!

Ευχαριστούμε θερμά τον αδελφό μας και συνοδοιπόρο Σταύρο Γουναρίδη και το εξαιρετικό ιστολόγιο «Αμφοτεροδέξιος» για την ευγενική παραχώρηση  στοιχείων από σχετικές αναρτήσεις .  

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...

Ας επιλέξουμε ...Το τίμημα ή το αντίτιμο ...
Βαπτίστηκες και αναγεννήθηκες ... Μετανόησες κάτω από πετραχήλι και ξαναβαπτίστηκες ... Μετέλαβες τα άχραντα μυστήρια και ένιωσες ξανά βαπτισμένος εις το όνομα του τρισυπόστατου Θεού ... Υπάρχει ακόμα ένα βάπτισμα το τέταρτο κατά σειρά .. το βάπτισμα της ομολογίας ...στο αίμα της Πίστης ... Άραγε πόσοι από εμάς θα το αγαπήσουμε ; Τον Αναστάντα Θεό ας ομολογήσουμε ...Και ας πληρώσουμε το τίμημα της Ομολογίας ...όχι το αντίτιμο της απωλείας ...! Καλό Παράδεισο ! ( Νώντας Σκοπετέας. 2009)

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας Νεκταρία Καραντζή

Απολυτίκιο Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ακούστε το από την αδελφή μας  Νεκταρία Καραντζή
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν , Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙ Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία . Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην ,επικαλέσωμεν άπαντες. // Nώντας Σκοπετέας 27-11-2013 Απολυτίκιο με την ευκαιρία της επισήμου Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου . Σημ: Το απολυτίκιο δεν περιέχεται σε αναγνωρισμένη ακολουθία , αλλά είναι προϊόν ευλαβείας και απέραντης ευγνωμοσύνης , προς τον Μεγάλο Άγιο του Θεού , στην μεγάλη η μέρα της Αγιοκατατάξεώς του .

Ουράνια Συντροφιά...

Ουράνια Συντροφιά...
Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν' αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...". Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μια σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μια σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...". Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ' τα δωμάτια. "Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής", είπα μέσα μου. Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ' εμποδίσει. -Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ. Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω: -Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν' αγιάσω. -Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. -Μα δεν ξέρομε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: "Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου". Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν: -Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το "Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...", διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ' αυτές τις ψυχές. Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μάς αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και "βρέχει επί δικαίους και αδίκους". Όλοι Τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσομε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Κοιτάξανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. -Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ' αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά! -Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα./Γ.Πορφύριος

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...

η προσευχή του Κυρ -Φώτη...
Σε ευχαριστώ, Κύριε πολυέλεε, σε υμνώ, σε δοξάζω, γιατί μ' έπλασες από το τίποτα. Αλλά δεν μ' έπλασες μοναχά μια φορά, αλλά και κάθε μέρα με πλάθεις από το τίποτα, επειδή και κάθε μέρα με βγάζεις από τον ίσκιο του θανάτου που ξαναπέφτω. Μέσα στον ακαταμέτρητο τον κόσμο, μέσα στη μερ­μηγκιά των ανθρώπων, είμαι ένα τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα τίποτα. Και μολαταύτα τον κάθε άνθρωπο τον θυμάσαι και τον βρίσκεις και τον τραβάς προς εσένα, και τον ζωοποιείς από πεθαμένον, και τον ξαναπλάθει το πατρικό χέρι σου, σαν να είναι ο καθένας μας μοναχά αυτός στον κόσμο. Η κραταιά δύναμή σου βαστά όλη την κτίση κι' όλες τις ψυχές σαν νάναι μια και μοναχή. Και τις κάνεις να νοιώσουνε την αθανασία σαν νάναι μια και μονάχη η καθεμιά και σε νοιώθουνε πατέρα τους σπλαχνικόν, που δεν κουράζεται να συχωρά και να ξαναπλάθει τον εαυτό μας, που πεθαίνει κάθε ώρα από την αμαρτία. ~Φώτης Κόντογλου~