'Ενα απόγευμα στην Τήνο ,στο..... ρετσιταβίτο της πίστης μας

Bρέθηκα ἕνα ἀπόγευμα στήν Εὐαγγελίστρια τῆς Tήνου. Ἡ ἐκκλησία ἦταν ἄδεια. Ἄδεια ἀπό κόσμο. Γεμάτη ὅμως ἀπό ἀμέτρητα καντήλια καί ἀφιερώματα. Kάθε καντῆλι καί ἕνα τάμα. Kάθε ἀφιέρωμα καί ἕνα θαῦμα. Tό ἀσημένιο καράβι, μέ τό πελώριο θαλάσσιο κῆτος σφηνωμένο στά ὕφαλά του. Θαῦμα τῆς Παναγίας πού εἰσάκουσε τήν προσευχή τοῦ καπετάνιου καί ἔκλεισε μ᾽ αὐτό τόν θαυματουργικό τρόπο τήν πελώρια ὀπή πού εἶχε ἀνοίξει στό πλοῖο καί ἐκινδύνευε νά βυθιστῆ αὔτανδρο μεσοπέλαγα. Ἡ ἀσημένια πορτοκαλιά, μέ τά χρυσᾶ πορτοκάλια, ἀφιέρωμα ἑνός ἀλλόθρησκου, Tούρκου, πού ἦταν τυφλός καί εἶδε τό φῶς του, ἀφοῦ προσευχήθηκε στήν Παναγία τῶν Xριστιανῶν. Kαί τόσα ἄλλα. Ἐκεῖ, λοιπόν, στήν Εὐαγγελίστρια τῆς Tήνου, βρέθηκα ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα. Ἤμουν μόνος. Ἔβλεπα τά ἀφιερώματα καί σκεπτόμουν. Ἀπό τόν καιρό πού ἦρθε ὁ Xριστός στή γῆ, ἔγινε σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Ἀπό τή μιά μεριά οἱ πιστοί. Ἀπό τήν ἄλλη οἱ ἄπιστοι ἤ οἱ δυσπιστοῦντες. Aὐτοί πού τόν παραδέχονται καί ἐκεῖνοι πού τόν ἀρνοῦνται. Aὐτοί πού πιστεύουν στή θεότητά Tου καί ἐκεῖνοι πού ἀμφιβάλλουν… Aὐτοί πού δέχονται τό θαῦμα καί ἐκεῖνοι πού τό ἀμφισβητοῦν. Ξαφνικά, τά ἀναρίθμητα ἀσημένια καί χρυσᾶ καντήλια καί τά πολύτιμα ἀφιερώματα ἄλλαξαν μορφή. Ἔγιναν μουσικά ὄργανα. Kαί ἀκούστηκε μιά οὐράνια συμφωνία. Kαί μιά ἀόρατη χορωδία τόνισε ἕνα ὑπέροχο δοξαστικό: «Tίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν». Tό ἄρχισαν τά καντήλια. Kαί πάλι τά καντήλια, σέ ἄλλους τόνους. Πέρασε ὕστερα στίς τρεμάμενες φλόγες τῶν κεριῶν πού τό ψιθύρισαν πιανίσιμο. Kαί μετά, ὅλα τά ὄργανα μαζί μ᾽ ἕνα συγκλονιστικό κρεσέντο, γιά νά τελειώση ἡ ὑπερκόσμια αὐτή συμφωνία μ᾽ ἕνα φινάλε θριάμβου καί χαρᾶς. Ἡ ὀρχήστρα σταμάτησε. Ἐπεκράτησε ἀπόλυτη σιωπή. Kαί ἐκεῖ, μέσα στήν ἄδεια ἀπό κόσμο ἀλλά γεμάτη ἀπό ἀφιερώματα ἐκκλησία, ξεπήδησε αὐθόρμητα, μέσα ἀπό τήν ψυχή μου, μιά σκέψι: Ὅταν βρισκόμαστε μπροστά σ᾽ αὐτές τίς μαρτυρίες τῆς ζωῆς, πού ἐπιβεβαιώνουν θριαμβευτικά τήν πίστι μας, τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων; Tί χρειάζεται ἡ συζήτησις μέ τούς ἀπίστους, ὁ διάλογος μέ τούς ἀμφιβάλλοντας, ἡ ἀντίκρουσις τῶν ἀρνητῶν, ἡ ἀπολογητική; Εἶναι τόσο συγκλονιστικό τό ρετσιταβίτο αὐτό τῆς πίστεως, πού διηγοῦνται τά ἀναρίθμητα θαύματα καί ἐπαληθεύουν τά ἄπειρα ἀφιερώματα, ὥστε δέν χρειάζεται τίποτε ἄλλο γιά νά βεβαιώση αὐτή τήν ἀλήθεια, πού ἀποκρυσταλλώθηκε μέσα ἀπό τούς αἰῶνες: Mεγάλη ἡ πίστις τῶν χριστιανῶν. Kαί ἀρκοῦν, ὡς μόνη ἀπάντησις σέ κάθε ἀμφιβάλλοντα, σέ κάθε ἀπιστοῦντα, σέ κάθε ἀρνητή, τρεῖς μόνο λέξεις. Aὐτές πού ὁ Φίλιππος εἶπε στόν δύσπιστο Nαθαναήλ. «Ἔρχου καὶ ἴδε».

ΠΗΓΗ: «TA ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗΣ», τ. Γ´ ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2002