Ο δικός μου Σταυρός ...το δικό μου θαύμα (μέρος 2ο)

Όταν ξύπνησα, αν και χαμένη δεν πολύ καταλάβαινα, είδα ένα πράσινο σεντόνι στο πρόσωπό μου και στο λαιμό καταλάβαινα τσιμπήματα και τον αναισθησιολόγο να μου βάζει φάρμακα. Ο λαιμός δεν με πονούσε, αλλά με πονούσε πολύ το χέρι μου, υπερβολικά θα έλεγα. Δεν μπορούσα λοιπόν να αντέξω και φώναζα. Ο γιατρός με ρωτούσε συνέχεια αν με πονάει ο λαιμός και εγώ έλεγα όχι το χέρι μου! Ρώταγα συνέχεια, αν τελειώνουμε και μου λέγανε ότι σε λίγο τελειώνουμε. Μετά με πήγαν στο θάλαμο ανανήψεως και εκεί με κρατήσανε αρκετή ώρα για να συνέλθω. Μου βάλανε και μάσκα οξυγόνου, γιατί είχα από το πρωί ξεκινήσει συριγμό μεγάλο, επειδή η τραχεία έκλεινε και η ανάσα δυσκολευόταν πάρα πολύ. Στην ανάνηψη ηρέμησα και δόξαζα τον Θεό που όλα πήγαν καλά! Εκεί, λοιπόν, με πρόσεχε μια γιατρός και με ρώτησε αν θέλω να φωνάξει κανέναν από τους δικούς μου και της έγνεψα καταφατικά. Είπε στον Ανδρέα να έρθει μέσα, όπως και ήρθε και μάλιστα τον είδα πολύ χαρούμενο. Όλα είχαν πάει καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή και επαληθεύτηκαν οι λόγοι του, στο ότι όλα θα πάνε καλά, να μην φοβάμαι.

Με μεταφέρανε στο δωμάτιο και εκεί προσπαθούσα να συνέλθω από τα ναρκωτικά που μου βάλανε. Το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα καθόλου. Ήταν το χειρότερο βράδυ της ζωής μου. Ήταν το βράδυ που ήρθα αντιμέτωπη με το θάνατο. Ο όγκος στο λαιμό αναπτύχθηκε κι άλλο και έκλεισε σχεδόν τελείως την τραχεία μου και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Μου βάλανε στο τέρμα το οξυγόνο και πάλι με μεγάλη δυσκολία έπαιρνα ανάσα. Στεκόμουν καθιστή στο κρεβάτι και γερμένη προς τα μπρος και μόνο έτσι κάπως ζούσα. Όταν ξάπλωνα προς τα πίσω δεν ανάσαινα καθόλου. Όλοι προσευχόταν εκείνη τη βραδιά περισσότερο για μένα. Ο Ανδρέας ξενύχτησε κοντά μου, όπως και η μητέρα μου. Ρωτούσα τον Ανδρέα γιατί είμαι έτσι και μου έλεγε ότι είμαι αγχωμένη από το χειρουργείο και ότι αν ηρεμήσω θα αναπνέω καλύτερα. Το πίστεψα αυτό και προσπαθούσα να είμαι όσο πιο ήρεμη γινόταν, αλλά καμία αλλαγή μάλλον χειρότερα θα έλεγα γινόταν τα πράγματα όσο περνούσαν οι ώρες. Πραγματικά φοβόμουνα πάρα πολύ και το έδειχνα. Έβλεπα το θάνατο να πλησιάζει, ήξερα ότι τώρα τα πράγματα φτάνουν στο τέλος τους. Κοβόταν η ανάσα μου, δεν μπορούσα να μιλήσω… τίποτα δεν με έσωζε, μόνο ο Θεός! Ο Ανδρέας μου έδινε κουράγιο και μου έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά! Το πρωΐ που πέρασαν οι γιατροί να με δουν δεν μπορούσα να μιλήσω και ήμουν εξαντλημένη. Με δυσκολία τους μίλησα και αμέσως μου κάνανε ένεση κορτιζόνης και με αυτή κάπως συνήλθα και ηρέμησα λιγάκι. Με μεταφέρανε στην ογκολογική κλινική του νοσοκομείου και μου βάλανε την πρώτη χημειοθεραπεία, χωρίς να έχει βγει η βιοψία και χωρίς να γνωρίζουν τι είδος καρκίνο έχω. Απ΄ ότι έμαθα αργότερα, ακόμη και στο Memorial, το καλύτερο νοσοκομείο στην Αμερική πήραν και ζήτησαν οι γιατροί συμβουλές για τι έπρεπε να κάνουν στην περίπτωσή μου. Ήταν επείγουσα ανάγκη να κάνουν κάτι γιατί πέθαινα. Έπρεπε να μου βάλουν το φάρμακο, το οποίο ήταν ένα γενικό μίγμα φαρμάκων κατά προσέγγιση, ώστε να περιλαμβάνει η θεραπεία όσο γίνεται πιο πολλές μορφές καρκίνου και χωρίς να γνωρίζουν, αν τελικά θα έκανε κάτι. Έπρεπε όμως κάτι να γίνει άμεσα, αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Άρχισα να αισθάνομαι πολύ καλύτερα και την επόμενη μέρα που με επισκέφθηκαν οι γιατροί μείνανε με ανοιχτό το στόμα. Με ακουμπούσαν στο λαιμό εκεί που είχε γίνει η βιοψία και γενικά σε όλο το δεξί μέρος που είχα το πρόβλημα και δεν υπήρχε πια κανένα πρήξιμο. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως μέσα σε μία μέρα έφυγε όλος αυτός ο όγκος που κόντεψε να με σκοτώσει. Στο χέρι μου εξακολουθούσα να πονάω πάρα πολύ, αλλά με συχνές ενέσεις παυσίπονες που μου κάνανε ηρεμούσα κάπως. Το μεγάλο θαύμα είχε γίνει! Είχα σωθεί από αυτό το τέρας που λέγεται καρκίνος. Ήμουν, βέβαια, σε αθλία κατάσταση σωματικώς, με πρησμένα και τα δύο μου χέρια και πολύ καταβεβλημένη. Το ένα χέρι, το δεξί ήταν πρησμένο λόγω της νόσου που είχε πιάσει όλα τα νεύρα και το άλλο, το αριστερό ήταν κι αυτό πολύ πρησμένο από τις ενέσεις που συνέχεια μου κάνανε και τις πεταλούδες και τους φλεβοκαθετήρες που μου βάζανε και μου βγάζανε συνέχεια. Το δεξί μου χέρι ήταν εντελώς άχρηστο εκείνη την περίοδο. Εκτός από το πρήξιμο δεν μπορούσα πλέον να το κινήσω καθόλου. Ήταν ανάπηρο πλέον. Αυτό που φοβόμουνα όταν με πονούσε υπερβολικά στο σπίτι και ούρλιαζα το είχα πάθει. Φώναζα τότε «το χάνω το χέρι μου, το χάνω…» κι έτσι τελικά είχε γίνει. Επειδή, το χέρι μου το αριστερό δεχόταν όλα τα τρυπήματα κάποια στιγμή δεν γινόταν να βρουν άλλες φλέβες (οι περισσότερες ήταν καταμαυρισμένες), οπότε έπρεπε να μπω πάλι χειρουργείο για να μου βάλουν καθετήρα σε μηριαία φλέβα. Έτσι, λοιπόν, ξαναμπήκα χειρουργείο και με απλή τοπική αναισθησία μου τοποθετήσανε το φλεβοκαθετήρα στο δεξί μου μηρό. Από κει περνάγανε όλες τις θεραπείες όσο ήμουν στο νοσοκομείο και από κει μου παίρνανε και αίμα όταν χρειαζόταν. Μία φορά που ο αιματοκρίτης μου είχε πέσει κάτω από 30 μου τον ενισχύσανε βάζοντάς μου αίμα. Και αυτή η διαδικασία (μετάγγιση αίματος) έγινε από τη μηριαία φλέβα. Περιττό, βέβαια, είναι να πω ότι όλες αυτές οι διαδικασίες για μένα ήταν πολύ ψυχοφθόρες. Ο Θεός όμως μου έδωσε τη δύναμη να τα αντέξω όλα αυτά τότε! Με το χέρι μου σε αυτή την κατάσταση δεν μπορούσα να πάω μόνη μου ούτε τουαλέτα. Από την επέμβαση του παιδιού χρειάστηκε να μου βάλουν για μια βραδιά καθετήρα, γιατί δεν έπρεπε καθόλου να σηκωθώ και να πάω στην τουαλέτα. Αυτό, λοιπόν, μου δημιούργησε μια ακράτεια για ένα διάστημα πράγμα που μας δυσκόλεψε τη ζωή. Τα έκανα πάνω μου κυριολεκτικά στην αρχή. Ευτυχώς, σε όλα αυτά είχα πολλούς ανθρώπους βοηθούς. Μου κουβαλούσαν το χέρι και με βοηθούσαν μαζί με τον άντρα μου ή τη μητέρα μου να κάνω τις σωματικές μου ανάγκες. Σιγά σιγά μου είπαν να αρχίσω να περπατάω. Να κάνω μερικές βόλτες πάνω κάτω στο διάδρομο του νοσοκομείου. Είχα το χέρι βέβαια, αλλά ευτυχώς, όπως είπα, είχα βοηθούς που ήταν δίπλα μου και έτσι σιγά σιγά περπατούσα στο διάδρομο.

Οι πόνοι στο χέρι ήταν ακόμη αβάσταχτοι, οπότε κάθε μέρα μου κάνανε ενέσεις πολύ δυνατές για να ηρεμώ και να περνάει λίγο ο πόνος. Μου δίνανε και πολλά χάπια, τα οποία δεν ήξερα τι ήταν, αλλά θυμάμαι ότι κάνα δυο με χτύπησαν στο στομάχι. Τόσο δυνατά φαίνεται ότι ήταν! Έτρωγα τα φαγητά που φέρνανε, και μάλιστα τα έτρωγα με βουλιμία, γιατί με είχαν αφήσει πολλές μέρες εντελώς νηστική για τις επεμβάσεις. Τα φαγητά ήταν σούπες και εντελώς άνοστα και με ελάχιστο λάδι, αλλά εμένα μου φαινόταν σαν μεζέδες απ΄ την πείνα. Τον καιρό που ήμουν σε αυτή την κατάσταση ήρθαν πολλοί άνθρωποι και με επισκέφθηκαν. Ακόμη και άνθρωποι που δεν περίμενα… Να τους έχει ο Θεός πάντοτε καλά! Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!!! Μέρα με τη μέρα γινόμουν όλο και καλύτερα! Την ημέρα της εορτής του Αγίου Δημητρίου και ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρα από τα Γιάννενα (26 Οκτωβρίου 2010) πήρα εξιτήριο και βγήκα από το νοσοκομείο. Αυτή τη μέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ!

Εκείνη τη μέρα ήρθε κι η φίλη μου η Ελπίδα από την Αθήνα για να βοηθήσει λίγο κι αυτή στο σπίτι. Στο σπίτι οι πόνοι στο χέρι συνεχίζονταν ακάθεκτοι. Δεν με πιάνανε τα απλά και έτσι χρειαζόμουνα και ναρκωτικά φάρμακα. Ήμουν ακόμη σε πολύ άσχημη κατάσταση με τρομερούς πόνους. Από την κλινική μου χορήγησαν τα πιο βαριά για τον πόνο φάρμακα (Durogesic αυτοκόλλητα). Έτσι είχα ήδη ένα αυτοκόλλητο πάνω μου και το άλλαζα κάθε τρεις μέρες. Αλλά χρειαζόμουν κι άλλα, γιατί ο πόνος εξακολουθούσε να με ταλαιπωρεί. Πήγε, λοιπόν, ο Ανδρέας πάλι στην κλινική και ρώτησε κάποιον ογκολόγο και του είπε, αφού έχει ήδη ένα ας προσθέσει και ένα δεύτερο. Αυτό και έκανα. Όμως, στο ίντερνετ ο Ανδρέας έμαθε για το ιατρείο πόνου. Υπήρχε και στο Π.Ν.Ι με διευθυντή τον κ. Παπαδόπουλο καθηγητή αναισθησιολογίας. Ο συγκεκριμένος καθηγητής ήταν και στο χειρουργείο μου για το παιδί, οπότε τον γνωρίζαμε. Πήγαμε, λοιπόν, μια μέρα στο ιατρείο του και με εξέτασε. Μου έδωσε θεραπεία για τους πόνους με πολύ ισχυρά ναρκωτικά φάρμακα, όπως και τα αυτοκόλλητα, που ήδη έβαζα. Πρόσθεσα, λοιπόν, κάτι γλειφιτζούρια (Actiq), τα οποία ήταν σαν κανονικά γλειφιτζούρια, μόνο που αυτά ήταν οπιούχα, και βοηθούσαν πολύ στην ανακούφιση από τους ισχυρούς νευροπαθητικούς πόνους. Επίσης, έπαιρνα σε χάπια τα Lyrica, που ήταν κι αυτά φάρμακα πρώτης γραμμής για το νευροπαθητικό πόνο. Ακόμη, έπρεπε να παίρνω και κάποια αντικαταθλιπτικά φάρμακα (Efexor), τα οποία βοήθησαν αρκετά στην ψυχολογία μου, γιατί κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών έμενα σπίτι και δεν έβγαινα καθόλου παρά μόνο για τις θεραπείες. Βέβαια, καλυτέρευα μέρα με τη μέρα, οπότε και η ψυχολογία μου ανέβαινε… αν και δε μπορώ να πω ότι ήταν και καθόλου χαμηλή! Δόξα τω Θεώ που μου έδωσε μεγάλη ψυχική αντοχή σε όλα αυτά! Όταν πια δεν πόναγα τόσο δυνατά και οι χημειοθεραπείες λειτουργούσαν κανονικά και γινόμουν καλά πήγα ξανά στο ιατρείο πόνου και ο γιατρός μου σταμάτησε τα γλειφιτζούρια και βγάλαμε και τα αυτοκόλλητα. Αντί αυτών των ναρκωτικών έγραψε να παίρνω για το δυνατό πόνο τις παυσίπονες σταγόνες (Tramal). Περνώντας, όμως, ο καιρός και οι χημειοθεραπείες, ο πόνος γινόταν και πιο ομαλός και μόλις ήταν ανεκτός πια σταματήσαμε και τις σταγόνες. Πλέον για τον πόνο έπαιρνα μόνο τα χάπια (Lyrica) και τα αντικαταθλιπτικά (Efexor) και τα έπαιρνα μέχρι και που τελειώσανε και οι χημειοθεραπείες και άρχισα να βγαίνω έξω από το σπίτι και να ζω όπως και πριν πάθω αυτά που έπαθα. Βέβαια, όλα αυτά που έπαιρνα ήταν πολύ ισχυρά φάρμακα και η διακοπή τους έγινε σιγά σιγά και όπως ακριβώς μου έλεγε ο γιατρός. Αυτά δεν κόβονται απότομα. Στην αρχή υπέφερά πολύ ακόμη και στο σπίτι όταν επιστρέψαμε, στην πορεία όμως καλυτερεύοντας η υγεία μου υποχωρήσανε και οι πόνοι.

Τώρα που τα γράφω όλα αυτά είμαι εντελώς καλά με τη ΜΕΓΑΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ του ΘΕΟΥ, της ΠΑΝΑΓΙΑΣ μητέρας μας και όλων των ΑΓΙΩΝ! Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ όλους τους ανθρώπους που με βοηθήσανε με οποιονδήποτε τρόπο όλο αυτό το διάστημα που υπέφερα! Τους ευχαριστώ όλους πάρα πολύ για τις προσευχές τους για μένα! Ευχαριστώ όμως ιδιαιτέρως τον άντρα μου Ανδρέα που στάθηκε δίπλα μου και με ενίσχυε πολύ ψυχολογικά, τους γονείς μου, που φροντίζανε τα πάντα σε θέματα νοσηλείας μου και όλα τα υπόλοιπα στο σπίτι και φυσικά για τις προσευχές τους.

Θα πρέπει, όμως, να αναφέρω και κάποια περιστατικά που με συγκλόνισαν και πραγματικά ήταν μηνύματα απ΄ τον ουρανό! Όταν βρισκόμουν στο νοσοκομείο η κα. Χρυσούλα πήγε στο ναό του Αγίου Γεωργίου στην Πλατεία Πάργης στο κέντρο των Ιωαννίνων. Εκεί φυλάσσονται και τα Άγια Λείψανα του Αγίου Γεωργίου, που θαυματουργούν καθημερινά σε όσους τα προσκυνούν με πίστη βαθιά! Πήγε, λοιπόν, ένα μεσημέρι και η εκκλησία ήταν άδεια… Όταν βρέθηκε στο τέμπλο του ναού και μπροστά στην εικόνα του Αϊ Γιώργη προσευχήθηκε με πίστη και για μένα που βρισκόμουν στο νοσοκομείο και έκλεισε τα μάτια της παρασυρόμενη από την ένθερμη καρδιακή προσευχή και σε κάποια στιγμή βλέπει μπροστά της τον Άγιο να με έχει στην αγκαλιά του! Θαύμασε και συγκινήθηκε βαθύτατα η κα. Χρυσούλα, αλλά και χάρηκε για μένα, που κατάλαβε ότι θα γίνω καλά και ότι ο Άγιος Γεώργιος ο προστάτης μου με έχει στις αγκάλες του! Αυτό μου το διηγήθηκε αργότερα όταν ήρθε στο νοσοκομείο να με δει.

Ένα άλλο θαυμαστό γεγονός μας διηγήθηκε η κουμπάρα μας. Το καλοκαίρι του 2010 πήγε για προσκύνημα στη Μυτιλήνη στον Άγιο Ταξιάρχη Μανταμάδων! Όταν μπήκε και προσκύνησε τον Αρχάγγελο είδε να είναι πρησμένη όλη η μία πλευρά του προσώπου του…! Αφού, όταν μίλησε με άλλους προσκυνητές έξω από το ναό της είπαν με θαυμασμό για το ξίφος του Ταξιάρχη. Αλλά εκείνη δεν είχε δει κανένα ξίφος, μόνο το πρήξιμο… και ξαναμπήκε να προσκυνήσει και είδε πάλι το ίδιο πράγμα! Δεν φαντάστηκε, βέβαια, ότι ήταν ένα σημάδι για μένα, που θα πρηζόμουν από τη μία πλευρά και μάλιστα θα κινδύνευε και η ζωή μου!

Το τρίτο θαυμαστό γεγονός το πληροφορήθηκα την τελευταία μέρα μου στο νοσοκομείο. Όταν ετοιμαζόμουνα να φύγω και φτιάχνανε το εξιτήριο οι γονείς μου, πήρα την καλύτερή μου φίλη, την Ελπίδα, που ήρθε από την Αθήνα για να βοηθήσει κι αυτή στον αγώνα μου, και κρατώντας μου το πονεμένο μου χέρι πηγαίναμε βόλτες στο διάδρομο της ογκολογικής του νοσοκομείου. Μαζί μας ήταν και ο Ανδρέας. Κάποια στιγμή βλέπω μία κυρία να έρχεται προς σε μας με ένα μεγάλο χαμόγελο και μεγάλη χαρά και με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει ¨κορίτσι μου, μην ανησυχείς καθόλου και για τίποτα, θα γίνεις καλά¨. Εγώ είχα μείνει άφωνη. Κατάλαβε την απορία μου και μου λέει ¨δεν με θυμάσαι; Είμαι η μητέρα της Μαρίας που είχαμε γνωριστεί πάνω στη μαιευτική και ήσουνα στο δωμάτιο μαζί με την κόρη μου¨. Τότε κατάλαβα, ότι ήταν η κα. Σπυριδούλα και πράγματι ήμουνα με την κόρη της στο ίδιο δωμάτιο, όταν στην αρχή είχα νοσηλευτεί στη μαιευτική κλινική του νοσοκομείου. Με αγκάλιαζε και με μεγάλη χαρά μου έλεγε ότι θα γίνω σίγουρα καλά! Μου είπε, ότι δεν ήταν και τόσο της εκκλησίας άνθρωπος και δεν πίστευε τόσο βαθιά, αλλά τώρα όλα άλλαξαν. Τη ρώτησα γιατί, και μου λέει ότι είδε στον ύπνο της την Παναγία μας και της είπε, ότι η Γεωργία θα γίνει καλά! Μας έπιασε δέος όλους! Η Γεωργία θα γίνει καλά! Από τότε πιστεύω μας λέει … Μας προσκάλεσε να την επισκεφθούμε στην Κέρκυρα, όποτε θέλουμε και μας έδωσε και το τηλέφωνό της. Εκείνη τη μέρα γένναγε η κόρη της και εγώ βγήκα σώα από το νοσοκομείο! Ημέρα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου και ανακομιδής των λειψάνων του Αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρος εξ΄ Ιωαννίνων (26 Οκτωβρίου 2010)!

Πέρασα πολλούς πόνους και πηγαινοερχόμουν στο νοσοκομείο για πολλούς μήνες, αλλά ο Θεός με βοήθησε και η Παναγία, η μητέρα όλων μας, στάθηκε άγρυπνος φρουρός στο πλάι μου! Όταν με είχε κοιτάξει ο γυναικολόγος μου, όσο ήμουν ακόμη στο νοσοκομείο, είχε βρει ινομυώματα αλλά και κάποια ογκίδια, τα οποία δεν πείραξε βέβαια καθόλου και μου είχε πει να με ξαναδεί μετά τις θεραπείες. Όντως, πήγα ένα μήνα μετά τις θεραπείες και με ξαναείδε. Τα έχασε κι αυτός, όπως και οι άλλοι γιατροί. Δεν υπήρχε τίποτα στη μήτρα, ήμουν και σε αυτό το κομμάτι πεντακάθαρη! Μάλιστα, μου είχε πει να κάνω το σταυρό μου και να δοξάζω το Θεό, που πήγαν όλα τόσο καλά με την υγεία μου και που επήλθε πλήρης ίαση! Ακολούθησα, βέβαια, κανονικά την τάξη των φαρμάκων και έκανα ακριβώς ότι έλεγαν οι γιατροί και τις χημειοθεραπείες που έπρεπε. Δέχτηκα όμως και όλες τις συνέπειες από τις θεραπείες, που αναγκαστικά έπρεπε να κάνω. Ναυτίες, πονοκεφάλους, ζαλάδες, υπνηλία, μου έπεσαν όλα τα μαλλιά και είχα και προβλήματα με τα δόντια μου. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα έπεσε και έγινα ευαίσθητη στις ασθένειες και στα κρυώματα. Ο οργανισμός μου έγινε σαν μωρού παιδιού, και έτσι έπρεπε να μείνω σπίτι στη ζέστη, χωρίς να εκτίθεμαι στο κρύο και στα μικρόβια. Στις χημειοθεραπείες η κατάσταση δεν ήταν και η καλύτερη. Μου έβαζαν βαριά φάρμακα και ήμουνα χάλια για καμιά δυο μέρες. Άλλοι ασθενείς υπέφεραν πολύ περισσότερο απ΄ ότι εγώ. Και σ΄ αυτό με βοήθησε πάρα πολύ ο Θεός! Αν και ήταν βαριά τα φάρμακα ο οργανισμός μου τα δέχτηκε χωρίς πολλές και μεγάλες αντιδράσεις και ολοκλήρωσα έτσι τις θεραπείες με μεγάλη επιτυχία! Στην τελευταία αξονική τομογραφία επισφραγίσθηκε το μεγάλο θαύμα με την τελεία ίασή μου!

Σκοπός αυτού του πονήματος είναι να τονιστεί το θαύμα προς δόξαν Θεού, αλλά και για την πνευματική ενίσχυση αυτών που θα το διαβάσουν. Εύχομαι να επιτύχει το σκοπό του και να δώσει θάρρος και δύναμη σε πολλούς ανθρώπους και να αισθανθούν ότι ο Θεός είναι δίπλα τους. Να στηρίξουν σ΄ Αυτόν όλες τους τις ελπίδες για τη σωτηρία της ψυχής και του σώματός τους. Αν συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο του Κυρίου μας τότε θα κατανοήσουμε ότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρῶποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».

Η αληθινή ιστορία της εν Χριστώ αδερφής μας Γ.Τ. Την ευχαριστούμε απο ψυχής όπως και τον σύζυγό της Ανδρέα που μας την εμπιστεύθηκαν προς ωφέλεια και κουράγιο σε όσους αγκαλιάζουν τον πόνο στις μέρες μας ....

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν»