Μύρισε Παράδεισος ( μέρος δ )

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ (ΟΚΤΩΒΡΗΣ 2012) IV

       

   Δύο και μισή το πρωί … Στο γνώριμα ισχνό σε λάμψη , μα διάχυτο για την ψυχή μας φως των καντηλιών των επιβλητικών στο τέμπλο εικόνων  και των προσκυνηταριών του καθολικού της Παύλου , αφιερωμένο στην Υπαπαντή του Κυρίου  , συναντήσαμε τον Αριστοτέλη που είχε κατέβει από νωρίς  , να κάθεται  πίσω απ το δεξί ψαλτήρι . Λίγο πριν , όπως έπειτα ο αδερφός  μας  περιέγραψε , ο Ηγούμενος , Γέροντας Παρθένιος , απήγγειλε χαμηλόφωνα τον εξάψαλμο . Και έπειτα κρατώντας ένα μικρό κεράκι αναμμένο περιδιάβηκε μπρος από κάθε στασίδι φωτίζοντας τα πρόσωπα όλων όσων εκείνη την ώρα βρίσκονταν εκεί … Αναρωτηθήκαμε όλοι τον λόγο, γιατί κάτι τέτοιο δεν είχαμε ξανασυναντήσει ... Σκέφτηκα πως αυτό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα Φως Χριστού στα πρόσωπα των φιλότιμων τεκνίων Του… Τίποτα λιγότερο από μια ταπεινή φλόγα κεριού που σκορπά την ελπίδα ,που  διώχνει την ραθυμία  και ενισχύει τα ασθενή …Αυτά που Κύριος εξελέξατο ίνα  καταισχύνει τα ισχυρά … Αυτά που ο αγέρωχος Γέροντας ποιμαίνει σχεδόν μισό αιώνα  αγαπητικά και ανύστακτα φωτίζοντας  τους με ένα μικρό κεράκι τον δύσβατο δρόμο προς την λύτρωση ....Για την Θεία Λειτουργία μεταφερθήκαμε στην Λιτή . Από εκεί πήραμε μέρος στο γεμάτο κατάνυξη μυστήριο της Θείας Λατρείας που τελέστηκε στο διπλανό παρεκκλήσι  ... Οιονεί Θεόπτες νοιώθαμε χωρίς να μπορούμε να δούμε αυτά που ίσως οι σκυφτοί Μοναχοί  με τις καθαρές καρδιές αξιώνονται να θαυμάσουν .Τα πλήθη των αγγέλων ,το ένθρονο βρέφος , την Θεόσαρκη θυσία …Στο μικρό ιερό για την ιερή μυσταγωγία ένας νεότατος Ιερομόναχος . Ο λογισμός  μας τον υποτίμησε όταν λίγες ώρες πριν τον συναντήσαμε στην αυλή , θεωρώντας τον νέο και άπειρο … Μα αυτός τώρα θα κατεβάσει τον ουρανό στη γη …θα φέρει ενώπιον μας τον Ζώντα Πλαστουργό  .Νοιώσαμε δέος και θαυμασμό γι αυτόν τον νεαρότατο σε ηλικία λειτουργό του Παντοδύναμου , ο  οποίος με ευλάβεια και γαλήνια πίστη ιερούργησε τα Θεία Μυστήρια εκείνο το χάραμα στην Αγίου Παύλου.

 Στις πέντε και μισή το πρωί νωρίτερα από κάθε άλλη φορά στις μέχρι τώρα Αγιορείτικες μέρες μας , τρώγαμε  νόστιμα και φρέσκα λαδερά  φασολάκια δίχως ίχνος χημείας πάνω τους , στην παλιά τράπεζα της Μονής . Ο τραπεζάρης αεικίνητος , μας προσέθετε κάθε λίγο ζυμωτό ψωμάκι και ελιές στα πιάτα μας , χαμογελώντας με αγάπη  για την έκδηλη όρεξή μας. Βγήκαμε στο  πρώτο φως του πρωινού με μια ευχάριστη δροσιά , σκεπτόμενοι αν θα πρεπε να πάμε για λίγες ώρες ξεκούρασης ακόμα στο δωμάτιο , αφού στις δέκα και μισή θα πέρναγε το καραβάκι για τον επόμενο προορισμό μας τον ξακουστό βράχο του Αγίου Όρους στα μέρη του Αγίου Σίμωνος . Ξαφνικά ο Αριστοτέλης με τον συγκάτοικό μας Ι. ανέβηκαν στο υψωμένο αρχονταρίκι της Μονής . Από κει αγναντεύοντας απέναντι , τους έβλεπα από μακριά να συζητούν δείχνοντας κάτι με τα χέρια τους . Πήρα τον δρόμο για το δωμάτιο . Εκεί ξεκουράζονταν ήδη ο Μιχάλης και ο Νικόλας . Στην αυλή  με πρόλαβε η ενθουσιώδης φωνή του τέταρτου συνοδοιπόρου μου .  Πάμε Νέα Σκήτη μου ανακοίνωσε ο Αριστοτέλης αποφασιστικά ! Είναι μισή ώρα δρόμος από το μονοπάτι . Μου έδειξε ο Ι. από πού θα πάμε . Προλαβαίνουμε θα μαστε πίσω στις δέκα ! Δίστασα στην αρχή ,σκεπτόμενος την δύσκολη ανάβαση που μας περίμενε για Σιμωνόπετρα , τους χρόνους και τους άλλους που ήδη είχαν ξαπλώσει . Μα όταν σκέφτηκα πως έτσι αναπάντεχα θα μας δινόταν η ευκαιρία να πατήσουμε τα αγιοβάδιστα χώματα όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της εν τη γη  βιωτής του ο αναβιωτής του ησυχασμού και στυλοβάτης του σύγχρονου Αθωνικού μοναχισμού  , ευχαρίστησα τον Κύριο που με μέσο Του τον αγαπητό αδερφό μου θα με αξίωνε επιτέλους  να πραγματώσω ένα ανεκπλήρωτό μου τάμα . Έτσι σε λίγα μόνο λεπτά αφήναμε πίσω μας το κάστρο του Αγίου Όρους και παίρναμε το  ποτισμένο με δάκρυα θάλασσας και μετανοίας μονοπάτι προς τα μέρη του παππού  Ιωσήφ του Σπηλαιώτη.

Μια απ τις πιο όμορφες διαδρομές με πεύκα, μικροκαμωμένες ελιές  και άγριους θάμνους   ν' αγκαλιάζουν  τ' απότομα βράχια…Η  μυρωδιά και οι ήχοι  της θάλασσας μπλεγμένα με εικόνες από αδιαλείπτως προσευχομένους μοναχούς άλλων εποχών να περπατούν με ταχύ βήμα και  προορισμό τους την άσκηση και την υπακοή στο θέλημα του Αγίου  Γέροντά τους , μας έκανε να προχωράμε  χωρίς πολλές κουβέντες , κρατώντας τα αγιορείτικα ραβδιά μας που έπαιρναν ακόμη μια ξεχωριστή ευλογία σε κάθε τους ακούμπημα στην αγιοβάδιστη εκείνη γη. Ήταν μόλις επτά το πρωί , όταν φτάσαμε στο προσκυνητάρι με την εκπληκτική θέα και τις πολλές μικρές εικονίτσες Αγίων , ευλαβικά δώρα αμέτρητων προσκυνητών που η Παναγιά αξίωσε να το επισκεφθούν .  Μετά από μερικά μέτρα φτάσαμε στην μεγάλη σκάλα ,στον κεντρικό δρόμο που στο κατέβασμά του οδηγεί στο Κυριακό και στο λιμανάκι της Σκήτης . Στα δεξιά μας τα ασκητικά λημέρια του Γέροντος Ιωσήφ και ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα Αγιορείτικα προσκυνήματα ,ο τάφος Του . Η Κάρα του βρίσκεται στην έρημο  της Αμερικής, εκεί που το πεφιλημένο του πνευματικό τέκνο ο Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης υπό την σκέπη της  Παναγιάς της Αριζονίτισσας , ξεκίνησε και δημιούργησε ένα δεύτερο Άγιο Όρος Πλησιάσαμε έμπλεοι  συγκίνησης το μικρό ναϊσκο που στεγάζει την τελευταία του επίγεια κατοικία . Μπήκαμε μέσα και γονατίσαμε μπρος στο μνημείο της πίστης μας. Πολλά από αυτά που είχαμε ακούσει και χιλιάδες άλλα που σίγουρα αγνοούσαμε περιέβαλαν με ανείπωτο δέος τις στιγμές . Πήραμε έπειτα δίπτυχα που βρήκαμε πάνω στον τάφο και τα αφήσαμε στον μακάριο μεσίτη γεμάτα με  ονόματα που καρτερούν την πίστη και το λευτέρωμα απ τα πάθη , την ανάπαυση , εκεί που ανθρώπινος στεναγμός  και λύπη δεν βρίσκουν τόπο μα μόνο η ατελεύτητη αληθινή ζωή κυριαρχεί  . Η ημερομηνία χαραγμένη πάνω στον τάφο μας θύμισε το οσιακό τέλος του Αγίου του Θεού :15-8-1959 …Ξεπρόβαλλε μπροστά μας  όταν πλησιάσαμε στα μισογκρεμισμένα κάτω δωμάτια και στο περιβόλι με τις λεμονιές …Εκείνο το πρωινό του Δεκαπενταυγούστου . ο Γέροντας αφού μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων ψιθυρίζοντας:- εφόδιον ζωής αιωνίου , βγήκε και κάθισε σε μια μικρή πολυθρόνα με αγνάντι στην θάλασσα. Περίμενε την Κυρία Θεοτόκο που του είχε υποσχεθεί πως θα τον έπαιρνε ανήμερα της μετάστασής Της .Είχε φτάσει απόγευμα  και ο Γέροντας ήταν λυπημένος και έκλαιγε σαν μικρό παιδί  που ακόμα δεν είχε φύγει …Είπε στους Πατέρες ,στον Γέροντα Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ στον Παπά –Χαράλαμπο στον αγαπημένο του συνασκητή Γερο Αρσένιο και στους λοιπούς που βρίσκονταν στην καλύβη τους να προσευχηθούν για να φύγει …. Εκείνοι έκαναν κομποσκοίνι και έπειτα από μερικά μόλις  λεπτά ο Γέροντας τους κάλεσε για να τους αποχαιρετήσει .- «Όλα τελείωσαν. Φεύγω. Ευλογείτε!» είπε και έγειρε το κεφάλι του άφησε τρεις πνοές και έκλεισε τα μάτια του σκορπίζοντας γύρω του ένα συναίσθημα χαρμολύπης και θαυμασμού .

Το ίδιο μας είχε καταλάβει κι εμάς τους  αναξίους …Ο γέροντας έλεγε πως με πόνο και δάκρυα θα λάβουμε την χάρη…Πόσο κοντά της σωματικά  και πόσο μακριά της ψυχικώς  νοιώθαμε πως βρισκόμασταν …. Καθετί το μικρό και ασήμαντο  εκεί ήταν αγιασμένο , γεννούσε εικόνες και ιερούς συνειρμούς. Ως και ένα μικρό σκουριασμένο καρφί στον τοίχο ένα σκοροφαγωμένο στασίδι στο άδειο δωμάτιο , ένα σαραβαλιασμένο παράθυρο και μια ετοιμόρροπη  πόρτα που πόσες ασκητικές μορφές δεν θα στάθηκαν ή θα άγγιξαν το κατώφλι τους…  Δύσκολα αποχωριστήκαμε τα βλογημένα κείνα χώματα . Πήραμε τον κατήφορο για το Κυριακό …Στην αυλή του μια ομάδα προσκυνητών γύρω από έναν Γέροντα . Ήταν ο Γέροντας Σιλουανός …ο κομποσκοινάς του Αγίου Όρους …

Σχεδόν ανυπόδητος με τριμμένα ράσα και μονίμως υγρά μάτια παρηγορεί ψυχές και νοιάζεται για κάθε πονεμένο και αναγκαιμένο αδερφό του .Προσκυνήσαμε στο καθολικό της Σκήτης αφιερωμένο στο Γενέθλιο της Παναγιάς . Η Παναγιά η Γλυκοφιλούσα κατάγιομη από τάματα ικεσίας και παντοτινής οφειλής . Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής . Ήδη οι συνοδοιπόροι μας βρίσκονταν στον αρσανά της Παύλου και μας περίμεναν…

Πόσα δεν είχαμε να τους διηγηθούμε …Κουβαλούσαμε μαζί μας τόσες εικόνες επιγείων αγγέλων παντοτινές πλέον παραμυθητικές θύμισες ....( συνεχίζεται )

 νώντας σκοπετέας

 

 ( Αναζητήστε τις προηγούμενες οδοιπορίες μας στα Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια της Αθωνικής Πολιτείας στις αναρτήσεις με τίτλο : Επιστρέφοντας από όρος ( 6 συνέχειες) και το Άγιο όρος μέσα μας ( 10 συνέχειες)