Στην Αγιά Παρασκευούλα ( Στο φαράγγι του Βιρού )

 

Μια ελάχιστη πινελιά σε θύμησης κάδρο, αξεθώριαστη στου χρόνου το κελάρυσμα…μια σταγόνα από πάναγνο λευκό στου Ταϋγέτου την πελώρια σκιά.

  Εκεί που αγριεύει η ματιά και η ζωή το Άγιο γυρεύει, άνοιξε η μανιάτικη η γη στα δυο και φανερώθηκε ένα γλυκό φιλί  στα μάτια, αντίκρυ  στην πηγή τη δροσερή…

Στη χαράδρα την άγρυπνη, στου  Θεού τις ανοιγμένες παλάμες, φρύγανα κι αρώματα και η ανίκητη απ΄ τον άνθρωπο η ορμή, απ΄ του Προφήτη την κορφή ξεκινημένη ,  στων εποχών το σφιχταγκάλιασμα, βρίσκει χειμώνα απόκριση και καλοκαιριού ξαπόσταμα, να γίνει ο ψίθυρος φωνή που αντιλαλεί  ελέησον…

Κι ένα ξωκκλήσι, το πιο μακρινό απ του γαλάζιου το δαντέλωμα, στου Βιρού το φαράγγι το ευλογημένο , προσμένει στου βράχου του  τη σμίλευση   τη λειτουργιά και το νάμα, Χριστός αυτά να γίνουν …

Και φύσηξε αέρας εωθινός, που κουβαλούσε πάνω του λιβάνι ξοδεμένο σε ταπεινά εικονίσματα μπροστά, λουλουδοστόλιστα με βασιλικούς και κατιφέδες, σαν διαβατάρης προσκυνητής    ακάματος,  χαρά γοργά  ανασαίνοντας, που τα κατάφερε και δεν άφησε απροσκύνητο Άγιο κανέναν,  στου Αλωνάρη  το σύναγμά  τους…

Κι έφτασε στου Εξάψαλμου το πρώτο Δόξα Σοι , να στάξει την αλμύρα των ματιών  και του προσώπου του, στης Αγίας Παρασκευούλας τα ιαματικά τα χέρια…Πως το καρτέραγε η ψυχή του κείνο το δακρυγόνο φίλημα….    

νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως /

Απόσπασμα απο την Εκπομπή με τίτλο :

 Μια Αγία με το υποκοριστικό Της .