Μια
ελάχιστη πινελιά σε θύμησης κάδρο , αξεθώριαστη στου χρόνου το κελάρυσμα
…μια σταγόνα από πάναγνο λευκό στου Ταϋγέτου την πελώρια σκιά .
Εκεί
που αγριεύει η ματιά και η ζωή το Άγιο γυρεύει , άνοιξε η μανιάτικη η γη στα
δυο και φανερώθηκε ένα γλυκό φιλί στα
μάτια , αντίκρυ στην πηγή τη δροσερή …
Στη
χαράδρα την άγρυπνη , στου Θεού τις ανοιγμένες παλάμες , φρύγανα κι
αρώματα και η ανίκητη απ τον άνθρωπο η ορμή , απ του Προφήτη την κορφή
ξεκινημένη , στων εποχών το σφιχταγκάλιασμα, βρίσκει χειμώνα απόκριση και
καλοκαιριού ξαπόσταμα , να γίνει ο ψίθυρος φωνή που αντιλαλεί ελέησον …
Κι
ένα ξωκκλήσι ,το πιο μακρινό απ του γαλάζιου το δαντέλωμα , στου Βιρού το
φαράγγι το ευλογημένο , προσμένει στου βράχου του τη σμίλευση
τη λειτουργιά και το νάμα , Χριστός αυτά να γίνουν …
Και
φύσηξε αέρας εωθινός , που κουβαλούσε πάνω του λιβάνι ξοδεμένο σε ταπεινά
εικονίσματα μπροστά , λουλουδοστόλιστα με βασιλικούς και κατιφέδες , σαν
διαβατάρης προσκυνητής ακάματος , χαρά
γοργά ανασαίνοντας , που τα κατάφερε και δεν άφησε απροσκύνητο Άγιο
κανέναν, στου Αλωνάρη το σύναγμά τους …
Κι
έφτασε στου Εξάψαλμου το πρώτο Δόξα Σοι , να στάξει την αλμύρα των ματιών
και του προσώπου του , στης Αγίας Παρασκευούλας τα ιαματικά τα χέρια …Πως το
καρτέραγε η ψυχή του κείνο το δακρυγόνο φίλημα ….
νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως /
Απόσπασμα απο την Εκπομπή με τίτλο :
Μια Αγία με το υποκοριστικό Της .