Από εμάς περιμένουν …( 3 λόγοι ψυχών με φωνή που μας μιλούν ...)

Λόγος Πρώτος 
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Καρτερώ τον κόμπο των ματιών σου σαν με θυμάσαι , τον στεναγμό της καρδιάς σου τον σύμπονο…

Δρόσος και ανάπαυση και Φως !

Ω τι Φως Ουρανού σαν με ανεβάζεις πιο ψηλά στις ηλιακτίνες απ τον θανατηφόρο βυθό τον σκοτασμένο  !

Καρτερώ τα μνήσθητι και τα ανάπαυσόν σου , αναδεμένα με του κομποσκοινιού τις αγρύπνιες σου τις μεσονυκτικές !

Καρτερώ τις γροθιές σου τις σημαδεμένες απ τις μετάνοιες , στο λιβανισμένο ζυμάρι της μνήμης , στου Πλαστουργού το πλάσιμο , τα ξυλοσκάλιστα μερίσματα  στην ανάγλυφη θύμηση , το ψιχουλάκι μου στην προσκομιδή και στο απόπλυνον το λυτρωτικό  …

Καρτερώ το δίδραχμο του στερήματός σου , σαν μελισόκερο ιλαρό , του κάθε ελάχιστου αδελφού σου την παρηγοριά που προσφέρεις ,

 μπουκιά και στάλα …

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Δεν μετρώ τον χρόνο , δεν υπάρχει χθες και σήμερα εδώ , μήτε αύριο …

Μόνο το αιώνιο και η Ανάσταση που στα σίγουρα θα ρθει …

Ως τότε από σένα περιμένω …Μην με ξεχνάς ! 

Μην με σκεπάζεις με της λήθης το χώμα το ξερό …

Θυμήσου με τις μέρες τις πασίχαρες και τις δυσκολεμένες , στα Ψυχοσάββατά μας τα μοσχοβόλιστα  με ελπίδα ,

στις Μέρες του Κυρίου της Ανάστασης τις μέρες ,

 στα μεγαλυνάρια της Αειμακάριστης Κυράς , 

στα εσπερινά και στα ορθρινά τα ψυχοχάρτια…   

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Μη με ξεχνάς έστω κι αν δεν με γνώρισες ποτέ ! 

Αν δεν υπήρχα ο μακρινός σου πρόγονος εγώ , 

δε θα στεκες τώρα πάνω από το μνήμα μου το ξεθωριασμένο …

Βάλε με στην προσευχή σου , στην αλμύρα των ματιών σου !

Κράτα μου το φως αναμμένο , να θωρώ να μην φοβάμαι !

Τράβα με ψηλά , να λευτερωθώ , να ανασάνω τον Θεό !

Λύτρωσέ με ..Ανάπαυσέ με !

Από σένα περιμένω !

Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ …

Και προσδοκώ !

Μην με ξεχνάς !

Λόγος Δεύτερος 

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Τα δάκρυά σου τα σύμπονα προσμένω , όχι το θρήνο και τον κοπετό σου ,

τις άναρθρες κραυγές σου πάνω από το  άψυχο σώμα μου και το σταυρό στο κοιμητήρι …

Τι να τα κάνω τα ατέλειωτα τα μοιρολόγια , τις λιγοθυμιές , το μαυροφόρεμά σου ;

Και ενώ περιμένω συνέχεια να σε υποδεχτώ στης Μάνας Εκκλησιάς τις δεήσεις , να ικετεύεις και συ για μένα και να παρακαλάς τον λυτρωτή για την συγχώρεση και την  ανάπαυσή μου , εσύ σταμάτησες να έρχεσαι γιατί λες ότι πενθείς ! Δεν είναι πένθος αυτό! Με το Θεό τα βάζεις και τον κατηγορείς και τον ρωτάς γιατί …

Ταράζεις τα νερά του ποθητού μου λιμανιού ! 

Κλαίω που δεν με παρηγορείς ! Οι στεναγμοί σου έρχονται και με συναντούν και σκοτεινιάζουν το φως μου …

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Νιώσε πως είμαι εδώ μαζί σου,  στης χαρμολύπης σου τις προσευχές , στις μνημονεύσεις σου , στις Λειτουργιές ..

Δεν είναι χρέος σου το μαύρο , το πένθος και η οιμωγή ! Αυτά τα κάνουν εκείνοι που δεν γνωρίζουν τα μεγαλεία του Θεού , που τους νοιάζει μόνο του κόσμου το φρόνημα !

Χρέος σου είναι η μνήμη , η ευχή και το έλεος και η ενάρετη ζωή σου !

Δεν το εξοφλείς με της απελπισιάς το σκοτάδι την οργή και τα μόνιμα  κλαμμένα μάτια!

Για λίγο χωριστήκαμε ! Τα χρόνια τα εδώ μπορείς να τα μετρήσεις !

Το αιώνιο δεν μετριέται ! Μπορείς ωστόσο να το ζήσεις μόνο αν το ζητήσεις και αγωνιστείς να το κερδίσεις !

Τότε χαρά θα αισθανθώ , θα ωφεληθώ  , θα αναπαυθώ !

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Και καρτερώ ! Μη με ξεχνάς !

Χάρισε μου το Φως !

Διψάω τον Παράδεισο !

Λόγος Τρίτος

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!

Ήρθε ο καιρός για να σου πω το ευχαριστώ !

Πως την καρτέραγα τη στιγμή της λύτρωσης !

Αχνό ήταν το Φως τόσους καιρούς !

Μα λίγο-λίγο σαν έπεφταν πάνω του τα δάκρυα της μετανοίας σου , σαν της παρηγοριάς οι ευχές ,  των ελεηθέντων από τα σπλάχνα των οικτιρμών σου  τρυπούσαν  το ημίφως , όλο και ξεθάμπωνε η ακτίνα της Δικαιοσύνης .

Κι έτσι δάκρυ το δάκρυ ανέβαινα , μέχρι που μια Κυριακή μ άρπαξε του σπλαχνικού Πατέρα το ροζιασμένο χέρι και μ έβγαλε στο Αιώνιο Φως , να μην το θολώνει τίποτα πια !

Δρόσος και κουφισμός απ τον δικό σου αγώνα , την δέηση την άπαυστη , την ικεσία την γεμάτη υπομονή και ελπίδα !

Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ !

Σ ευχαριστώ που δεν με ξέχασες ! Που θυμήθηκες εκείνο το δυσωπώ που με σπαραγμό σου φώναξα τότε στο τελευταίο αντάμωμά μας !

Συνέχισε όμως να παρηγορείς τις ψυχούλες !

Ακούγονται κι άλλων οι φωνές που σου μιλούν !

Αμέτρητες είναι κι αγωνίζονται να ανέβουν στον  καθάριο φωτισμό  του Πανοικτίρμονος Θεού !    

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
και την εκπομπή με τίτλο

Από εμάς περιμένουν ( 3 μέρη)