Χτυπά η καμπάνα του εσπερινού ! Το μακρινό αχολόγημά της , στέλνει στο
νου περπατησιές βιαστικές της θείας καταφυγής …θρόισμα φτερών αγγελικών …
Είναι ο λειτουργός του Υψίστου ,
που ξεκίνησε απ την αυλίτσα του την ασβεστωμένη, με τους βασιλικούς και τις λεμονιές , στο
γλυκό χειμωνιάτικο σουρούπωμα , στο ανοιξιάτικο
μεθύσι των αρωμάτων, στο λιοπύρι του θέρους το πολύβουο . Όποιος και να γιορτάζει θα βάλει Ευλογητός …Δεν είναι κανένας Άγιος μικρός …Μόνο οι
άνθρωποι μικραίνουν απ του Εγώ τους το θέλημα !
Δεν είναι κανένα εσπέρας της παραμονής
ασήμαντο ! Γι αυτόν, που στον Αθάνατο Πατέρα υποσχέθηκε, να ζει πάντα τo στερνό λιόφωτο της μέρας μέσα στο θυμίαμα , που ανεβαίνει αγκαλοφορούμενο
απ τις ιλαρές αχτίδες τις φιλόθεες , σταλμένες από του τρούλου τους φεγγίτες …
Πριν, του προκειμένου τα λόγια ,
που γεμίζουν ακόμα περισσσότερο με φως Χριστού την ψυχή του . Δεν θυμάται πότε τα πρωτάκουσε … Τα ψέλνει
αργά και δυνατά ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της Ωραίας Πύλης :
Ἰδοὺ δὴ εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ δοῦλοι
Κυρίου.
Κύριος εἰσακούσεταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς αὐτόν.
Τὸ ἔλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας
τῆς
ζωῆς
μου.
Ὁ Θεός, ἐν τῷ ὀνόματί
σου σῶσον
με, καὶ
ἐν
τῇ
δυνάμει σου κρινεῖς με.
Ἡ βοήθειά μου παρὰ
Κυρίου, τοῦ ποιήσαντος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.
Ὁ Θεὸς ἀντιλήπτωρ μου εἶ, τὸ ἔλεός
σου προφθάσει με.
Ὁ Κύριος ἐβασίλευσεν, εὐπρέπειαν
ἐνεδύσατο.
Μια- μια οι μέρες , μαζί με τα
προκείμενά τους κυλούν και φέρνουν και τα άλλα τα προκείμενα του τριωδίου και
των νηστειών τα σπαρακτικά , τα πάντερπνα
της λύτρωσης και κείνο της Ανάστασης που
το «κλέβει» από τον Λαμπριάτικό
του ψάλτη , που χαμογελά και χαίρεται με τον
ενθουσιασμό του !
Τίς Θεὸς μέγας, ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν;
σὺ
εἶ
ὁ
Θεός, ὁ
ποιῶν
θαυμάσια μόνος…
Τι κι αν ο εσπερινός πάντα τον έβρισκε μονάχο τις περισσότερες μέρες
του χρόνου …
Άλλωστε λίγες ψυχές κρατήθηκαν δω πάνω …
Δεν παραπονέθηκε ποτέ του ο
παππούλης για την αδειανή Εκκλησιά...
Γεμάτη την βλέπει έξαφνα με Αγίους, που κατεβαίνουν απ τους τοίχους να
πανηγυρίσουν του Θεού την φανέρωση την αιώνια . Παίρνουν σειρά κι αυτοί , να ασπαστούν το εικόνισμα των ομοσκήνων τους ,
που κάθε μέρα σαν ήλιος φανερώνεται κι
ύστερα καρτερά να ξαναλάμψει .
Προσεκτικά μην και χρεωθεί της βιάσης λάθος , δεν θα παραλείψει ούτε ένα γράμμα απ τα βιβλία
, με τα κιτρινισμένα σαν κεχριμπάρι φύλλα τα ιερά .
Όλα , πάνω και αυτά τα στέλνει στον Θρόνο του Δεσπότη .
Οὕτως ψαλῶ
τῷ ὀνόματί
Σου εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἤκουσεν ἐκ
ναοῦ ἁγίου
αὐτοῦ
φωνῆς μου, καὶ ἡ κραυγή μου ἐνώπιον Αὐτοῦ εἰσελεύσεται
εἰς τὰ
ὦτα Αὐτοῦ.
Γυρίζει η κλειδωνιά της πολυκαιρισμένης σιδερόπορτας
με τον Σταυρό , που πάντα τον ασπάζεται …Μια
τελευταία ματιά απ το τζάμι της , στο γλυκόφωτο
τέμπλο και ξανά τα λόγια απ το ψαλτήρι ,
που μέσα του αντηχούνε :
Ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ
αὐτὸ
κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω, ὅτι
σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατώκισάς με.
Αύριο με το καλό !
Νώντας Σκοπετέας/
Καλή
Σαρακοστή 2015!