Το δικό της φεγγάρι...(Παραμονή του Προφήτη 1969...)

Ένα μικρό κορίτσι πριν από αρκετά χρόνια,  έκανε ίσως την μοναδική «αταξία» στη γεμάτη από υπομονή, ταπείνωση και υπακοή ζωή της . Τέλη δεκαετίας του 60.

Στις 20 Ιουλίου του 1969 ο άνθρωπος ψηλαφά  το φεγγάρι. Ανήμερα του Αθάνατου Προφήτη, ο άνθρωπος γυρεύει και τα καταφέρνει να πατήσει στα κάποτε  απλησίαστα. Το φεγγάρι γίνηκε  ο σκοπός του.  Η τρανή απόδειξη πως τα κατάφερε επιτέλους να γίνει παντοδύναμος! Ω της κατάδικης πλάνης, ω  της άψυχης αυταπάτης!

 Το φεγγάρι όμως για το μικρό κορίτσι  έχει άλλο προσανατολισμό και άλλο όνομα. Γι αυτήν ,  σελήνη λαμπρόφωτη  ήταν το τσακώνικο ψήλωμα του Αη Λιά, στο ανηφόρι που ξεκινούσε από τη βρύση.

 Η κορυφή των εξακοσίων μόλις μέτρων, που για αυτήν όμως ως τα 13 της τότε χρόνια, φάνταζε ο ίδιος ο Ουρανός. Τι λαχτάρα, να τα καταφέρει κάποτε και εκείνη να ανέβει αυτά τα λίγα έστω ανηφορικά χιλιόμετρα, όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της,  στο εσπέρας της καλοκαιρινής ξακουστής γιορτάδας!                    -Είσαι μικρή ακόμα για να πας … της είπε κοφτά  όταν  το πρωτοζήτησε ο Πατέρας της. Δεν το ματαείπε… Αυτοδίδακτη στην πειθαρχία! Μα σήμερα μοιάζει να είναι η ευκαιρία της!  Παραμονές του Προφήτη στα 1969! Ούτε που είχε ακούσει για τα κατορθώματα των αστροναυτών και για το τόλμημά τους . Αυτό που τώρα την απασχολούσε ήταν το δικό της γενναίο εγχείρημα! Ο Πατέρας απρόσμενα την άφησε μονάχη, να καματέψει στο περβολάκι τους,  τούτο το λιόπυρο απομεσήμερο.  Εκείνος έπρεπε να κατέβει για δουλειά που του παν  στο γιαλό  το δίχως άλλο.

Θα ανηφόριζε λοιπόν έστω για ένα κερί και θα προλάβαινε να κατέβει ξανά, πριν το πάρουν είδηση  οι δικοί της . Άκουσε και πάλι  την καμπάνα,  που από νωρίς αρχίνησαν να την βαρούν ακανόνιστα , όσοι έφταναν στο εκκλησάκι, μαρτυρώντας  έτσι ενθουσιαστικά το δικό τους ανέβασμα.

Τούτη η ανεμισμένη μελωδία, της φάνηκε σαν πρόσκληση στο πανηγύρι του Θεσβίτη  και σαν εγγύηση συνάμα, πως θα βλογήσει Εκείνος τούτη την μικρή της απείθεια…Ούτε το κατάλαβε πως καβαλίκεψε το ζωντανό , την δική της… σεληνάκατο! Ξεκίνησε το χωμάτινο ανηφόρι και χάθηκε κάπου στο μέσο του. Κατέβηκε απ το γαϊδουράκι της και με αγωνία περπάτησε αρκετά. Σαν να έπρεπε να διαλέξει ξανά τον δρόμο της αρετής…Και τα κατάφερε έστω κι αν μάτωσαν λίγο τα πόδια της, από τους αγκαθωτούς θάμνους στο στένεμα του δρόμου! Ξαφνιάστηκαν με την αποκοτιά της , όσοι την είδαν  μονάχη της να φτάνει και να βάζει ολόχαρη όσο ποτέ   το κεράκι της,  σιμά στο στεφανωμένο εικόνισμα της εις Ουρανόν Ανάβασης του Προφήτη. Στάθηκε σε μια  γωνιά κι ο χρόνος σαν να σταμάτησε γύρω της. Δεν μπορούσε να φύγει τώρα που πανηγύριζε το μέσα της! 

 Μια στιγμή της φάνηκε κι ας κύλησε πολύ ώρα ως το πρώτο απολυτίκι του Ενδόξου Ηλιού…

Δεν την ένοιαξε , ούτε το κράτησε μέσα της εκείνο το σκαμπίλι , που δέχτηκε απ' τον πατέρα της , σαν επέστρεψε στο σπίτι με το πρώτο σουρούπωμα…

Δεν έψαξε να βρει δικαιολογίες…Ούτε που μίλησε! Για χάρη του προφήτη Ηλία! Κι έδωσε ο Κύριος  τούτη τη γιορτή να γίνει  ορόσημο διαλεχτό μες στο συναξάρι της ζωής της.

Από τότε και ως σήμερα γλυκιά η θύμηση κείνης της ανυπακοής . Τούτο το θερινό ταξίδεμα στα ψηλά, τόσο αλησμόνητο φωλιάζει μέσα στην ψυχή της!  Κλείνει τα μάτια και ονειρεύεται όπως πάντα ξυπνητή…

Τι κι αν τώρα τόσο  πολύ τα πόδια της δυσκολεύονται ν’ ακολουθήσουν την πάντα παιδική καρδιά της…

Ξεπεζεύει πάλι απ' το ευλογημένο…άρμα της και δακρυσμένη, βάνει ξανά κερί όπως τότε , στο πολυκαιρισμένο μανουάλι πλάι στους άρτους  του εσπερινού. Τα κατάφερε και φέτος να ανέβει στο δικό της το φεγγάρι !  

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ" 
και την εκπομπή με τίτλο : Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα .

Αληθινή Ιστορία , αφιερωμένη στην πρεσβυτέρα Α.Α. και σε όσους τα γοργόφτερα  ποδαράκια της ψυχής τους , πάντα θα τους βγάζουν σε ψήλωμα Προφήτη,  στο πασίχαρο εσπέρας της Αγίας του μνήμης .

Στου Θεσβίτη τα ψηλώματα

Αυτές οι παραμονές των γιορτάδων… Η αβασταγιά,  η άφραστη καρτερία του ξημερώματός τους…Και εκείνη η λαχτάρα να γίνουν τα πάντα  όπως τότε! Να μην αλλάξει τίποτα απ΄όλα όσα η μάνα μνήμη κουβαλά στο διάβα της, στο βραχύ μας  πέρασμα,  από τα πρόσκαιρα τούτου του κόσμου. Μέσα στου θέρους το πανηγύρι, η ψυχή ζητά να παύσει  λίγο ο χρόνος, να γυρίσει στα περασμένα και στα λυτρωτικά  αξέχαστα, τότε που οι άνθρωποι πίστευαν  γιατί ζούσαν και ζούσαν γιατί πίστευαν… Να συναντηθούμε με τα ξυπόλυτα  τους πόδια στο ξέγυμνο ανίσκιωτο ανηφόρι προς τα ψηλώματα του Αγιολιά. Δε βαστούν «ούτε βαλλάντιον, μη πήραν, μηδέ υποδήματα», μόνο μοσχολίβανο και κερί καθάριο! 

  

Μπροστά ο Παπάς με το μαθημένο γέρικο μουλάρι,  φορτωμένο με τα πλεχτά καλαμένια κοφίνια. Να ακούς το χάλκινο  κυπρί του να χτυπά ακανόνιστα  σε κάθε δύσκολο βήμα του. Να αρβαλάνε ολοένα τα ασημωμένα αγιωτικά και τα κουδουνάκια  του θυμιατού μέσα στις βαριές  κόφες. Και συ ξοπίσω μ ένα σώμα κάθιδρο  και μια πολύδιψη ψυχή,  να θαρρείς πως αρχίνησε το εσπερινό θυμιάτισμα στων κεκραγαρίων το κατευθυνθήτω… Τάμα το ανέβασμα με  του λιβανωτού το φόρτωμα στου Ταϋγέτου το ψήλωμα. Θαρρείς πως πάντοτε η κορυφή του αστραποβολά! Μοιάζει τούτη η περίβλεπτη καντηλήθρα, με άσβηστο  αειφανές αστέρι, σαν ολόχρονο Άγιο Φως,  για τους Μανιάτες που γεννιούνται  και τελεύουν στη σκιά του Πενταδάκτυλου, κάθε φορά που τον  θωρούν όταν  σκοτεινιάζει. 

 

Μόλις πρωτοσουρουπώσει θα φουντώσει με λιβάνι  η μεγάλη φωτιά της παραμονής , να αγγίξει με την πιο θαλερή της φλόγα τον ξάστερο θόλο, να ανάψει με την ευωδιαστή πυράδα της  τους ταπεινούς   βραδινούς του ήλιους. Τα δουλεμένα  χέρια τους  γιομίζουν από λιβανόσκονη σαν ολονυχτίς την συνδαυλίζουν. Σε κάθε ριξιά, αρωματισμένη ανάσα βαθιά και ένα Σταυροτύπωμα ανεξίτηλο και μια ιεροκρύφια ευχή και ένας αφουγκρασμός , μήπως φανεί τώρα ο Προφήτης προτού ξανααναληφθεί. Στα σίγουρα θα ρθει κι από δω, απ την κορυφή της ξακουστής του πυραμίδας.  Απ όλες τις ράχες και τα φαράγγια , τις πλαγιές , τα υψώματα, τα αγνάντια τα γλυκοφωτισμένα τούτη τη νύχτα της παραμονής, θα περάσει να ευλογήσει. Και σ όλους αυτούς που στάξανε δρωτάρια και κοπιάσανε οι σάρκες τους για να τον ανταμώσουν, θα υποσχεθεί κάποτε μεσιτεία για σωσμό. Και σ όσους μείναν στα ψηλώματά του και έγιναν φρουροί τους, θα υποσχεθεί στηριγμό και παράκληση.

Μετά το δι ευχών, το πρωί σαν ρημώσει και πάλι το πλάτωμα της αγιοκορφής του, ένα παιδί θα ψάξει να βρει  μια τίκλα βαριά, σιμά στο καιροδαρμένο  εκκλησάκι του , να βάλει από κάτω της χαρτί με  μήνυμα, για τον μέγιστο των Προφητών , τον πυρίπνοο Ζηλωτή της πίστης μας, τον μύστη του όντως Θείου Φωτός:   

Όσο κρατούν τα πόδια μου, Προφήτη Άγιέ μου

Δεύτερε Πρόδρομε Κριτού , ένσαρκε Άγγελέ μου,

Λιβάνι θα φορτώνομαι και φως από μελίσσι,

Να ρχομαι την παραμονή στο πιο ψηλό ξωκκλήσι!

Θα μοιάζει με αστράναμμα , ο αγέρας θα θυμιάζει,

Πύρινη νύχτα ακοίμητη Θεσβίτη θα δοξάζει!

Θα ηχήσει σήμαντρο ορθρινό στη Σπάρτη και στη Μάνη,

σαν στου Αγιολιά  την κορυφή παιδί μεταλαμβάνει!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

ΥΓ: Ο Προφήτης μας ανάπαυσε όλους! Κάθε ευχή που έβγαινε από τα στόματα όσων βρέθηκαν στην Αγιοκορφή του , για βοήθεια έμοιαζε τόσο αληθινή σαν ομολογία πίστης και μήνυμα ελπιδοφόρο . Μακάρι να αξιωθούμε ξανά τούτη την ανεκτίμητη ευλογία . Να ανταμώσουμε πάλι με τον Παπά Χρυσόστομο της Γιάτρισσας τον φρουρό , μπρος στην πιο όμορφη Αγία Τράπεζα που αντρίκρυσα ποτές μου! Με τις συγκινημένες φωνές των ψαλτών στο απολυτίκιο του Προφήτη και τα ξυπόλητα πόδια του αδελφού που έφτασε σαν φτερωτός προσκυνητής μονάχα γιατί το αέναο τάμα, του πλημμυρίζει την ψυχή του με το οξυγόνο και το φως του Ουρανού , που εδώ πάνω δεν χορταίνεις να ακουμπάς ολοένα! Καλή αντάμωση ξανά στου Ταϋγέτου τα αγιομέρια! ( Ν.Σκ. 20-07-2016)

Παναγούδα –Σουρωτή . Όσο βαστάει μια ευχή…

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά .

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

Όλα πιο καθαρά μπροστά μου . Την ομίχλη του ο Άθωνας την στολίζεται μονάχος . Και κείνη δεν παραπονιέται …Στην κορυφή της Μεταμόρφωσης προτιμά να παραμένει σαν άλλος μετανοημένος μαθητής …Καλόν ημάς εστί ώδε είναι …

Βήματα απαράλλαχτα , μετρημένα τώρα στο μονοπάτι του Ουρανού …Πατήματα στο χώμα , σκαμμένοι οδοδείκτες για το κελί του Αγίου . Η γη κρατά στο φόρεμά της , μονάχα όσα με φιλότιμο πόνο και πίστη χαράχτηκαν απάνω της . Για τα άλλα βρίσκει χώμα ξερικό και τα απαλείφει  στη στιγμή . 

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά .

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

 

Δεν λοξοδρομούν οι ψυχές όταν ελπίζουν . Προσμένει ο Όσιος κεραστής με γλύκα και δροσιά να τις φιλέψει . Φτάνω ξανά στην αυλή της Παναγούδας . Οι αισθήσεις , ακονισμένες ψάχνουν για ακήρατες πλευρές του Δεσπότη Χριστού να τον ψηλαφίσουν . Οι μνήμες  ερημήτικα πουλιά ταξιδευτές , σαν τον Όλετ τον φτερωτό προσκυνητή που άφοβα ακόμα τρώει και πίνει απ τη χούφτα του Αγίου . Θαύματα και θαυμάσια ίχνη του Γέροντα τόσα χρόνια μετά . Σαν να μην κύλησε ποτέ ο χρόνος . Όλα όπως τα άφησε , όλα όπως τα ευλόγησε .Όλα όπως τα οικονομεί .

 

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

 

Τώρα στην αγιόκαρπη γη  τυπώνονται ίχνη από γόνατα . Μυριαρίθμητα ζευγάρια γόνατα , που στέκουν στην μεγάλη σειρά της ευγνωμοσύνης , καρτερώντας με υπομονή και δάκρυα , λίγο-λίγο να φτάσει η ώρα που θα τον συναντήσουν , μετανοίζοντας  στο μέρος της καρδιάς του , που εκείνος έλεγε πως είναι πολύ μικρή για να χωρέσει την απέραντη αγάπη του Κυρίου . Κι όμως αυτήν την καρδιά την πλάτυνε τόσο ο Χριστός,  που πάνω της ανάπαυσε και λύτρωσε έναν Παράδεισο ψυχές …

Ζήλεψαν τώρα τα χείλη τα ευλογημένα γόνατα . Πόθησαν κι αυτά να συναντηθούν με το ευωδιαστό χώμα στο ταπεινό του  κιβούρι , στη σκιά του Παρθένου μαθητή , στου Θεολόγου το μοναστηράκι.

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.

Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

Ξανά στην ταπεινή καλύβη του Γέροντα . Παραμονές της Αγίας Ευφημίας . Μαζί κάνουν στρωτές   μπρος στη χάρτινη εικονίτσα της Αγίας Τριάδας , όπως εκείνο το πρωινό  μετά την εννάτη στο κελί  , στον Τίμιο Σταυρό ήταν τότε  . Και ύστερα ξανακάθονται , εκείνη στο σκαμνί κι αυτός στο μπαουλάκι του ,να μιλήσουν για τα φριχτά μαρτύριά της και  το αντιδόξασμα του Ουρανού  .

 Δεν σταματά του θέρους η καμπάνα να διαλαλεί την Αγία μνήμη.  Δεν σταματά το συναξάρι να αφήνει χώρο για νέους αθλητές , για νέες παρηγορίες , νέους στρατιώτες παρακλήτους . Γεμάτος από κορυφές και ψηλώματα λιόχαρα ο Ιούλης . Στις έντεκα η Αγία Ευφημούλα ! Μια μέρα ύστερα  ο ασκητής της Παναγούδας , του Θεού ο ασυρματιστής , ένσαρκος Άγγελος κι αυτός σαν τον Θεσβίτη .  Χωρίς  πύρινο άρμα όμως στο δρομολόι του Ουρανού … Παναγούδα –Σουρωτή .

Με μάτια σφαλιστά και στα χείλη η ευχή του Ιησού δια πρεσβειών του.

Τόσο βαστάει τούτη η διαδρομή …

 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή ( 4 μέρη) αφιερωμένη στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη .