3 Ιουλ 2016

Παναγούδα –Σουρωτή . Όσο βαστάει μια ευχή…


Κρατώ τα μάτια σφαλιστά .
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .



Όλα πιο καθαρά μπροστά μου . Την ομίχλη του ο Άθωνας την στολίζεται μονάχος . Και κείνη δεν παραπονιέται …Στην κορυφή της Μεταμόρφωσης προτιμά να παραμένει σαν άλλος μετανοημένος μαθητής …Καλόν ημάς εστί ώδε είναι …
Βήματα απαράλλαχτα , μετρημένα τώρα στο μονοπάτι του Ουρανού …Πατήματα στο χώμα , σκαμμένοι οδοδείκτες για το κελί του Αγίου . Η γη κρατά στο φόρεμά της , μονάχα όσα με φιλότιμο πόνο και πίστη χαράχτηκαν απάνω της . Για τα άλλα βρίσκει χώμα ξερικό και τα απαλείφει  στη στιγμή . 


Κρατώ τα μάτια σφαλιστά .
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .

 

Δεν λοξοδρομούν οι ψυχές όταν ελπίζουν . Προσμένει ο Όσιος κεραστής με γλύκα και δροσιά να τις φιλέψει . Φτάνω ξανά στην αυλή της Παναγούδας . Οι αισθήσεις , ακονισμένες ψάχνουν για ακήρατες πλευρές του Δεσπότη Χριστού να τον ψηλαφίσουν . Οι μνήμες  ερημήτικα πουλιά ταξιδευτές , σαν τον Όλετ τον φτερωτό προσκυνητή που άφοβα ακόμα τρώει και πίνει απ τη χούφτα του Αγίου . Θαύματα και θαυμάσια ίχνη του Γέροντα τόσα χρόνια μετά . Σαν να μην κύλησε ποτέ ο χρόνος . Όλα όπως τα άφησε , όλα όπως τα ευλόγησε .Όλα όπως τα οικονομεί .
 

Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .
 

Τώρα στην αγιόκαρπη γη  τυπώνονται ίχνη από γόνατα . Μυριαρίθμητα ζευγάρια γόνατα , που στέκουν στην μεγάλη σειρά της ευγνωμοσύνης , καρτερώντας με υπομονή και δάκρυα , λίγο-λίγο να φτάσει η ώρα που θα τον συναντήσουν , μετανοίζοντας  στο μέρος της καρδιάς του , που εκείνος έλεγε πως είναι πολύ μικρή για να χωρέσει την απέραντη αγάπη του Κυρίου . Κι όμως αυτήν την καρδιά την πλάτυνε τόσο ο Χριστός,  που πάνω της ανάπαυσε και λύτρωσε έναν Παράδεισο ψυχές …
Ζήλεψαν τώρα τα χείλη τα ευλογημένα γόνατα . Πόθησαν κι αυτά να συναντηθούν με το ευωδιαστό χώμα στο ταπεινό του  κιβούρι , στη σκιά του Παρθένου μαθητή , στου Θεολόγου το μοναστηράκι.


Κρατώ τα μάτια σφαλιστά.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με .


Ξανά στην ταπεινή καλύβη του Γέροντα . Παραμονές της Αγίας Ευφημίας . Μαζί κάνουν στρωτές   μπρος στη χάρτινη εικονίτσα της Αγίας Τριάδας , όπως εκείνο το πρωινό  μετά την εννάτη στο κελί  , στον Τίμιο Σταυρό ήταν τότε  . Και ύστερα ξανακάθονται , εκείνη στο σκαμνί κι αυτός στο μπαουλάκι του ,να μιλήσουν για τα φριχτά μαρτύριά της και  το αντιδόξασμα του Ουρανού  .
 Δεν σταματά του θέρους η καμπάνα να διαλαλεί την Αγία μνήμη.  Δεν σταματά το συναξάρι να αφήνει χώρο για νέους αθλητές , για νέες παρηγορίες , νέους στρατιώτες παρακλήτους . Γεμάτος από κορυφές και ψηλώματα λιόχαρα ο Ιούλης . Στις έντεκα η Αγία Ευφημούλα ! Μια μέρα ύστερα  ο ασκητής της Παναγούδας , του Θεού ο ασυρματιστής , ένσαρκος Άγγελος κι αυτός σαν τον Θεσβίτη .  Χωρίς  πύρινο άρμα όμως στο δρομολόι του Ουρανού … Παναγούδα –Σουρωτή .
Με μάτια σφαλιστά και στα χείλη η ευχή του Ιησού δια πρεσβειών του.

Τόσο βαστάει τούτη η διαδρομή …
 

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή ( 4 μέρη) αφιερωμένη στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...