Παιδιά μου με συγχωρείτε ! ( Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης)

Στο ανηφόρι για Ροβιές συνάντησα έναν Άγιο

μες στην καρδιά μου κοίταξε , της στάλαξε κουράγιο .

Σαν  άγγελος , δεν πάταγε στη γη , σαν να πετούσε .

Την κάρα του προστάτη του με δέος την κρατούσε .

Στων Εισοδίων τη χαρά μηνού του Νοεμβρίου ,

Στο συναξάρι θα γραφτεί η μνήμη του Οσίου !

Θα στείλει ελπίδα ο Ουρανός , για να μας πει θαρσείτε !

Μα πάλι αυτός ο ταπεινός θα λέει : Με συγχωρείτε ! ( Ν.Σκ.)

Γράφονται ρίμες και στίχοι για τους γνήσιους φίλους του Χριστού μας , μα ακόμα και ισάριθμοι να γραφτούν με τα σπερνά του Νοέμβρη όλων των αιώνων και του αμμοθάλασσου τους κόκκους , τίποτα άξιο δεν προσφέρεται στον Κύριο , που μας τους χάρισε για στήριγμα παντοτινό και περιλάλητο καύχημά μας .

Κάποιες φορές φιλανθρωπότεροι του Φιλανθρώπου γενόμενοι,  στέλνουμε στον Ουρανό ένα Γιατί . Και Εκείνος μας απαντά , πέμποντας δίπλα μας έναν Σίμωνα Κηρυναίο –ανεκτίμητο βοηθό. Λύχνος και αγκαλιά και φωνή εξ Ουρανού και παρηγοριά  και νουθεσία και θεραπεία ψυχής , ενίοτε και σώματος . Μια συνάντηση , ένα βλέμμα στα κατάβαθά σου και ήταν αρκετό να βρίσκεσαι πλέον παντοτινά στους κόμπους του μυριοτραβηγμένου  κομποσχοινιού του Γέροντος Ιακώβου . Μέσα στον Νοέμβριο , που είναι πλέον και δικός του μήνας , αψηφάς τον καιρό που αντριεύει ολοένα και ανηφορίζεις στα παγωμένα μέρη του Οσίου Δαυίδ . Και σαν φτάσεις περιμένεις στην σειρά να ακουμπήσεις το ευωδιαστό μάρμαρο δίπλα στο σταυρό του . 

Να ακούσεις έπειτα την γλυκύτατη φωνή του να λέει :  με συγχωρείτε!

Το ξημέρωμα  μπαίνεις στην γλυκοφωτισμένη μικρή εκκλησιά .

Ο παπάς βρίσκεται από ώρα στο Ιερό του Αγίου Χαραλάμπους  ,πάνω απ τα σκαλοπάτια ,πολύ πριν το ορθρινό σήμαντρο  προσκαλέσει στο υπέρτατο μυστήριο της πίστης . Μια κορνίζα στην Αγία Πρόθεση. Μικρή , ίσα που φαίνεται στην γωνιά της . Λάμπει το αστραποβόλημά της στο ασημωμένο δισκάρι , με της ελπίδας τα ψιχουλάκια πάνω του . Μια ακρίτσα στον Παράδεισο όλα προσμένουν  . Και ο Γέροντας ευλογεί και θυμίζει στο λατρεμένο του πνευματικοπαίδι , ποτέ να μην λησμονά τις ελπίζουσες ψυχές τις καρτερούσες το Φως .

Με συγχωρείς παιδί μου , θυμήσου και αυτήν την ψυχούλα που δυσκολεύεται ..του λέει !  Ξαναβυθίζει εκείνος με άφραστη ευλάβεια την λόγχη στην ψίχα της λειτουργιάς και χαρίζει στην ψυχούλα μια ακρίτσα εκεί στα δεξιά του Αμνού . Ένας μικρός λοφίσκος στ αριστερά για τους αναγκαιμένους ζώντες  κι άλλος ένας εκεί στα δεξιά , για τους κεκοιμημένους . Και συνεχίζει ο Γέροντας Ιάκωβος να ευλογεί απ την μικρή κορνίζα . Γωνιά και ακρίτσα , ψίχα και ψυχή …            Και είναι σαν ν 'ανεβαίνει κι αυτός στον λόφο κάτω απ το ασκηταριό του Οσίου Δαυίδ , ν αγναντέψει και πάλι την λατρεμένη του μονή όπως εκείνη την Χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη , την τελευταία του σε τούτη τη ζήση . Τότε που στα Άγια εισήλθε ξανά η τρίχρονη Μάνα μας , ο αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας . Και έχει στον πλάι του τώρα και τον Πατέρα Κύριλλο . 

Μαζί βαδίζουν και όλο εύχονται και όλο θυμίζουν την ιερή υποχρέωση της προσευχητικής της μνήμης .

Κι όλο ο Γέροντας ευλογεί κι όλο εύχεται και λέει:

- Παιδιά μου με συγχωρείτε !

-Μια γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο , όλοι ν αξιωθείτε  !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή