Ω γλυκύ μου Έαρ …Η ξεχασμένη μας Άνοιξη

Μια Άνοιξη είναι ο καθένας μας ! Ένα φως !Ένας χιτώνας ολόλαμπρος φορέθηκε κάποτε από Αγγέλους στο χοϊκό μας σαρκίο. «Χιτῶνά μοι παράσχου φωτεινόν, ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον…ακούγεται την ώρα που μας φορούν την  εμφώτιο στολή , Σε τον  ἀναβαλλόμενον, το φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελών Ἰωσήφ ἀπὸ του ξύλου, σύν Νικοδήμῳ…ξεκινά το δοξαστικό στην συγκλονιστική ακολουθία της αποκαθήλωσης εκ του Ζωηφόρου ξύλου του Παναχράντου σώματος του Πλάστη και Θεού μας ! Αλήθεια σε όλα τούτα τα συνταρακτικά που κάθε χρόνο τελούνται ενώπιόν μας πως στεκόμαστε; Πώς αισθανόμαστε; Απλοί παρατηρητές , έστω συμμέτοχοι στο πένθος , συμπαραστάτες στις γυναίκες που κλαίνε γοερώς και θρηνούν , θωρώντας τον ματωμένο Χριστό , ονειδιζόμενο και εξουθενωμένο να σέρνει τον βαρύ Σταυρό Του προς τον κρανίου τόπο ; Βλέπουμε μόνο ; Έστω με ένα δάκρυ να κυλά από συγκίνηση ; Εκ του μακρόθεν ; Σιγοψέλνοντας και τα εγκώμια για το καλό ; Ή μήπως βιώνουμε το Εκούσιον Πάθος , την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα ως πρωταγωνιστές της ; Γιατί μόνο έτσι οφείλουμε να διάγουμε τούτες τις ανυπέρβλητες μέρες ! Ως πρωταγωνιστές τους ! 

Εμείς Ιεροσολυμίτες πανηγυριστές της θριαμβευτικής εισόδου Του , εμείς Φαρισαίοι κατήγοροι και συκοφάντες Του , εμείς προδότες Του , εμείς στο τελευταίο Δείπνο μαθητές που έπειτα Τον εγκατέλειψαν και Τον αρνήθηκαν, εμείς Ιούδες , εμείς Πέτροι , εμείς ηγαπημένοι, εμείς ο όχλος και οι 2 ληστές με Αυτόν  στο μέσο . Και εκείνο το ω γλυκύ μου Έαρ  για εμάς ακούγεται , όχι από τα χείλη της πικραμένης Μάνας μας , μα από το στόμα Εκείνου που πριν λίγο γεύτηκε χολή και ξύδι! Ω γλυκύ μου έαρ που έδυ σου το κάλλος ; Παιδί μου , εσύ που μια ολοφώτεινη Άνοιξη ήσουν κάποτε, πως κατάντησες έτσι ; Που είναι η ομορφιά σου ; Πως ξέχασες , πως άφησες να ξεθωριάσει η ωραιότητά σου;  Είναι πανάκριβη τούτη η ομορφιά ! Αυτό το φως !Και πρέπει Εγώ να το εξαγοράσω ! Μόνο το Αίμα μου μπορεί να σβήσει , να ξοφλήσει αυτό το χρέος , αυτήν την ασχήμια που δεν βαστώ να αντικρίζω ! Στο προσφέρω, στο δωρίζω  λοιπόν γλυκύτατό μου τέκνο ! Για να ξαναβρείς αυτό το αρχαίο κάλλος !  Για να ξαναντυθείς τον ξεχασμένο σου φωτεινό Χιτώνα ! Και να μην τον βγάλεις ποτέ ξανά ! Για να ζήσεις πλέον αιώνια την ξεχασμένη σου Άνοιξη !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Μ.Παρασκευής