Τα παιδιά που χόρταιναν την πείνα τους με τα καρπίσματά σου
στου πρώτου Φθινοπώρου τα μελαγχολικά τα μεσημέρια , οι ψυχές που δρόσισες με
τα ευσκιόφυλλα κλωνάρια σου , όλοι δακρύζουν !
Γιατί είχες και εσύ ψυχή πεύκο
μου !
Σκιάδα και συναπάντημα και ρίζες απλωμένες ως εκεί που αγκαλιάζουν των
αγίων μας προγόνων τα ευωδιαστά απομεινάρια !
Είχες γεράσει μωρέ και δεν
παραπονέθηκες ποτέ σου , μια αγκαλιά να στήσουν οι Μανιάτες γύρω από τον κορμό
σου !
Να σε κρατήσουν όρθιο και περίβλεπτο !
Γονάτισες και εσύ, να δείξεις σε
όλους μας πως πρέπει να στεκόμαστε μπροστά στον Ποιητή των απάντων !
Έγειρες
στα λιόδεντρα τα αδέλφια σου και έκλαψες τον αποχωρισμό !
Μείναμε με ένα βουβό
μοιρολόι να κοιτάμε τον Ουρανό που κάποτε ζωγράφιζες !
Η μάνα μας η μνήμη,
σίμωσε να μας παρηγορήσει!
Νώντας Σκοπετέας
Προχθές με ένα βοριά ...Θεό ανίκητο το πεύκο των αιώνων και της μανιάτικης μνήμης γονάτισε...Έμειναν τούτα τα λόγια να γαληνέψουν την απουσία του