Είχες και εσύ ψυχή …

Τα παιδιά που χόρταιναν την πείνα τους με τα καρπίσματά σου στου πρώτου Φθινοπώρου τα μελαγχολικά τα μεσημέρια , οι ψυχές που δρόσισες με τα ευσκιόφυλλα κλωνάρια σου , όλοι δακρύζουν ! 

Γιατί είχες και εσύ ψυχή πεύκο μου !

Σκιάδα και συναπάντημα και ρίζες απλωμένες ως εκεί που αγκαλιάζουν των αγίων μας προγόνων τα ευωδιαστά απομεινάρια !

Είχες γεράσει μωρέ και δεν παραπονέθηκες ποτέ σου , μια αγκαλιά να στήσουν οι  Μανιάτες  γύρω από τον κορμό σου ! 

Να σε κρατήσουν όρθιο και περίβλεπτο !

 Γονάτισες και εσύ, να δείξεις σε όλους μας πως πρέπει να στεκόμαστε μπροστά στον Ποιητή των απάντων ! 

Έγειρες στα λιόδεντρα τα αδέλφια σου και έκλαψες τον αποχωρισμό ! 

Μείναμε με ένα βουβό μοιρολόι να κοιτάμε τον Ουρανό που κάποτε ζωγράφιζες ! 

Η μάνα μας η μνήμη, σίμωσε να μας παρηγορήσει!

Νώντας Σκοπετέας 

Προχθές με ένα βοριά ...Θεό ανίκητο το πεύκο των αιώνων και της μανιάτικης μνήμης γονάτισε...Έμειναν τούτα τα λόγια να γαληνέψουν την απουσία του