Όταν εγγυάται ο παππούς μας ο Άγιος Νικόλαος…

Θαυμάτων η εξιστόρηση στο αρχονταρίκι αρχίζει.

Κατόρθωσε το ανέλπιστο, στις στάχτες ξαναχτίζει!

Του δωκε ο Άγιος σιγουριά και αυτό μόνο του αρκούσε.

Ταξίδεψε στα πέρατα, χωρίς ντροπή επαιτούσε!

Λέει την μονολόγιστη παιδί κι αγκίστρι ρίχνει

Ψάρι ξεβγάζει μονομιάς, σημείο ο πάππος δείχνει!

Τον Χατζηγεώργη θύμισε που με την προσευχή του,

γέμισε ψάρια τράπεζα εις την πανήγυρή του!

Εσπερινός στη στοργική Γρηγορίου. Άλλη μια μέρα κλείνει τον αινετικό της κύκλο, υποδεχόμενη και περιφανώς χαιρετίζοντας τους Αγίους, που έναν ολάκερο χρόνο πρόσμεναν για να μνημονευθούν εξαιρέτως. Αδελφοί και Πατέρες σε μια νέα αλυσίδα προσκύνησης και ενδυνάμωσης της πίστης. Περνάμε από τον Δεσπότη Χριστό, περιστοιχισμένο απ την Ευλογημένη των γυναικών και τον αρχηγό του αγγελικού τάγματος Ιωάννη, από τον Άγιο Νικόλαο και την Αγία Αναστασία την Ρωμαία. Όλοι καταλήγουμε στο θρονί της Γλυκοφιλούσας. Παρατηρώ κάποιων ρασοφόρων τα σκαμμένα πρόσωπα . Σαν να καρτερούν κάτι από την Εγγυήτρια Μητέρα τους. Να ανανεώσει την υπόσχεση της παντοτινής προστασίας! Και σαν να τους δίνει Εκείνη η Πανυπέραγνος , το πιο γλυκό μητρικό φιλί στο μέτωπο. Το βραβείο της σημερινής πνευματικής τους εργασίας. Το εφόδιο για την νυχτερινή μάχη με των παθών τον τάραχο τον απεχθή.

Στην τράπεζα γευόμαστε γλυκό τραχανά με τυρί και ζυμωτό ψωμάκι. Μαζί και ευωδιαστά μήλα που πόσο ταιριάζουν με την διήγηση του διαβαστή. Συνέχεια του Βίου του Αγίου Ευφροσύνου του μάγειρος! Τίποτα στο Όρος δεν αφήνεται ημιτελές. Όλα υπηρετούν την Σωτηρία. Ακόμα και μια μόνο λέξη μπορεί να μεταστρέψει τον νου! Δοκιμάζω το μήλο και για λίγο μεταφέρομαι στον θαυμαστό βίο του ταπεινότατου Αγίου. Περιφρονημένος και μουτζουρωμένος από την στάχτη και την ανθρακιά του μαγειρίου της μονής όπου διακονούσε πάντα με χαρά, λοιδωρούμενος από κάποιους αδελφούς του, υπέμενε και πορευόταν σιωπηλά και αγόγγυστα τον δικό του τεθλιμμένο δρόμο. Κάποτε όμως ένας ευλαβέστατος ιερέας του κοινοβίου, που προσευχόταν στον Κύριο να του φανερώσει τα αγαθά που θα απολαύσουν οι αγαπώντες Αυτόν, οραματίστηκε πως βρέθηκε στο μέσο ενός απερίγραπτου κάλους κήπου, με όλα τα αισθητά αγαθά της γης.

Στο μέσο του πλουσιόκαρπου περιβολιού στεκόταν ο Ευφρόσυνος ο οποίος του είπε ότι ήταν ο φύλακας του παραδείσιου εκείνου τόπου. Ο ιερέας εκστασιασμένος του ζήτησε τότε ως ευλογία τρία μήλα και ο Ευφρόσυνος του τα έβαλε στην τσέπη του πανωφοριού του. Μόλις τη νύχτα το τάλαντο κτύπησε για την ακολουθία, ο Ιερέας ξύπνησε μα διαπίστωσε πως τα μήλα ήταν πάνω του. Συνάντησε τον Άγιο στο Καθολικό και συνειδητοποίησε το άφραστο τούτο θαύμα. Την ώρα που ένδεος το εξιστορούσε στους υπόλοιπους κοινοβιάτες αδελφούς του, ο Άγιος αποτασσόμενος τον παραμικρό ανθρώπινο έπαινο, εξαφανίστηκε και δεν γύρισε ποτέ του πίσω. Τα μήλα του δε θεράπευσαν πλήθος ασθενειών!

Ευλογημένο συναξάρι! Τι βοήθεια προσφέρεις στην κάτισχνη πίστη μου σε κάθε σου Θεόγραφη σελίδα! Θαρρώ πως πάντα από εδώ και μπρος όταν θα τρώγω τούτον τον καρπό, μια ρανίδα από δάκρυ θα ανεβαίνει στα μάτια μου!

Στο Απόδειπνο συναντάμε και κατασπαζόμαστε ξανά τους ικέτες μας στον Ουράνιο θώκο . Δίπλα μου ένας ψηλός άντρας γύρω στα 65…Διάσημος, πρώην υπουργός και εξαίρετος του πόνου προγυμναστής… Αλλοιωμένα τα γνωστά του χαρακτηριστικά. Στέκεται με δέος αληθινό μπρος στα τίμια λείψανα των Αγίων. Τα αξιώματα μπροστά στην αδιάσειστη απόδειξη της όντως ζωής καταργούνται. Όλοι ίσοι ενώπιόν της. Όλοι προσπαθούμε, όλοι αγωνιζόμαστε κατά την προαίρεση και το φιλότιμό μας να ενδυθούμε και πάλι ξελεκιασμένη, την χιονοφεγγαρόφωτη στολή που ο φιλεύσπλαχνος Σωτήρ μας χορήγησε κάποτε εξ ύδατος και πνεύματος. Το Άγιον Όρος είναι αφετηρία και προπύργιο και άγκυρα και θεραπευτήριο και ιαμάτων πηγούλα αστείρευτη. Την καθαρτική του επενέργεια και την θαυμαστή του επήρεια, εκείνο το απόγευμα , μας την φανέρωσε το τόσο αλλαγμένο και ησύχιο βλέμμα του αδελφού μας του Ξανθού…

Μετά το Απόδειπνο ανεβήκαμε στο Αρχονταρίκι με την μαγευτική θέα. Θα συναντούσαμε τον Ηγούμενο Χριστοφόρο ο οποίος θα μας έλεγε λόγον αγαθόν.

Μια μεγάλη κορνίζα με την φωτογραφία του μακαριστού πατρός Γεωργίου κρεμασμένη δίπλα στην είσοδο, μαρτυρά το παντοτινό δέσιμο των τωρινών και μελλόντων Γρηγοριατών πατέρων με τον αλησμόνητο Γέροντα. Κρατά ένα κλωνάρι από τον αγαπημένο του βασιλικό και χαμογελά κοιτάζοντάς μας. Έτσι χαρούμενο και γεμάτο ελπίδα, ήθελε να τον θυμούνται τα αγαπημένα του παιδιά.

Εδώ σ αυτό το θαλπερό υπερώο, με τις βιβλιοθήκες και τη θάλασσα να στέλνει τους χαιρετισμούς της με τους ήχους και τα αφροκύματά της, σύναξε ο Γεώργιος την λατρεμένη του Αδελφότητα, σε έναν αλλιώτικο μυστικό δείπνο, για τελευταία φορά πριν φύγει για το αιώνιο ταξίδι. Κι όπως ο Κύριος εκείνο το συνταρακτικό βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, προείπε τον αποχωρισμό παρηγορώντας τα τεκνία του, όπως υποσχέθηκε την επανένωση, όπως ενετείλατο την προς αλλήλους αγάπη, όπως προσευχήθηκε εν ουρανώ για εκείνα, έτσι και ο Ποιμένας της Γρηγορίου, μιμούμενος ανυποκρίτως και κατά πάντα τον Αρχιποίμενα Οδηγό του, είπε τα τελευταία του λόγια που όλοι οι Γρηγοριάτες κρατούν σαν φυλαχτάρια στο νου και την καρδιά τους, ως το πανηγυρικό ξανααντάμωμά τους.

Διαβάζουμε από τον όσιο Γρηγόριο , αυτό το πνευματικό έντυπο, στόλισμα κάθε ψυχής Χριστιανού Ορθοδόξου, που γαλούχησε με φως Χριστού γενιές Φιλαγιορειτών. Μας έδωσε από ένα τεύχος ευλογία ο Γέροντας Χριστοφόρος σε σύντομη πρωινή συνάντησή μας…

…Περιμένοντάς τον να έρθει εκείνο το βράδυ στο αρχονταρίκι, ζωντανεύει καθαρά η συγκινητική εικόνα της τελευταίας εκείνης σύναξης. Τόσες αναφορές, τόσες ευαγγελικές παρατάσεις και ρήσεις του Χριστού μας ξεπήδησαν από εκείνες τις στερνές υποθήκες του μακαριστού Γεωργίου. Κάθε του φράση παρέπεμπε στο Καινό Βιβλίο της ζωής, που τόσο λάτρεψε και τόσο πιστά εφήρμοσε καθ όλα τα επίγεια έτη του. Τεκνία, ἔτι μικρὸν μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι….Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· …οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς·…αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους …ἵνα πάντες ἓν ὦσι… Ακούγονται ξανά οι ρήσεις του Χριστού μας μέσα απ τα συγκλονιστικά τελευταία λόγια του Γέροντα. Με πλήρη αντίληψη του τέλους που ζύγωνε, σκέφτηκε πρώτα τα αγαπημένα του παιδιά και όχι την τόσο δυσκολεμένη του υγεία. Τακτοποίησε πρώτα εκείνα και έπειτα ήρεμος, περίμενε για λίγο μόνο καιρό την Κυρία Θεοτόκο που μεσίτευσε ώστε να αναχωρήσει στην γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας. Ανήμερα Πεντηκοστής του 2014! Ακούστηκε ουρανόθεν το άξιος, ξανά ύστερα από 40 χρόνια για τον δούλο του Θεού Γεώργιο.

Ξεκίνησε να μας μιλά ο νέος ηγούμενος και νιώθουμε όλοι μια πρωτόγνωρη ηρεμία να μας μεταδίδει. Χαμηλή φωνή και βλέμμα πάντα πράο. Μεσιτεύει ο Γέροντάς του να είναι άξιος συνεχιστής του…

Δεν θέλουμε να τελέψει η νυχτερινή μας συγκέντρωση …Έχει πολλά θαυμάσια να μας εξιστορήσει ….

Ξεκίνησε με την Ιστορία του Μοναστηριού. Αιώνες μοναστικής παράδοσης άρχισαν να ξετυλίγουν οι σκέψεις και οι λέξεις του. Με αληθινό δέος θυμάται τους πρώτους Γρηγοριάτες θεμελιωτές Πατέρες. Τον πρώτο δομήτορα Άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη και έπειτα το θαύμα με τον υστερότερο νέο κτήτορα της Μονής Άγιο Ιωακείμ.

Αμφέβαλλε ο Άγιος για το αν θα μπορούσε να επαναδομήσει το μοναστήρι της μετανοίας και της κουράς του, που κάηκε ολοσχερώς το Νοέμβριο του 1761. Τότε όλοι οι Γρηγοριάτες διασκορπίσθηκαν σαν τα ανυπεράσπιστα αγρίμια σε γύρω σκήτες , σπηλιές και Μοναστήρια. Κάποιοι πήγαν και βρήκαν τον Άγιο σε σπηλιά όπου μόναζε στα μέρη της Αγίας Άννης. Ήταν δε αγένειος και παρακαλούσε τον Κύριο να αποκτήσει την όψη των πεφιλημένων του Αγίων φωτόμορφων Ασκητών. Σπαρακτικά τον παρακάλεσαν να ξαναφτιάξει το Μοναστηράκι τους, που ερήμωνε ολοένα κατεστραμμένο και αλειτούργητο πλέον για πολύ καιρό. Ήρθε τότε εκείνος και με πόνο ψυχής διαπίστωσε την ολική καταστροφή. Τίποτα δεν υπήρχε πια. Μόνο τα Άγια λείψανα και κάποια κειμήλια, που οι Πατέρες με αυτοθυσία έσωσαν πάνω στην μεγάλη φωτιά. Επιστρέφοντας στον καμένο τόπο, αμφέβαλλε ακόμα και εκείνος ο μακάριος και τρισχαριτωμένος και ουρανοστόλιστος Γέροντα, για το αν θα τα κατάφερνε.

Τόσο ακατόρθωτο φαινόταν για τον ανθρώπινο νου, να ξαναφυτρώσει Αθωνικός Λειμώνας μέσα στην ατέλειωτη στάχτη. Την εγγύηση την έδωσε ο ίδιος ο Άγιος Νικόλαος που του παρουσιάστηκε: Και η Μονή θα γίνει και εσύ θα αποκτήσεις γενειάδα! Έτσι του είπε και αυτό του ήταν αρκετό! Ακάματα εργάστηκε, ταξίδεψε μακριά, παρακάλεσε,ταπεινώθηκε, ζητιάνεψε , ακόμα και έρανο στον Σουλτάνο και στην Πόλη έκανε και με αστείρευτη πίστη και προσευχή τα κατάφερε να ξαναστήσει την Γρηγορίου και να δώσει το νέο έναυσμα για την Κοινοβιακή της συνέχεια. Και όλοι πλέον να τον μνημονεύουμε εις τους απεράντους αιώνες ως Άγιο Ιωακείμ τον μακρυγένη!

Όταν εγγυάται ο παππούς των Γρηγοριατών Άγιος Νικόλαος, τότε όλα τους φαίνονται δυνατά! Είναι τόσα τα θαυμάσια που η ιστορία τους έχει να διηγηθεί, τόσο η πρόσφατη όσο και η παλαιά, αυτή που ζωντανεύει κάθε φορά που η ανάγκη ή η περίσταση επικαλούνται τον Άγιο Προστάτη τους. Το γρηγοριάτικο Γεροντικό ξεφυλλίζουμε νοερώς ακούγοντας του Ηγουμένου Χριστοφόρου τη φωνή. Τότε που στον πρώτο μεγάλο πόλεμο στα 1916 Γρηγοριάτες πατέρες, ο Χρύσανθος και ο Μιχαήλ, συνάντησαν τον ίδιο τον Άγιο στην αποθήκη όπου είχαν κατέβει για να κοσκινίσουν το στερνό τους σιτάρι. Και εκείνος ευλόγησε το λίγο στάρι που πήρε στις χούφτες του πολλαπλασιάζοντάς το. Και δεν επείνασαν οι Γρηγοριάτες και μηδέποτε ελλατώθησαν του ευλογημένου άρτου.

Συνέχισε ο Γέροντας να μας μιλά για την δύναμη της ευχής του Ιησού. Θυμήθηκε χαμογελώντας ένα παιδί δέκα χρονώ που κάποτε του δίδαξε την ευχή και εκείνο την έλεγε συνέχεια. Του άρεσε να ψαρεύει και μάλιστα έφερνε πολλά και μεγάλα ψάρια στο μοναστήρι!-Όταν το ρωτήσαμε πως τα κατάφερνε μας απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο πως με κάθε Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με που έλεγε, έριχνε το αγκίστρι και αμέσως έπιανε ένα μεγάλο ψάρι! Ξανά το Γεροντικό της Μονής μπροστά μας! Τώρα έρχεται να μας συναντήσει ο Γέρων Χατζη Γεώργης ο Αθωνίτης.Τότε που ως δόκιμος μοναχός Γεώργιος διακονούσε ως βοηθός μαγείρου.

Παραμονές πανηγύρεως του Αγίου Νικολάου στα 1911 και κανένα καΐκι δεν ζύγωνε στον Αρσανά της Γρηγορίου, αφού η θάλλασσα ήταν πολύ ταραγμένη και θα τσακίζονταν. Οι πατέρες είχαν στενοχώρια που δεν θα μπορούσαν να παραθέσουν τράπεζα πανηγυρική με ψαρόσουπα για τον προστάτη τους και ξεκίνησαν να ετοιμάζουν στα καζάνια φασολάδα. Ο δόκιμος Γεώργιος συμμέτοχος αγγέλων, κεκοσμημένος με τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος εξ οσφύος μητρός, με πίστη ζέουσα, εκλιπάρησε τον Κύριο δια πρεσβειών του πάππου Αγίου Νικολάου και το θαύμα δεν άργησε να γίνει! Ξέβρασαν τα θυμωμένα κύματα, άφθονα και μεγάλα πελαγόψαρα που σπαρτάραγαν στον αρσανά! Τα πήραν οι Πατέρες και τίμησαν τον Άγιο με τον τρόπο που η παράδοσή τους καλούσε.

Νώντας Σκοπετέας

Ψυχή Ορθρία (Ημερολόγιο Όρους 2015)

Αποσπάσματα