Τα στερνά μου λόγια...

Ὁλάνθιστη Ἀμυγδαλιά, χιόνι ἡ γῆ στρωμένη,

Φλέβα χτυπάει μέσα της, νερὸ εἶναι γιομισμένη!

Τρύφωνας ἐκαμάτεψε Θεοῦ τὸ περιβόλι!

Στὸ Ναύπλιο Ἀναστάσιο τιμοῦν δεόντως ὅλοι...

Σιμόγιορτα ἔφτασαν ξανά, λαμπρὴ χοροστασία,

Στὴν Καλαμάτα νὰ βρεθεῖς, σὲ Θεία ὁλονυχτία!

Τὰ τρυγονοπερίστερα πετοῦν ἀπὰ στὸν Τροῦλο,

νῦν ἀπολύει ὁ Κύριος τὸ Δίκαιό Του δοῦλο.

Δικαιοσύνης ἥλιος σὲ ἀγκαλιὰ κρατιέται,

τὸ «Θεοτόκε ἡ Ἐλπὶς» μὲ δάκρυα τραγουδιέται.

Ἀξίωσέ με, Παπαντὴ καὶ μένα νὰ στὸ ψάλλω,

λαμπάδα σοῦ ὑποσχέθηκα στὸ πλάι σου νὰ βάλω...

Να το πεις εκείνο το «νυν απολύεις…» όταν σαν του μικρού Χριστού τα νιογέννητα περιστέρια τα λευκά αγνιστεί η καρδιά σου...
Να το πεις, όταν νοιώσεις το πώς μπόρεσε ο Αθώος και έχυσε το αίμα Του σαν τον άμωμον αμνόν τον ενιαύσιον για την παραμικρή σου αμαρτία…
Να το πεις, όταν σαν τον Δίκαιο Πρεσβύτη αξιωθείς να δεχτείς όπως εκείνος στην αγκαλιά του, εσύ στα σωθικά σου, τον ίδιον τον Θεό τον Ελευθερωτή των ψυχών…
Όσο ζεις εκείνο το νυν απολύεις να προσμένεις …
Κι αν μόνο μια φορά τα καταφέρεις, ας είναι αυτά τα τελευταία λόγια που θα βγουν από τα χείλη σου πριν τον μεγάλο χωρισμό και το ατέλειωτο ταξίδι…

Νώντας Σκοπετέας

Αποσπάσματα από την πρόσφατη εκπομπή με τίτλο: Τα στερνά μου λόγια...