Τα παιδιά που χόρταιναν την πείνα τους με τα καρπίσματά σου
στου πρώτου Φθινοπώρου τα μελαγχολικά τα μεσημέρια , οι ψυχές που δρόσισες με
τα ευσκιόφυλλα κλωνάρια σου , όλοι δακρύζουν !
Γιατί είχες και εσύ ψυχή πεύκο
μου !
Σκιάδα και συναπάντημα και ρίζες απλωμένες ως εκεί που αγκαλιάζουν των
αγίων μας προγόνων τα ευωδιαστά απομεινάρια !
Είχες γεράσει μωρέ και δεν
παραπονέθηκες ποτέ σου , μια αγκαλιά να στήσουν οι Μανιάτες γύρω από τον κορμό
σου !
Να σε κρατήσουν όρθιο και περίβλεπτο !
Γονάτισες και εσύ, να δείξεις σε
όλους μας πως πρέπει να στεκόμαστε μπροστά στον Ποιητή των απάντων !
Έγειρες
στα λιόδεντρα τα αδέλφια σου και έκλαψες τον αποχωρισμό !
Μείναμε με ένα βουβό
μοιρολόι να κοιτάμε τον Ουρανό που κάποτε ζωγράφιζες !
Η μάνα μας η μνήμη,
σίμωσε να μας παρηγορήσει!
Νώντας Σκοπετέας
Προχθές με ένα βοριά ...Θεό ανίκητο το πεύκο των αιώνων και της μανιάτικης μνήμης γονάτισε...Έμειναν τούτα τα λόγια να γαληνέψουν την απουσία του
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε τα σχόλιά σας εδώ...