Ήταν
κείνα τα χρόνια τα γεμάτα από αθωότητα και αισθήματα , που κανένα από τα χρώματα του σήμερα δεν
μπορούν να ζωγραφίσουν …
Χρόνια
που ευώδιαζαν Θεό …
Μια
Ελλάδα που από τα συντρίμμια και την θλίψη κατάφερνε λίγο –λίγο να κοιτάξει
ουρανό , να ανασάνει φρέσκο αέρα , δίχως μυρωδιές από μίσος και αίμα αδελφικό …
Ήταν
κείνα τα χρόνια που τα παιδιά χαίρονταν με τα ελάχιστα και γιόρταζαν τη γύμνια
τους και την ξυπολισιά τους …Δεν γνώρισαν τη λύπη και την μελαγχολία , μα τη
χαρά του Θεού απολάμβαναν δίπλα στα γκρεμισμένα …
Ήταν
κείνα τα χρόνια που ο δάσκαλος και η δασκάλα γίνανε πατέρας και μάνα , που
χάριζαν το φως και που έσμιγαν στο είναι τους , την αυστηρότητα και την
σκληράδα , με την τρυφερότητα , την έμπρακτη αγάπη , πολλές φορές και την
αγιοσύνη …
Θέλανε
όλα τα παιδιά τους «να γίνουνε άνθρωποι» όπως συνεχώς τους υπενθύμιζε η αέναη ,
άγρια μα τόσο αληθινή , φωνή του…
Καπετάν –Μιχάλη …
Δεν τα
έζησα ποτέ εκείνα τα χρόνια …μα πάντα θα τα νοσταλγώ …
Νοερώς
μεταφέρομαι πίσω στο χρόνο , κλείνω τα μάτια και πηγαίνω στην αυλή του σχολειού
των γονήδων μου …
Πολύβουο
μελίσσι διαλεχτό από ψυχούλες αμόλυντες …Ακούω το μικρό κουδούνι , ανεβαίνω τα λίγα σκαλοπάτια και αντικρύζω την δασκάλα και τον δάσκαλο …
Τέλη του 50
στο Εξωχώρι …Μυρίζει Άνοιξη στην Μάνη …
Στου Ταϋγέτου το απόσκιο ,δίπλα
στις γραίες ελιές ανθοβολά η ομορφιά του Πλάστη .
Ποτισμένο
το χώμα με του Ουρανού τα δάκρυα και αυτό μοσχοβολά την ελπίδα …
Τα
παιδιά μαζεύονται μπροστά στη σημαία ...
Είναι Παρασκευή
βουβή …Στις παρυφές του Θείου Πάθους …Θα πάνε στην Υπαπαντή …λίγα μέτρα πιο
πάνω …Προηγιασμένη και Θεία Κοινωνία …Ο Δάσκαλος τους είπε από τα χθες μήτε νερό να πιούν το πρωί και να νηστέψουν ως και το λάδι
…Δεν ήταν δα και δύσκολο …Όλη τους την μέχρι τώρα ζήση νηστεμένη την θυμούνται
…
Ο
Δάσκαλός τους είναι όμορφος και
αρχοντικός ..Έχει έναν τρόπο ξεχωριστό που τους μιλά …Ξέρει να αγαπά ακόμα και
όταν μαλώνει …
Όλα τους
τον αγαπούν μαζί και την γυναίκα του …Ήρθε νύφη στο χωριό τους …Και επειδή τον
δάσκαλο τον έλεγαν Ζαχαρέα εκείνη έλαβε και το σχετικό προσωνύμι : Η Ζαχαρόνυφη
…μα και ένα άλλο ακόμα …τι κι αν δεν ήτανε η ίδια δασκάλα …όλοι την φώναζαν : Κυρά Δασκάλα !!! …
Τι κι αν της Παναγίας είχε το υπέρλαμπρο το όνομα …Όλοι έτσι την
μάθανε την σεβάστηκαν ,και την αγάπησαν …
Μόχθησαν
οι δάσκαλοι τότε πολύ για να διδάξουν κυρίως την αγάπη και τον σεβασμό στον άνθρωπο
…Κι όλα τους τα παιδιά γινήκανε
σπουδαίοι …όχι με κριτήριο την μόρφωση μα την καθαρότητα στα μάτια και τις
ψυχές τους …
Το
ποτάμι του χρόνου κύλησε και έτσι την γνώρισα και εγώ την Κυρά-Πότα την «Κυρά
–Δασκάλα», είκοσι χρόνια σχεδόν αργότερα …Εμένα η θύμισές μου την φέρνουν μπρος μου , τα Χριστούγεννα με την καλοσυνάτη
της φωνή , να μας υποδέχεται την νύχτα των παραμονών και να μας μπάζει στο
ευωδιαστό και ζεστό δωμάτιο δίπλα στην σκάλα … Σταμάταγε τα πάντα και μας
πρόσεχε κοιτώντας μας συγκινημένη την ώρα που θαρρετά και ολόχαρα , της ψέλναμε
τα κάλαντα …Έπειτα την Μεγάλη Εβδομάδα με εκείνη την υποβλητική της και ανυπόκριτη
κατάνυξη, σε όλες τις ακολουθίες στον Ταξιάρχη μας και την Μεγάλη Παρασκευή
στην απλωταριά του σπιτιού των Ζαχαρέων , απέναντι από τον Αη Χαραλάμπη , μαζί
με τα υπέροχα παιδόγγονά της , να καίει θυμίαμα μπροστά στου Επιταφίου την
πομπή , που ξαπόσταινε για λίγο , με το
τρισάγιο κάλεσμα της μνήμης …
Μα και
τα καλοκαίρια την θυμάμαι σε όλα τα ξωκκλήσια , που καρτερικά περίμεναν καιρούς
για να λειτουργηθούν , πρώτη και αγέρωχη , ευγνωμόνως φιλακόλουθη , αενάως
χαρμολυπημένη , να στέκεται σιμά στην
χαμηλή είσοδο και να δοξολογεί με εύλαλη
σιωπή … Την ίδια απαράλλαχτη αρχοντική ψυχή συναντούσα πάντα και όταν τα χρόνια
της γέρασαν το σώμα …Σπάνια μορφή που γνώριζε καλά τα μυστικά του Παραδείσου
…ίσως γιατί τον ζούσε από τη γη …
Κοιμήθηκε προχθές το ξημέρωμα , αρχές Αγίας Σαρακοστής και ξεκίνησε ένα ταξίδι αιώνιο …Έχει πολλά να θυμηθεί όταν γυρίσει πίσω , μαζί με τον Φύλακα Άγγελο που θα την οδηγεί …Στα σίγουρα θα βρεθεί και στην αυλή του αγαπημένου της σχολείου να συναντήσει τον Δάσκαλο τον λατρεμένο της , να ξαναακούσει γέλια γλυκόλαλα , παιδικά … Και στις αυλές των Ξεχωρίτικων Εκκλησιών , σιμά σε άρτο ζωής αιωνιζούσης …
Καλό Παράδεισο Κυρά -Δασκάλα στην αγκαλιά του λατρευτού σου Νυμφίου …
Το σαρανταήμερό σου θα συμπέσει
με την Ανάσταση του Αφέντη Χριστού !!!
Θα καρτεράμε και το δικό σου Αληθώς απο εκεί ψηλά ...
Καλή αντάμωση !
νώντας σκοπετέας
απόσπασμα από το βιβλίο "Δάκρυ στο Εγώ"
εις μνήμην Παναγιώτας Ζαχαρέα
11-03-2014
