Στο μισοσκόταδο της γωνιάς δίπλα στο προσκυνητάρι της Αγίας του Θεού στέκεται όρθιος και σιγοψέλνει την μικρή παράκληση και θρηνεί και στενάζει …με τα μάτια κλειστά και την ζέστη του Αυγούστου να αγκαλιάζει την ελπίδα την άσβεστη πως αυτή η ψιθυριστή φωνή θα φτάσει στον Φιλάνθρωπο Θεό. Και έπειτα θα γονατίσει να νοιώσει την Αναστημένη χαρά των θλιβομένων να περνά σαν δροσερό αεράκι απ το πλάι ,ταχυνή βοήθεια …να αισθανθεί εκείνο το νεύμα το ποθούμενο, να σιγουρευτεί πως δεν θα παραβλεφθούν οι μέσα του κλαυθμοί και τα δάκρυα κι οι στεναγμοί …
Και έπειτα θα σηκωθεί . Θα προσκυνήσει με αγάπη εύλαλη Αυτήν που γέννησε το προαιώνιο το Φως και αμέτρητες φορές θα πει σε όποιον συναντήσουν τα υγρά του μάτια , αυτήν την ευχή που δεν την χορταίνει η ψυχή του : Καλή Παναγιά ! Σε λίγο ξημερώνει το δικό Της Πάσχα...
(νώντας σκοπετέας /Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως)
